Βικιπαίδεια

Όσκαρ Πίτερσον

Ο Όσκαρ Εμάνιουελ Πίτερσον (15 Αυγούστου 1925 – 23 Δεκεμβρίου 2007)[33] ήταν Καναδός πιανίστας και συνθέτης της τζαζ που θεωρούνταν βιρτουόζος και ένας από τους μεγαλύτερους τζαζ πιανίστες όλων των εποχών. Κυκλοφόρησε περισσότερες από 200 ηχογραφήσεις, κέρδισε οκτώ βραβεία Γκράμι, καθώς και ένα βραβείο συνολικής προσφοράς από την Recording Academy και έλαβε πολλά άλλα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Έπαιξε σε χιλιάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο σε μια καριέρα που κράτησε περισσότερα από 60 χρόνια. Ο Ντιουκ Έλινγκτον τον αποκαλούσς «Μαχαραγιά των πλήκτρων», οι φίλοι του απλώς «Ο.Π.» και ήταν ανεπίσημα γνωστός στην τζαζ κοινότητα ως «ο βασιλιάς του inside swing».

Όσκαρ Πίτερσον
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Oscar Peterson (Αγγλικά)
Γέννηση15  Αυγούστου 1925[1][2][3]
Μόντρεαλ[4][5][6]
Θάνατος23  Δεκεμβρίου 2007[7][1][2]
Μισισάγκα
Αιτία θανάτουνεφρική ανεπάρκεια
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςErindale
ΚατοικίαΜόντρεαλ[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΚαναδάς[9]
ΣπουδέςΒασιλικό Κονσερβατόριο Μουσικής και High School of Montreal
Ιδιότηταπιανίστας της τζαζ, αρχηγός μουσικού συγκροτήματος[10][11][12], συνθέτης[13], μουσικολόγος και ηθοποιός[14][15]
ΑδέλφιαDaisy Sweeney
Όργαναπιάνο[16], φωνή[17] και κρουστό μουσικό όργανο[18]
Είδος τέχνηςτζαζ[19][20][21], μπίμποπ[22], Χαρντ μποπ[23][24][25], third stream[26][27], μπλουζ[28][29] και φανκ[30]
ΒραβεύσειςCanadian Music Hall of Fame[8], βραβείο του Γενικού Κυβερνήτη για τις Παραστατικές Τέχνες[8], βραβείο Γκλεν Γκουλντ (1993)[8], Βραβείο Grammy Συνολικής Προσφοράς (1997), Αυτοκρατορικό βραβείο (1999)[8][31], BBC Jazz Awards, Εταίρος του Τάγματος του Καναδά[8], Τάγμα του Οντάριο[8], Ιππότης του Εθνικού Τάγματος του Κεμπέκ (1991)[8], Αξιωματικός του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων, Loyola Medal (1997), Dr. Martin Luther King Jr. Achievement Award (1986), Βραβείο Γκράμι για το καλύτερο άλμπουμ ορχηστρικής τζαζ (1974), Canadian Music Hall of Fame (1978), βραβείο Γκράμι για το καλύτερο αυτοσχέδιο σόλο τζαζ (1977), βραβείο Γκράμι για το καλύτερο αυτοσχέδιο σόλο τζαζ (1978), βραβείο Γκράμι για το καλύτερο αυτοσχέδιο σόλο τζαζ (1979), βραβείο Γκράμι για το καλύτερο αυτοσχέδιο σόλο τζαζ (1990), Βραβείο Grammy Συνολικής Προσφοράς (1996), Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Λαβάλ (1985)[32] και Λεωφόρος της Δόξας στον Καναδά (2013)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Πίτερσον δούλεψε σε ντουέτα με τους Σαμ Τζόουνς, Νιλς-Χένινγκ Έρστεντ Πέτερσεν, Τζο Πας, Ίρβινγκ Άσμπι,[34] Κάουντ Μπέιζι[35] και Χέρμπι Χάνκοκ.[36] Θεώρησε το τρίο με τον Ρέι Μπράουν και τον Χερμπ Έλις "το πιο συναρπαστικό" και παραγωγικό σκηνικό για λάιβ ερμηνείες και ηχογραφήσεις στο στούντιο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, άρχισε να παίζει με τον Μπράουν και τον ντράμερ Τσάρλι Σμιθ ως Oscar Peterson Trio. Λίγο αργότερα ο Σμιθ αντικαταστάθηκε από τον κιθαρίστα Ίρβινγκ Άσμπι, ο οποίος ήταν μέλος του Nat King Cole Trio. Ο Άσμπι, ο οποίος ήταν κιθαρίστας σουίνγκ, αντικαταστάθηκε σύντομα από τον Κέσελ.[37] Η τελευταία τους ηχογράφηση, το On the Town with the Oscar Peterson Trio, ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Town Tavern στο Τορόντο.[38]

