Μαρωνίτες
Οι Μαρωνίτες αποτελούν μια εθνολογική ομάδα του Συριακού χριστιανισμού, βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο και το Λεβάντες, ανήκει στην Μαρωνιτική Εκκλησία. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση τους βρίσκεται παραδοσιακά στην Οροσειρά του Λιβάνου στον σημερινό Λίβανο.[2] Η Μαρωνίτικη εκκλησία είναι μια ανατολική χριστιανική εκκλησία που βρίσκεται σε Πλήρης κοινωνία με τον Πάπα και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.[3][4] Οι Μαρωνίτες οφείλουν το όνομα τους στον Άγιο Μάρωνα (350-410 μ.Χ.), έναν μοναχό που μετανάστευσε με τους οπαδούς του από την Αντιόχεια στα Όρη του Λιβάνου και ίδρυσαν την Μαρωνίτικη εκκλησία.[5] Η διάδοση του χριστιανισμού έγινε πολύ αργά στην περιοχή του Λιβάνου, τον 5ο αιώνα μ.Χ. στα ορεινά ήταν ακόμα παγανιστές. Ο Άγιος Μάρων έστειλε τον απόστολο Αβραάμη γνωστό ως "Απόστολο του Λιβάνου" με εντολή να μεταστρέψει τους παγανιστές κατοίκους στον Χριστιανισμό. Οι κάτοικοι της περιοχής μετά την μεταστροφή τους μετονόμασαν προς τιμήν του Αγίου τον ποταμό Άδωνη σε ποταμό Αβράμη.[6][7] Οι πρώτοι Μαρωνίτες ήταν Εξελληνισμένοι Σημίτες, μιλούσαν την Ελληνική γλώσσα και την Συριακή γλώσσα αλλά ταυτίστηκαν με τον Ελληνόφωνα πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης και της Αντιόχειας.[8]
![]() Σημαία του Λιβάνου το διάστημα 1918–1920 | |
Συνολικός πληθυσμός | |
---|---|
3.198.600 (2015)[1] | |
Θρησκείες | |
Χριστιανισμός (Μαρωνιτικός Καθολικισμός) |
Μετά την Αραβική κατάκτηση της Συρίας και Παλαιστίνης διατήρησαν την ανεξαρτησία τους στα Όρη του Λιβάνου και στην ακτογραμμή του Λεβάντες, διατήρησαν επίσης τον Χριστιανισμό και την Αραμαϊκή γλώσσα του Λιβάνου μέχρι τον 19ο αιώνα.[5] Οι Μαρωνίτες καταγράφονται ως γηγενείς Λιβανέζοι αλλά πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι είναι Άραβες Χριστιανοί.[9] Άλλοι ιστορικοί θεωρούν ότι είναι Φοίνικες και οι περισσότεροι ότι κατάγονται από τους Μαρδαΐτες που παρέμειναν στην Συρία. Την άποψη ότι είναι Μαρδαΐτες την απορρίπτει ο Κλήμης Ιωσήφ Δαυίδ, Καθολικός Συριακός επίσκοπος της Δαμασκού.[10][11] Η μαζική μετανάστευση στις αρχές του 20ου αιώνα για την Αμερική και ο λιμός όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αφάνισαν περίπου τον μισό τους πληθυσμό. Η Σύγκρουση του 1860 και ο Εμφύλιος Πόλεμος του Λιβάνου (1975-1980) ελάττωσαν σε σημαντικό βαθμό περισσότερο τον πληθυσμό τους, εξακολουθούν ωστόσο να αποτελούν το 1/4 του πληθυσμού του σημερινού Λιβάνου. Ο πυρήνας τους βρίσκεται συγκεντρωμένος στον Λίβανο αλλά έχουν ισχυρή παρουσία τόσο στο Λεβάντες όσο και στην Λιβανέζικη διασπορά σε όλο τον κόσμο. Η Εκκλησία των Μαρωνιτών υπάγεται στο πατριαρχείο της Αντιόχειας και έχει παραρτήματα σε όλες τις κοινότητες που ζουν Μαρονίτες. Οι Μαρονίτες και οι Δρούζοι ίδρυσαν στις αρχές του 18ου αιώνα το Σαντζάκι του Όρους του Λιβάνου υπό μορφή δυισμού.[12] Όλοι οι πρόεδροι του Λιβάνου με εξαίρεση τον Τσαρλς Ντέμπας και τον Πέτρο Τραντ ήτο Μαρωνίτες, σύμφωνα με την παράδοση ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι Σουνίτης και ο πρόεδρος της εθνοσυνέλευσης Σιίτης.
