Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας

(Ανακατεύθυνση από Βοϊμόνδος Β΄ της Αντιόχειας)

Ο Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας (Ιταλ. Boemondo II d'Antiochia, 1108 - Φεβρουάριος 1130) μέλος του Οίκου των Ωτβίλ, ήταν ο δεύτερος Πρίγκιπας του Τάραντα (1111 - 1128) και ο δεύτερος Πρίγκιπας της Αντιόχειας (1111 - 1130).[1][2] Ο Βοημούνδος Β΄ ήταν γιος και διάδοχος του Βοημούνδου Α΄ της Αντιόχειας και της Κωνσταντίας των Καπετιδών, κόρης του Φιλίππου Α΄ της Γαλλίας.[3] Ο πατέρας του ηττήθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ και έγινε με την "Συνθήκη της Δεαβόλεως" υποτελής στην Βυζαντινή αυτοκρατορία. Σε τρία χρόνια ο Βοημούνδος Β΄ διαδέχτηκε τον πατέρα του σε βρεφική ακόμα ηλικία υπό την κηδεμονία της μητέρας του Κωνσταντίας. Ο ξάδελφος του Τανκρέδος της Γαλιλαίας ορίστηκε κυβερνήτης στο Πριγκιπάτο της Αντιόχειας αλλά πέθανε πρόωρα την επόμενη χρονιά (1112), νέος κυβερνήτης ορίστηκε ο Ρογήρος του Σαλέρνο που έπεσε στην "μάχη του Μπαλάτ" (1119). Την διοίκηση ανέλαβε κατόπιν ο Βαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ που κυβέρνησε μέχρι την ενηλικίωση του μικρού Βαλδουίνου.

Βοημούνδος Β'
Νόμισμα του Βοημούνδου Β΄ πρίγκιπα της Αντιόχειας
πρίγκιπας της Αντιόχειας
Περίοδος1111 - 1130
ΠροκάτοχοςΒοημούνδος Α΄ της Αντιόχειας
ΔιάδοχοςΚωνσταντία της Αντιόχειας
Γέννηση1108
ΘάνατοςΦεβρουάριος 1130 (22 ετών)
ΣύζυγοςΑλίκη των Ρετέλ, πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ
ΕπίγονοιΚωνσταντία της Αντιόχειας
ΟίκοςΟίκος των Ωτβίλ
ΠατέραςΒοημούνδος Α΄ της Αντιόχειας
ΜητέραΚωνσταντία των Καπετιδών
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Βαλδουίνος ήρθε στην Αντιόχεια το φθινόπωρο του 1126, ακολούθησαν επιτυχείς στρατιωτικές επιθέσεις στους γείτονες Μουσουλμάνους ηγεμόνες αλλά η εμφύλια σύγκρουση που είχε με τον Ζοσλέν Α΄ της Έδεσσας επέτρεψε στον Ιμαντεντίν Ζενγκί να καταλάβει την Μοσούλη και το Χαλέπι. Ο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας κατέκτησε στο μεταξύ το πριγκιπάτο του Τάραντα (1128) και ανακηρύχτηκε νέος πρίγκιπας. Ο Βοημούνδος Β΄ έπεσε σε εκστρατεία εναντίον του Εμίρη των Ντανισμεντίδων στο Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας, το κεφάλι του κόπηκε και απεστάλη βαλσαμωμένο στο Χαλιφάτο των Αββασιδών.