Ο Πίτερσον κέρδισε οκτώ βραβεία Γκράμι μεταξύ 1975 και 1997. Θεωρείται από τους καλύτερους τζαζ πιανίστες και αυτοσχεδιαστές του 2ού αι.

Βιογραφία

Επεξεργασία

Τα πρώτα χρόνια

Επεξεργασία

Ο Πίτερσον γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Κεμπέκ από μετανάστες από τις Δυτικές Ινδίες (Άγιος Χριστόφορος και Νέβις και Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι).[39] Η μητέρα του, Καθλίν, ήταν οικιακή βοηθός. Ο πατέρας του, Ντάνιελ, εργαζόταν ως αχθοφόρος για τη σιδηροδρομική εταιρεία Canadian Pacific Railway και ήταν ερασιτέχνης μουσικός που έμαθε να παίζει εκκλησιαστικό όργανο, τρομπέτα και πιάνο.[40][41][42] Ο Πίτερσον μεγάλωσε σε μια κυρίως μαύρη γειτονιά του Μόντρεαλ, όπου γνώρισε την τζαζ κουλτούρα.[43] Σε ηλικία πέντε ετών, άρχισε να εξασκεί τις δεξιότητές του στην τρομπέτα και στο πιάνο, αλλά μια περίοδος φυματίωσης στα επτά του τον εμπόδισε να ξαναπαίξει τρομπέτα, έτσι έστρεψε όλη του την προσοχή στο πιάνο.[44] Ο πατέρας του ήταν από τους πρώτους του δασκάλους μουσικής και η αδερφή του, Νταίζη, του έμαθε κλασικό πιάνο. Ο Πίτερσον ήταν επιμελής στην εξάσκηση στις κλίμακες.

Ως παιδί, ο Πίτερσον σπούδασε με τον ουγγρικής καταγωγής πιανίστα Πολ ντε Μάρκι, μαθητή του Ιστβάν Τομάν, ο οποίος ήταν μαθητής του Φραντς Λιστ, οπότε η τότε εκπαίδευσή του βασίστηκε κυρίως στο κλασικό πιάνο. Όμως τον συνεπήρε η παραδοσιακή τζαζ και μπούγκι και έμαθε αρκετά κομμάτια ράγκταιμ. Τον αποκαλούσαν «Τζόε Λούις του μπούγκι».[45]

Σε ηλικία εννέα ετών, ο Πίτερσον έπαιζε πιάνο σε επίπεδο που εντυπωσίαζε επαγγελματίες μουσικούς. Για πολλά χρόνια οι σπουδές του στο πιάνο περιλάμβαναν τέσσερις έως έξι ώρες καθημερινής εξάσκησης. Μόνο στα τελευταία του χρόνια μείωσε την πρακτική του σε μία ή δύο ώρες την ημέρα. Το 1940, σε ηλικία 14 ετών, κέρδισε τον εθνικό μουσικό διαγωνισμό που διοργάνωσε η Canadian Broadcasting Corporation. Μετά από αυτήν τη νίκη, εγκατέλειψε το Γυμνάσιο του Μόντρεαλ, για να παίξει σε ένα συγκρότημα με τον Μέιναρντ Φέργκιουσον.[46] Έγινε επαγγελματίας πιανίστας, πρωταγωνιστώντας σε εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή και παίζοντας σε ξενοδοχεία και αίθουσες μουσικής. Στην εφηβεία του ήταν μέλος της ορχήστρας του Τζόνι Χολμς. Από το 1945 έως το 1949 εργάστηκε σε τρίο και έκανε ηχογραφήσεις για τη Victor Records. Αγκάλιασε το μπούγκι και το σουίνγκ με ιδιαίτερη αγάπη για τους Νατ Κινγκ Κόουλ και Τέντι Γουίλσον.[47] Μέχρι τα 20 του, είχε αποκτήσει φήμη ως τεχνικά άψογος και μελωδικά εφευρετικός πιανίστας.[48]

