Ο Γεώργιος Κωστάκης (ρώσικα: Георгий Дионисович Костаки, 5 Ιουλίου 1913 - 9 Μαρτίου 1990) ήταν Έλληνας[4] συλλέκτης έργων τέχνης Ρώσων καλλιτεχνών. Η καταγωγή του ήταν από τη Ζάκυνθο.

Γεώργιος Κωστάκης
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Γεώργιος Κωστάκης (Ελληνικά)
Γέννηση20 Ιουνίουιουλ. / 3  Ιουλίου 1913γρηγ.[1][2]
Μόσχα
Θάνατος9  Μαρτίου 1990
Αθήνα[3]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Ιδιότητασυλλέκτης τέχνης, συλλέκτης και co-collector

Τα χρόνια πριν και μετά τη ρωσική Επανάσταση, στη Ρωσία εκδηλώθηκε το πρώτο κίνημα αφηρημένης τέχνης, που κατόπιν θα γινόταν η κυρίαρχη μορφή τέχνης του εικοστού αιώνα. Ο Κωστάκης συνέλεξε τα έργα-καρπούς του κινήματος αυτού, που έμεινε γνωστό ως Ρωσική Πρωτοπορία. Η συλλογή του, που ξεκίνησε με την ανακάλυψη τριών κονστρουκτιβιστικών πινάκων σ' ένα στούντιο της Μόσχας το 1946, θα γινόταν το μεγαλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της τέχνης αυτής εκείνη την εποχή.

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Γεννημένος στη Μόσχα από Έλληνες γονείς, ο Γεώργιος Κωστάκης δεν είχε καμία καλλιτεχνική εκπαίδευση αλλά ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για την τέχνη κατά τη διάρκεια της εφηβείας του. Πρώτα εργάστηκε ως οδηγός για την ελληνική πρεσβεία έως το 1940, έπειτα ως επικεφαλής του προσωπικού για την καναδική πρεσβεία. Η εργασία του στην καναδική πρεσβεία τον έφερε σε επαφή με πολλούς διπλωμάτες που επισκέπτονταν τη χώρα, τους οποίους ξεναγούσε στις γκαλερί και τα καταστήματα τέχνης της Μόσχας.[5]

Σοσιαλισμός και τέχνη Επεξεργασία

Αρχικά, η μπολσεβικική επανάσταση κάτω από την ηγεσία του Λένιν υποστήριξε τη νέα αφηρημένη τέχνη, αλλά από το 1920 και μετά η ελευθερία των καλλιτεχνών στη Ρωσία περιορίστηκε όλο και περισσότερο. Πολλοί καλλιτέχνες θέλησαν η τέχνη τους να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας ενώ άλλοι, παραδείγματος χάριν οι Σουπρεματιστές, συνέχισαν να εργάζονται ανεξάρτητα. Ο Λένιν πέθανε το 1924 και ο Στάλιν που τον διαδέχτηκε ως ηγέτης του σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος επέβαλλε μια ακραία μορφή πολιτιστικής πολιτικής. Το 1932 ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έγινε η επίσημη κρατική πολιτική. Ήταν μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον όπου ο Κωστάκης ξεκίνησε τη συλλογή του.

Η συλλογή Κωστάκη Επεξεργασία

Κύριο λήμμα: Συλλογή Κωστάκη

Αρχικά ο Κωστάκης είχε συλλέξει τους Μεγάλους της ολλανδικής σχολής των ζωγράφων τοπίων, αλλά οι νεωτεριστικές δουλειές του Πάμπλο Πικάσο και του Ανρί Ματίς έγιναν σύντομα το κύριο θέμα του. Κατόπιν, το 1946, ανακάλυψε τρία έργα ζωγραφικής της Όλγα Ροζάνοβα σε ένα στούντιο της Μόσχας. Περιέγραψε πως στις σκοτεινές ημέρες μετά από τον πόλεμο, αυτά τα λαμπρά χρωματισμένα έργα ζωγραφικής της χαμένης πρωτοπορίας:

