Νέρι ντι Μπίτσι

Ο Νέρι ντι Μπίτσι (Neri di Bicci, 1419–1491) ήταν Ιταλός ζωγράφος που δραστηριοποιήθηκε στη μητρική του Φλωρεντία . Ένας παραγωγικός ζωγράφος κυρίως θρησκευτικών θεμάτων, σπούδασε με τον πατέρα του, Μπίτσι ντι Λορέντσο, ο οποίος με τη σειρά του είχε σπουδάσει υπό τον πατέρα του, Λορέντσο ντι Μπίτσι . Έτσι, οι τρεις σχημάτισαν μιαν αλληλουχία γενεών μεγάλων ζωγράφων που ξεκίνησαν με τον παππού του Νέρι.

Νέρι ντι Μπίτσι
Γέννηση	Δεκαετία του 1410 Φλωρεντία
Θάνατος	4  Ιανουαρίου 1492 Φλωρεντία
Ιδιότητα	ζωγράφος
Γονείς	Bicci di Lorenzo
Κίνημα	Φλωρεντινή σχολή
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Φλωρεντινή σχολή
Σχετικά πολυμέσα

1.0 Παναγία με Αγίους, Σαν Σίστο, Βιτέρμπο, Ιταλία .

Τα κύρια έργα του Νέρι ντι Μπίτσι περιλαμβάνουν μια τοιχογραφία του Saint John Gualbert Enthroned with Ten Saints (1455) για την εκκλησία του Σαν Πανκράτσιο της Φλωρεντίας (σήμερα βρίσκεται στην κοντινή εκκλησία της Σάντα Τρινιτά), ένα Ευαγγελισμό (1464) για τη Santa Maria alla Campora (σήμερα στην Ακαδημία της Φλωρεντίας), δύο ρετάμπλ (ένα με χρονολογία 1452) στο Επισκοπικό Μουσείο του Σαν Μινιάτο, μια στέψη της Θεοτόκου (1472) στον υψηλό βωμό της μονής στο San Pietro a Ruoti ( Bucine ), και η Παναγία Βρεφοκρατούσα με τέσσερις γυναίκες Αγίους (1474) σήμερα με δάνειο στο Μουσείο Ιερής Τέχνης στην Καζόλε ντ'Έλζα (Casole d'Elsa) από την Εθνική Πινακοθήκη της Σιένα .

Ο Νέρι είναι περισσότερο διάσημος για το Ricordanze, μια σειρά ημερολογίων που διατηρούσε από το 1453 έως το 1475, όπου έγραψε τους πολυάριθμους τύπους παραγγελιών που δέχτηκε (ρετάμπλ, μικρά λατρευτικά πάνελ, τοιχογραφίες, πινακίδες καταστημάτων, κηροπήγια, ζωγραφισμένα γλυπτά κ.λπ.) και τα ποσά αμοιβών για το έργο του, καθώς και για τους μαθητές, τους συνεργάτες και τους προστάτες του. Το Ricordanze είναι το πιο εκτεταμένο τέτοιο έγγραφο από τον 15ο αιώνα. Σήμερα σώζονται στη βιβλιοθήκη της Πινακοθήκης Ουφίτσι .

Πρώιμος βίος

Όταν ο Νέρι γεννήθηκε, το 1419, ήταν ο τρίτος στη σειρά των καλλιτεχνών της οικογένειας Μπίτσι. Ο παππούς του Λορέντσο ντι Μπίτσι (Lorenzo di Bicci) ήταν σύγχρονος του Γιάκοπο ντι Τσόνε (Jacopo di Cione) και του Νικκολό ντι Πιέτρο Τζερίνι (Niccolò di Pietro Gerini), και παραγωγικός ζωγράφος ρετάμπλ (Έμπολι, Collegiata di Sant'Andrea; Φλωρεντία, Πινακοθήκη της Ακαδημίας; Loro Ciuffena, Santa Maria Assunta), τοιχογραφίες και μικρής κλίμακας λατρευτικά πάνελ για εσωτερικούς χώρους (Βαλτιμόρη, Μουσείο Τέχνης Walters, Νάσβιλ, Πινακοθήκη Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Vanderbilt, Σαν Φρανσίσκο, Legion of Honor, Ρώμη, Μουσείο του Παλάτσο, Βενετία). Ο πατέρας και δάσκαλος του Νέρι Μπίτσι ήταν επίσης καλλιτέχνης που ήταν ακόμη πιο παραγωγικός από τον πατέρα του. Ο Νέρι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νεότητάς του στο εργαστήριο του Μπίτσι ζωγραφίζοντας με πολύ παρόμοιο ύφος. Το 1434, σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ο Νέρι έγινε μέλος της Συντεχνίας των Φλωρεντινών ζωγράφων στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά .

