Συνθήκη της Βιέννης (1731)
Η Συνθήκη της Βιέννης του 1731 υπογράφηκε στις 16 Μαρτίου 1731 μεταξύ της Βρετανίας και του Καρόλου ΣΤ΄ αυτοκράτορα ης Γερμανίας για λογαριασμό της μοναρχίας των Αψβούργων, με την Ολλανδική Δημοκρατία να περιλαμβάνεται ως ένα μέρος.
Αυτό σήμανε το τέλος της Αγγλο-Γαλλικής Συμμαχίας, που κυριάρχησε στην Ευρώπη από τη Συνθήκη της Ουτρέχτης το 1713, αντικαθιστώντας την με την Αγγλο-Αυστριακή Συμμαχία. Μετά την υπογραφή της Ισπανίας στις 22 Ιουλίου 1731, η Αυστρία αναγνώρισε τον Κάρολο της Ισπανίας ως δούκα της Πάρμας και της Πιατσέντσα.
Ιστορικό Επεξεργασία
Η περίοδος μετά την ειρήνη της Ουτρέχτης το 1713 ήταν περίοδος συνεχούς αναδιάταξης μεταξύ των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, καθώς προσπαθούσαν να λύσουν ζητήματα χωρίς πόλεμο. Η Γαλλία χρειαζόταν ιδιαίτερα ειρήνη, για να ανοικοδομήσει την εξαντλημένη οικονομία της μετά τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής, που είχε ως αποτέλεσμα την Αγγλο-Γαλλική Συμμαχία το 1716. Αν και και οι δύο πλευρές ήταν καχύποπτες μεταξύ τους, η διαδοχή του Γεωργίου Α΄ το 1714 και η ανησυχία του για το Ανόβερο έκαναν τη συμμαχία πιο σημαντική για τη Βρετανία, από ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν. [1]
Η ειρήνης της Ουτρέχτης επιβεβαίωσε τον Φίλιππο Ε΄ ως τον πρώτο βασιλιά των Βουρβόνων της Ισπανίας, αλλά άφησε τη Βρετανία στην κατοχή των ισπανικών λιμανιών του Γιβραλτάρ και του Mαόν της Μενόρκα, που είχε καταληφθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η ανάκτηση αυτών ήταν προτεραιότητα για το νέο καθεστώς. [2] Η Ισπανία παραχώρησε επίσης τις ιταλικές κτήσεις της στη Νάπολη, τη Σικελία, το Μιλάνο και τη Σαρδηνία. Αυτά έγιναν το επίκεντρο της ισπανικής εξωτερικής πολιτικής σε μεγάλο βαθμό λόγω της Eλισάβετ Φαρνέζε, της δεύτερης συζύγου του Φιλίππου Ε΄. Όταν παντρεύτηκαν το 1714, αυτός είχε ήδη δύο γιους και εκείνη ήθελε να δημιουργήσει μια ιταλική κληρονομιά για τα δικά της παιδιά. [3]
Τα εμπορικά ζητήματα περιελάμβαναν την αυστριακή εταιρεία Όστεντ, η οποία ανταγωνιζόταν για το εμπόριο των Ανατολικών Ινδιών με Βρετανούς, Γάλλους και Ολλανδούς εμπόρους, καθώς και τις ισπανικές ανησυχίες για βρετανικές επιδρομές στη Νέα Ισπανία. Καθώς ξεκίνησε η δεκαετία του 1730, ο Κάρολος ΣΤ αρχιδούκας της Αυστρίας και αυτοκράτορας της Γερμανίας χρειαζόταν υποστήριξη για την Πραγματιστική Κύρωση του 1713, η οποία εξασφάλισε τη διαδοχή της κόρης του Μαρίας-Θηρεσίας. [4]
Το αποτέλεσμα ήταν μια σχεδόν συνεχής σειρά διασκέψεων και συμφωνιών, μεταξύ των οποίων και η Ειρήνη της Βιέννης του 1725 μεταξύ Αυστρίας και Ισπανίας. Αυτή η ευθυγράμμιση ήταν βραχύβια, καθώς μετά ο Κάρολος ΣΤ΄ αποφάσισε ότι τα συμφέροντα της Αυστρίας εξυπηρετούνταν καλύτερα από μια συμμαχία με τη Βρετανία και την Ολλανδική Δημοκρατία. [5]
Λεπτομέρειες Επεξεργασία
Στη Συνθήκη της Χάγης του 1720, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ολλανδική Δημοκρατία και η Αυστρία αναγνώρισαν τον Κάρολο, τρίτο γιο του Φιλίππου Ε΄, ως δούκα της Πάρμας και της Τοσκάνης. [6] Αν και επιβεβαιώθηκε εκ νέου από τη Βρετανία και τη Γαλλία στη Συνθήκη της Σεβίλλης του 1729, η Αυστρία αρνήθηκε να συμμορφωθεί και κατέλαβε το δουκάτο, όταν απεβίωσε ο Aντώνιος Φαρνέζε δούκας της Πάρμας τον Ιανουάριο του 1731. Στη Συνθήκη συμφωνήθηκε να αποσυρθεί η Αυστρία, και ο Κάρολος των Βουρβόνων-Ισπανίας τοποθετήθηκε ως δούκας της Πάρμας. [7]