Ντουέτα, τρίο και κουαρτέτα

Επεξεργασία
 
Ο Πίτερσον με την Έλλα Φιτζέραλντ, 1964

Σύμφωνα με μια συνέντευξη του Νόρμαν Γκραντς, άκουσε τον Πίτερσον σε μια ραδιοφωνική εκπομπή από ένα τοπικό κλαμπ ενώ ήταν σε ένα ταξί για το αεροδρόμιο του Μόντρεαλ. Εντυπωσιάστηκε τόσο, που είπε στον οδηγό να τον πάει στο κλαμπ για να γνωρίσει τον πιανίστα. Το 1949, ο Νόρμαν Γκραντς παρουσίασε τον Πίτερσον στην πόλη της Νέας Υόρκης σε μια συναυλία στο Carnegie Hall.[45] Παρέμεινε ατζέντης του Πίτερσον για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο από μια επαγγελματική σχέση. Ο Γκραντς υπερασπίστηκε τόσο τον Πίτερσον όσο και άλλους μαύρους τζαζ μουσικούς στον ρατσιστικό αμερικανικό Νότο των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Στο βίντεο ντοκιμαντέρ Music in the Key of Oscar, ο Πίτερσον αφηγείται πώς ο Γκραντς αντιστάθηκε σε έναν ένοπλο Νότιο αστυνομικό, ο οποίος ήθελε να εμποδίσει το τρίο να χρησιμοποιήσει ένα ταξί "μόνο για λευκούς".[49]

Το 1950, ο Πίτερσον δούλεψε ως ντουέτο με τον κοντραμπασίστα Ρέι Μπράουν. Δύο χρόνια αργότερα πρόσθεσαν τον κιθαρίστα Μπάρνεϊ Κέσελ. Στη συνέχεια, προστέθηκε ο Χερμπ Έλις, όταν ο Κέσελ κουράστηκε από τις περιοδείες. Το τρίο παρέμεινε μαζί από το 1953 έως το 1958, κάνοντας συχνά περιοδείες.[47] Μέχρι το 1956, οι συναυλίες του Πίτερσον προβλήθηκαν στα εθνικά ραδιοφωνικά δίκτυα.[50]

Όταν ο Έλις έφυγε το 1958, προσέλαβαν τον ντράμερ Εντ Θίγκπεν, επειδή ένιωθαν ότι κανένας κιθαρίστας δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Έλις.[47] Ο Μπράουν και ο Θίγκπεν συνεργάστηκαν με τον Πίτερσον στα άλμπουμ του Night Train και Canadiana Suite. Και οι δύο έφυγαν το 1965 και αντικαταστάθηκαν από τον μπασίστα Σαμ Τζόουνς και τον ντράμερ Λούις Χέιζ (και αργότερα τον ντράμερ Μπόμπι Ντάραμ). Το τρίο έπαιξε μαζί μέχρι το 1970. Το 1969 ο Πίτερσον ηχογράφησε το Motions and Emotions με ορχηστρικές διασκευές των "Yesterday" και "Eleanor Rigby" των Beatles. Το φθινόπωρο του 1970, το τρίο του Πίτερσον κυκλοφόρησε το άλμπουμ Tristeza on Piano. Ο Τζόουνς και ο Ντάραμ αποχώρησαν το 1970.

