Τζοβάνι Μπατίστα Φοτζίνι
Ο Τζοβάνι Μπατίστα Φοτζίνι (Giovanni Battista Foggini, 25 Απριλίου 1652 – 12 Απριλίου 1725) ήταν Ιταλός γλύπτης ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά κύριο λόγο στην Φλωρεντία και είναι γνωστός ιδίως για τα μικρά μπρούτζινα αγάλματά του.[4]
| Τζοβάνι Μπατίστα Φοτζίνι | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Giovanni Battista Foggini (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 25 Απριλίου 1652[1][2] Φλωρεντία |
| Θάνατος | 12 Απριλίου 1725[1][2] Φλωρεντία[3] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης |
| Ιδιότητα | γλύπτης και αρχιτέκτονας |
| Κίνημα | μπαρόκ |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | μπαρόκ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βίος και έργο Επεξεργασία
Σε νεαρή ηλικία στάλθηκε από τον Μέγα Δούκα της Τοσκάνης στην Ρώμη για να φοιτήσει στην Accademia Fiorentina, ενώ εργάστηκε και ως βοηθώς στο εργαστήριο του γλύπτη Έρκολε Φερράτα (Ercole Ferrata), μαθητή του Αλεσσάντρο Αλγκάνρτι (Alessandro Algardi). Ο Φοτζίνι έμαθε επίσης να ζωγραφίζει υπό την επίβλεψη του πρώτου Διεθυντή της Accademia, Τσίρο Φέρρι (Ciro Ferri). Με την επιστροφή του στην Φλωρεντία το 1676, ο Φοτζίνι έγινε ο γλύπτης της Αυλής του Κόζιμο Γ΄.[5]
Το 1686 απεβίωσε ο Φερνάντο, υιός του Πιέτρο Τάκκα (Pietro Tacca), με αποτέλεσμα να αναδειχθεί ο Φοτζίνι ως ο ο βασικός γλύπτης της περιοχής, αφού έγινε ο Architetto Primario e Primo scultore della Casa Serenissima και ο Soprintendente dei Lavori των Μεδίκων.[6] Το 1687 απέκτησε το χυτήριο που κάποτε ανήκε στον σπουδαίο γλύπτη Τζαμπολόνια (Giambologna). Αυτό του επέτρεψε να επικεντρωθεί στα μικρά μπρούτζινα αγάλματα,[7] που τότε ήταν επικερδή εξαγώγιμα προϊόντα. Η έκδοση των Μαυριτανών του Τάκκα που φιλοτέχνησε ο Φοτζίνι απετέλσε την βάση για πολυάριθμα αντίγραφα (μπρούτζινα και κεραμικά) που κυκλοφορούσαν στην αγορά έργων τέχνης μέχρι και τον 18ο αιώνα.[8]
Στην Φλωρεντία βρίσκεται το σημαντικότερο αριστούργημα του καλλιτέχνη, συγκεκριμένα στην Capella Corsini της Chiesa del Carmine. Το παρεκκλήσι αυτό ανεγέρθη προς τιμή του πρόσφατα αγιοποιημένου από την Καθολική Εκκλησία[9] Αντρέα Κορσίνι (Andrea Corsini). Εκεί υπάρχουν τρία μεγάλα μαρμάρινα γλυπτά που απεικονίζουν πτυχές του βίου του Αγίου. Ο Φοτζίνι ολοκλήρωσε επίσης έργα στην Cappella Feroni, ενώ αξιόλογη είναι επίσης η κύρια σκάλα στο Παλάτσο Μεδίκων-Ρικκάρντι (Palazzo Medici Riccardi). Ανάμεσα στα αξιόλογα μπρούτζινά του συγκαταλέγεται ο Δαβίδ με την Κεφαλή του Γολιάθ.[10]
Αξιομνημόνευτοι μαθητές του Φοτζίνι είναι οι Φερνάντο Φούγκα (Fernando Fuga), Μπάλταζα Περμόζερ (Balthasar Permoser), Τζοβακίνο Φορτίνι (Giovacchino Fortini) και Τζοβάνι Μπαράττα, καθώς και ο ανιψιός του Φιλίππο ντελα Βάλλε, (Filippo della Valle).
Γλυπτά Επεξεργασία
-
Ο Μέγας Δούκας της Τοσκάνης Κόζιμο Γ΄ των Μεδίκων -
Ο τάφος του Γαλιλαίου στην Φλωρεντία -
Αλυσοδεμένος αιχμάλωτος, Ασία -
Αλυσοδεμένος αιχμάλωτος, Αφρική
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /28447. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. - ↑ 2,0 2,1 «Foggini, Giovanni Battista» 12 Ιανουαρίου 2018.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2 Νοεμβρίου 2017. 500020988. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2018.
- ↑ Kurt Lankheit, Florentinische Barockplastik, 1962; The Twilight of the Medici: Late Baroque Art in Florence, 1670-1743, (Florence 1974).
- ↑ See Foggini's portrait of the duke
- ↑ Cannon-Brookes, p. 778
- ↑ See Web Gallery of Art image.
- ↑ See Anthea Brook's article in The Slave in European Art: From Renaissance Trophy to Abolitionist Emblem, ed. Elizabeth McGrath and Jean Michel Massing, London (The Warburg Institute) and Turin 2012.
- ↑ Died 1373 and canonized in 1629 by Urban VIII
- ↑ An example is in the Cleveland Museum of Art (Frederick Den Broeder and John D. Cooney, "Giovanni Battista Foggini: David with the Head of Goliath", The Bulletin of the Cleveland Museum of Art 54.1 [January 1967:22-26]).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Wittkower, Rudolf (1993). Pelican History of Art, επιμ. Art and Architecture Italy, 1600-1750. 1980. Penguin Books.
- Bruce Boucher (1998). Thames & Hudson, World of Art, επιμ. Italian Baroque Sculpture. σελίδες 164–66; 188–89.
- Gli Ultimi Medici, Review by Peter Cannon-Brookes, in The Burlington Magazine, 1974, p 777-80.