Οι εκλογές στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας βασίζονται σε ένα ιεραρχικό και πολυεπίπεδο εκλογικό σύστημα, που συνδυάζει άμεσες εκλογές στην βάση και στην συνέχεια έμμεσες εκλογές για τα ανώτερα επίπεδα. Συγκεκριμένα, τα τοπικά Λαϊκά Συνέδρια εκλέγονται άμεσα από τον λαό. Ωστόσο, όλα τα ανώτερα Λαϊκά Συνέδρια μέχρι το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο (για συντομία ΕΛΣ), το υψηλότερο νομοθετικό σώμα στην Κίνα, εκλέγονται έμμεσα από τα μέλη του αμέσως κατώτερου Λαϊκού Συνεδρίου.[1][2]

Ο Μάο Τσετούνγκ στην κάλπη.

Οι κυβερνήτες, οι δήμαρχοι και οι τοπικοί αξιωματούχοι των κομητειών, περιφερειών ή κωμοπόλεων εκλέγονται με τη σειρά τους από τα αντίστοιχα τοπικά Λαϊκά Συνέδρια,[3] ενώ επίσης με παρόμοιο τρόπο εκλέγονται και οι δικαστές και οι εισαγγελείς των λαϊκών δικαστηρίων.[3] Ο Πρόεδρος της Κίνας και το Κρατικό Συμβούλιο εκλέγονται από το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο.

Ωστόσο, οι εκλογές στην Κίνα γίνονται υπό ένα αυστηρά μονοκομματικό πολιτικό σύστημα.[4][5][6][7] Οι άμεσες εκλογές γίνονται μόνο σε τοπικό επίπεδο, όχι σε εθνικό.[4][8] Η Κίνα είναι ένα από τα λίγα σύγχρονα κομμουνιστικά κράτη που δεν διεξάγουν άμεσες εκλογές σε εθνικό επίπεδο.[9] Ο ανταγωνισμός στις εκλογές περιορίζεται σε σημαντικό βαθμό, λόγω του μονοπωλίου του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην εξουσία, τους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και την έντονη κυβερνητική παρέμβαση στις εκλογές.[10][11]

Εκλογικό σύστημα Επεξεργασία

Άμεσες εκλογές Επεξεργασία

Τα Λαϊκά Συνέδρια των πόλεων που δεν χωρίζονται σε επιπλέον περιφέρειες, κομητείες, δήμους κλπ, εκλέγονται άμεσα.[1] Επίσης, άμεσα εκλέγονται τα μέλη και οι αρχηγοί των επιτροπών των χωριών.[12][13] Τα τοπικά Λαϊκά Συνέδρια έχουν τη δυνατότητα, σύμφωνα με το σύνταγμα, να ανακαλούν τους αξιωματούχους των κυβερνήσεων επιπέδου επαρχίας και κάτω. 

Τοπικά Λαϊκά Συνέδρια Επεξεργασία

 
Ένας κατάλογος ψηφοφόρων αναρτήθηκε σε μια γειτονιά στο Shenzhen, Guangdong . 11 Απριλίου 2014.

Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο της 1ης Ιουλίου 1979, η ανάδειξη των υποψηφίων για τις άμεσες εκλογές (σε κομητείες, δήμους κ.λπ.) μπορεί να γίνει από το ΚΚΚ, τα διάφορα άλλα πολιτικά κόμματα, λαϊκές οργανώσεις ή από τους ίδιους τους ψηφοφόρους.[14] Ο τελικός κατάλογος των υποψηφίων πρέπει να καταρτιστεί μέσω «συζήτησης και διαβούλευσης» ή προκριματικών εκλογών[15] οι οποίες στην πράξη διεξάγονται από μια εκλογική επιτροπή σε συνεννόηση με μικρές ομάδες ψηφοφόρων.[14] Τα μέλη των εκλογικών επιτροπών διορίζονται από τις μόνιμες επιτροπές των λαϊκών συνεδρίων στο αντίστοιχο επίπεδο.[14] Η διαδικασία που χρησιμοποιείται για να αναδειχθούν οι υποψήφιοι στις εκλογές είναι γνωστή ως "τρία πάνω και τρία κάτω" (三上三下, sān shàng sān xià).[16] Σύμφωνα με την κινεζική κυβέρνηση, η διαδικασία «τρία πάνω και τρία κάτω» υποτίθεται ότι λειτουργεί ως εξής:

  • η εκλογική επιτροπή συγκεντρώνει όλες τις υποψηφιότητες, τις ελέγχει και δημοσιεύει τη λίστα των υποψηφίων με τα βασικά τους στοιχεία (πρώτο «πάνω»). Ο δημοσιευμένος κατάλογος δίνεται σε ομάδες ψηφοφόρων προς συζήτηση (πρώτο «κάτω»).
  • Οι απόψεις των ψηφοφόρων μεταφέρονται μέσω εκπροσώπων των ομάδων σε συνεδρίαση της επιτροπής, προκειμένου να μειωθεί ο αριθμός των υποψηφίων (δεύτερο «πάνω»). Οι απόψεις της επιτροπής μεταφέρονται στη συνέχεια στους ψηφοφόρους όπου και ελέγχονται οι αποφάσεις τους (δεύτερο «κάτω»).
  • Οι απόψεις των ψηφοφόρων συγκεντρώνονται για άλλη μια φορά και αναφέρονται στην εκλογική επιτροπή, η οποία, με βάση στις απόψεις της πλειοψηφίας των εκλογέων, καθορίζει τον τελικό κατάλογο των υποψηφίων (τρίτο «πάνω»). Η λίστα με τα ονόματα και τα βασικά στοιχεία δημοσιεύεται στο εκλογικό σώμα (τρίτο «κάτω»). [17]