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ πολιτιστική και γλωσσολογική κληρονομιά των Λιβανέζων είναι ένα μείγμα από ιθαγενή Αραμαϊκά στοιχεία και τις ξένες κουλτούρες που επικράτησαν μετά την κατάκτηση του τόπου και των ανθρώπων του στην διάρκεια χιλιετιών. Σε μια συνέντευξη το έτος 2013, ο Πιερ Ζαλουά, ένας Λιβανέζος βιολόγος που έλαβε μέρος στο "Γενογραφικό Πρότζεκτ της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρείας", σημείωσε ότι η γενετική ποικιλία προηγείτο της θρησκευτικής διαφοροποίησης και διαιρέσεων: "Ο Λίβανος ήδη είχε διακριτές κοινότητες με τις δικές τους γενετικές ιδιαιτερότητες, άνευ όμως σημαντικών διαφορών, και οι θρησκείες ήρθαν ως ένα είδος επιχρωμάτισης σε αυτές. Δεν υπάρχει κάποιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό που να δείχνει ότι μία κοινότητα έχει πιο φοινικικά στοιχεία από κάποια άλλη".[13] Ένας αριθμός Μαρωνιτών ιστορικών ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποί τους, μαζί με τους μη χριστιανούς συμπατριώτες τους, είναι οι απόγονοι των Αραμαίων, Ασσυρίων, Γασσανιδών, και Μαρδαϊτών κατοίκων τμημάτων της επαρχίας Μπιλάντ αλ-Σαμ του Χαλιφάτου των Αράβων, που διατήρησαν την ταυτότητά τους τόσο υπό την Βυζαντινή Αυτοκρατορία όσο και υπό τους Άραβες. Ο χριστιανισμός ήταν έντονος στην Ρωμαϊκή επαρχία της Φοινίκης από την εποχή των 12 Αποστόλων, αλλά ειδικά στην περιοχή του Λιβάνου την εποχή που ο Θεοδόσιος Α΄ εξέδωσε το Έδικτο της Θεσσαλονίκης (380 μ.Χ.) οι χριστιανοί ήταν ακόμα μικρή μειοψηφία. Οι παραλιακές πόλεις Τύρος και Σιδώνα εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε ευημερία υπό την Ρωμαϊκή κυριαρχία αλλά η Φοινίκη δεν ήταν πλέον η μεγάλη ναυτική αυτοκρατορία του παρελθόντος. Οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στα προάστια βόρεια της Βηρυτού και στα Όρη του Λιβάνου, εκεί ανέπτυξαν τις πνευματικές και πολιτιστικές τους δραστηριότητες. Οι χριστιανικοί ναοί που αναγέρθηκαν στα παράλια ήταν ελάχιστοι και οι κάτοικοι στο εσωτερικό διατήρησαν τον παγανισμό τους.[14]
Το κίνημα των Μαρωνιτών έφτασε στον Λίβανο (402 μ.Χ.) όταν ο Άγιος Μάρων έστειλε στον Λίβανο τον μαθητή του Αβραάμη με εντολή να μεταστρέψει τους κατοίκους στον χριστιανισμό. Ο Αβραάμης ανακάλυψε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι στην περιοχή ήταν ακόμα παγανιστές, ξεκίνησε το κήρυγμα στις παραλιακές περιοχές και οι κάτοικοι μετέστρεψαν την θρησκεία τους σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Μάρωνα.[15] Οι Μαρωνίτες ήταν παρόντες στην Σύνοδο της Χαλκηδόνας στην οποία ο Μονοφυσιτισμός και ο Μιαφυσιτισμός καταδικάστηκαν, παρέμειναν πιστοί στην ενωμένη Καθολική εκκλησία. Τον επόμενο αιώνα (517) μια εσωτερική σύγκρουση στους κόλπους της Χαλκηδόνιας εκκλησίας προκάλεσε την σφαγή 350 Μαρωνιτών μοναχών. Δεν είναι γνωστό ποιος διέταξε την σφαγή, μερικοί την χρεώνουν στον Μονοφυσίτη αυτοκράτορα Αναστάσιο τον Δίκορο, άλλοι στην Μιαφισίτικη Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία.[16][17][18] Μετά την Αραβική κατάκτηση της Συρίας και Παλαιστίνης (637 μ.Χ.) οι χριστιανοί που ζούσαν στις παραλιακές περιοχές εγκαταστάθηκαν στην Οροσειρά του Λιβάνου και στις παραλιακές περιοχές που δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τους Άραβες. Η περιοχή που εγκαταστάθηκαν οι χριστιανοί Μαρωνίτες επεκτεινόταν από την Σιδώνα στα νότια μέχρι το Μπατρούν και την Τρίπολη του Λιβάνου στα βόρεια. Οι Άραβες κατακτητές εγκαταστάθηκαν περιορισμένα στις ακτές, δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για το ναυτικό εμπόριο αλλά ήθελαν να ελέγξουν τους Βυζαντινούς. Τα βουνά που δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τους Άραβες μετατράπηκαν σε μόνιμη εγκατάσταση των Μαρωνιτών.[19][20] Οι χριστιανοί που παρέμειναν στα παράλια έγιναν μειοψηφία, σταδιακά ασπάστηκαν το Ισλάμ τόσο για να αποφύγουν την φορολογία όσο και για να αποκτήσουν προνόμια.[19]