 
Το Oscar Peterson Trio το 1959

Στη δεκαετία του 1970 ο Πίτερσον σχημάτισε ένα τρίο με τον κιθαρίστα Joe Pass και τον μπασίστα Νιλς-Χένινγκ Έρστεντ Πέτερσεν. Αυτό το τρίο μιμήθηκε την επιτυχία της τριάδας της δεκαετίας του 1950 με τους Μπράουν και Έλις και έδωσε αναγνωρισμένες συναυλίες σε φεστιβάλ. Το άλμπουμ τους The Trio κέρδισε το 1974 βραβείο Γκράμι για την καλύτερη τζαζ ερμηνεία από γκρουπ. Στις 22 Απριλίου 1978, ο Πίτερσον έπαιξε στο διάλειμμα του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision 1978 που μεταδόθηκε ζωντανά από το Παλάτι Συνεδριών του Παρισιού. Το 1974 πρόσθεσε στο συγκρότημα τον Βρετανό ντράμερ Μάρτιν Ντρου. Αυτό το κουαρτέτο περιόδευσε και ηχογράφησε εκτενώς σε όλο τον κόσμο.

Ο Πίτερσον ήταν ανοιχτός σε πειραματικές συνεργασίες με τζαζ μουσικούς όπως ο σαξοφωνίστας Μπεν Γουέμπστερ, ο τρομπετίστας Κλαρκ Τέρι και ο βιμπραφωνίστας Μιλτ Τζάκσον. Το 1961, το Oscar Peterson Trio με τον Τζάκσον ηχογράφησε το άλμπουμ Very Tall. Οι σόλο ηχογραφήσεις του Πίτερσον ήταν σπάνιες μέχρι το Exclusively for My Friends (MPS), μια σειρά άλμπουμ που ήταν η απάντησή του σε πιανίστες όπως οι Μπιλ Έβανς και Μακόι Τάινερ. Ηχογράφησε διάφορα έργα για την εταιρεία Pablo, με επικεφαλής τον Νόρμαν Γκραντς, μετά την ίδρυση της δισκογραφικής το 1973, μεταξύ των οποίων το σάουντρακ για το θρίλερ του 1978 Σιωπηλός δολοφόνος.[51] Τη δεκαετία του 1980 έπαιξε ντουέτο με τον πιανίστα Χέρμπι Χάνκοκ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και της δεκαετίας του 1990, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, έκανε συναυλίες και ηχογραφήσεις με τον προστατευόμενό του Μπένι Γκριν. Τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 ηχογράφησε πολλά άλμπουμ για την Telarc.

Κακή υγεία και θάνατος

Επεξεργασία
 
Ταφόπλακα του Όσκαρ Πίτερσον στην αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Πέτρου στη Μισισάγκα

Ο Πίτερσον είχε αρθρίτιδα από τα νιάτα του και τα επόμενα χρόνια δυσκολευόταν να κουμπώσει το πουκάμισό του. Ενώ ποτέ δεν ήταν λεπτός, το βάρος του έφτασε τα 125 κιλά, εμποδίζοντας την κινητικότητά του. Έκανε επέμβαση αντικατάστασης ισχίου στις αρχές της δεκαετίας του 1990.[52] Αν και η χειρουργική επέμβαση ήταν επιτυχής, η κινητικότητά του παρέμενε προβληματική.

Έγινε μέντορας του τζαζ προγράμματος του Πανεπιστημίου του Γιορκ και πρύτανης του πανεπιστημίου για αρκετά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1990.[53][54] Δημοσίευσε σπουδές τζαζ πιάνο για εξάσκηση.

Το 1993, ένα εγκεφαλικό εξασθένησε την αριστερή του πλευρά και τον απομάκρυνε από τη δουλειά για δύο χρόνια. Την ίδια χρονιά, ο νέος πρωθυπουργός Ζαν Κρετιάν, φίλος και θαυμαστής του, του πρόσφερε τη θέση του Αντικυβερνήτη του Οντάριο. Σύμφωνα με τον Κρετιάν, ο Πίτερσον αρνήθηκε τη θέση λόγω κακής υγείας.[55]

Αν και ανέκτησε κάποια επιδεξιότητα στο αριστερό του χέρι, το παίξιμό του μειώθηκε και το στιλ του βασιζόταν κυρίως στο δεξί του χέρι. Το 1995 επέστρεψε περιστασιακά στις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις για την Telarc. Το 1997 έλαβε το Βραβείο Γκράμι Συνολικής Προσφοράς και Βραβείο International Jazz Hall of Fame. Ο φίλος του, ο Καναδός πολιτικός και ερασιτέχνης πιανίστας Μπομπ Ρέι, είπε: «ένας Όσκαρ με ένα χέρι ήταν καλύτερος από οποιονδήποτε με δύο χέρια».[56]