Ήταν σήματα σε με. Δεν με ένοιαζε τι ήταν... αλλά κανένας δεν ήξερε τι είναι οτιδήποτε εκείνες τις μέρες. (Chatwin, 1977)

Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από την ισχυρή οπτική επίδραση του δυνατού χρώματος και του απλού σχεδίου που αποφάσισε να ανακαλύψει ξανά την κονστρουκτιβιστική και σουπρεματική τέχνη που ήταν χαμένη και ξεχασμένη στις σοφίτες, τα στούντιο και τα υπόγεια της Μόσχας και του Λένινγκραντ. Κυνήγησε "χαμένους" πίνακες, που έμεναν τυλιγμένοι και σκεπασμένοι από σκόνη. Συνάντησε τον Βλαντιμίρ Τάτλιν και έγινε φίλος με την Βαρβάρα Στεπάνοβα. Εντόπισε τους φίλους του Καζιμίρ Μαλέβιτς και αγόρασε τις εργασίες της Λιουμπόφ Ποπόβα και του Ιβάν Κλιούν.

Μέχρι το 1960 το διαμέρισμα του Κωστάκη στη Μόσχα είχε γίνει χώρος συνάντησης για τους διεθνείς συλλέκτες τέχνης και τους εραστές τέχνης γενικά: Ανεπίσημο μουσείο της Ρωσίας της μοντέρνας τέχνης. Το άνοιγμα που έκανε η Σοβιετική Ένωση προς τη Δύση το 1973-74 συμπεριελάμβανε και διεθνείς πολιτιστικές ανταλλαγές, η πρώτη από τις οποίες ήταν η παρουσίαση της συλλογής Κωστάκη στο Ντίσελντορφ το 1977.

Το ίδιο έτος ο Γεώργιος Κωστάκης, με την οικογένειά του, μετακόμισε στην Ελλάδα, αλλά με τη συμφωνία ότι θα άφηνε γύρω στο 50% της συλλογής του στην κρατική πινακοθήκη Τρετιακόφ της Μόσχας. Είχε αφήσει πίσω στη Μόσχα το 80% της συλλογής του. Στις 4 Απριλίου του 1990, ένα μήνα μετά το θάνατο του Κωστάκη, ο οίκος Σόθμπις δημοπράτησε 21 έργα από τη συλλογή αλλά πουλήθηκαν μόνο τα 10 σε τιμή χαμηλότερη από αυτήν που είχε εκτιμήσει ο συλλέκτης[6] . Σύμφωνα με επιθυμία στη διαθήκη του, δεν μπορούσαν να δημοπρατηθούν άλλα έργα για 10 χρόνια. Το 1997 το ελληνικό κράτος αγόρασε τα 1275 έργα τέχνης, που τώρα είναι μέρος της μόνιμης συλλογής του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη[6]. Για την αγορά της δαπανήθηκαν περίπου € 40 εκατομμύρια και πρόκειται για τη μεγαλύτερη αγορά έργων τέχνης από καταβολής του ελληνικού κράτους.[7]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. rkd.nl/explore/artists/344261. Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2017.
  2. (Ολλανδικά) RKDartists. 344261. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 18  Απριλίου 2013. 500132531. Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2019.
  4. New York Times, George Costakis, 77, collector of Soviet Artworks. 3 Μαρτίου 1980
  5. Κουλουβάρης, Γιώργος Σ. (6 Απριλίου 2013). «Γνωριμία με την πολύτιμη συλλογή του Γιώργου Κωστάκη». Η Ναυτεμπορική. http://www.naftemporiki.gr/story/636120/gnorimia-me-tin-polutimi-sullogi-tou-giorgou-kostaki. 
  6. 6,0 6,1 Τσαούσης, Κώστας (11 Ιανουαρίου 1998). «Συλλογή Κωστάκη: το τέλος της «οδύσσειας»». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=94868. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2014. 
  7. «SOS για τη Συλλογή Κωστάκη». Η Αυγή. 8 Φεβρουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-03-30. https://web.archive.org/web/20140330055029/http://www.avgi.gr/article/1834029/sos-gia-ti-sullogi-kostaki. Ανακτήθηκε στις 2014-06-22. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία