Σι Γιούνγκ Σιν
Ο Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Γιουνγκ Σιν (κινεζικά: 释永信法师; πινγίν: Shì Yǒngxìn, 1965 - ), είναι ο Καθηγούμενος (κινεζικά: 少林方丈; πινγίν: Shàolín fāng zhang) του ναού Σαολίν του Σονγκσάν (κινεζικά: 嵩山少林寺; πινγίν: Sōngshān Shàolín Sì) από τις 20 Αυγούστου, 1999, ως ο τριακοστός διάδοχος του Σεβάσμιου Σι Σιντζένγκ (κινεζικά: 释行正; πινγίν: Shì Xíngzhèng, 1914- 1987).
| Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Γιουνγκ Σιν 释永信 | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 06 Σεπτεμβρίου 1965 Γίνγκσανγκ Ανχουέι |
| Εθνικότητα | Κίνα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Καθηγούμενος |
| Γνωστός για | Ηγούμενος του ναού Σαολίν |
| Αξιοσημείωτο έργο | Αναβίωση του ναού Σαολίν |
| Ιστότοπος | |
| www | |
Ο Σεβάσμιος Δάσκαλος Σι Γιουνγκ Σιν ανάμεσα σε άλλα, είναι μέλος της Κινεζικής Λαϊκής Πολιτικής Συμβουλευτικής Διάσκεψης (CPPCC) της Επαρχίας Χενάν, Διευθυντής της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας, Πρόεδρος της Βουδιστικής Ένωσης της Επαρχίας Χενάν και Διευθυντής της Επιτροπής Εξωτερικής Επικοινωνίας της Βουδιστικής Ένωσης Κίνας[1].
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Ο Σεβάσμιος Σι Γιουνγκ Σιν γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1965, στην πόλη Γίνγκσανγκ της επαρχίας Ανχουέι (κινεζικά: 安徽颍上县; πινγίν: Ānhuī Yĭng shàng) και το λαϊκό του όνομα ήταν Λίου Γινγκτσένγκ (κινεζικά: 刘应成; πινγίν: Liú yīng chéng). Οι γονείς του πιστοί στο βουδισμό, επηρέασαν τον Γινγκτσένγκ από πολύ νεαρή ηλικία να ασχοληθεί με θέματα του Βουδικού Δόγματος, αφιερώνοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη μελέτη των ιερών κειμένων σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του.
Ο ναός Σαολίν υπήρξε το κομβικό σημείο που θα του άλλαζε τη ζωή για πάντα. Το 1981, σε ηλικία 16 ετών, πήρε τη μεγάλη απόφαση, να αποχαιρετήσει τους γονείς του και ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι από την Ανχουέι στην επαρχία Χενάν, για να γίνει μοναχός στο μοναστήρι Σαολίν. Μετά από αρκετές δυσκολίες και υπομονή, γίνεται δεκτός από τον Σεβάσμιο Δάσκαλο και Υπηρεσιακό Αρχιερέα του Μοναστηριού, Σι Σιντζένγκ (κινεζικά: 释行正; πινγίν: Shì Xíngzhèng, 1914 - 1987) και χειροτονείται από τον Σεβάσμιο Σι Χέι Φα, Ηγούμενο του ναού του Λευκού Αλόγου[2].
Για να διευρύνει τις ιερατικές του γνώσεις, στάλθηκε για να μελετήσει και να διδαχθεί σε άλλα Μοναστήρια της Κίνας, όπως το ναό της Μεγάλης Φιλανθρωπίας στο Πεκίνο (κινεζικά: 北京广济寺; πινγίν: Běijīng guǎng jì sì), το ναό των Εννέα Βουνών στην επαρχία Ανχουέϊ (κινεζικά: 安徽九华山; πινγίν: Ānhuī jiǔ huàshān), όπου λέγεται ότι κατοικούσε ο Βοδισάτβα Κσιτιγκάρμπα και το ναό του Συννέφου στην επαρχία Τσιανγκσί (κινεζικά: 江西云居山; πινγίν: Jiāngxī yún jū shān). Το Σεπτέμβριο του 1984, έλαβε το πλήρες χρίσμα του μοναχού στο ναό της Ολικής Φώτισης στην επαρχία Τσιανγκσί (κινεζικά: 江西普照寺; πινγίν: Jiāngxī pǔzhàosì)[3].
Το 1986, ιδρύει το Ινστιτούτο Ερευνών Πολεμικών Τεχνών του Σαολίν, συγγράφοντας και εκδίδοντας κείμενα σχετικά με το Σαολίν Κουνγκ Φου, ενώ παράλληλα, ξεκινάει και την Ομάδα Μαχητών Μοναχών Σαολίν, η οποία τον Ιούνιο του 1989, ξεκινά την πρώτη περιοδεία της, με παραστάσεις σε ολόκληρη την Κίνα.