Ο Άγιος Ιωάννης ο Μάρων έγινε ο πρώτος πατριάρχης της Μαρωνίτικης εκκλησίας (685 μ.Χ.), αυτό οδήγησε στην οργή του αυτοκράτορα και στην καταδίωξη των Μαρωνιτών από τους Βυζαντινούς. Οι διωγμοί αυτοί είχαν σαν αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν οι Μαρωνίτες τα εδάφη τους στην κοιλάδα του ποταμού Ορόντη και να εγκατασταθούν στην Οροσειρά του Λιβάνου.[21] Οι Μαρωνίτες που δραπέτευσαν στα Όρη του Λιβάνου στα τέλη του 7ου και στις αρχές του 8ου αιώνα παρέμειναν μέχρι τον 10ο αιώνα η πλειοψηφία των χριστιανών στους λόφους της Τρίπολης και την Βύβλο.[22] Στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν παρέμειναν αυτόνομοι, μιλούσαν τα Συριακά Αραμαϊκά μια διάλεκτο των Μεσαιωνικών (Μέσων) Αραμαϊκών, σενάριο που είχε προηγηθεί μεταξύ των χριστιανών Αράβων την προϊσλαμική εποχή και χρησιμοποιούσαν στις λειτουργίες τους την Συριακή γλώσσα.[16][23][24] Το 936 μ.Χ., το μοναστήρι του Μπετ Μορούν (Οίκος του Μάρωνα) και άλλα μαρωνιτικά μοναστήρια στη Συρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και οι τελευταίοι εκεί Μαρωνίτες έγιναν πρόσφυγες και κατέφυγαν στους Μαρωνίτες της περιοχής της Φοινίκης και τους Μαρδαΐτες στην οροσειρά του Λιβάνου. Οι Μαρδαΐτες ήταν ορεσίβιοι Έλληνες Ορθόδοξοι της Συρίας[25] που οι Βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει για να διενεργούν επιδρομές στο Λίβανο, και μαζί με τους Μαρωνίτες να παρενοχλούν τους Άραβες που κατείχαν πλέον την περιοχή. Το κίνημα αντίστασης έγινε γνωστό ως Μαράντα, που σημαίνει αντάρτες.
Οι Μαρωνίτες πιστεύεται ότι εγκαταστάθηκαν στα όρη του Λιβάνου καθότι η περιοχή παρείχε ασφαλές καταφύγιο, δεδομένου ότι θεωρούνταν ως "αποστάτες" από τη βυζαντινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε παρεμφερή μοίρα βρίσκονταν και οι Σιίτες, Δρούζοι και Αλαουίτες, που με τη σειρά τους αναζητούσαν καταφύγιο από την πίεση των Σουνιτών, οι οποίοι κυριαρχούσαν στην παράκτια περιοχή. Μετά τη βυζαντινή κατάκτηση (ανάκτηση στην ουσία) της κοιλάδας του ποταμού Ορόντη, μέχρι τα τέλη του 11ου αιώνα, οι Μαρωνίτες είχαν εκδιωχθεί από την περιοχή της κοιλάδας και περιοριστεί στα όρη του Λιβάνου και σε μια μικρή κοινότητα στο υπό μουσουλμανικό έλεγχο Χαλέπι. Οι Μαρωνίτες καλωσόρισαν τους κατακτητές Σταυροφόρους κατά την Α΄ Σταυροφορία.[26] Γύρω στα τέλη του 12ου αιώνα, σύμφωνα με τον Γουλιέλμο της Τύρου, οι Μαρωνίτες αριθμούσαν 40.000 άτομα.[27] Κατά τη διάρκεια της θητείας του πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1572-1585), έγιναν βήματα για την ακόμη στενότερη προσέγγιση Μαρωνιτών και Ρώμης. Μέχρι τον 17ο αιώνα, οι Μαρωνίτες είχαν αναπτύξει μια ισχυρή προτίμηση και ευαρέσκεια για την Ευρώπη, ιδίως τη Γαλλία. Από τις αρχές δε του 9ου αιώνα είχαν επίσης παρουσία στην Κύπρο, ενώ πολλοί Μαρωνίτες μετακινήθηκαν εκεί μετά την επιτυχή πολιορκία της Ιερουσαλήμ το 1187 από τις μουσουλμανικές δυνάμεις του σουλτάνου Σαλαντίν. Τον 19ο αιώνα, χιλιάδες Μαρωνίτες σφαγιάστηκαν από τους Δρούζους κατά τον εμφύλιο πόλεμο στο όρος Λίβανος το 1860.
