Βικιπαίδεια

Stern

Το Stern (Ο Αστήρ) είναι ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που εκδίδεται στο Αμβούργο. Περιέχει τόσο διεθνείς ειδήσεις, όσο και από τη Γερμανία, καθώς και κοινωνικά νέα. Ιδρύθηκε το 1948 στο Ανόβερο, από τον Henri Nannen. Έχει σχετικά αριστερή στάση[2] και στις γερμανικές εκλογές του 2013 ήταν ανάμεσα στους υποστηρικτές του SPD.[3]

Stern
Συχνότητα1 εβδομάδα
ΕκδότηςGruner + Jahr
ΙδρυτήςHenri Nannen
Ίδρυση1948
ΈδραΑμβούργο, Γερμανία[1]
ΓλώσσαΓερμανικά[1]
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram
wikidata (π • σ • ε )

Εκδίδεται κάθε Πέμπτη και το 2006 τυπωνόταν σε 1 εκατομμύριο αντίτυπα την εβδομάδα.

Αν και ασυνήθιστο για ένα δημοφιλές περιοδικό στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία, και κυρίως στις συνεισφορές του Sebastian Haffner το 1975, το Stern διερεύνησε την προέλευση και τη φύση των προηγούμενων τραγωδιών της γερμανικής ιστορίας. Το 1983, ωστόσο, η αξιοπιστία του υπέστη σοβαρές ζημιές από την αγορά και τη διανομή των πλαστών Ημερολογίων του Χίτλερ. Μια απότομη πτώση των πωλήσεων προέβλεπε τη γενική πτώση του αναγνωστικού χαρτιού εφημερίδων τον νέο αιώνα. Μέχρι το 2019, η κυκλοφορία είχε πέσει κάτω από μισό εκατομμύριο.[4]

Ιστορία και προφίλ

Επεξεργασία

Δημοσιογραφικό στυλ

Επεξεργασία

Ο Henri Nannen παρήγαγε το πρώτο τεύχος 16 σελίδων (με την ηθοποιό Hildegard Knef στο εξώφυλλο)[5] την 1η Αυγούστου του 1948.[6][7][8] Κατάφερε να λάβει την άδεια από τη βρετανική στρατιωτική κυβέρνηση στο Ανόβερο παρά την πολεμική του θητεία στο SS-Standarte Kurt Eggers, μια στρατιωτική μονάδα προπαγάνδας στην Ιταλία.[9] Μετέφερε την έδρα του περιοδικού στο Αμβούργο όπου, το 1965, ίδρυσε τον Gruner + Jahr τώρα έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στην Ευρώπη.

Υπό την καθοδήγηση του Nannen, το Stern προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως υπόδειγμα αυτού που στη Γερμανία ονομάζεται Nutzwertiger Journalismus (χρήσιμη δημοσιογραφία).[10] Η έμφαση δίνεται στην παροχή επαρκούς ιστορικού σχετικά με το θέμα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους αναγνώστες να καταλήξουν στις δικές τους κρίσεις και όχι να έχουν αποφασίσει για αυτούς συντακτικά ή (όπως συνέβαινε συνήθως στην εφημερίδα του αντίπαλου εκδότη Axel Springer) στους τίτλους. Κατά συνέπεια, τα άρθρα έτειναν να είναι μακρύτερα και πιο διερευνητικά, ενώ διακρίνονται από εκείνα του παρόμοια σκηνοθετημένου Der Spiegel από το ευρύτερο φάσμα των κοινωνικών και ζωολογικών θεμάτων που καλύπτονται, και από τη μεγαλύτερη εξάρτηση της εικονογράφησης και της γραφιστικής.

Αντιπαραθέσεις με την μεταπολεμική Γερμανία

Επεξεργασία

Το Στερν ήταν ανοιχτό στην αμφισβήτηση, από φιλελεύθερη και αριστερή άποψη, της μεταπολεμικής πολιτικής και κοινωνικής τάξης στη Δυτική Γερμανία που ταυτίστηκε με τη μακρά καγκελαρία (1949-1963) του Konrad Adenauer.