Μετά το θάνατο του δασκάλου του Σι Σιντζένγκ, το 1987, αναλαμβάνει καθήκοντα διαχείρισης και λειτουργίας του ναού Σαολίν. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει ως επικεφαλής του Σαολίν ήταν και η ανεξέλεγκτη χρήση του ονόματος του Ιερού Μοναστηριού κι ότι αυτό πρεσβεύει, σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης όπως μπίρες, λουκάνικα, αυτοκίνητα, μα ιδιαίτερα σε σχολές πολεμικών τεχνών. Το 1994, καταφέρνει να κερδίσει την αγωγή για τα λουκάνικα Σαολίν και την παράνομη χρήση του ονόματος. Ήταν η πρώτη προσπάθεια που είχε κάνει ποτέ ο ναός Σαολίν, για να προστατέψει την Άυλη κληρονομιά του.
Τον Αύγουστο του 1995, συγγράφει και κυκλοφορεί τον πρώτο τόμο από τη συλλογή «Δροσιά του Τσαν» (κινεζικά: 禅露集; πινγίν: Chán lù jí) και τον επόμενο μήνα διοργανώνει την τελετή για την επέτειο των 1500 χρόνων από την ίδρυση του ναού Σαολίν. Παράλληλα, πραγματοποιείται και παγκόσμια σύνοδος για την επέτειο, με συγγράμματα και εκδόσεις περί του θέματος. Το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών της Κίνας, εξέδωσε για το γεγονός αυτό μια σειρά αναμνηστικών γραμματοσήμων.
Το 1996, ξεκίνησε μία περιοδεία στα ιερά μέρη του βουδισμού, ένα ιερό προσκύνημα σε μία προσπάθεια αναζωπύρωσης του Βουδισμού[4]. Επισκέφθηκε το Χονγκ Κονγκ, την Ταϊλάνδη, το Νεπάλ και την Ινδία, με ένα οδοιπορικό στα μέρη που γεννήθηκε, φωτίστηκε, δίδαξε και απεβίωσε ο Βούδας. Τη βουδιστική αυτή αποστολή συνέχισε το 1999, με ιερό προσκύνημα στην Άνγκορ Βατ στην Καμπότζη και το 2000, στη Σρι Λάνκα.
Έργο ως Ηγούμενος Επεξεργασία
Στις 19 Αυγούστου του 1999, ο μοναχός Σι Γιουνγκ Σιν χρίστηκε επίσημα ως ο 30ος Ηγούμενος του ναού Σαολίν του βουνού Σονγκ, με μεγαλοπρεπή Βουδιστική συνέλευση που διήρκεσε δύο ημέρες. O τελευταίος επίσημος Ηγούμενος του Σαολίν ήταν ο Σεβάσμιος Γιονγκ Γυ (κινεζικά: 纯白永玉; πινγίν: chúnbáiyŏngyù)[5], ο οποίος εξαφανίστηκε το 1664, μετά από τη καταστροφή του ναού Σαολίν από τον Λι Τζιτσένγκ (κινεζικά: 李自成; πινγίν: Lĭ Zìchéng, 1606 - 1645) το 1641[6] και το χαμό όλων των Μαχητών Ιερέων (κινεζικά: 僧兵; πινγίν: sēngbīng), αφήνοντας έτσι το Ιερό Μοναστήρι χωρίς διάδοχο. Για το λόγο αυτό η γενιά των Αρχιερέων συνεχίστηκε από τη γενιά Γιουνγκ (κινεζικά: 永; πινγίν: yŏng).
Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Γιουνγκ Σιν εκτιμάται ως ένας από τους κορυφαίους μελετητές του Βουδισμού Τσαν (κινεζικά: 禅佛; πινγίν: Chánfó). Από την εγκαθίδρυσή του το 1999 έως σήμερα έχει επιτελέσει ένα απίστευτο έργο με γενική ανακαίνιση του μοναστηριού, την αναστήλωση κατεστραμμένων κτιρίων όπως η αίθουσα Ντάρμα και ο πύργος της Καμπάνας, αλλά και τη κατάρτιση και ταξινόμηση των πολιτιστικών κειμηλίων του ναού.
Ως κορυφαίο του επίτευγμα, μπορεί να θεωρηθεί η ανάδειξη του ναού Σαολίν ως τόπου προστασίας παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο (UNESCO]. Μία προσπάθεια που ξεκίνησε το 2002 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2010, με την καταγραφή του ναού Σαολίν, του Κοιμητηρίου Σαολίν και του ναού του Προγόνου, στη λίστα προστατευόμενων μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς[7].
Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Γιουνγκ Σιν ξεκαθάρισε, ότι ο Πολιτισμός Σαολίν δεν είναι μόνο το Σαολίν Κουνγκ Φου. Αυτό, μειώνει το Σαολίν μετατρέποντας το από ένα βουδιστικό μοναστήρι (κινεζικά: 寺院; πινγίν: sìyuàn) σε μια απλή σχολή πολεμικών τεχνών (κινεζικά: 武校; πινγίν: wǔxiào).
