Βικιπαίδεια

Πάρκο Ουένο

πάρκο στο Τόκιο της Ιαπωνίας

Συντεταγμένες: 35°42′43.99″N 139°46′16.00″E / 35.7122194°N 139.7711111°E / 35.7122194; 139.7711111


Το Πάρκο Ουένο (上野公園, Ueno Kōen) είναι δημόσιο πάρκο στην περιοχή Ουένο του Τάιτο στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Το πάρκο ιδρύθηκε το 1873 σε εκτάσεις που ανήκαν στο παρελθόν στον ναό του Καν'έι-τζι. Ήταν μεταξύ των πρώτων δημόσιων πάρκων που δημιουργήθηκαν στη χώρα, και ιδρύθηκε ακολουθώντας το δυτικό παράδειγμα ως μέρος του δανεισμού και της αφομοίωσης διεθνών πρακτικών, που χαρακτήριζαν την πρώιμη περίοδο Μεϊτζί. Αποτελεί την έδρα πολλών μεγάλων μουσείων. Στο Πάρκο Ουένο γίνονται εορτασμοί επίσης την άνοιξη για τα άνθη της κερασιάς και το χανάμι του. Τον τελευταίο καιρό το πάρκο και τα αξιοθέατα του έχουν προσελκύσει πάνω από δέκα εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, καθιστώντας το το πιο δημοφιλές πάρκο πόλης της Ιαπωνίας.[3]

Πάρκο Ουένο
上野恩賜公園
Χάρτης
ΕίδοςTokyo metropolitan park και δημόσιο πάρκο
Διεύθυνση東京都台東区上野公園・池之端三丁目[1]
Γεωγραφικές συντεταγμένες35°42′44″N 139°46′16″E
Διοικητική υπαγωγήUeno-kōen
ΧώραΙαπωνία
Έναρξη κατασκευής19  Οκτωβρίου 1873[2]
ΙδιοκτήτηςΤόκιο
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Ιστορία Επεξεργασία

Το πάρκο Ουένο καταλαμβάνει γη που κάποτε ανήκε στον Καν'έι-τζι, που ιδρύθηκε το 1625 στην «πύλη των δαιμόνων», την άτυχη κατεύθυνση προς τα βορειοανατολικά του Κάστρου Έντο. [4] Τα περισσότερα από τα κτήρια του ναού καταστράφηκαν στη μάχη του Ουένο το 1868 κατά τη διάρκεια του πολέμου Μπόσιν, όταν οι δυνάμεις του σογκουνάτου Τοκουγκάβα ηττήθηκαν από εκείνους, που στόχευαν στην αποκατάσταση της αυτοκρατορικής κυριαρχίας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ο λόφος Ουένο έγινε ιδιοκτησία της πόλης του Τόκιο, εκτός από τα σωζόμενα κτήρια ναών, που περιλαμβάνουν την πενταώροφη παγόδα του 1639, το Κιγιομίζου Κάννον-ντο (ή Σιμίζουντο) του 1631 και την περίπου σύγχρονη κύρια πύλη (όλα έχουν χαρακτηρίστει ως Σημαντικές Πολιτιστικές Περιουσίες της Ιαπωνίας ). [3] [5] [6] [7]

Διάφορες προτάσεις υποβλήθηκαν για τη χρήση του χώρου ως ιατρικής σχολής ή νοσοκομείου, αλλά ο Ολλανδός γιατρός Bauduin προέτρεψε αντ 'αυτού να μετατραπεί η περιοχή σε πάρκο. [8] Τον Ιανουάριο του 1873 το Ντάτζο-κάν εξέδωσε μια ανακοίνωση, που προέβλεπε τη δημιουργία δημόσιων πάρκων, σημειώνοντας ότι «σε νομούς όπως το Τόκιο, η Οσάκα και το Κιότο, υπάρχουν μέρη ιστορικού ενδιαφέροντος, γραφικής ομορφιάς και αναψυχής και χαλάρωσης όπου οι άνθρωποι μπορούν να επισκεφθούν και να διασκεδάζουν, για παράδειγμα το Σένσο-τζι και Καν'έι-τζι. . ." [9] [10] Αυτό ήταν το έτος μετά την ίδρυση του Γιελοουστόουν (Yellowstone), του πρώτου εθνικού πάρκου στον κόσμο. [11]