Στην υπόθεση Spiegel του 1962, το Στερν κατήγγειλε παραβιάσεις των συνταγματικών κανόνων και της ελευθερίας του Τύπου, και το κλείσιμο, από την κυβέρνηση, του εκδοτικού αντιπάλου του περιοδικού. Σε έναν διαγωνισμό που αποτέλεσε ένα βασικό σημείο καμπής στην κουλτούρα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας μακριά από την απαξίωση που ζητούσε το παλιό Obrigkeitsstaat (αυταρχικό κράτος),[11] το Stern (μαζί με τους Springer Press και Die Zeit) προσέφερε πρέσες, τηλετύπους και χώρους γραφείων στο Der Spiegel για να μπορέσει να συνεχίσει τη δημοσίευση ενώ ερευνάται για γνωστοποιήσεις εθνικής ασφάλειας.[12]

Το Στερν δεν βρήκε τίποτα να εξαλείψει στη μετέπειτα βία της Ομάδας του Κόκκινου Στρατού (η «συμμορία Baader Meinhof»), αλλά στη δεκαετία του 1960 δεν ήταν εντελώς εχθρική προς το φοιτητικό κίνημα διαμαρτυρίας από το οποίο προέκυψαν οι «αστικοί αντάρτες». Τον Ιούνιο του 1967, επέτρεψε στον Σεμπάστιαν Χάφνερ να καταγγείλει την αστυνομική απάντηση σε μια διαδήλωση στο Δυτικό Βερολίνο στην οποία σκοτώθηκε ο φοιτητής-διαμαρτυρόμενος Μπέννο Οχνεσόργκ, ως «ένα συστηματικό, ψυχρόαιμο, προγραμματισμένο πογκρόμ».[13] Αντίθετα, η Springer's Bild Zeitung απάντησε: «Οι μαθητές απειλούν: Πυροβολούμε».[14]

Το Στερν ήταν πρόθυμο να σπάσει τη σχετική μεταπολεμική σιωπή για το πρόσφατο εθνικοσοσιαλιστικό παρελθόν. Στις σειριοποιήσεις ο Χάφνερ ανέπτυξε τη θεωρία του ότι ο πόλεμος του Χίτλερ ήταν μια τραγωδία που προαναγγέλθηκε υπό τις συνθήκες της γερμανικής ενοποίησης τον δέκατο ένατο αιώνα. Ήταν μια θεωρία που οδήγησε στην εκδοτική υποστήριξη για το Οστπολιτίκ του νέου Σοσιαλδημοκρατικού Καγκελαρίου Willi Brandt. Όπως ερμηνεύεται από πολλούς συντηρητικούς, αυτό ισοδυναμεί με αποδοχή της μεταπολεμικής διαίρεσης της Γερμανίας και εδαφικών απωλειών στα ανατολικά, ως μόνιμων.

Το Στερν (αρ. 50, 1970) δημοσίευσε την εμβληματική εικόνα του Σβεν Σάιμον (Axel Springer Jr.) με τον Μπραντ να γονατίζει μπροστά από το μνημείο της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας στις 20 Δεκεμβρίου 1970 σε διπλόφυλλο. Συνοδεύτηκε από μια συνέντευξη με τον Πολωνό οικοδεσπότη του Μπραντ, πρωθυπουργό Γιόζεφ Σιρανκιέβιτς, με τον οποίο είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Βαρσοβίας εκείνη την ημέρα.[15] Ταυτόχρονα, το Στερν επιδίωξε να δυσφημίσει την αντίπαλη συντηρητική εβδομαδιαία Κουίκ, η οποία καταπατόντας τη Συνθήκη είχε δημοσιεύσει υλικό από τα μυστικά της πρωτόκολλα. Κατηγόρησε τον συντάκτη του περιοδικού Hans van Nouhuys ότι ήταν διπλός πράκτορας, κάποτε στην υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας Stasi. Το Στερν άντεξε με επιτυχία την κατηγορία της δυσφήμησης.[16][17]

Περιστατικά με το δεύτερο κίνημα φεμινισμού

Επεξεργασία

Σε μια περαιτέρω πρόκληση για τις μεταπολεμικές συμβάσεις, στις 6 Ιουνίου του 1971 το Stern εμφανίστηκε με τον τίτλο "Κάναμε εκτρώσεις!" (Τεύχος 24, έτος 1971). Σε μια δράση που ξεκίνησε από την Alice Schwarzer, 374 γυναίκες ομολόγησαν ότι είχαν δώσει τέλος σε εγκυμοσύνες τους. Διαμαρτύρονταν για την παράγραφο 218 του ποινικού κώδικα της χώρας (Strafgesetzbuch), σύμφωνα με την οποία η άμβλωση είναι παράνομη. Το ταμπού που σπάει τη δημοσιότητα θεωρείται από πολλούς ως ορόσημο στη φεμινιστική αναβίωση της δεκαετίας του 1970.[18]