Δείτε επίσης
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ There are 3,198,600 Maronites in the World
- ↑ https://www.jstor.org/stable/3992333
- ↑ Moubarak, Andre (2017). One Friday in Jerusalem. Jerusalem, Israel: Twin Tours & Travel Ltd. σ. 213
- ↑ Malone, Joseph J. The Arab Lands of Western Asia, Prentice-Hall, 1973, σ. 7
- ↑ 5,0 5,1 Mannheim, I (2001). Syria & Lebanon handbook: the travel guide. Footprint Travel Guides. σσ. 652–563
- ↑ El-Hāyek, Elias (1990). Michael Gervers and Ramzi Jibran Bikhazi (ed.). Conversion and Continuity: Indigenous Christian Communities in Islamic Lands. Pontifical Institute of Mediaeval Studies, σσ. 408–409
- ↑ AbouZayd, Shafiq (1993). Iḥidayutha: A Study of the Life of Singleness in the Syrian Orient, from Ignatius of Antioch to Chalcedon 451 A.D. Oxford: Aram Society for Syro-Mesopotamian Studies. σ. 304
- ↑ https://cnewa.org/lebanon-in-crisis-who-are-the-maronites/
- ↑ Williams, Victoria R. (2020). Indigenous Peoples: An Encyclopedia of Culture, History, and Threats to Survival [4 Volumes]. Bloomsbury Publishing USA. σ. 706
- ↑ Moosa, Matti (2005). The Maronites in history. Gorgias Press LLC. σ. 192
- ↑ Suermann, Harald (1 July 2002). "Maronite Historiography and Ideology". Journal of Eastern Christian Studies. 54 (3): 129–148
- ↑ Deeb, Marius (2013). Syria, Iran, and Hezbollah: The Unholy Alliance and Its War on Lebanon. Hoover Press
- ↑ https://www.natureasia.com/en/nmiddleeast/article/10.1038/nmiddleeast.2013.46
- ↑ https://www.discoverlebanon.com/en/panoramic_views/roman-temples-lebanon.php
- ↑ El-Hāyek, Elias (1990). Michael Gervers and Ramzi Jibran Bikhazi (ed.). Conversion and Continuity: Indigenous Christian Communities in Islamic Lands
- ↑ 16,0 16,1 P.J.A.N. Rietbergen (2006). Power And Religion in Baroque Rome: Barberini Cultural Policies. Brill. σ. 299
- ↑ https://roman-emperors.sites.luc.edu/anastasi.htm
- ↑ Eastern Churches Review Volume 10. University of Minnesota: Holywell Books. 1978, σ. 90
- ↑ 19,0 19,1 Mackey, Sandra (2006). Lebanon: A House Divided. W.W. Norton & Company
- ↑ https://www.maronites.ca/maronites/origins-of-maronites/
- ↑ Jack Donnelly; Rhoda E. Howard-Hassmann (1 January 1987). International Handbook of Human Rights. ABC-CLIO. σ. 228
- ↑ William Harris (2012). Lebanon: A History, 600–2011. OUP USA. σ. 34
- ↑ Rome and the Eastern Churches (revised ed.). Ignatius Press. 2010. σ. 327
- ↑ Michael Haag (2010). Templars: History and Myth: From Solomon's Temple to the Freemasons. Profile Books. σ. 66
- ↑ Καρολίδης, Παύλος. Περί της Εθνικής Καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών της Συρίας και Παλαιστίνης. Αθήναι: Σακελαρίου. σελ. 349-361.
- ↑ James Minahan (2002). Encyclopedia of the Stateless Nations: L–R (illustrated ed.). Greenwood Publishing Group. σ. 1196
- ↑ Kenneth M. Setton; Norman P. Zacour; Harry W. Hazard (1 September 1985). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on the Near East (illustrated ed.). Univ of Wisconsin Press, σ. 91
Πηγές
Επεξεργασία- "Maronite Church". Britannica Encyclopedia of World Religions, Encyclopædia Britannica, 2006
- Burger, John (10 September 2020). "Christians in Lebanon: A short history of the Maronite Church"
- William Harris (2012). Lebanon: A History, 600–2011
- Mackey, Sandra (2006). Lebanon: A House Divided. W.W. Norton & Company
- Michael Haag (2010). Templars: History and Myth: From Solomon's Temple to the Freemasons
- Johnson, Michael (2001). All Honourable Men. The Social Origins of War in Lebanon. London / New York: IB Tauris
- Schulze, Kirsten E; Stokes, Martin; Campell, Colm (1996). Nationalism, Minorities and Diasporas: Identities and Rights in the Middle East