Αργότερα το ίδιο έτος ιδρύθηκε το Πάρκο Ουένο, μαζί με τα πάρκα Σίμπα, Ασάκουσα, Ασουκαγιάμα και Φουκουγκάβα. [8] [12] Διοικούνταν πρώτα από το Γραφείο Μουσείων του Υπουργείου Εσωτερικών, στη συνέχεια από το Υπουργείο Γεωργίας και Εμπορίου, προτού περάσει στο Υπουργείο Αυτοκρατορικής Οικογένειας. Το 1924, προς τιμή του γάμου του Χιροχίτο, το πάρκο Ουένο παρουσιάστηκε στην πόλη από τον αυτοκράτορα Ταϊσό, λαμβάνοντας το επίσημο όνομα, που διαρκεί μέχρι σήμερα του Ουένο Όνσι Κόεν (上野恩賜公園), κυριολεκτικά «Αυτοκρατορικό Δώρο Πάρκο Ουένο». [9]

Φυσικά χαρακτηριστικά Επεξεργασία

Το πάρκο έχει περίπου 8.800 δέντρα, όπως το γκίγκο (Ginkgo biloba), η καμφορά (Cinnamomum camphora), η Ιαπωνική ζέλκοβα (Zelkova serrata), η κερασιά Formosan, η κερασιά Σομέι-Γιοσίνο και η ιαπωνική κερασιά. Υπάρχουν άλλα 24.800 m 2 θάμνων. Η λίμνη Σινομπάζου είναι μια μικρή λίμνη με έκταση 16 εκταρίων, εκτεταμένα παρτέρια με νούφαρα και ελώδη περιοχή. Παρέχει ένα σημαντικό χώρο διαχείμασης για τα πουλιά. Τα είδη που απαντώνται συνήθως περιλαμβάνουν τη φουντωτή πάπια, τοσφυριχτάρι, τη βόρεια σουβλόπαπια, το κοινό γκισάρι, το νανοβουτηχτάρι, τον αργυροτσικνιά και τον κορμοράνο. Το ποτσάρι του Μπάερ (Aythya baeri), η κρικόλαιμη πάπια (Aythya collaris) και το αμερικανικό σφυριχτάρι έχουν επίσης καταγραφεί. [13]

Το κεντρικό νησί στεγάζει ένα ιερό για την Μπενζάιτεν, τη θεά της τύχης, με πρότυπο το νησί Τσικούμπου στη λίμνη Μπίβα. [14] Η περιοχή κάποτε ήταν γεμάτη από «τεϊοποτεία για ραντεβού», αντίστοιχα των σύγχρονων ερωτικών ξενοδοχείων. [14] Μετά τον πόλεμο του Ειρηνικού η λίμνη αποστραγγίστηκε και χρησιμοποιήθηκε για την καλλιέργεια δημητριακών και στη συνέχεια υπήρχαν σχέδια να μετατραπεί η τοποθεσία σε στάδιο μπέιζμπολ ή πολυώροφο πάρκινγκ. [15] Η λίμνη με τα νούφαρα αποκαταστάθηκε το 1949, αν και μεγάλο μέρος της αποστραγγίστηκε ξανά κατά λάθος το 1968 κατά τη διάρκεια εργασιών σε μια νέα γραμμή του μετρό. [15]

Συνολικά, υπάρχουν περίπου οκτακόσιες κερασιές στο πάρκο, αν και με τη συμπερίληψη εκείνων, που ανήκουν στο ναό Ουένο Τόσο-γκου, στα κτήρια ναών και άλλα γειτονικά σημεία, το σύνολο φτάνει περίπου τα χίλια διακόσια. [12] Εμπνευσμένος, ο Ματσούο Μπασό έγραψε "σύννεφο από άνθη - είναι η καμπάνα του ναού από το Ουένο ή την Ασάκουσα". [16]

Πολιτιστικές εγκαταστάσεις Επεξεργασία

 
Το Σεϊγιόκεν ιδρύθηκε το 1872, ένα από τα πρώτα εστιατόρια δυτικού τύπου στην Ιαπωνία. Το πρώτο καφενείο ακολούθησε εκεί κοντά το 1888 [17] [18]