Το 2003, ο Πίτερσον ηχογράφησε το DVD A Night in Vienna για τη Verve. Συνέχισε τις περιοδείες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, αλλά για έναν μήνα το χρόνο το πολύ, με ανάπαυση μεταξύ εμφανίσεων. Το 2007 η υγεία του επιδεινώθηκε. Ακύρωσε τα σχέδιά του να εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Τζαζ του Τορόντο και σε μια συναυλία all-star στο Carnegie Hall που επρόκειτο να δοθεί προς τιμήν του. Ο Πίτερσον πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 2007, από νεφρική ανεπάρκεια στο σπίτι του στη Μισισάγκα του Οντάριο.[57][58]

Προσωπική ζωή, σύνθεση και διδασκαλία

Επεξεργασία

Ο Πίτερσον παντρεύτηκε τέσσερις φορές. Απέκτησε επτά παιδιά με τρεις από τις συζύγους του.[59] Κάπνιζε τσιγάρα και πίπα και συχνά προσπαθούσε να το κόψει, αλλά κάθε φορά που σταματούσε έπαιρνε βάρος. Του άρεσε να μαγειρεύει και παρέμεινε υπέρβαρος σε όλη του τη ζωή.[60]

Ο Πίτερσον δίδαξε πιάνο και αυτοσχεδιασμό στον Καναδά, κυρίως στο Τορόντο. Μαζί με συνεργάτες, ίδρυσε και διηύθυνε το Advanced School of Contemporary Music στο Τορόντο επί πέντε χρόνια τη δεκαετία του 1960, αλλά η σχολή έκλεισε επειδή οι περιοδείες απομάκρυναν τον ίδιο και τους συνεργάτες του και δεν είχε κρατική χρηματοδότηση.[61]

Επιρροές

Επεξεργασία
 
Άγαλμα του Όσκαρ Πίτερσον που αποκαλύφθηκε από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ στο Εθνικό Κέντρο Τεχνών στην Οτάβα τον Ιούνιο του 2010

Ο Πίτερσον επηρεάστηκε από τους Τέντι Γουίλσον, Νατ Κινγκ Κόουλ, Τζέιμς Π. Τζόνσον και Αρτ Τέιτουμ, με τον οποίο πολλοί συνέκριναν τον Πίτερσον τα επόμενα χρόνια.[62] Όταν ο πατέρας του του έβαλε να ακούσει τον δίσκο του "Tiger Rag" του Τέιτουμ, ο Πίτερσον τρομοκρατήθηκε και απογοητεύτηκε, εγκαταλείποντας το πιάνο για αρκετές εβδομάδες. «Ο Τέιτουμ με τρόμαξε μέχρι θανάτου», είπε ο Πίτερσον, προσθέτοντας ότι «δεν ήταν ποτέ ξανά αλαζονικός» σχετικά με την ικανότητά του στο πιάνο.[63] Ο Τέιτουμ ήταν πρότυπο για τη μουσική του Πίτερσον τις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Ο Τέιτουμ και ο Πίτερσον έγιναν καλοί φίλοι, αν και ο Πίτερσον πάντα ντρεπόταν να συγκρίνεται με τον Τέιτουμ και σπάνια έπαιζε πιάνο παρουσία του.

Ο Πίτερσον αναφερόταν επίσης στην αδερφή του — δασκάλα πιάνου στο Μόντρεαλ που δίδαξε και αρκετούς άλλους Καναδούς τζαζ μουσικούς — ως σημαντική δασκάλα και επιρροή στην καριέρα του. Υπό την επίβελεψη της αδερφής του, ο Πίτερσον εκπαιδεύτηκε στο κλασικό πιάνο και διεύρυνε τη γκάμα του, παίζοντας από κλίμακες έως πρελούδια και φούγκες του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.[64] Ζητούσε από τους μαθητές του να μελετούν τη μουσική του Μπαχ, ειδικά το Καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο, τις Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ και την Τέχνη της φούγκας, θεωρώντας αυτά τα κομμάτια απαραίτητα για κάθε σοβαρό πιανίστα. Μεταξύ των μαθητών του ήταν οι πιανίστες Μπένι Γκριν και Όλιβερ Τζόουνς.[65]

