Ο Λεωνίδας Ιασωνίδης (1884-29 Ιουλίου 1959) ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής Θεσσαλονίκης που διετέλεσε Υπουργός Πρόνοιας με την κυβέρνηση του κόμματος Φιλελευθέρων.

Λεωνίδας Ιασωνίδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1884
Ορντού
Θάνατος29  Ιουλίου 1959
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Γαλλικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης - Τμήμα Νομικής
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚόμμα Φιλελευθέρων και Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπουργός Πρόνοιας της Ελλάδας
Υπουργός Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος
μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης)

Γέννηση-Σπουδές Επεξεργασία

Γεννήθηκε στην Ορντού (ελλ.: Κοτύωρα) ή κατ' άλλους στην Πουλαντζάκη του Πόντου,[1] επί της οθωμανικής κυριαρχίας, το 1884. Αποφοίτησε από το Φροντιστήριο Τραπεζούντας το 1902 και στη συνέχεια σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, από όπου έλαβε πτυχίο το 1912. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, λαμβάνοντας πτυχίο στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες, το έτος 1915.

Δράση στον Καύκασο και φυγή στην Ελλάδα Επεξεργασία

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου φεύγει από τη Γαλλία και βρίσκεται στην Καυκασία, προκειμένου να εμψυχώσει και να οργανώσει τους Έλληνες του Πόντου που αναζητούσαν καταφύγιο στη Ρωσία, για να αποφύγουν τις διώξεις από τους Τούρκους. Ιδρύει στο Ροστόβ την «Ευξεινοπόντειον Ένωσιν», το 1917, και πρωτοστατεί στην ίδρυση της «Κεντρικής Ενώσεως Ποντίων» στο Αικατερινοντάρ το 1918.

Συμμετέχει, το 1919, στην Εθνοσυνέλευση των Ποντίων του Βατούμ, της οποίας διετέλεσε τελευταίος πρόεδρος, με σκοπό την αποκατάσταση του Πόντου και τη δημιουργία ανεξάρτητης-αυτόνομης Δημοκρατίας.

Το 1920 μεταβαίνει στην Αθήνα, επισκέπτεται το Παρίσι και το Λονδίνο αργότερα, ως επικεφαλής της «Επιτροπής Εθνικής Αμύνης», και αγωνίζεται με κάθε τρόπο για την ανεξαρτησία του Πόντου. Η δράση του έχει ως αποτέλεσμα την ερήμην καταδίκη του σε θάνατο με απαγχονισμό από τα Δικαστήρια της Αμάσειας, που οργάνωσαν οι Νεότουρκοι και οδήγησαν στον θάνατο χιλιάδες Έλληνες του Πόντου.

Συμμετοχή στην ελληνική πολιτική ζωή και αυτοεξορία Επεξεργασία

Το Σεπτέμβριο του 1922 έρχεται πρόσφυγας στην Ελλάδα. Αγωνίζεται για τα δικαιώματα των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.[2][3]

Από το 1923 εκλέχθηκε επανειλημμένα βουλευτής Θεσσαλονίκης, με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Στήριζε την Εθνική Ένωσις Ελλάς, η οποία ήταν η σημαντικότερη αντισημιτική και φασιστική οργάνωση της βόρειας Ελλάδας κατά τον Μεσοπόλεμο.[4]

Εργάστηκε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και διετέλεσε Υπουργός Πρόνοιας, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση του κόμματος Φιλελευθέρων (1930-1932). Αυτοεξορίσθηκε στην Αγγλία μετά την κήρυξη της δικτατορίας Μεταξά. Από την Αγγλία αρθρογραφούσε σε εφημερίδες, εμψυχώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα τους εναντίον των δυνάμεων κατοχής. Μετά την απελευθέρωση, επέστρεψε στην Ελλάδα και επανεκλέχθηκε Βουλευτής. Διετέλεσε επίσης Υπουργός Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Πόντος». Υψηλάντειο. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2023. 
  2. Το 1924 έστειλε τηλεγράφημα στον Πλαστήρα, όπου περιέγραψε το δράμα των προσφύγων στην Κατερίνη, λέγοντας: "Κορυφάς Ολύμπου αθάνατοι ευωχούνται, παρά πόδας δε αυτού πρόσφυγες λοιμώ απόλλυνται"
  3. Μάρω Βουγιούκα- Βασίλης Μεγαρίδης, Οδωνυμικά των Προαστείων της Αθήνας, Δήμος Αθηναίων Πολιτιστικός Οργανισμός, Αθηναϊκή Βιβλιοθήκη, Σεπτέμβριος 2002, τ. 1, Α-Ι, σελ. 524.
  4. Mavrogordatos, George Th. (1983). Stillborn republic: Social coalitions and party strategies in Greece, 1922-1936. Berkeley / Los Angeles: University of California Press. p.p.258-9 (στο Books Google.)

Πηγές Επεξεργασία