Το πάρκο Ουένο φιλοξενεί μια σειρά από μουσεία. Οι ίδιες οι λέξεις στα ιαπωνικά για το μουσείο καθώς και για την τέχνη επινοήθηκαν την περίοδο Μεϊτζί (από το 1868) για να συλλάβουν τις δυτικές έννοιες μετά την αποστολή Ιβακούρα και άλλες πρώιμες επισκέψεις στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. [19] Το Εθνικό Μουσείο του Τόκιο ιδρύθηκε το 1872 μετά την πρώτη έκθεση από το Τμήμα Μουσείων του νέου Υπουργείου Παιδείας. [20] Την ίδια χρονιά άνοιξε το Μουσείο του Υπουργείου Παιδείας, τώρα το Εθνικό Μουσείο Φύσης και Επιστημών. [21]

Το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης ιδρύθηκε το 1959 με βάση τη συλλογή του βιομήχανου (ομάδα Καβασάκι) Ματσουκάτα Κοτζίρο. Η συλλογή έμεινε αποθηκευμένη στη Γαλλία από τον Ματσουκάτα και επιστράφηκε από τη γαλλική κυβέρνηση το 1959 μετά τη Συνθήκη του Σαν Φρανσίσκο. [22] [23] Το κτήριο είναι του Λε Κορμπυζιέ, ο οποίος το χρησιμοποίησε, για να εκφράσει την ιδέα του για το Μουσείο Απεριόριστης Ανάπτυξης, βασισμένο σε μια επεκτεινόμενη σπείρα. [24] Έχει προταθεί για εγγραφή στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. [25]

Άλλα μουσεία περιλαμβάνουν το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης του Τόκιο, που χρονολογείται από το 1926, και το Μουσείο Σιταμάτσι του 1980, το οποίο είναι αφιερωμένο στον πολιτισμό της " Κάτω Πόλης ". [26] [27] Το πάρκο επιλέχθηκε επίσης ως έδρα για την Ακαδημία της Ιαπωνίας (1879), τη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο (1889) και τη Σχολή Μουσικής του Τόκιο (1890). [3] Η πρώτη αίθουσα συναυλιών δυτικού τύπου στη χώρα, το Μέγαρο Μουσικής Σογκακούντο του 1890 ( ICP ) δωρήθηκε στο δημοτικό διαμέρισμα το 1983 και ανακατασκευάστηκε σε άλλη τοποθεσία στο πάρκο, όπου χρησιμοποιείται για συναυλίες. [28] [29] Το Tokyo Bunka Kaikan άνοιξε το 1961 ως χώρος όπερας και μπαλέτου, για τον εορτασμό των πεντακοσίων χρόνων από την ίδρυση της πόλης Έντο. [30] Η Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε ως εθνική βιβλιοθήκη το 1872 και άνοιξε στο πάρκο Ουένο το 1906. Η Εθνική Βιβλιοθήκη Διατροφής άνοιξε στην Τσιγιόντα το 1948 και το κτήριο στεγάζει τώρα τη Διεθνή Βιβλιοθήκη Παιδικής Λογοτεχνίας. [31] [32]

Άλλα σημεία ενδιαφέροντος Επεξεργασία

Ο Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, που έχει θεοποιηθεί, λατρεύεται στο Ουένο Τόσο-γκου, που χρονολογείται στο 1651. [33]

Φλόγα της Χιροσίμα και Μνημείο του Ναγκασάκι: Στα δεξιά του στενού δρόμου, που οδηγεί βόρεια στο ναό Τοκουγκάβα ΙεγιάσουΤόσο-γκου είναι ένα μνημείο από γκρι πέτρα με μια μόνιμα αναμμένη φλόγα στη μνήμη των ατομικών βομβαρδισμών της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αυγούστου 1945 στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό το μνημείο «Φλόγα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι» ξεκίνησε στη Χιροσίμα λίγο μετά τους πυρηνικούς βομβαρδισμούς από τον κ. Τατσούο Γιαμαμότο (1916 – 2004), από την πόλη Χοσίνο. Αυτή η φλόγα αργότερα συγχωνεύτηκε με μια φλόγα, που ξεκίνησε στο Ναγκασάκι. Το 1968 μέλη του «Συλλόγου των ανθρώπων του Σιταμάτσι» του Τόκιο πρότειναν την ιδέα να ανάψουν τη φλόγα στον περίβολο του ναού Τόσο-γκου στο πάρκο Ουένο του Τόκιο. Τον Απρίλιο του 1989, ιδρύθηκε μια «Ένωση για την Αναμμένη Φλόγα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στο Ουένο Τόσογκου» και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στον έρανο για περισσότερο από ένα χρόνο. Η κατασκευή του μνημείου ολοκληρώθηκε στις 21 Ιουλίου 1990. Η αφιέρωση, που είναι σκαλισμένη στην πέτρα του μνημείου αναφέρει ότι «Δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε να καίμε τη φλόγα της ατομικής βόμβας, πεπεισμένοι ότι αυτό το μνημείο θα συμβάλει στην ενίσχυση του παγκόσμιου λαϊκού κινήματος για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων και την επίτευξη της ειρήνης, που είναι το πιο επείγον καθήκον για τους ανθρώπους πέρα από τα σύνορα».