Η αρχική έμφαση της Κουλτούρας του Σαολίν (κινεζικά: 少林文化; πινγίν: Shàolín Wénhuà) εντοπίζεται στη μελέτη του Βουδισμού Τσαν (κινεζικά: 禅究; πινγίν: Chánjiū), την Παραδοσιακή Ιατρική (κινεζικά: 医 ; πινγίν: Yī), τις Πολεμικές Τέχνες (κινεζικά: 武功 ; πινγίν: Wǔgōng) κα τις Τέχνες (κινεζικά: 艺; πινγίν: yì) που ονομάζονται «Οι 4 Θησαυροί του Σαολίν» (κινεζικά: 少林四宝; πινγίν: Shàolín Sìbǎo) ή «Τέσσερις Θησαυροί της Μελέτης του Σαολίν» (κινεζικά: 少林文房四宝; πινγίν: Shàolín wénfángsìbǎo).
Ξεκινώντας μια εκστρατεία πολιτιστικών ανταλλαγών, ο Σεβάσμιος Σι Γιουνγκ Σιν, κατάφερε την παγκόσμια προβολή του ναού Σαολίν. Πολλά εξέχοντα δημόσια πρόσωπα και παγκόσμιες προσωπικότητες επισκέφθηκαν το ναό Σαολίν, ανάμεσά τους ο τέως Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Κόμης Ζακ Ρογκ και ο Ρώσσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν[8], ενώ τον ίδιο και τις πολιτιστικές αποστολές του Σαολίν υποδέχθηκαν η Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, ο Νέλσον Μαντέλα, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ και ηγέτες πολλών κρατών ανά την υφήλιο, ακόμα και διάσημα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Το όραμα του Ηγούμενου Σι Γιουνγκ Σιν για την πλήρη αποκατάσταση και αναστήλωση του ναού Σαολίν, η επαναφορά του Βουδικού Πνεύματος σε αυτό, η δημιουργία βάσεων για τη διαιώνιση των Αρχαίων Τεχνών του Σαολίν και η διαφύλαξη του Τιμημένου ονόματος του Δοξασμένου Μοναστηριού, είναι πλέον γεγονός.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Επίσημος δικτυακός τόπος ναού Σαολίν». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2017.
- ↑ Shi, Yong Xin (2013). Shaolin Temple in My Heart. Beijing: China Intercontinental Press. σελ. 10. ISBN ISBN 978-7508525037 Check
|isbn=value: invalid character (βοήθεια). - ↑ «Σπάνια ντοκουμέντα για τον Σι Γιουνγκσίν». Ιστορικό τμήμα του δυκτιακού τόπου china.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2015.
- ↑ Zong, Wenlong (2012). Shaolin Abbot Shi Yongxin (少林方丈释永信). Berlin: Braus. σελ. 23. ISBN 978-3862280469.
- ↑ «Επίσημος δικτυακός τόπος του ναού Σαολίν». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2017.
- ↑ Shahar, Meir (2008). The Shaolin Monastery: History, Religion and the Chinese Martial Arts. Hawaii: University of Hawaii Press. σελ. 188. ISBN 978-0-8248-3110-3.
- ↑ «Historic Monuments of Dengfeng in "The Centre of Heaven and Earth"».
- ↑ «Russian President Putin Visits Shaolin Temple in 2006».[νεκρός σύνδεσμος]
Βιβλιογραφικές πηγές Επεξεργασία
- Shi Yong Xin (2010). Shaolin Temple in My Heart. China Intercontinental Press (Beijing 2013). ISBN 978-7508525037.
- Shi Yong Xin (2008). Buddha in My Heart: Zen abbot Shi Yongxin Quotations (我心我佛：释永信方丈禅语录). Hua Ling Press (Beijing). ISBN 978-7801785107.
- Shi Yong Xin (2013). Buddha-Nature: A Permanency Inherent in Human Psyche Religious Dicta of the Right Reverend Shi Yongxin, Order of Buddhist Ch'an Abbot of Shaolin Monastery. China Intercontinental Press (Beijing 2013). ISBN 978-7508526089.
- Zong Wenlong (2012). Shaolin Abbot Shi Yongxin (少林方丈释永信). Edition Braus (Berlin). ISBN 978-3862280469.
- Shahar, Meir (2008), The Shaolin Monastery: History, Religion and the Chinese Μartial Arts, University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-3110-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Γνωσιακή Βάση Thought History & Culture: The Shaolin Monks, Warriors of the Chinese Monastery
- Overseas Chinese Language and Culture Education Online Αρχειοθετήθηκε 2013-09-28 στο Wayback Machine., δικτυακός τόπος (Κινέζικα)
- China.com ειδησεογραφικός και πληροφοριακός δικτυακός τόπος (Κινέζικα, Αγγλικά)
- Επίσημος δικτυακός τόπος του ναού Σαολίν (Κινέζικα, Αγγλικά)