Βικιπαίδεια

Σαρλ Αντρέ βαν Λου

Γάλλος ζωγράφος (1705-1765)

Ο Σαρλ Αντρέ βαν Λου (γαλλικά: Charles André van Loo, βαπτισμένος Carlo Andrea Vanloo), γνωστός και ως Καρλ βαν Λου, γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1705 στη Νίκαια και πέθανε στις 15 Ιουλίου 1765 στο Παρίσι, ήταν Γάλλος ζωγράφος.

Σαρλ Αντρέ βαν Λου
Πορτρέτο του Σαρλ Αντρέ βαν Λου, έργο του Λουί-Μισέλ βαν Λου, 1764, Βερσαλλίες
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charles André van Loo (Γαλλικά)
Γέννηση15  Φεβρουαρίου 1705[1][2][3]
Νίκαια
Θάνατος15  Ιουλίου 1765[1][2][3]
Παρίσι[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[7]
Αξιοσημείωτο έργοLouis XV in Armour
Marie Leszczyńska
Οικογένεια
ΣύζυγοςAnne Antonia Christina Somis
ΤέκναΖυλ-Σεζάρ-Ντενί βαν Λου[8]
Marie-Rosalie Van Loo[9]
ΓονείςLouis-Abraham van Loo
ΑδέλφιαΖαν-Μπατίστ βαν Λου[10]
ΟικογένειαΟικογένεια βαν Λου
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΕπίσημος ζωγράφος του βασιλιά (1762–1765)
ΒραβεύσειςΑ΄ Βραβείο Ζωγραφικής της Ρώμης (1724)[11]
Τάγμα του Αγίου Μιχαήλ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ήταν μέλος της οικογένειας ζωγράφων βαν Λου, γιος του ζωγράφου Λουί-Αμπραάμ βαν Λου και αδελφός, πολύ μικρότερος, του ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ βαν Λου (1684-1745). Είχε λαμπρή καριέρα, αξιοσημείωτη για την εκλεκτική ποικιλία θεμάτων και στυλ. Καταξιώθηκε για τα θρησκευτικά, ιστορικά κα μυθολογικά του θέματα, τις ρωπογραφίες του, καθώς και για τα πορτρέτα και το διακοσμητικό έργο του. Η τεχνοτροπία του περιλάμβανε επιρροές που κυμαίνονται από τον μανιερισμό έως το ροκοκό. [12]

Διετέλεσε Πρώτος ζωγράφος του βασιλιά και ήταν εξαιρετικά διάσημος, θεωρείται το πιο διάσημο μέλος της οικογένειας βαν Λου, φλαμανδικής καταγωγής, που εγκαταστάθηκε στη Γαλλία τον 17ο αιώνα.

Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

 
O Θησέας δαμάζοντας τον ταύρο του Μαραθώνα, περ. 1730

Ο Σαρλ Αντρέ βαν Λου γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1705 στη Νίκαια, που τότε ανήκε στο Δουκάτο της Σαβοΐας. Έμεινε ορφανός σε ηλικία επτά ετών και τον μεγάλωσε ο μεγαλύτερος αδελφός του Ζαν-Μπατίστ, που τον πήρε μαζί του στο Τορίνο και τη Ρώμη το 1712, όπου σπούδασε με δάσκαλους τον Μπενεντέτο Λούτι και τον γλύπτη Πιέρ Λε Γκρο. Έφυγε από την Ιταλία το 1723, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και σπούδασε στην Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής. Με την ευχέρεια που είχε στο σχέδιο κέρδισε το πρώτο βραβείο για το σχέδιο το 1723 και έλαβε το πρώτο βραβείο ιστορικής ζωγραφικής το 1727- όπως και ο μελλοντικός του αντίπαλος Φρανσουά Μπουσέ. Το 1724 κέρδισε το βραβείο της Ρώμης.[13]

 
Περσέας και Ανδρομέδα, περ. 1740

Σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία στην Ακαδημία του Αγίου Λουκά με το Συμπόσιο του Βαλτάσαρ, ζωγράφισε πολλές τοιχογραφίες στους ναούς της Ρώμης και μελέτησε και αντέγραψε με πάθος τους Ιταλούς δασκάλους. Το 1727 έφθασε ξανά στο Τορίνο, όπου εργάστηκε για τον βασιλιά Βίκτωρα Αμεδαίο Β΄ της Σαρδηνίας, για τον οποίο ζωγράφισε μια σειρά θεμάτων με επιρροή από τον Τορκουάτο Τάσο. Το 1734 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι και το 1735 έγινε μέλος της Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής και ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία της ακαδημίας, από το 1737 έγινε καθηγητής. Η καλλιτεχνική του άνοδος διευκολύνθηκε από την εύνοια της μαρκησίας ντε Πομπαντούρ και της βασιλικής αυλής και συνεχίστηκε χωρίς διακοπή: το 1749 έγινε διευθυντής της σχολής Προστατευόμενων Μαθητών, στη συνέχεια χρίσθηκε ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ και το 1762 ορίσθηκε Πρώτος ζωγράφος του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΕ΄.