Το Γκοτζότεν Τζίντζα είναι αφιερωμένο στον μελετητή Σουγκαβάρα νο Μιτσιζάνε, ενώ το γειτονικό Χαναζόνο Ινάρι Τζίντζα έχει αγάλματα του Ινάρι με κόκκινη σαλιάρα με μορφή αλεπούς σε μια ατμοσφαιρική σπηλιά. [34] [35] Υπάρχει ένας ταφικός τύμβος της περιόδου Γιαγιόι σε έναν μικρό λόφο κοντά στο κέντρο του πάρκου. [12] Για μια δεκαετία μέχρι το 1894 γίνονταν ιπποδρομίες κοντά στη λίμνη Σινομπάζου. [8] [9] Σήμερα υπάρχει ένα γήπεδο μπέιζμπολ, που ονομάστηκε προς τιμήν του ποιητή Μασαόκα Σίκι, λάτρη του αθλήματος. [12] Εκτός από το πρώτο μουσείο τέχνης στην Ιαπωνία, το πάρκο είχε τον πρώτο ζωολογικό κήπο, το πρώτο τραμ, τους πρώτους εορτασμούς της Πρωτομαγιάς (το 1920) και διοργάνωσε μια σειρά από βιομηχανικές εκθέσεις. [8] [9] Ο σταθμός Ουένο άνοιξε εκεί κοντά το 1883. [36] Μετά τον μεγάλο σεισμό του Καντό το 1923, ειδοποιήσεις για αγνοούμενους επικολλήθηκαν στο άγαλμα του Σάιγκο Τακαμόρι. [9] Το πάρκο Ουένο και τα περίχωρά του κατέχουν εξέχουσα θέση στην ιαπωνική μυθοπλασία, συμπεριλαμβανομένου του Οι Άγριες Χήνες του Μόρι Ογκάι.

Άστεγοι Επεξεργασία

Πολλοί άστεγοι ζουν στο πάρκο Ουένο. Ανάμεσα στις δενδροστοιχίες και τις δασώδεις περιοχές του πάρκου, οι καταυλισμοί αστέγων συνορεύουν με το μέγεθος μικρών χωριών, με εσωτερική δομή, πολιτισμό και σύστημα υποστήριξης. Τα μακροχρόνια καταφύγια είναι συνήθως κατασκευασμένα από χαρτόνι καλυμμένο με μπλε μουσαμάδες. Η αστυνομία κατά καιρούς γκρεμίζει τους καταυλισμούς και διώχνει ή συλλαμβάνει τους αστέγους, οι οποίοι επιστρέφουν το συντομότερο δυνατό. Ενώ οι καταλήψεις είναι παράνομες στην Ιαπωνία, η έλλειψη στέγης θεωρείται ενδημικό πρόβλημα στο Τόκιο και σε άλλες πόλεις και η παρουσία καταληψιών γίνεται αποδεκτή ως αναπόφευκτη. [37]

Πολιτιστικές εγκαταστάσεις, μνημεία και αξιοθέατα Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

 