Κηδεμονία Επεξεργασία

Ο πατέρας του επέστρεψε στην Ευρώπη όταν γεννήθηκε για να συγκεντρώσει στρατιωτική στήριξη απέναντι στον Βυζαντινό αυτοκράτορα, άφησε τον ανιψιό του Τανκρέδο να κυβερνήσει την Αντιόχεια.[4] Σε δύο διατάγματα ο νεογέννητος Βοημούνδος καταγράφεται "πρίγκιπας της Αντιόχειας" (1108).[5] Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου ο Βοημούνδος Α΄ αναγκάστηκε να υπογράφει την ταπεινωτική "Συνθήκη της Δεαβόλεως" με την οποία αναγνώρισε την υποτέλεια του στον Βυζαντινό αυτοκράτορα, στην συνέχεια πέθανε.[6] Όταν πέθανε ο πατέρας του ο Βοημούνδος Β΄ ήταν πολύ μικρός και έμενε στην Απουλία, η μητέρα του ανέλαβε την διακυβέρνηση του Τάραντα.[7][8] Ο Αλέξιος Α΄ έστειλε απεσταλμένους στον Τανκρέδο και του ζήτησε την παράδοση της Αντιόχειας αλλά εκείνος αρνήθηκε και συνέχισε να κυβερνά το πριγκιπάτο.[9] Ο Τανκρέδος πέθανε πρόωρα (1112) και τον διαδέχθηκε ο γιος της αδελφής του Ρογήρος του Σαλέρνο.[10][11]

Το νομικό καθεστώς που επικράτησε την εποχή που κυβέρνησε την Αντιόχεια ήταν αβέβαιο.[12] Ο Γουλιέλμος της Τύρου γράφει ότι ο Τανκρέδος όρισε διάδοχο του τον Ρογήρο με τον όρο "να παραδώσει την εξουσία στον Βοημούνδο όταν ενηλικιωθεί ή αν του το ζητήσει ο ίδιος", ο Βαλδουίνος θα είχε μόνο τον ρόλο του αντιβασιλιά και όχι του κυβερνήτη.[13] Ο Ρογήρος ωστόσο πήρε τον τίτλο του πρίγκιπα και κυβέρνησε ο ίδιος σαν μοναδικός πρίγκιπας χωρίς να υπολογίζει τον Βοημούνδο.[14][15] Ο σύγχρονος συγγραφέας Φύλτσερ του Σαρτρ κατηγορεί τον Ρογήρο ότι "στέρησε την κληρονομιά από τον μικρό γιο του Βοημούνδου που ζούσε στην Απουλία με την μητέρα του".[16] Τα διατάγματα που εκδόθηκαν στην Ιταλία την περίοδο 1117 - 1119 καταγράφουν τον μικρό Βοημούνδο σαν γιο του πρίγκιπα της Αντιόχειας αλλά όχι τον ίδιο σαν πρίγκιπα.[17]

Γάμος Επεξεργασία

Ο Ρογήρος μαζί με πολλούς άλλους ευγενείς από την Αντιόχεια χάθηκαν στην "μάχη του Μπαλάτ" (28 Ιουνίου 1119), ο Βαλδουίνος Β΄ έσπευσε στην Συρία για να σώσει την Αντιόχεια από τον Ορτοκίδη κυβερνήτη του Μαρντίν Νατζ αντ-Ντιν Ιλγκαζί ιμπν Αρτούκ.[18][19] Ο Ουόλτερ Δε Τσάνσελορ γράφει ότι οι ευγενείς της Αντιόχειας ανακήρυξαν τον Ρογήρο Β΄ αντιβασιλιά με τον όρο να παραδώσει στον Βοημούνδο την "νόμιμη κληρονομιά του" όταν ενηλικιωθεί.[20][21] Ο Βαλδουίνος Β΄ υποσχέθηκε να παραχωρήσει την εξουσία στον Βοημούνδο Β΄ όταν έρθει στο πριγκιπάτο.[22] Η ίδια Συνέλευση συμφώνησε να παντρευτεί ο μικρός Βοημούνδος την κόρη του Βαλδουίνου Β΄ Αλίκη της Αντιόχειας.[23][24] Συμφώνησαν τέλος να μην κατέχει κανέναν νόμιμο τίτλο ο Βοημούνδος όσο λείπει από το πριγκιπάτο.[25]