Ο Πίτερσον απορρόφησε και τις μουσικές επιρροές του Τέιτουμ, κυρίως αυτές που προέρχονταν από κοντσέρτα για πιάνο του Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ο Πίτερσον έκανε πολυάριθμες ηχογραφήσεις με τρίο τονίζοντας τις ερμηνείες του στο πιάνο, αποκαλύπτοντας περισσότερο το εκλεκτικό του στιλ και απορροφώντας επιρροές από διάφορα είδη τζαζ, ποπ και κλασικής μουσικής.

Σύμφωνα με τον πιανίστα και παιδαγωγό Μαρκ Άιζενμαν, μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του Πίτερσον ήταν ως συνοδός της τραγουδίστριας Έλλα Φιτζέραλντ και του τρομπετίστα Ρόι Έλντριτζ.[66]

Ο Πίτερσον θεωρείται από τους σπουδαίους πιανίστες της ιστορίας της τζαζ.[67]

Κληρονομιά

Επεξεργασία

Το 2021, Μπάρι Άβριτς έκανε την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Πίτερσον με τίτλο Oscar Peterson: Black + White που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.[68]

Ο Όσκαρ Πίτερσον απεικονίστηκε σε ένα αναμνηστικό κέρμα 1 καναδικού δολαρίου που κυκλοφορούσε το 2022.[69]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb138984136. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ www.tvrage.com/passedaway.php?bshow=2008-12-23.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ www.nytimes.com/2007/12/25/arts/25peterson.html?pagewanted=all.
  6. ↑ Eileen Southern: «Biographical Dictionary of Afro-American and African Musicians» (Αγγλικά) Greenwood Publishing Group. 1982.
  7. ↑ www.cbc.ca/arts/music/story/2007/12/24/obit-peterson-oscar.html.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 «L'Encyclopédie canadienne». (Αγγλικά, Γαλλικά) Canadian Encyclopedia. Ανακτήθηκε στις 16  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ rateyourmusic.com/list/lanas/100_big_canadian_band_artist/.
  10. ↑ www.allmusic.com/song/all-the-things-you-are-mt0011800510.
  11. ↑ www.allmusic.com/song/noreens-nocturne-mt0008667022.
  12. ↑ www.worldatlas.com/webimage/countrys/namerica/province/pqzfamous.htm.
  13. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 84284. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.
  14. ↑ www.joburg.org.za/index.php?option=com_content&view=article&id=5547%3Ajoe-barber-5-at-the-market&catid=110%3Aarts-and-culture&Itemid=193.
  15. ↑ www.iol.co.za/tonight/what-s-on/western-cape/joe-barber-cuts-loose-on-the-box-1.1669400.
  16. ↑ Montreux Jazz Festival Database. 89. Ανακτήθηκε στις 25  Σεπτεμβρίου 2020.
  17. ↑ www.youtube.com/watch?v=UnNLp6CLJvw.
  18. ↑ Montreux Jazz Festival Database. 2269. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2020.
  19. ↑ musicians.allaboutjazz.com/alexhan.
  20. ↑ news.allaboutjazz.com/jazz-musician-of-the-day-oscar-peterson.php.
  21. ↑ www.lyricsnmusic.com/oscar/autumn-in-new-york-lyrics/527446.
  22. ↑ www.discogs.com/Freddie-Hubbard-Oscar-Peterson-Face-To-Face/release/1699916.
  23. ↑ seterecords.com/new-arrival-1-141121-20/.
  24. ↑ www.allmusic.com/artist/monty-alexander-mn0000589256/biography.
  25. ↑ www.discogs.com/Oscar-Peterson-With-Milt-Jackson-Very-Tall/release/2099342.
  26. ↑ www.fye.com/s/product/875309/The-Modern-Jazz-Quartet-Fontessa.
  27. ↑ www.jazzmusicarchives.com/album/oscar-peterson/live-olympia-1963-the-champs-elysees-1964(live).
  28. ↑ www.ibtimes.com/casey-abrams-brings-strong-jazz-time-tested-influences-american-idol-273873.
  29. ↑ www.nytimes.com/2006/08/24/arts/music/24pete.html.
  30. ↑ Montreux Jazz Festival Database. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2020.
  31. ↑ www.praemiumimperiale.org/en/laureate-en/laureates-en. Ανακτήθηκε στις 19  Μαρτίου 2022.