  1. ↑ www.kensetsu.metro.tokyo.jp/toubuk/ueno/index_top.html. Ανακτήθηκε στις 22  Οκτωβρίου 2016.
  2. ↑ www.kensetsu.metro.tokyo.lg.jp/jimusho/toubuk/ueno/en_index.html.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Havens, Thomas R. H. (2011). Parkscapes: Green Spaces in Modern Japan. University of Hawaii Press. σελίδες 28ff. ISBN 978-0-8248-3477-7. 
  4. ↑ Jinnai Hidenobu (1995). Tokyo: A Spatial Anthropology. University of California Press. σελ. 15. ISBN 0-520-07135-2. 
  5. ↑ «旧寛永寺五重塔» [Former Kan'ei-ji five-storey pagoda]. Agency for Cultural Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  6. ↑ «寛永寺清水堂» [Kan'ei-ji Shimizudō]. Agency for Cultural Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  7. ↑ «寛永寺旧本坊表門 (黒門)» [Former Kan'ei-ji Omotemon (Kuromon)]. Agency for Cultural Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Seidensticker, Edward (2010). Tokyo from Edo to Showa 1867-1989: The Emergence of the World's Greatest City. Tuttle Publishing. σελίδες 125ff. ISBN 978-4-8053-1024-3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 «Ueno Park». National Diet Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2012. 
  10. ↑ 公園緑地年表 [Parks - Chronology] (στα Ιαπωνικά). Ministry of Land, Infrastructure, Transport and Tourism. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  11. ↑ Sutherland, Mary· Britton, Dorothy (1995). National Parks of Japan. Kodansha. σελ. 6. ISBN 4-7700-1971-8. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 «Ueno Park» (PDF). Tokyo Metropolis. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  13. ↑ «Japan - Introduction» (PDF). Ramsar. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Jinnai Hidenobu (1995). Tokyo: A Spatial Anthropology. University of California Press. σελ. 110. ISBN 0-520-07135-2. 
  15. ↑ 15,0 15,1 Seidensticker, Edward (2010). Tokyo from Edo to Showa 1867-1989: The Emergence of the World's Greatest City. Tuttle Publishing. σελίδες 466f. ISBN 978-4-8053-1024-3. 
  16. ↑ Reichhold, Jane (2008). Basho: The Complete Haiku. Kodansha. σελ. 94. ISBN 978-4-7700-3063-4. 
  17. ↑ Seidensticker, Edward (2010). Tokyo from Edo to Showa 1867-1989: The Emergence of the World's Greatest City. Tuttle Publishing. σελίδες 58, 113. ISBN 978-4-8053-1024-3. 
  18. ↑ 歴史 [History] (στα Ιαπωνικά). Seiyōken. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  19. ↑ Tseng, Alice Y (2008). The Imperial Museums of Meiji Japan: Architecture and the Art of the Nation. University of Washington Press. σελίδες 18ff. ISBN 978-0-2959-8777-4. 
  20. ↑ «History of the TNM». Tokyo National Museum. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  21. ↑ «Profile and History of NMNS». National Museum of Nature and Science. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  22. ↑ «Outline». National Museum of Western Art. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  23. ↑ «Matsukata Collection». National Museum of Western Art. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  24. ↑ Watanabe Hiroshi (2001). The Architecture of Tōkyō. Edition Axel Menges. σελ. 124f. ISBN 3-930698-93-5. 
  25. ↑ «Main Building of the National Museum of Western Art». UNESCO. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  26. ↑ 東京都美術館について [Tokyo Metropolitan Art Museum - About] (στα Ιαπωνικά). Tokyo Metropolitan Art Museum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  27. ↑ «Shitamachi Museum». Taitō Ward. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  28. ↑ Finn, Dallas (1995). Meiji Revisited: the Sites of Victorian Japan. Weatherhill. σελίδες 111ff. ISBN 0-8348-0288-0. 
  29. ↑ «旧東京音楽学校奏楽堂» [Former Tokyo School of Music Sōgakudō]. Agency for Cultural Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2012. 
  30. ↑ «Tokyo Bunka Kaikan - About». Tokyo Bunka Kaikan. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
  31. ↑ «History». National Diet Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  32. ↑ «History». International Library of Children's Literature. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  33. ↑ 上野東照宮 [Ueno Tōshō-gū] (στα Ιαπωνικά). Ueno Tōshō-gū. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  34. ↑ «Gojōten Jinja» (στα Ιαπωνικά). Gojōten Jinja. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  35. ↑ 花園稲荷神社 [Hanazono Inari Jinja] (στα Ιαπωνικά). Gojōten Jinja. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  36. ↑ «1883年・JR上野駅開業» [1883 - Opening of Ueno Station] (στα Ιαπωνικά). Nishinippon Shimbun. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2012. 
  37. ↑ Margolis, Abby Rachel. «Samurai Beneath Blue Tarps: Doing homelessness, rejecting marginality and preserving nation in Ueno Park (Japan)». University of Pittsburgh. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2012. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πάρκο_Ουένο&oldid=10034353"