1.1 Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ και ο Τωβίας, άγνωστη ημερομηνία, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης: Συλλογή Robert Lehman

Ενήλικος βίος

Ο Νέρι δημιούργησε έργα για όλες τις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που κυμαίνονται από την ανώτερη αστική τάξη έως τα μέλη της συντεχνίας της Φλωρεντίας, κυβερνητικά γραφεία, εξέχουσες τοπικές βασιλικές και ταπεινές επαρχιακές εκκλησίες. Το πρώτο τεκμηριωμένο έργο του είναι από το 1439, όταν συνεργάστηκε με τον πατέρα του στο ταφικό μνημείο trompe-l'oeil του Luigi Marsili (1342–94) στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας. Το 1440 ο Νέρι χρονολόγησε τον Ευαγγελισμό στο San Angelo a Legnaia, στον οποίο συνεργάστηκε με τον πατέρα του.

Το 1444 ο Νέρι εργαζόταν λίγο πολύ ανεξάρτητα. Μια πρώιμη εργασία του αυτό το έτος είναι το τρίπτυχο της Παναγίας και του Βρέφους Ενθρόνων με Δέκα Αγίους για το εκκλησάκι της οικογένειας Βιλάνι στο "Santissima Annunziata" της Φλωρεντίας. Ο κεντρικός πίνακας αυτού του ρετάμπλ βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, ενώ οι πλευρικοί πίνακες βρίσκονται στο Μουσείο Allen Memorial Art του Oberlin College και στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας στη Φλωρεντία. Είναι σαφές σε αυτό το έργο ότι το ύφος του Νέρι είχε εξελιχθεί και απομακρύνθηκε από το ύφος του πατέρα του. Η σύνθεση είναι ίσως εμπνευσμένη από το έργο του Φιλίππο Λίππι, ενώ οι μορφές εμφανίζουν ομοιότητες με την τέχνη του Πάολο Σκιάβο (Paolo Schiavo). Το 1447 ο Νέρι ζωγράφισε μια predella (βάση ρετάμπλ), που σήμερα έχει χαθεί για την εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου στο Maiano.

Ο πατέρας του Νέρι πέθανε το 1452, αφήνοντας τον Νέρι υπεύθυνο για το εργαστήριο. Επίσης, το ίδιο έτος, στον Νέρι δόθηκε παραγγελία να δημιουργήσει έναν κύκλο τοιχογραφιών που να απεικονίζει σκηνές από τη ζωή του Αγίου Giovanni Gualberto για το παρεκκλήσι της οικογένειας Σπίνι στη Santa Trìnita. Οι τοιχογραφίες ανατέθηκαν ειδικά από τους Τζοβάννι και Σαλβέστρο Σπίνι. Το μόνο τμήμα αυτής της διακόσμησης που σώζεται σήμερα είναι ο Ευαγγελισμός πάνω από την καμάρα του παρεκκλησίου. Η Κοίμηση της Θεοτόκου αρχικά στο βωμό σε αυτό το παρεκκλήσιο (Οττάβα, Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά) δείχνει τη σαφή επιρροή των Φρα Αντζέλικο και Ντομένικο Βενετσιάνο.

1.2 Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ και ο Τωβίας, άγνωστη ημερομηνία, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης: Συλλογή Robert Lehman http://www.metmuseum.org/Collections/search-the-collections/459014

Έργα

Αυτά τα δύο έργα, του Αρχαγγέλου Ραφαήλ και του Τωβία δημιουργήθηκαν κατά πάσα πιθανότητα το ένα μετά το άλλο. Το 1.1 δημιουργήθηκε στο εργαστήριο μεταξύ 1457 και 1463, ενώ το 1.2 στις αρχές του 1460. Το θέμα του Αρχαγγέλου ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στη Φλωρεντία το 1460 και καλλιτέχνες όπως ο Φραντσέσκο Μποττιτσίνι και ο Πιέρο ντελ Πολλαϊουόλο (Piero del Pollaiuolo) παρουσίασαν αυτήν την ιστορία της Βίβλου. Αν και μερικά έργα παρόμοια με τα δύο που φαίνονται εδώ μπορούν να αποδοθούν στον Γιάκοπο ντα Σελλάιο (Jacopo da Sellaio), ένα μεγαλύτερο ποσοστό προέρχεται από το εργαστήριο του Νέρι . Τα 1.1 και 1.2 είναι σαφώς πολύ παρόμοια όσον αφορά στο ύφος και στον τρόπο με τον οποίο τακτοποιούνται οι χαρακτήρες. Είναι και οι δύο από τον Νέρι και δημιουργήθηκαν στο εργαστήριό του, πιθανώς με τη βοήθεια κάποιων βοηθών. Και τα δύο έργα απεικονίζουν τον Αρχάγγελο στα αριστερά κοιτάζοντας τον Τωβία κρατώντας το χέρι του. Υπάρχει επίσης ένα μικρό λευκό σκυλί και στα δύο και ο Αρχάγγελος κρατά ένα κουτί στο δεξί του χέρι. Στο 1.1, το σαγόνι, το μέτωπο και τα μαλλιά του Τωβία και το πρόσωπο του Αρχαγγέλου έχουν ενισχυθεί και τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του Αρχαγγέλου και το αριστερό χέρι του Τωβία είναι σύγχρονα. Ο πίνακας είναι γενικά καλυμμένος με ακαθαρσίες και συντηρείται άνισα και μόνο τα βοηθητικά μέρη της εικόνας διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Το κουτί και το άνω μέρος των ψαριών έχουν επίσης επαναναχρωματιστεί. Το 1.2 διατηρείται σημαντικά καλύτερα, αλλά εξακολουθεί να καλύπτεται από αποχρωματισμένο βερνίκι. Το προφίλ του Τωβία έπρεπε να ενισχυθεί και υπήρχε μια οπή πάνω από τη δεξιά πτέρυγα του Αρχαγγέλου. Το χρυσό φύλλο στο φωτοστέφανο είναι φθαρμένο, αλλά το επίχρυσο των αστεριών και του φωτοστεφάνου του Τωβία παραμένει ανέπαφο.

Η πιο διάσημη παραγγελία της περιόδου του 1450 ήταν μια σκηνή που περιείχε ένα αντίγραφο της Ιουστινιάνειας Σϋνοψης στα ελληνικά. Βρίσκεται στη "Sala dell' Udienza", στο Παλάτσο ντελλα Σινιορία και απεικονίζει τον Μωυσή και τους Τέσσερις Ευαγγελιστές, αλλά αργότερα καταστράφηκε. Στις 25 Νοεμβρίου, 1459 ο Νέρι έλαβε παραγγελία για ένα ρετάμπλ που απεικονίζει τη στέψη της Παναγίας με ένδεκα Αγίους, που βρίσκεται τώρα στην Ακαδημία της Φλωρεντίας, για την εκκλησία του μοναστηριού της Santa Felice. Αυτό το έργο είναι αξιοσημείωτο λόγω της μεγάλης κλίμακάς του και του αριθμού των χαρακτήρων που αντιπροσωπεύονται. Απεικονίζει ένα εμβληματικό μεσαιωνικό υπόβαθρο και πάνω από αυτό ο Νέρι τοποθέτησε μοντέρνα στοιχεία.

Το 1933 δημοσιεύθηκε ότι ο επιμελητής του Μουσείου Καλών Τεχνών στη Μόσχα, Victor Lasareff, είχε εντοπίσει δύο νέους πίνακες ζωγραφικής που δημιουργήθηκαν από τον Νέρι ντι Μπίτσι. Ο πρώτος πίνακας που προσδιορίστηκε είναι το "Madonna della Cintola", που στο παρελθόν είχε καταγραφεί ως ζωγραφισμένο από άγνωστο καλλιτέχνη. Η Madonna della Cintola βρίσκεται σε καλή κατάσταση και απεικονίζει τη Madonna στη μέση με τον Άγιο Ιουλιανό και τον Άγιο Θωμά και στις δύο πλευρές της, μαζί με μερικούς άλλους αγνώστους χαρακτήρες. Ο πίνακας έχει δημιουργηθεί σε κρύο φως και χρησιμοποιεί ποικίλα χρώματα που δεν είναι αναμεμιγμένα, αλλά το καθένα έχει τη δική του τολμηρή ξεχωριστή απόχρωση. Υπάρχουν δύο καλλιτεχνικά στυλ που χρησιμοποιούνται στα πρόσωπα των χαρακτήρων. Η Μαντόνα και οι Άγγελοι, ο Άγιος Ιουλιανός και ο Άγιος Θωμάς έχουν επίπεδα πρόσωπα με μέτρια χρήση μόνο φωτός και σκιάς. Τα υπόλοιπα έχουν περισσότερα "πλαστικά" πρόσωπα με έντονες τσακισμένες ρυτίδες. Αυτός ο πίνακας μοιάζει περισσότερο με το "Santa Felicita with Her Seven Sons" του Νέρι , το οποίο δημιουργήθηκε για την εκκλησία της Santa Felicita στη Φλωρεντία το 1464 (1.3). Και οι δύο διαθέτουν χαρακτήρες που έχουν μεγάλα χωριστά δαχτυλίδια στα μαλλιά τους. Ο δεύτερος πίνακας που προσδιορίστηκε είναι "Η Παναγία με το Βρέφος που κρατά ένα ρόδι". Διαφέρει από την "Madonna della Cintola" στο ότι έχει πολύ πιο πλούσια χρώματα, ειδικά τα πρόσωπα που έχουν περισσότερο κιτρινωπό ροζ. Το πρόσωπο της Παναγίας έχει πολύ πιο ρεαλιστική σκίαση και φωτισμό καθιστώντας το πρόσωπό της πιο στρογγυλό και όχι επίπεδο. Οι πίνακες μπόρεσαν να ταυτιστούν λόγω του μοναδικού καλλιτεχνικού ύφους του Νέρι το οποίο, όπως φαίνεται σε αυτόν τον πίνακα, περιέχει μακριά στενά μάτια μισά καλυμμένα με βαριά βλέφαρα, λεπτά φτερά με φτερά και μακρά δάχτυλα με τετράγωνα νύχια. Επίσης, κάθε φορά που η Νέρι απεικονίζει την Παναγία της προσδίδει οβάλ, επίμηκες πρόσωπο. Ο Νέρι δημιουργεί επίσης πάντα ενδύματα με το ίδιο ύφος, δίνοντας παχεία στρώση στο χρώμα και δίνοντας την εντύπωση ότι το ένδυμα είναι σκληρό, σχεδόν σαν να ήταν κατασκευασμένο από μέταλλο.

Παναγία και Βρέφος με Έξι Αγίους (1456). Παρεκκλήσι του καθεδρικού ναού του Αγίου Ιακώβου, Σιάτλ. http://www.stjames-cathedral.org/Tour/renaissance.htm

Στις 6 Αυγούστου 1456, ο Νέρι έλαβε παραγγελία από τον Bartolomeo di Lucha Martini για ένα τέμπλο της Παναγίας Βρεφοκρατούσης με έξι Αγίους. Αυτή η παραγγελία ταυτίζεται με τον πίνακα που βρίσκεται αναρτημένος σήμερα στο εκκλησάκι του καθεδρικού ναού του Αγίου Ιακώβου στο Σιάτλ. Είναι ένα από τα λίγα έργα του Νέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πίνακας υπέστη σημαντική αποκατάσταση στο Μουσείο Τέχνης του Σιάτλ το 2004. Το ρετάμπλ στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιακώβου απεικονίζει την Παναγία και το Βρέφος στο κέντρο, πλαισιωμένο από τους Αγίους: Λουκά, Βαρθολομαίο και Λαυρέντιο στα αριστερά, Ιωάννη τον Βαπτιστή, Μαρτίνο και Σεβαστιανό στα δεξιά. Το λυγισμένο χέρι του βρέφους Χριστού είναι ασυνήθιστο στο έργι του Νέρι - το θηλάζον Βρέφος θτάνει στην μπλούζα της μητέρας του, υποδηλώνοντας τη Θεοτόκο που θηλάζει.

Στις 6 Ιουνίου, το 1460 στον Νέρι ανατέθηκε από τον Μπαρτολομμέο Λέντσι (Bartolommeo Lenzi) να δημιουργήσει ένα ρετάμπλ για την εκκλησία των Αθώων. Ο Νέρι επέλεξε να απεικονίσει τη στέψη της Παναγίας με Αγίους. Αυτό το πάνελ σαφώς άντλήσε την έμπνευσή του από έργα του Αντρέα ντελ Καστάνιο με τις μορφές να απεικονίζονται πιο ελεύθερες από τις κανονικές και άλλες στιλιστικές ομοιότητες.

1.3 Santa Felicita με επτά Υιούς, 1464, ναός Santa Felicita, Φλωρεντία

Το 1471, στον Νέρι ανατέθηκε να δημιουργήσει ένα ρετάμπλ για το παρεκκλήσιο της οικογένειας Πάλλα στο Santo Spirito της Φλωρεντίας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πολύ κοινό για οικογένειες υψηλού οικονομικού επιπέδου να διαθέτουν το προσωπικό τους παρεκκλήσιο σε μια μεγαλύτερη εκκλησία. Τα παρεκκλήσια βρίσκονταν συνήθως στην αριστερή και τη δεξιά πλευρά του διαδρόμου όπου θα μπορούσαν εύκολα να τα δουν οι προσκυνητές. Έχοντας ένα προσωπικό παρεκκλήσιο, επεδείκνυε τον προσωπικό πλούτο της οικογένειας και ταυτόχρονα έδειχνε πόσο φιλάνθρωποι ήταν δημιουργώντας ένα παρεκκλήσιο, το οποίο οι κατοικοι της πόλης τους μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν. Οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι ο 1.4 ήταν πραγματικά ζωγραφισμένος από τον Νέρι, λόγω της καταγραφής που έγινε στο βιβλίο εργαστηρίου του στις 7 Μαΐου 1471, η οποία αναφέρει ότι «άρχισε να ζωγραφίζει για τον Mariotto di marco della palla ένα ρετάμπλ στο οποίο θα εμφανιστεί ο Αρχάγγελος Ραφαήλ και Τωβίας, στο δεξιά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και στα αριστερά ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Επιπλέον κάτω από τα πόδια του Αρχαγγέλου Ραφαήλ, μια μικρή εικόνα που αντιπροσωπεύει τη Σταύρωση με τον Άγιο Ιωάννη και την Παναγία." Καταγράφηκε επίσης ότι τρεις μικρότερες εικόνες έπρεπε να βρίσκονται κάτω από την κύρια, αλλά αυτές έχουν χαθεί. Αυτή η εικόνα είναι διάσημη για τον τρόπο που ο Νέρι απεικονίζει με επιδεξιότητα την ενεργητική μορφή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ σε σχέση με την ήρεμη και σκεπτική μορφή του Αρχαγγέλου Γαβριήλ και τη εξυπηρετικότητα του Αρχαγγέλου Ραφαήλ. Αυτή η εικόνα δημιουργήθηκε με χρήση τέμπερας στον πίνακα και έχει κόκκινους τόνους. Αυτές οι κόκκινες αποχρώσεις είναι σημαντικές, διότι έρχονται σε αντίθεση με το χρυσό, καθιστώντας το πιο φωτεινό. Αυτό το συγκεκριμένο θέμα επιλέχθηκε πιθανότατα επειδή η οικογένεια Πάλλα είχε ένα νεαρό μέλος της οικογένειας που έλειπε είτε για εργασία ή στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή, όταν ένα νεότερο μέλος της οικογένειας έφευγε από το σπίτι, να παραγγέλεται μια εικόνα του και ο Τωβίας απεικονίζεται ως το πρόσωπο που επρόκειτο να φύγει. Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ βοηθά τον Τωβία στη ζωή του και η οικογένεια ελπίζει ότι το ίδιο θα συμβεί και στο παιδί τους.

1.4 Τωβίας και τρεις Αρχάγγελοι, 1471, Ινστιτούτο Τεχνών του Ντιτρόιτ

Ο Ραφαήλ και ο Τωβίτ εμφανίζονται επίσης στην "πρεντέλλα" (βάση στήριξης του ρετάμπλ) Παναγία Βρεφοκρατούσα με δύο Αγίους (περ. 1475). Μια από τις τελευταίες καταγραφές που έχουμε για τον Νέρι είναι από ττην 1η Απριλίου του 1488, όταν έλαβε 8 μπούσελς (μοδία) δημητριακών στη Σάντα Μαρία Μοντιτσέλλι ως πληρωμή για έναν πίνακα. Αργότερα, στις 10 Μαΐου, τον ίδιο χρόνο, πληρώθηκε για ένα μη ανιχνεύσιμο διακοσμητικό ύφασμα βωμού, που απεικονίζει τον «θρύλο του Αγίου Φραγκίσκου» και το «Κτίριο της Σάντα Μαρία των Αγγέλων».

Ύφος

Ο Νέρι περιγράφεται ως συντηρητικός καλλιτέχνης της εποχής του που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την παλαιά τεχνική του χρυσού. Ο Τζόττο ήταν ο πατέρας αυτού του είδους της τέχνης με χρυσό χρώμα, το δημιούργησε τον 13ο αιώνα, και ως εκ τούτου ο Βαζάρι αναφέρεται στον Νέρι ως έναν από τους τελευταίους ζωγράφους ¨Τζοττέσκι". Οι πίνακες του Νέρι ήταν χωρίς συγκίνηση και δημιουργήθηκαν με σχεδόν μηχανικό τρόπο. Ζωγράφισε το ίδιο θέμα ξανά και ξανά, αλλάζοντας συχνά μικρές λεπτομέρειες όπως τα ενδύματα των μορφών, αλλά διατηρώντας όλους τους ίδιους χαρακτήρες στις ίδιες φόρμες. Όλοι οι πίνακες του Νέρι περιέχουν πανομοιότυπες λεπτομέρειες, όπως τα μακριά στενά μάτια που καλύπτονται κατά το ήμισυ από βαριά βλέφαρα, τις τοξωτές καμπύλες των φρυδιών, τις ευθείες μύτες, τα έντονα περιγεγραμμένα στόματα και τα μακριά δάκτυλα με τετράγωνα νύχια. Επίσης, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο Νέρι είναι γνωστός γιατί πάντα απεικόνιζε την Παναγία με οβάλ, επίμηκες πρόσωπο. ο Νέρι δημιουργεί επίσης πάντα ενδύματα με το ίδιο στιλ, πατώντας παχιά στο χρώμα και δίνοντας την εντύπωση ότι το ένδυμα είναι σκληρό, σχεδόν σαν να ήταν κατασκευασμένο από μέταλλα. Ο Νέρι εμφάνισε υφολογική αλλαγή το 1452. Πριν από αυτήν την ημερομηνία, τα έργα του ήταν συχνά μη εξελιγμένα, αλλά περιείχαν διακοσμητικά μοτίβα και πολλές μορφές και είχαν την καλλιτεχνική φρεσκάδα ενός νεαρού καλλιτέχνη. Μετά το 1452, αρχίζει να υιοθετεί φόρμες από καλλιτέχνες στην Αναγέννηση που, στο τέλος της καριέρας του, τελικά έγιναν κουραστικές και επαναλαμβανόμενες.

Εργαστήριο

Ο πρώτος μαθητής του εργαστηρίου του Νέρι, ο Κόζιμο Ροσσέλλι, ξεκίνησε τη μαθητεία του σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, όπως τεκμηριώθηκε στις 4 Μαΐου 1453. Χρόνια αργότερα, το 1460, ο εξάδελφος του Κόζιμο, Μπερνάρντο ντι Στέφανο Ροσσέλλι, θα συνεργαστεί με τον Νέρι σε μια σειρά πινάκων στο εργαστήριο. Το 1458, ο Τζούστο ντ' Αντρέα (Giusto d'Andrea) ξεκίνησε τις σπουδές του ως μαθητευόμενος του Νέρι και έμεινε για τουλάχιστον δύο χρόνια πριν ενταχθεί στην αδελφότητα στην οποία ήταν μέλος και ο Νέρι ,τη Συντεχνία του Αγίου Λουκά. Ο Φραντσέσκο Μποττιτσίνι άρχισε επίσης να σπουδάζει την τέχνη στο εργαστήριο του Νέρι μετά την υπογραφή ετησίου συμβολαίου. Παρά το συμβόλαιο αυτό, ο Φραντσέσκο αποφάσισε να αποχωρήσει από το εργαστήριο του Νέρι τον Ιούλιο του 1460 μετά από μόλις εννέα μήνες εξάσκησης, πιθανώς λόγω κάποιας προηγούμενης εκπαίδευσης από τον πατέρα του που ήταν ζωγράφος. Ο Μποτιτσίνι θα συνεχίσει να γίνεται ένας εξαιρετικά επιτυχημένος καλλιτέχνης που αναφέρεται στο "Lives of the Artists" του Βαζάρι να ζωγραφίζει τη διάσημη Κοίμηση της Θεοτόκου με τους Αγίους και τις Αγγελικές Ιεραρχίες. Οι μαθητές του Νέρι περιλαμβάνουν επίσης τους Στάτζο ντι Ταντέο ντ' Αντόνιο (Stagio di Taddeo d'Antonio), Ντιονίτζι ντ' Αντρέα ντι Μπερνάρντο ντι Λοττίνο (Dionigi d'Andrea di Bernardo di Lottino) και Τζουσουέ ντι Σάντι (Giosuè di Santi). Το εργαστήριο έχει καταγραφεί να δημιουργεί περισσότερους από πενήντα πίνακες της Παναγίας Βρεφοκρατούσης και της Αγίας Ζώνης επτά φορές. Το εργαστήριο ήταν τόσο δημοφιλές στην πραγματικότητα, ώστε στις 22 Νοεμβρίου 1458, ο Νέρι έπρεπε να ενοικιάσει και δεύτερο εργαστήριο στην "Porta Rossa" στο κέντρο της Φλωρεντίας. Αυτό έδωσε σε αυτόν και στους μαθητές του περισσότερο χώρο για να εργαστούν σε μεγαλύτερους πίνακες και να αναλάβουν περισσότερους πελάτες.

The Recordanze ( Τα αρχεία )

Οι εγγραφές αυτές αποτελούν ένα ημερολόγιο εργαστηρίου μεγέθους 189 σελίδων που ξεκίνησε στις 10 Μαρτίου 1453 και συνεχίστηκε μέχρι τις 24 Απριλίου 1475. Αυτά είναι τα πιο εκτεταμένα έγγραφα του 15ου αιώνα που διαθέτουν οι ιστορικοί τέχνης και σχετίζονται με ζωγράφο του 15ου αιώνα Διασώζονται ακόμη στη βιβλιοθήκη της Πινακοθήκης Ουφίτσι . Αυτό που διατηρείται είναι πιθανό το τέταρτο ημερολόγιο να φέρει την ένδειξη "D" και να αναφέρεται συχνά στο ημερολόγιο "C". Η καταγραφή περιλάμβανε όλους τους τύπους πληροφοριών για την τέχνη που σχετίζονται με το εργαστήριο, συμπεριλαμβανομένων παραγγελιών για πίνακες ζωγραφικής, ονόματα, επαγγέλματα και κοινωνική κατάσταση των πατρόνων, περιγραφές και διαστάσεις έργων, τεχνικές και χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν, τύπος ξυλουργικής, το στυλ των πλαισίων, το σκηνές που απεικονίζονται και τις τιμές. Λόγω αυτής της καταγραφής γνωρίζουμε πολλά από τα έργα του Νέρι, ακόμη και αυτά που μέχρι σήμερα δεν εντοπίστηκαν. Γνωρίζουμε επίσης ότι το εργαστήριο έλαβε παραγγελίες από όλους τους τύπους ανθρώπων στην Ιταλία, όπως τεχνίτες της περιοχής Κιάντι, ευγενείς οικογένειες όπως οι Σπίνι, Σοντερίνι και Ρουτσελλάι, μικρούς καταστηματάρχες της Φλωρεντίας, ηγούμενοι των Vallombrosans (μοναστικό θρησκευτικό Τάγμα στην Καθολική Εκκλησία) των Santa Trìnita και San Pancrazio, και συνηθισμένοι ενοριακοί ιερείς από τη γύρω περιοχή. Ο Νέρι πέθανε το 1491 και άφησε του κληρονομιά στους μαθητές του και στους τέσσερις γιους και δύο κόρες του. Κανένα από τα παιδιά του δεν έγινε καλλιτέχνης, τερματίζοντας την κληρονομιά που ξεκίνησε ο παππούς του, και αντ 'αυτού στράφηκαν σε εμπορικές επιχειρήσεις. Ο Νέρι είναι θαμμένος στην εκκλησία της Αγίας Μαρίας Κάρμινε. Μέχρι σήμερα είναι λιγότερο γνωστός ως ταλαντούχος καλλιτέχνης, αλλά αντ 'αυτού διατηρεί αυτά τα σχολαστικά αρχεία των έργων του και για τον μεγάλο αριθμό έργων που δημιούργησε το εργαστήριό του.

Μεταθανάτια φήμη

Κανένας από τους γιους του Νέρι ντι Μπίτσι δεν έγινε ζωγράφος, καθιστώντας τον ζωγράφο τον τελευταίο στην καλλιτεχνική δυναστεία που ιδρύθηκε από τον πατέρα του. Ο Τζόρτζο Βαζάρι αφιέρωσε μια κοινή βιογραφία στους Μπίτσι στο "Ζωές των Καλλιτεχνών", στην οποία περιέγραψε με σύγχυση τον Νέρι ως τον γιο του Λορέντσο και ως εκ τούτου τον αδελφό του Μπίτσι. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του Μπίτσι αποδόθηκε εσφαλμένα από τον Βαζάρι στον Νέρι . Αυτές οι ψευδείς αποδόσεις διορθώθηκαν το 1768, με την έκδοση του Domenico M. Manni για το Notizie dei professorori del disegno του Baldinucci. Αυτό το λάθος επαναλήφθηκε από τον Γκαετάνο Μιλανέζι (Gaetano Milanesi) στο σχολιασμό του 1878 για το "Vite," του Βαζάτι και από τους μελετητές των αρχών του εικοστού αιώνα που συγκέντρωσαν το σώμα του έργου του Νέρι , όπως ο Μπερνάρ Μπερενσόν (Bernard Berenson).

Δείτε επίσης

• Κατάλογος Ιταλών ζωγράφων

Περαιτέρω ανάγνωση

• Bryan, Michael (1886). Robert Edmund Graves, επιμ. Dictionary of Painters and Engravers, Biographical and Critical (Volume I: A-K). York St. #4, Covent Garden, London; Original from Fogg Library, Digitized May 18, 2007: George Bell and Sons. σελ. 125. 
• Farquhar, Maria (1855). Ralph Nicholson Wornum, επιμ. Biographical catalogue of the principal Italian painters. Woodfall & Kinder, Angel Court, Skinner Street, London; Digitized by Googlebooks from Oxford University copy on Jun 27, 2006. σελ. 26. 
• Pope-Hennessy, John· Kanter, Laurence B. (1987). The Robert Lehman Collection I, Italian Paintings. New York, Princeton: The Metropolitan Museum of Art in association with Princeton University Press. ISBN 978-0870994791.  (see index; plates 76-77)