Δημήτριος Λεβίδης (αγωνιστής του 1821)

Ο Δημήτριος Λεβίδης (1808 – 2 Μαΐου 1893) ήταν Έλληνας δημόσιος λειτουργός και υπουργός. Το 1831 μπήκε σε δημόσια υπηρεσία. Στα 1840-1845 υπηρέτησε στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Το 1846 έγινε τμηματάρχης του υπουργείου Οικονομικών και αργότερα διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου. Το 1861 έγινε υπουργός των Οικονομικών, καθώς και στα έτη 1876 και 1877. Υπήρξε ιδρυτής και ισόβιος πρόεδρος του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων.

Δημήτριος Λεβίδης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1808 Ταταύλα
Θάνατος	14ιουλ. / 26  Μαΐου 1893γρηγ.
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα Οθωμανική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Εργοδότης	Ελεγκτικό Συνέδριο
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Ελληνική Επανάσταση του 1821
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βουλευτής Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας πληρεξούσιος
Βραβεύσεις	Χάλκινο αριστείο του Αγώνα Αργυρός Σταυρός του Σωτήρος

Η ζωή του

Γεννήθηκε στα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης το 1806. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Λεβίδης, λεγόμενος Τσαλίκης, λόγιος και προύχοντας της Κωνσταντινούπολης και από Βυζαντινή αρχαιότατη οικογένεια. Η μητέρα του ήταν επίσης λογία, πολύγλωσση και με μουσική παιδεία.

Μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δεκαπεντάχρονος έχασε τη μητέρα του, και με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης βρέθηκε σε ένα φρικιαστικό περιβάλλον, όπου οι σφαγές εναντίον των Ελλήνων έδιναν και έπαιρναν. Αμέσως μετά τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' συνελήφθη στην Κωνσταντινούπολη, τέλη Απριλίου του 1821. Ο θείος του, επίσης Δημήτριος Λεβίδης Τσαλίκης ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και αποκεφαλίστηκε με διαταγή του Σουλτάνου. Το κεφάλι του θείου του κρεμάστηκε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού που έμενε, δίνοντας αφορμή στον Τουρκικό όχλο να καταδρομούν και να λεηλατούν το σπίτι, μέχρι της πλήρους διαρπαγής της περιουσίας. Η οικογένεια διασκορπίστηκε. Ένας άλλος θείος του, ο Σταμάτης Λεβίδης, επίσης Φιλικός κατέφυγε στην Οδησσό. Ο αδελφός του, Αλέξανδρος Λεβίδης πολέμησε στον Ιερό Λόχο του Υψηλάντη, και μετά την καταστροφή του Ιερού Λόχου κατατάχτηκε στον Ελληνικό στρατό και πολέμησε στην περίφημη πολιορκία της Ακρόπολης περνώντας μέσα από το τουρκικό στρατόπεδο την ιστορική νύχτα της 12ης Δεκεμβρίου 1826.

Ο Δημήτριος μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του διαφέυγοντας τις σφαγές των Τούρκων κατέφυγε στις αρχές του 1821 μέσα σε ελληνικό ιστιοφόρο πλοίο υπό Ρωσική σημαία στην Οδησσό. Εκεί μπήκε υπό της αιγίδας του Αυτοκράτορα της Ρωσίας και γράφτηκε μαζί με τον δευτερότοκο γιο του παλατιού στο Λύκειο Richelieu. Συμμαθητές του ήταν ο Αλέξανδρος Ραγκαβής και ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Σπούδασε με άριστα, και έμαθε τη λατινική, ρωσική, γαλλική και ιταλική γλώσσα. Με την περάτωση των σπουδών του το 1828 ο διευθυντής της σχολής και ανώτερος αξιωματικός του ρωσικού στρατού τον προέτρεψε να αναλάβει στρατιωτική υπηρεσία στη Ρωσία, ο Δημήτριος όμως προτίμησε να αποπλεύσει από την Οδησσό με προορισμό τη μαχόμενη Ελλάδα. Φτάνοντας στην Ελλάδα πήρε μέρος στις μάχες και τιμήθηκε με το μετάλλιο χαλκούν Αριστείον. Το 1831 διορίστηκε ως πρώτος γραμματέας της κατά την Αττικήν και Εύβοιαν επιτροπής. Ακολούθησαν επί σειρά σημαντικές θέσεις στο ναυτικό, στο Εθνικό Νομισματοκοπείο και στο Ελεγκτικό Συνέδριο.

Χρημάτισε πληρεξούσιος Θράκης στη Β΄εθνοσυνέλευση το 1962, και δύο φορές υπουργός Οικονομικών. Πρώτη φορά στη κυβέρνηση Γενναίου Κολοκοτρώνη από τις 25 Μαΐου 1862 έως τις 26 Ιουλίου 1862 και στην κυβέρνηση Ε. Δεληγιώργη από τις 26 Φεβρουαρίου 1877 κι έως τις 1 Δεκεμβρίου 1877.

Τιμήθηκε με τον αργυρό σταυρό των Ιπποτών του Τάγματος του Σωτήρα. Πέθανε σε ηλικία 87 χρονών στις 2 Μαΐου 1893.

Πηγές

• Ιωάννης Αρσένης, Μιχαήλ Ραφαήλοβιτς, επιμ. (1894). Ποικίλη Στοά: Εθνική εικονογραφημένη επετηρίς, 1-16, 1881-1914. Αθήνα: Εστία. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2010. 
• 2. Εγκυκλοπαίδεια 21ος Αιώνας, εκδ. Χάρης Πατσής, σελ. 187, παρ 8.