Έκλεισε επίσης η υποστηριζόμενη από την Αυστρία Εταιρεία Όστεντ της Ανατολικής Ινδίας, που είχε ιδρυθεί το 1722, είχε γίνει σημαντικός ανταγωνιστής των βρετανικών και ολλανδικών Εταιρειών της Ανατολικής Ινδίας. Ο αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ΄ ανακάλεσε το καταστατικό της Εταιρείας το 1727, για να εξασφαλίσει την αποδοχή της Πραγματικής Κύρωσης, αλλά η Βρετανία έθεσε το οριστικό κλείσιμό της, ως όρο για την υπογραφή της Συνθήκης. [8]
Συνέπειες Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου 1733-1735 για την Πολωνική Διαδοχή, ο Κάρολος της Ισπανίας κατέλαβε την πρώην ισπανική κατοχή του βασιλείου της Νάπολης. Ως αποτέλεσμα, η Συνθήκη της Βιέννης του 1738 επέστρεψε την Πάρμα & Πιατσέντσα στον αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ΄, μέχρι που το τέλος του το 1740 οδήγησε στον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής. [9] Η Συνθήκη του 1748 της Aιξ-λα-Σαπέλ μεταβίβασε την Πάρμα στον μικρότερο αδελφό τού Καρόλου, Φίλιππο. Ο Κάρολος διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Φερδινάνδο ΣΤ΄ και έγινε βασιλιάς της Ισπανίας το 1759 [4] ως Κάρολος Γ΄.
Η Αγγλο-Αυστριακή συμμαχία διήρκεσε μέχρι τη Διπλωματική Επανάσταση του 1756, που οδήγησε σε αναδιάταξη των σχέσεων. Το πιο σημαντικό ήταν, ότι οι μακροχρόνιες αντίπαλοι Γαλλία και Αυστρία έγιναν σύμμαχοι. [4]
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ Lindsay 1957, σελ. 202.
- ↑ Tucker 2012, σελ. 122.
- ↑ Rommelse & Onnekink 2011.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Lindsay 1957.
- ↑ Savelle 1974, σελ. 124.
- ↑ Lessafer, Randall. «The 18th-century Antecedents of the Concert of Europe II: The Quadruple Alliance of 1718». Oxford Public International Law. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2019.
- ↑ Savelle 1974, σελ. 126.
- ↑ Butel 1997, σελ. 198.
- ↑ Anderson 1995.
Πηγές Επεξεργασία
- Anderson, MS (1995). The War of the Austrian Succession 1740–1748. Routledge. ISBN 978-0582059504.
- Butel, Paul (1997). Européens et espaces maritimes: vers 1690-vers 1790. Par cours universitaires. Bordeaux University Press.
- Lindsay, JO (1957). International Relations in The New Cambridge Modern History: Volume 7, The Old Regime, 1713–1763. Cambridge University Press. ISBN 978-0521045452.
- Rommelse, Gijs (ed), Onnekink, David (ed), Solano, Ana Crespa (author) (2011). A Change of Ideology in Imperial Spain? in Ideology and Foreign Policy in Early Modern Europe (1650–1750). Routledge. ISBN 978-1409419136.
- Savelle, Max (1974). Empires to Nations: Expansion in America, 1713-1824 (Europe and the World in Age of Expansion). University of Minnesota Press. ISBN 978-0816607815.
- Tucker (editor), Spencer C (2012). Almanac of American Military History; Volume I. ABC-CLIO. ISBN 978-1598845303.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Lessafer, Randall. «The 18th-century Antecedents of the Concert of Europe II: The Quadruple Alliance of 1718». Oxford Public International Law. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2019.