Παρθενοπαίος

Στην ελληνική μυθολογία ο Παρθενοπαίος ήταν ο ένας από τους επτά αρχηγούς που εξεστράτευσαν εναντίον των Θηβών και έγιναν γνωστοί ως οι Επτά επί Θήβας. Υπήρξε γιος της Αταλάντης και του Ιππομένη ή Μελανίωνα, ή του Μελεάγρου ή ακόμα και του θεού του πολέμου Άρη. Σύμφωνα με τοπική, αργειακή παράδοση, ο Παρθενοπαίος ήταν αδελφός του Αδράστου, γιος του Ταλαού και της Λυσιμάχης. Ο Παρθενοπαίος σκοτώθηκε από τον Περικλύμενο (γιο του Ποσειδώνα), κατά τον Ευριπίδη (Φοίνισσες, στίχοι 1160 κ.ε.), ή από τον Αμφίδικο (γνωστό και ως Ασφόδικο), κατά τη Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου (Γ 6, 8) και τον Παυσανία (Θ 18, 6).

Ο όρκος των επτά αρχηγών, 1879.

Ο Παρθενοπαίος αναφέρεται και από τον Βιργίλιο στην Αινειάδα (VI 480).

• Για τον Παρθενοπαίο είχε γράψει ομώνυμο δράμα ο αρχαίος Έλληνας τραγικός ποιητής Αστυδάμας με το οποίο και κέρδισε ποιητικό αγώνα στην Αθήνα, το 340 π.Χ..