 
Γιούνο, 1736, Μουσείο Πούσκιν

Ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους αυλικούς ζωγράφους, αλλά τα πορτρέτα του καθώς και οι ιστορικοί του πίνακες γνώρισαν επίσης τεράστια επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Ανάμεσα στους συλλέκτες έργων του ήταν ο βασιλιάς της Δανίας, η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Ρωσίας, ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας, ο οποίος τον κάλεσε να μπει στην υπηρεσία του, που όμως ο ζωγράφος αρνήθηκε καθώς ήταν πολύ ηλικιωμένος και έστειλε τον ανιψιό του Σαρλ Αμεντέ Φιλίπ βαν Λου.

Ο γιος του Ζυλ-Σεζάρ (1743-1821), συνέχισε τη δυναστεία των βαν Λου μέχρι και την παλινόρθωση των Βουρβόνων. Ακολούθησε ένα είδος ζωγραφικής που δεν περιλαμβάνονταν στη θεματολογία των προγόνων του, έγινε ζωγράφος χειμερινών τοπίων, καθαρά προρομαντικού χαρακτήρα.[14]

Ο Σαρλ Αντρέ βαν Λου πέθανε στο Παρίσι στις 15 Ιουλίου 1765.

Έργο Επεξεργασία

 
Η Γλυπτική, 1753,

Ο Σαρλ Αντρέ βαν Λου ανήκει στη γενιά ζωγράφων, μαζί με τους Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ, Φρανσουά Μπουσέ και Πιέρ Σαρλ Τρεμολιέρ, που κυριάρχησαν στη γαλλική τέχνη μετά τον θάνατο του Φρανσουά Λεμουάν το 1737, από τον οποίο υιοθέτησαν την καθαρή παλέτα και τα ηδονικά γυμνά.

Με την απλότητα του στυλ και την ορθότητα του σχεδιασμού, αποτέλεσμα της μελέτης των μεγάλων Ιταλών δασκάλων, ο Σαρλ Αντρέ βαν Λου καθόρισε τη γαλλική σχολή της εποχής του, αν και η αξία που δόθηκε από τους συγχρόνους του στα έργα του τώρα φαίνεται αδικαιολόγητη και υπερβολική. Ωστόσο, η ικανότητά του παραμένει αξιοθαύμαστη και η ποιότητα και η ποικιλία της εργασίας του απαιτούν σεβασμό. [15]

Οι προστάτες και παραγγελιοδόχοι του περιλάμβαναν μέλη της βασιλικής αυλής στη Γαλλία και το εξωτερικό, ιδιώτες και την εκκλησία. Δημιούργησε θρησκευτικές συνθέσεις για την εκκλησία του Αγίου Σουλπικίου και την Παναγία των Παρισίων στο Παρίσι, μυθολογικές, ηρωικές και ερωτικές σκηνές, όπως η Θυσία της Ιφιγένειας (Πότσνταμ), και η Διαπαιδαγώγηση του Έρωτα, (Βαρσοβία), αλληγορικές σκηνές όπως τις Τέσσερις Τέχνες: «Ζωγραφική», «Γλυπτική», «Αρχιτεκτονική» και «Μουσική» και σχέδια για το εργοστάσιο των Γκομπλέν.

Σήμερα έχει περισσότερο ενδιαφέρον ως διακοσμητής βασιλικών κατοικιών, ως ζωγράφος ευχάριστων ρωπογραφιών όπως κυνήγια αρκούδας, αγριόχοιρου κλ αλλά και για τις προσωπογραφίες του.[16]

Επιλογή έργων Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123519790. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Carle van Loo». (Ολλανδικά) RKDartists. 50777.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12  Φεβρουαρίου 2016. kulturnav.org/2a32f6ce-e1f8-4df5-bef0-1f627551ad4b. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2016.
  6. ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 23  Μαΐου 2020.
  7. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/160893. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Μαρτίου 2019. 500017868. Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2021.
  9. ↑ www.pastellists.com/Genealogies/Vanloo.pdf.
  10. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2  Μαρτίου 2019. 500017868. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2021.
  11. ↑ Jules Guiffrey: «Liste des pensionnaires de l'Academie de France a Rome» 1908. σελ. 25.
  12. ↑ . «britannica.com/biography/Charles-Andre-Van-Loo». 
  13. ↑ . «collections.lacma.org/Charles André van Loo». 
  14. ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, τομ.13, σελ. 263
  15. ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Vanloo,_Charles_Andrew». 
  16. ↑ . «christies.com/en/Charles-André van Loo, called Carle van Loo (1705-1765)». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σαρλ_Αντρέ_βαν_Λου&oldid=9626847"