Βικιπαίδεια

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Αλγερία)

πολιτικό κόμμα της Αλγερίας

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (αραβικά: جبهة التحرير الوطني‎‎, γαλλικά: Front de Libération Nationale‎‎ ή FLN) είναι πολιτικό κόμμα της Αλγερίας που προέκυψε από το προηγούμενο απελευθερωτικό κίνημα.

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο
Γενικός ΓραμματέαςΑμπού Ελ Φαντέλ Μπααντζί
Ίδρυση1 Νοεμβρίου 1954
ΈδραΑλγέρι
Ιδεολογία
Πολιτικό φάσμα
Διεθνής προσχώρησηΣοσιαλιστική Διεθνής
Πολιτικό σύστημα Αλγερίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Ιστορία Επεξεργασία

Πόλεμος της Αλγερίας Επεξεργασία

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ιδρύθηκε από τον Αχμέντ Μπεν Μπελά στο Κάιρο τον Μάρτιο του 1954 με σκοπό την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία. Τον Νοέμβριο του 1954, ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ALN) στον Πόλεμο της Αλγερίας. Το 1962 το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο δεν μπόρεσε να επιτύχει μόνον την ανεξαρτησία της Αλγερίας, αλλά και να εξαλείψει τα ανταγωνιστικά κινήματα ανεξαρτησίας.[2]

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο κατάφερε να παρατάξει το 2% του ανδρικού πληθυσμού που μπορούσε να πολεμήσει ως μαχητές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι μαχητές χωρίστηκαν σε καλά οπλισμένες και μικρές ένοπλες μονάδες. Αυτές υποστηρίχθηκαν από ένα μεγαλύτερο δίκτυο οργανωμένων άοπλων μελών, στα οποία ανατέθηκαν καθήκοντα ανεφοδιασμού και πληροφοριών. Η συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα ήταν εθελοντική. Στον τότε αναλφάβητο τοπικό πληθυσμό, περίπου το 35% των μαχητών του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ήταν εγγράμματοι. Περίπου το 40% των μαχητών ήταν άνω των 30 ετών όταν προσχώρησαν στο μέτωπο. Περίπου τα δύο τρίτα των μαχητών ήταν πατέρες με κατά μέσο όρο 3,3 παιδιά.[3]

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο οργανώθηκε πολιτικά ως κόμμα στρατιωτικών ανάλογο με τα κομμουνιστικά κόμματα του Ανατολικού Μπλοκ. Η ανώτατη εξουσία ήταν η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή στο Αλγέρι, η οποία, ως σκιώδες υπουργικό συμβούλιο, αποτελούσε τον πυρήνα της μελλοντικής κυβέρνησης. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι τοποθετήθηκαν στις στρατιωτικές μονάδες. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο διαίρεσε την Αλγερία σε έξι διαμερίσματα (βιλάγιες), στα οποία η εξουσία βρισκόταν στην πολιτική ηγεσία. Το Αλγέρι βρισκόταν υπό την άμεση διοίκηση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Η μεγαλύτερη στρατιωτική μονάδα ήταν το τάγμα με 350 άντρες. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο απαιτούσε υψηλό βαθμό πειθαρχίας από τα μέλη του. Λόγω πολλών πειθαρχικών παραβιάσεων, συμπεριλαμβανομένης της διαφωνίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, επιβλήθηκε θανατική ποινή.[4] Το καλοκαίρι του 1956, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο αυτοανακηρύχθηκε, σε 22ήμερο συνέδριο στην κοιλάδα του Σουμμάμ στη μέση της κατεχόμενης Αλγερίας, ως εκπρόσωπος ενός ανεξάρτητου κράτους της Αλγερίας. Τα διαμερίσματα χωρίστηκαν σε ζώνες και τομείς προκειμένου να περιοριστεί η αυτονομία των τοπικών διοικητών. Αυτό ενίσχυε τη στήριξη της πολιτικής ηγεσίας ενάντια στη στρατιωτική ηγεσία. Ένα 34μελές Εθνικό Συμβούλιο για την Αλγερινή Επανάσταση ορίστηκε ως το ανώτατο εκτελεστικό σώμα στην Αλγερία. Το συνέδριο βρισκόταν σε μεγάλο βαθμό υπό την καθοδήγηση του Αμπάνε Ραμντάνε.[5]