  32. ↑ www.ulaval.ca/notre-universite/prix-et-distinctions/doctorats-honoris-causa-de-luniversite-laval/liste-complete-des-recipiendaires-de-1864-a-aujourdhui.html.
  33. ↑ «Canadian jazz great Oscar Peterson dies». CBC News. December 24, 2007. http://www.cbc.ca/arts/music/story/2007/12/24/obit-peterson-oscar.html. Ανακτήθηκε στις December 24, 2007. 
  34. ↑ Dobbins, Bill· Kernfeld, Barry (2003). «Peterson, Oscar». doi:10.1093/gmo/9781561592630.article.j352400. ISBN 978-1-56159-263-0. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2018. 
  35. ↑ Knauer, Wolfram (2013). «Basie, Count». doi:10.1093/gmo/9781561592630.article.a2240170. ISBN 978-1-56159-263-0. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2018. 
  36. ↑ King, Betty Nygaard. «Oscar Peterson». The Canadian Encyclopedia. http://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/oscar-peterson/. Ανακτήθηκε στις January 15, 2018. 
  37. ↑ «A look at Oscar Peterson's career». oscarpeterson.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2007. 
  38. ↑ Nat Hentoff. Co-editor, The Jazz Review.
  39. ↑ King, Betty Nygaard. «Oscar Peterson». The Canadian Encyclopedia. http://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/oscar-peterson/. Ανακτήθηκε στις August 11, 2022. 
  40. ↑ «Obituaries: Oscar Peterson». The Daily Telegraph (London). December 26, 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 11, 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220111/https://www.telegraph.co.uk/news/obituaries/1573622/Oscar-Peterson.html. Ανακτήθηκε στις February 6, 2011. 
  41. ↑ «Le Jazz d'Oscar Peterson - L'Encre Noir». lencrenoir.com (στα Γαλλικά). 8 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  42. ↑ . 
  43. ↑ «Little Burgundy». McGill University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2007. 
  44. ↑ Lees, Gene (1988). Oscar Peterson : the will to swing. Toronto: Lester & Orpen Dennys. σελ. 23. ISBN 9780886191276. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2023. 
  45. ↑ 45,0 45,1 J. D. Considine (December 26, 2007). «King of the keys made jazz a pleasure». The Globe and Mail (Toronto). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 26, 2007. https://web.archive.org/web/20071226211911/http://www.theglobeandmail.com/servlet/story/RTGAM.20071226.oscar-appreciation26/BNStory/Entertainment/?page=rss&id=RTGAM.20071226.oscar-appreciation26. Ανακτήθηκε στις January 12, 2008. 
  46. ↑ «Maynard Ferguson». The Telegraph (στα Αγγλικά). 26 Αυγούστου 2006. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Yanow, Scott. «Oscar Peterson». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2018. 
  48. ↑ John Chilton (5 Αυγούστου 2002). Roy Eldridge, Little Jazz Giant. Bloomsbury Academic. ISBN 978-0-8264-5692-2. 
  49. ↑ View Video, 2004.
  50. ↑ «Billboard». Nielsen Business Media, Inc. 18 Αυγούστου 1956. 
  51. ↑ Yanow, Scott (2000). Bebop. Miller Freeman. σελίδες 333–. ISBN 978-0-87930-608-3. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2018. 
  52. ↑ «Peterson, Oscar». Peterson, Oscar. http://www.musicweb-international.com/encyclopaedia/p/P62.HTM. Ανακτήθηκε στις December 25, 2007.  Αρχειοθετήθηκε 2006-05-22 στο Wayback Machine.
  53. ↑ «'I don't think we'll ever see another Oscar Peterson': Oliver Jones». CBC News. January 11, 2008. http://www.cbc.ca/arts/music/story/2008/01/11/oscar-tributes.html?ref=rss. Ανακτήθηκε στις January 12, 2008. 
  54. ↑ «YFile » Ron Westray appointed as Oscar Peterson Chair». Yfile-archive.news.yorku.ca. 24 Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2018. 