Ωστόσο, το Stern, έγινε το ίδιο ο στόχος του νέου φεμινισμού όταν, το 1978, η Schwarzer και άλλες εννέα γυναίκες μήνυσαν τους Gruner + Jahr και Nannen, με την αιτιολογία ότι τα συχνά «κορίτσια εξωφύλλου» του περιοδικού ακύρωναν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των γυναικών παρουσιάζοντάς 'τες "ως απλό σεξουαλικό αντικείμενο".[19] Η άμεση αφορμή ήταν μια εικόνα του μοντέλου Γκρέις Τζόουνς, που περιγράφεται από την Σβάρτζερ στην μηνιαία Έμμα (7/1978) ως «μια μαύρη γυναίκα, γυμνή, στο χέρι της ένα φαλλικό μικρόφωνο και γύρω από τα δεσμά - βαριές αλυσίδες». (Αργότερα πέρασε από το μυαλό της Schwarzer ότι μπορεί επίσης να διαμαρτυρήθηκαν για τον ρατσισμό της εικόνας).[20]

Ο Nannen διαμαρτυρήθηκε ότι τα γυμνά του περιοδικού πρέπει να τα βλέπει ο κόσμος όπως το έργο "Η γυμνή μάχα" του Φρανθίσκο Γκόγια (1797) και ότι η ελευθερία του Τύπου τίθεται σε αμφισβήτηση. Οι καταγγέλλοντες αποδείχθηκαν αδύναμοι νομικά να κατηγορήσουν πρακτικές πορνογραφίας ήπιου χαρακτήρα που επικρατούσαν στον δημοφιλή Τύπο, αλλά ο Nannen υποστήριξε ότι η υπόθεση "μας έκανε να σκεφτούμε".[21]

Δεν υπήρξε καμία προφανής αλλαγή στην εκδοτική κουλτούρα του περιοδικού. Η παράδοση των "cover-girl", μερικές φορές με τη μορφή φωτογραφιών διασημοτήτων ("Με τη Μαντόνα μόνη στο σπίτι", 10 Ιανουαρίου 1992), συνεχίστηκε. Οι φεμινίστριες είχαν επίσης την ευκαιρία να αντιταχθούν στο περιεχόμενο του άρθρου. Το 1990, το Stern δημοσίευσε μια ιστορία με τίτλο "Είμαι μαζοχίστρια" στην οποία η συγγραφέας Sina-Aline Geißler συζήτησε τη λογοτεχνική της εμφάνιση ως μέλος της σκηνής του BDSM. Αυτό προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση και οι γυναίκες κατέλαβαν αργότερα τα συντακτικά γραφεία του περιοδικού ανησυχώντας για αυτό που πίστευαν ότι ήταν ένας εκρομαντισμός της μισογυνικής κακοποίησης.[22]

Το σκάνδαλο των Ημερολογίων του Χίτλερ

Επεξεργασία

Για το Stern, πολύ πιο επιζήμια δημοσιότητα προκάλεσε η σειρά του, που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1983, των λεγόμενων Ημερολογίων του Χίτλερ. Η επιστημονική εξέταση σύντομα απέδειξε ότι τα «ημερολόγια», για τα οποία το περιοδικό είχε πληρώσει 9,3 εκατομμύρια D-Mark, ήταν πλαστά. Το φιάσκο που προέκυψε οδήγησε στην παραίτηση των συντακτών του περιοδικού, διαμαρτυρίες του προσωπικό για την «παράκαμψη των παραδοσιακών συντακτικών καναλιών και εγγυήσεων» της διοίκησης[23] και ένα μεγάλο σκάνδαλο τύπου που εξακολουθεί να θεωρείται η ντροπή της γερμανικής δημοσιογραφίας.[24]

Ένα περιοδικό «κάποτε γνωστό για τη διερευνητική του αναφορά» έγινε υπότιτλος για την ανοησία και τους κινδύνους της «δημοσιογραφίας που επιζητά να κάνει αίσθηση». Η αξιοπιστία του Στερν υπέστη σοβαρές ζημιές και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να ανακτήσει το περιοδικό τη φήμη του πριν από το σκάνδαλο.

Τραμπ: «Σέιν Καμπφ»

Επεξεργασία

Στην έκδοσή του στις 24 Αυγούστου 2017, το Stern απέδειξε τη συνεχή ικανότητά του και την προθυμία του να δημιουργεί αντιπαραθέσεις με τα πρωτοσέλιδα του (και, για τον σκοπό αυτό, να απορρίψει τους περιορισμούς της Nutzwertiger Journalismus). Μια φωτογραφία που είχε επεξεργαστεί με photoshop με τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, τυλιγμένο στην αμερικανική σημαία, ενώ έκανε έναν ναζιστικό χαιρετισμό με άκαμπτα χέρια. «Sein Kampf», γράφει ο τίτλος ή «ο αγώνας του» - μια αναφορά στο αυτοβιογραφικό μανιφέστο του Αδόλφου Χίτλερ, Mein Kampf. Ο υπότιτλος γράφει: «Νεοναζί, Κου Κλουξ Κλαν, ρατσισμός: Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ τροφοδότησε το μίσος στην Αμερική».