Το κεντρικό όργανο προπαγάνδας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας ήταν το περιοδικό Ελ-Μουτζαχίντ το οποίο εκτυπωνόταν στην Τυνησία. Κατάφερε να έχει παράνομη κυκλοφορία περίπου 3.000 φύλλων στην Αλγερία και περίπου 10.000 φύλλων εκτός Αλγερίας. Το 1957, με τη βοήθεια του Γάλλου κομμουνιστή Ρενέ Βωτιέ, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο δημιούργησε την πρώτη του προπαγανδιστική ταινία, τη L'Algérie en flammes (Η Αλγερία στις φλόγες), η οποία προβλήθηκε στο Ανατολικό Μπλοκ και στον αραβικό κόσμο. Το κύριο μέσο επικοινωνίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και του πληθυσμού της Αλγερίας ήταν οι ραδιοφωνικές εκπομπές από άλλες αραβικές χώρες.[6]

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο διατηρούσε μια μυστική ξένη οργάνωση μεταξύ των Αλγερινών μεταναστών στη Γαλλία, η οποία εκτός από πολιτικές και τρομοκρατικές ενέργειες χρησιμοποιήθηκε κυρίως για τη συγκέντρωση κεφαλαίων για την κεντρική οργάνωση. Το 1956 είχε περίπου 4.000 μέλη. Το 1961, η οργάνωση αριθμούσε περίπου 150.000 μέλη, τα οποία αντιστοιχούσαν σε περισσότερο από το ένα τρίτο των αλγερινών μεταναστών που ζούσαν στη Γαλλία. Η οργάνωση του εξωτερικού συνέβαλε ουσιαστικά στη χρηματοδότηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.[7] Τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης βρίσκονταν στη Δυτική Γερμανία, πέρα από το πεδίο δικαιοδοσίας των γαλλικών αρχών. Ο οργανισμός βρισκόταν υπό την ηγεσία του Ομάρ Μπουνταούντ από το 1958.[8] Στη Δυτική Γερμανία, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήταν επίσης σε θέση να βασίζεται σε ευρεία υποστηρικτική βάση.

Στις 19. Σεπτέμβριος 1958, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο διακήρυξε τη δική του προσωρινή κυβέρνηση στο Κάιρο και διακήρυξε την Αλγερία ανεξάρτητη στις 19 Σεπτεμβρίου 1958. Η κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από όλα τα υπόλοιπα αραβικά κράτη και πολλά άλλα έθνη του κινήματος των Αδεσμεύτων ως η κυρίαρχη εκπρόσωπος του αλγερινού λαού. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο διέθετε γραφεία σε είκοσι πρωτεύουσες, και ειδικότερα στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη.[9] Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο έλαβε επιχορηγήσεις από αραβικά κράτη από το 1957 έως το 1961, οι οποίες αντιπροσώπευαν πάνω από το 95% των ξένων επιχορηγήσεων προς αυτό. Το αντίστοιχο ποσό αυτής της ενίσχυσης εκτιμάται σε περίπου 16 δισεκατομμύρια γαλλικά φράγκα. Περισσότερα από τα μισά κεφάλαια προέρχονταν από το Ιράκ. Η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, το Κουβέιτ και η Σαουδική Αραβία ήταν επίσης ισχυροί δωρητές.[10]

Η πολιτική ηγεσία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που είχε τη βάση της κυρίως εκτός Αλγερίας, σταδιακά έχασε την εμπιστοσύνη των ανταρτών στην Αλγερία, οι οποίοι έφεραν το βάρος των μαχών. Υπήρξε αντιπαράθεση στην ηγεσία σε τρεις από τις έξι στρατιωτικές περιοχές. Το 1959 αρκετά στελέχη της ηγεσίας της περιοχής Τέσσερα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου λιποτάκτησαν. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής αποκήρυξης της προσωρινής κυβέρνησης, ο τακτικά εκπαιδευμένος Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός του εξωτερικού, που συστήθηκε στο Μαρόκο και την Τυνησία, λάμβανε ολοένα και περισσότερο πολιτικό βάρος. Το 1959 οι αξιωματικοί προέβησαν σε απόπειρα πραξικοπήματος, το οποίο κατεστάλη από τον συνταγματάρχη Χουαρί Μπουμεντιέν. Ο Μπουμεντιέν, ωστόσο, έφτασε σε τέτοιο επίπεδο στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο που το 1960 μπορούσε να υπαγορεύει την απομάκρυνση πολιτικών με τους οποίους διαφωνούσε από την προσωρινή κυβέρνηση.[11]