  55. ↑ Alexander Panetta. «Chrétien calls Peterson 'most famous Canadian', says Mandela was moved to meet him». CANOE (The Canadian Press). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 26, 2007. https://archive.today/20071226030443/http://cnews.canoe.ca/CNEWS/Canada/2007/12/24/4739694-cp.html. Ανακτήθηκε στις December 26, 2007. 
  56. ↑ «Oscar Peterson Tribute - Simply The Best». Concerts On Demand (CBC Radio Two). January 12, 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 15, 2008. https://web.archive.org/web/20080115133046/http://www.cbc.ca/radio2/singleConcert.html?20080112oscar. Ανακτήθηκε στις January 13, 2008. 
  57. ↑ «Canadian jazz great Oscar Peterson dies». CBC News. December 24, 2007. http://www.cbc.ca/arts/music/story/2007/12/24/obit-peterson-oscar.html. Ανακτήθηκε στις December 24, 2007. 
  58. ↑ Levine, Doug (December 27, 2007). «Jazz World Mourns Oscar Peterson». VOA News (Voice of America). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 29, 2009. https://web.archive.org/web/20090129200208/http://www.voanews.com/english/archive/2007-12/2007-12-26-voa62.cfm. Ανακτήθηκε στις December 27, 2008. 
  59. ↑ Voce, Steve (December 26, 2007). «Oscar Peterson: Virtuoso pianist who dominated jazz piano in the second half of the 20th century». The Independent. https://www.independent.co.uk/news/obituaries/oscar-peterson-virtuoso-pianist-who-dominated-jazz-piano-in-the-second-half-of-the-20th-century-766843.html. Ανακτήθηκε στις August 15, 2018. 
  60. ↑ Batten, Jack (11 Σεπτεμβρίου 2012). Oscar Peterson: The Man and His Jazz. Tundra. σελ. 82. ISBN 9781770493629. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2018. 
  61. ↑ Al Levy (21 Νοεμβρίου 2004). «Oscar Peterson». alevy.com. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2008. 
  62. ↑ «Oscar Peterson | Bio». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2007. 
  63. ↑ Don Heckman (December 25, 2007). «Oscar Peterson, 82; pianist dazzled jazz world with technique, creativity». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 28, 2007. https://web.archive.org/web/20071228023925/http://www.latimes.com/entertainment/news/la-me-peterson25dec25%2C0%2C7024176.story?coll=la-home-center. Ανακτήθηκε στις January 12, 2008. 
  64. ↑ «NFB - Collection - In the Key of Oscar». web.archive.org. 22 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024. 
  65. ↑ «Several of jazz world's top names to honour Oscar Peterson at free concert». The Canadian Press. January 12, 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 31, 2007. https://web.archive.org/web/20071231081203/http://canadianpress.google.com/article/ALeqM5j8cM3pe_Ji_ef_AccG8IpSHXAPsw. Ανακτήθηκε στις January 12, 2008. 
  66. ↑ Shsante Infantry (December 26, 2007). «Oscar Peterson, 82: Jazz giant». The Toronto Star. https://www.thestar.com/entertainment/article/288762. Ανακτήθηκε στις January 12, 2008. 
  67. ↑ Scott Yanow. «Oscar Peterson Biography». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2007. . With typical modesty, Peterson hailed Art Tatum as the greatest jazz pianist, declaring: "He was and is my musical God, and I feel honoured to remain one of his humbly developed disciples." Journal, Oscar Peterson, March 7, 2004; Jazz Professional, 1962, «Oscar Peterson Points». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2011. 
  68. ↑ «Canadian Pianist Oscar Peterson Receives the TIFF treatment». www.classicalfm.ca. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2021. 
  69. ↑ «1 Dollar - Elizabeth II, Canada». en.numista.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Όσκαρ_Πίτερσον&oldid=10629002"