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «The ISSN portal» (Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Simplified Chinese, Αραβικά) ISSN International Centre. Παρίσι. 0039-1239.
  2. ↑ Richard J. Barnet· John Cavanagh (1 Μαρτίου 1995). Global Dreams: Imperial Corporations and the New World Order. Simon and Schuster. σελ. 75. ISBN 978-0-684-80027-1. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2015. 
  3. ↑ Juan P. Artero (Φεβρουαρίου 2015). «Political Parallelism and Media Coalitions in Western Europe» (PDF). Reuters Institute for the Study of Journalism. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (Working paper) στις 16 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2015. 
  4. ↑ "Stern: Verkaufte Auflage des Nachrichtenmagazins Stern in den Jahren 1995 bis 2020"
  5. ↑ «Interview mit Henri Nannen-Meine Stern Stunde». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2021. 
  6. ↑ Patrick Roessler (2007). "Global Players". Journalism Studies. 8
  7. ↑ Catherine C. Fraser; Dierk O. Hoffmann (1 January 2006). Pop Culture Germany!: Media, Arts, and Lifestyle. ABC-CLIO. p. 200.
  8. ↑ Stine Eckert (2015). "The Guttenberg Plagiarism Scandal: Myths Through Germany's Leading News Magazines". Journal of Communication Inquiry. 39: 249–272.
  9. ↑ Habbo Knoch, Die lange Dauer der Propaganda, S. 213. In: Geschichte für Leser: populäre Geschichtsschreibung in Deutschland im 20. Jahrhundert, Band 2004
  10. ↑ "Profil". Gruner + Jahr.
  11. ↑ Taylor, Frederick (2011), Exorcising Hitler, London: Bloomsbury Press, p. 371.
  12. ↑ "Ein Land erwacht". DER SPIEGEL.
  13. ↑ “Es war ein systematischer Kaltblütig geplanter pogrom, begangen von der Berliner Polizei an Berliner Studenten”. Sebastian Haffner, "Nacht der langen Knüppel", Stern, 25th June 1967
  14. ↑ "- Presse-Cäsar mit "Bild"-Zeitung". Deutschlandfunk Kultur (in German).
  15. ↑ "Kanzler, Kumpel, Kamerastar - Das "Image" des Politikers". Bundeskanzler Willy Brandt Stiftung
  16. ↑ Hubertus Knabe: Die unterwanderte Republik – Stasi im Westen. Propyläen Verlag, Berlin 1999.
  17. ↑ "BERUFLICHES : Heinz Losecaat van Nouhuys - DER SPIEGEL 22/1975".[νεκρός σύνδεσμος] www.spiegel.de.
  18. ↑ Alice Schwarzer (4 Ιουνίου 2001). ""Ich bereue nichts" – Vor 30 Jahren initiierte die Feministin die Aktion "Wir haben abgetrieben"". Αρχειοθετήθηκε 2011-09-10 στο Wayback Machine. Tickermeldung ddp-Interview. FrauenMediaTurm, Köln.
  19. ↑ Ghanem, Michael (23 July 2019). Deutschlands verlorene 13 Jahre: Teil 11 A: Der Niedergang der Medien - Für eine Erneuerung der Medien
  20. ↑ "1978: Die 1. Sexismus-Klage!". Αρχειοθετήθηκε 2021-08-06 στο Wayback Machine. Emma
  21. ↑ SPIEGEL, Yvonne Schymura, DER. "Sexismus-Klage "Emma" vs. "Stern": Angriff auf die Männerpresse". www.spiegel.de
  22. ↑ Karcher, Katharina (1 May 2017). Sisters in Arms: Militant Feminisms in the Federal Republic of Germany since 1968. Berghahn Books.
  23. ↑ Cottrell, Chris; Kulish, Nicholas (23 April 2013). "30 Years Later, Forged Hitler Diaries Enter German Archives (Published 2013)". The New York Times.
  24. ↑ Esser, Frank; Uwe Hartung (2004). "Nazis, Pollution, and no Sex: Political Scandals as a Reflection of Political Culture in Germany". American Behavioral Scientist. 47 (1040): 1040–1071.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  • Stern.de Κύρια σελίδα του περιοδικού.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Stern&oldid=10209030"