Δημοκρατία της Αλγερίας Επεξεργασία

Μετά την ανεξαρτησία, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπό τον Αχμέντ Μπεν Μπελά εξελίχθηκε σε ένα αυταρχικό, σοσιαλιστικά προσανατολισμένο ενωτικό κόμμα. Ωστόσο, υπό τον Χουαρί Μπουμεντιέν (1965–1978) έγιναν προσπάθειες ώστε ο σοσιαλισμός και το Ισλάμ να συμπεριληφθούν στην πολιτική. Μετά από διαμαρτυρίες τη δεκαετία του 1980 λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης, ο Τσαντλί Μπεντζεντίντ (1978–1992) έπρεπε να εγκρίνει ένα νέο σύνταγμα και να εισαγάγει πολυκομματικό σύστημα. Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές το 1991, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υπέστη βαριά ήττα στον πρώτο γύρο. Η νίκη των Ισλαμιστών (FIS) παρεμποδίστηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα που πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο της Αλγερίας.[12] Το 1997 το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήταν μόλις η τρίτη ισχυρότερη δύναμη στη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση. Στις 27 Απριλίου του 1999, ωστόσο, ο Αμπντελαζίζ Μπουτεφλικά εξελέγη ως υποψήφιος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στη θέση του προέδρου της Αλγερίας. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις 9 Απριλίου του 2009, ο Μπουτεφλικά επανεξελέγη με 90,24%. Οι προτελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 10 Μάιος 2012. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) έγινε το ισχυρότερο κυβερνών κόμμα.[13]

Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο είναι συνδεδεμένο μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2013. Οι τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν το 2017. Και σε αυτές τις εκλογές, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ήταν και πάλι το ισχυρότερο κυβερνών κόμμα.[14]

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Bernhard Schmid: Algerien. Frontstaat im globalen Krieg? Neoliberalismus, soziale Bewegungen und islamische Ideologie in einem nordafrikanischen Land. Unrast, Münster 2005, ISBN 3-89771-019-6.
  • Bernhard Schmid: Das koloniale Algerien. Unrast, Münster 2006, ISBN 3-89771-027-7.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «Despite fraud claims, Algeria's leader likely to be reelected today». Christian Science Monitor. 2009-04-09. ISSN 0882-7729. https://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2009/0409/p06s04-wome.html. Ανακτήθηκε στις 2020-06-09. 
  2. ↑ Weisburd, Arthur Mark (1997). Use of Force: The Practice of States Since World War II. Pennsylvania: Penn State Press. σελ. 74. ISBN 978-0-271-04301-2. 
  3. ↑ Gilbert Meynier: Histoire intérieure du FLN 1954 - 1962. Paris, 2004, σελ. 153–157
  4. ↑ Martin Evans: Algeria. France's Undeclared War. Oxford University Press, Oxford. 2012, ISBN 978-0-19-966903-5, σσ. 177–180.
  5. ↑ Martin Shipway: Decolonization and its Impact. A Comparative Approach to the End of the Colonial Empires. Blackwell, Malden MA, 2008, ISBN 978-0-631-19967-0, σελ. 154.
  6. ↑ Matthew Connelly: A Diplomatic Revolution – Algeria’s Fight for Independence and the Origins of the Post-Cold War Era. Oxford, 2002, σσ. 135, 137f
  7. ↑ Benjamin Stora: Histoire de la guerre de l'Algérie 1954 - 1962. 4. Auflage, Paris, 2004, σελ. 40f
  8. ↑ Martin Evans: Algeria: France’s undeclared War, Oxford, 2012, S. 277
  9. ↑ Martin Shipway: Decolonization and its Impact. A Comparative Approach to the End of the Colonial Empires. Blackwell, Malden MA, 2008, σελ. 211 f.
  10. ↑ Gilbert Meynier: Histoire intérieure du FLN 1954 - 1962. Paris, 2004, σελ. 731f
  11. ↑ John Ruedy: Modern Algeria. The Origins and Development of a Nation. 2. Aufl., Indiana University Press, Bloomington IN, 2005, ISBN 0-253-21782-2, σσ. 180–183.
  12. ↑ Martínez, Luis (2000). The Algerian Civil War, 1990-1998. London: Hurst. σελ. 23. ISBN 978-1-85065-517-6. 
  13. ↑ Lansford, Tom (2015). Political Handbook of the World 2015. California: CQ Press. σελ. 32. ISBN 978-1-4833-7158-0. 
  14. ↑ «Algeria ruling coalition wins election» (στα αγγλικά). BBC News. 2017-05-05. https://www.bbc.com/news/world-africa-39811329. Ανακτήθηκε στις 2020-06-09. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εθνικό_Απελευθερωτικό_Μέτωπο_(Αλγερία)&oldid=8296100"