Ο Βαλδουίνος Β΄ αιχμαλωτίστηκε (1123), οι αστοί της Αντιόχειας έστειλαν απεσταλμένους στο Βοημούνδο και του ζήτησαν να επανέλθει στο πριγκιπάτο του, ο Βοημούνδος Β΄ είχε φτάσει ήδη 16 ετών.[26][27] Ο Γουλιέλμος της Τύρου γράφει ότι ο Βοημούνδος Β΄ και ο Γουλιέλμος Β΄ της Απουλίας προχώρησαν σε συμφωνία ώστε αν ένας από τους δύο πεθάνει χωρίς κληρονόμους να κληρονομήσει ο άλλους τους τίτλους και τα εδάφη του, η αξιοπιστία της συμφωνίας ωστόσο αμφισβητείται. Ο Αλεξάντερ του Τελέζ αναφέρει ότι πριν αναχωρήσει ο Βοημούνδος για την Συρία εμπιστεύτηκε τα Ιταλικά του εδάφη στην Αγία Έδρα, ο Ρομουάλντ του Σαλέρνο αντίθετα γράφει ότι διόρισε κυβερνήτη τον Αλεξάντερ, κόμη του Κονβερσάνο.[28][29] Ο Βοημούνδος Β΄ απέπλευσε τον Σεπτέμβριο του 1126 από το Οτράντο με έναν στόλο 24 πλοίων.[30]

Πρίγκιπας της Αντιόχειας Επεξεργασία

 
Το πριγκιπάτο της Αντιόχειας (1135)

Ο Βοημούνδος Β΄ στρατοπέδευσε τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο στην Αντιόχεια στο λιμάνι του Σαιν-Σιμεόν, από εκεί πήγε στην Αντιόχεια και συνάντησε τον Βαλδουίνο Β΄ που του παραχώρησε την πόλη.[31][32][33] Ο Βοημούνδος στέφτηκε επίσημα πρίγκιπας ως Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας παρουσία του πεθερού του Βαλδουίνου Β΄.[34] Ο Ματθαίος της Έδεσσας περιγράφει τον Βοημούνδο ως "ισχυρό άνδρα με μεγάλη δύναμη".[35] Αμέσως μετά την άφιξη του ο Μπάντρ αντ Ντολάχ κυρίeυσε τhn Καφαρτάμπ αλλά ο Βοημούνδος την ανακατέλαβε στις αρχές του 1227, σύμφωνα με τον Στήβεν Ράνσιμαν η επίθεση του στο Σαϊζάρ έγινε την ίδια περίοδο.[36][37] Ο Βοημούνδος Β΄ συγκρούστηκε με τον Ζοσλέν Α΄ της Έδεσσας (1127) αλλά οι λόγοι που έφεραν την εχθρότητα ανάμεσα στους δύο χριστιανούς ηγέτες είναι άγνωστοι.[38][39]

Ο Στήβεν Ράνσιμαν γράφει ότι ο Ζοσλέν κυρίευσε πρώην περιοχές της Αντιόχειας που ανήκαν στον κυβερνήτη της Μοσούλης. Ο Βοημούνδος αρνήθηκε να παραχωρήσει το Αζάζ στον Ζοσλέν παρά το ότι ο Ρογήρος του Σαλέρνο το είχε υποσχεθεί στον Ζοσλέν σαν προίκα όταν παντρεύτηκε την αδελφή του Μαρία του Σαλέρνο.[40] Με πλεονέκτημα την απουσία του Βοημούνδου σε μία εκστρατεία ο Ζοσλέν επιτέθηκε στην Αντιόχεια με την υποστήριξη Τούρκων μισθοφόρων και λεηλάτησε τα χωριά στα σύνορα με την πόλη.[41] Ο Λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Μπέρναρντ του Βαλένς εξέδωσε απαγόρευση για την Κομητεία της Έδεσσας, ο Βαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ πήγε στις αρχές του 1128 στην Συρία για να μεσολαβήσει ανάμεσα στον Βοημούνδο και τον Ζοσλέν.[42][43] Ο Ζοσλέν αρρώστησε βαριά και αναγκάστηκε να παραχωρήσει την περιουσία του στον Βοημούνδο και να του δώσει όρκο υποτέλειας.[44] Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ζοσλέν και τον Βοημούνδο έδωσε την ευκαιρία στον νέο κυβερνήτη της Μοσούλης να κυριεύσει το Χαλέπι χωρίς αντίσταση (28 Ιουνίου 1128).[45]

Απώλεια του Τάραντα Επεξεργασία

Ο ξάδελφος του Βοημούνδου Β΄ Γουλιέλμος Β΄ της Απουλίας πέθανε χωρίς απογόνους (25 Ιουλίου 1127) και ο κοινός ξάδελφος τους Ρογήρος Β΄ της Σικελίας αποφάσισε να κατακτήσει την Απουλία.[46] Ο Πάπας Ονώριος Β΄ προσπάθησε να τον εμποδίσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα, ο Ρογήρος Β΄ δεν τον άκουσε.[47] Τον Μάιο του 1128 επιτέθηκε στο πριγκιπάτο του Τάραντα και κατέλαβε διαδοχικά τον Τάραντα, το Οτράντο και το Μπρίντιζι χωρίς αντίσταση, ολοκλήρωσε την κατάκτηση στις 15 Ιουνίου 1128.[48] Ο Βαλδουίνος Β΄ εκμεταλλεύτηκε τον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Ασασίνους και τον Ατάμπεη της Δαμασκού για να επιτεθεί τον Νοέμβριο του 1129 στην περιοχή της Δαμασκού και να πολιορκήσει την Μπανιάς.[49] Ο Βοημούνδος και ο Ζοσκελίν ενώθηκαν με τον Βαλδουίνο αλλά μία ισχυρή καταιγίδα διέλυσε τον στρατό τους και τους ανάγκασε να λύσουν την πολιορκία.[50][51]

Θάνατος σε μάχη Επεξεργασία

Ο Βοημούνδος Β΄ αποφάσισε να ανακτήσει την Ανάζαρβο και άλλες περιοχές που είχαν χαθεί στο Αρμενικό βασίλειο της Κιλικίας και επιτέθηκε τον Φεβρουάριο του 1130 στην Κιλικία.[52][53] Ο Λέων Β΄ της Αρμενίας ζήτησε βοήθεια από τον εμίρη των Ντανισμεντίδων που έκανε αιφνίδια επίθεση στον στρατό του Βοημούνδου, ο Βοημούνδος Β΄ και όλοι οι στρατιώτες του σφαγιάστηκαν στην μάχη.[54][55][56] Ο συγγραφέας Μιχαήλ ο Σύριος (1126 - 1199) γράφει ότι οι Τούρκοι σκότωσαν κατά λάθος τον Βοημούνδο επειδή δεν τον γνώρισαν, ο στόχος τους ήταν να τον αιχμαλωτίσουν για να ζητήσουν τεράστια λύτρα.[57] Το κεφάλι του κόπηκε, βαλσαμώθηκε και απεστάλη στον χαλίφη των Αββασιδών.[58]

Οικογένεια Επεξεργασία

Παντρεύτηκε την Αλίκη της Αντιόχειας κόρη του Βαλδουίνου Β΄ της Ιερουσαλήμ και της Μορφίας της Μελιτηνής.[59] Το μοναδικό τους παιδί ήταν η Κωνσταντία της Αντιόχειας που ήταν μόλις δύο ετών όταν πέθανε ο πατέρας της (1130).[60] Η μητέρα της Αλίκη ήθελε να γίνει κηδεμόνας της Κωνσταντίας αλλά οι ευγενείς της Αντιόχειας προτίμησαν τον πατέρα της Βαλδουίνο Β΄.[61] Ο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας διεκδίκησε και το πριγκιπάτο της Αντιόχειας αλλά δεν μπόρεσε να εκστρατεύσει ποτέ εναντίον της Κωνσταντίας.[62]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Houben 2002, σ. 31.
  2. https://www.britannica.com/biography/Bohemond-II
  3. Runciman 1989, σ. 125, Appendix III (Genealogical tree No. 2.).
  4. Barber 2012, σ. 83.
  5. Asbridge 2000, σ. 137.
  6. Asbridge 2000, σσ. 137–138.
  7. Runciman 1989, σ. 51.
  8. Norwich 1992, σ. 304.
  9. Asbridge 2000, σ. 138.
  10. Barber 2012, σ. 103.
  11. Runciman 1989, σ. 124.
  12. Asbridge 2000, σ. 139.
  13. Asbridge 2000, σσ. 141–142.
  14. Asbridge 2000, σ. 139.
  15. Runciman 1989, σ. 126.
  16. Asbridge 2000, σ. 141.
  17. Asbridge 2000, σ. 142.
  18. Barber 2012, σσ. 123–124.
  19. Runciman 1989, σσ. 149, 152.
  20. Asbridge 2000, σ. 141.
  21. Runciman 1989, σ. 152.
  22. Asbridge 2000, σ. 141.
  23. Runciman 1989, σ. 152.
  24. Asbridge 2000, σ. 146.
  25. Asbridge 2000, σ. 146.
  26. Nicholson 1969, σ. 428.
  27. Houben 2002, σ. 31.
  28. Houben 2002, σ. 43.
  29. Norwich 1992, σ. 312.
  30. Runciman 1989, σ. 176.
  31. Asbridge 2000, σ. 146.
  32. Nicholson 1969, σ. 428.
  33. Runciman 1989, σ. 176.
  34. Asbridge 2000, σ. 147.
  35. Asbridge 2000, σ. 147.
  36. Runciman 1989, σ. 176.
  37. Asbridge 2000, σ. 147.
  38. Asbridge 2000, σ. 127.
  39. Nicholson 1969, σ. 428.
  40. Runciman 1989, σ. 181.
  41. Runciman 1989, σ. 181.
  42. Nicholson 1969, σ. 428.
  43. Runciman 1989, σ. 181.
  44. Nicholson 1969, σσ. 428–429.
  45. Runciman 1989, σσ. 181–182.
  46. Norwich 1992, σ. 307.
  47. Norwich 1992, σ. 312.
  48. Norwich 1992, σ. 312.
  49. Runciman 1989, σ. 180.
  50. Runciman 1989, σ. 180.
  51. Asbridge 2000, σ. 127.
  52. Runciman 1989, σ. 182.
  53. Runciman 1989, σσ. 182–183.
  54. Runciman 1989, σ. 183.
  55. Nicholson 1969, σ. 431.
  56. Barber 2012, σ. 152.
  57. Barber 2012, σ. 395.
  58. Runciman 1989, σ. 183.
  59. Runciman 1989, σ. 176, Appendix III (Genealogical tree No. 1.).
  60. Runciman 1989, σ. 184.
  61. Runciman 1989, σ. 184.
  62. Houben 2002, σσ. 44, 78.

Πηγές Επεξεργασία

  • Asbridge, Thomas (2000). The Creation of the Principality of Antioch, 1098–1130. Boydell Press.
  • Barber, Malcolm (2012). The Crusader States. Yale University Press.
  • Dunbabin, Jean (2000). France in the Making, 843–1180. Oxford University Press.
  • Houben, Hubert (2002). Roger II of Sicily: Ruler between East and West. Cambridge University Press.
  • Nicholson, Robert L. (1969). "The Growth of the Latin States, 1118–1144". In Setton, Kenneth M.; Baldwin, Marshall W. (eds.). A History of the Crusades, Volume I: The First Hundred Years. The University of Wisconsin Press.
  • Norwich, John Julius (1992). The Normans in Sicily. Penguin Books. ISBN 978-0-14-015212-8.
  • Runciman, Steven (1989). A History of the Crusades, Volume II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, 1100–1187. Cambridge University Press.
Βοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας
Γέννηση: 1108 Θάνατος: 1130
Προκάτοχος
Βοημούνδος Α΄ της Αντιόχειας
Πρίγκιπας του Τάραντα
 

1111 - 1128
Διάδοχος
Ρογήρος Β΄ της Σικελίας
Πρίγκιπας της Αντιόχειας
 

1111 - 1130
Διάδοχος
Κωνσταντία των Ωτβίλ