Ο αριθμός των υποψηφίων σε μία άμεση εκλογή θα πρέπει να είναι από 1,3 έως 2 φορές τον αριθμό των μελών που πρόκειται να εκλεγούν.[14] Όταν τα λαϊκά συνέδρια ανωτέρων επιπέδων εκλέγουν άτομα για το επόμενο ανώτερο λαϊκό συνέδριο, ο αριθμός των υποψηφίων θα πρέπει να είναι από 1,2 έως 1,5 φορά τον αριθμό αυτών που θα εκλεγούν.[14] Η ψηφοφορία είναι με μυστική και οι ψηφοφόροι έχουν το δικαίωμα ανάκλησης αιρετών.[18]

Οι βουλευτές των τοπικών Λαϊκών Συνεδρίων εκλέγονται είτε από μονοεδρικές είτε από πολυεδρικές περιφέρειες χρησιμοποιώντας ένα ιδιαίτερο εκλογικό σύστημα. Σύμφωνα με αυτό, ο ψηφοφόρος έχει τόσες ψήφους όσες είναι και οι έδρες της περιφέρειάς του, αλλά μπορεί να δώσει μόνο μία ψήφο του σε έναν υποψήφιο. Σε κάθε ψήφο, το άτομο έχει 3 επιλογές: να ψηφίσει υπέρ ενός υποψηφίου, να ψηφίσει κατά, ή να απέχει. Ο μέγιστος αριθμός βουλευτών ανά εκλογική περιφέρεια είναι τρεις.[14] Οι υποψήφιοι πρέπει να συγκεντρώσουν την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων (50% +1) για να εκλεγούν. Εάν ο αριθμός των υποψηφίων που έλαβαν πάνω από το 50% είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των εδρών, κερδίζουν μόνο εκείνοι που έχουν συγκεντρώσει τα υψηλότερα ποσοστά.[14] Στην περίπτωση ισοψηφίας δύο ατόμων, αυτό διευθετείται με επαναληπτικό γύρο. Επίσης, εάν ο αριθμός των βουλευτών που συγκέντρωσαν την απόλυτη πλειοψηφία, είναι μικρότερος από τον αριθμό των εδρών, διεξάγεται επαναληπτικός γύρος εκλογών για την πλήρωση της υπόλοιπης ή των εδρών.[14] Στους επαναληπτικούς γύρους, το όριο εκλογής ενός υποψηφίου χαμηλώνει στο 1/3 των ψήφων.[14] Τέλος, εάν κατά την διάρκεια της θητείας, χηρέψει μία έδρα, τότε το κενό καλύπτεται με ειδικές αναπληρωματικές εκλογές.[14]

Άμεσες εκλογές σε Τοπική Αυτοδιοίκηση και χωριά Επεξεργασία

Οι αρχηγοί των τοπικών αρχών εκλέγονται επίσημα από το Λαϊκό Συνέδριο του αντίστοιχου επιπέδου.[19] Ωστόσο, οι δήμαρχοι έχουν εκλεγεί πειραματικά από το λαό μέσω διαφόρων μηχανισμών.[20]

Μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1978, ο Ντένγκ Σιαοπίνγκ πειραματίστηκε με την άμεση δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο.[21] Τα χωριά ήταν παραδοσιακά το χαμηλότερο επίπεδο διακυβέρνησης στην περίπλοκη ιεραρχία διακυβέρνησης της Κίνας.[22] Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μερικά νότια χωριά άρχισαν να εφαρμόζουν τις πολιτικές που προέβλεπαν την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για την ανάδειξη του αρχηγού του χωριού, ο οποίος θα κατείχε μεγάλη εξουσία μέσα στην παραδοσιακά αγροτική κοινωνία της Κίνας.[23] Πολλές από αυτές τις εκλογές ήταν επιτυχείς.[24][25] Οι αρχικές μεταρρυθμίσεις δεν περιελάμβαναν καθολική ψηφοφορία,[26] ωστόσο, πλέον, σύμφωνα με το σύνταγμα, όλοι οι πολίτες άνω των 18 ετών μπορούν να ψηφίζουν και να είναι υποψήφιοι.[27] Μια τέτοια μικρή εκλογή περιλαμβάνει συνήθως όχι περισσότερους από 2000 ψηφοφόρους και χρησιμοποιείται το απλό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα.[28] Τέτοιες εκλογές διεξάγονται κάθε τρία χρόνια,[29] και εποπτεύονται πάντα από ένα υψηλότερο κυβερνητικό επίπεδο, συνήθως από την κυβέρνηση της κομητείας.[30]

Έμμεσες εκλογές Επεξεργασία

Τα Λαϊκά Συνέδρια των επαρχιών (), Δημοτικών Περιοχών (直辖市), και των πόλεων που χωρίζονται σε περιφέρειες (设区的市) εκλέγονται έμμεσα από το Λαϊκό Συνέδριο του αμέσως πιο κάτω επιπέδου.[1]

Όλες οι εκτελεστικές θέσεις σε κάθε επίπεδο διοικητικής διαίρεσης της Κίνας, εκλέγονται από το Λαϊκό Συνέδριο του αντίστοιχου επιπέδου, και όχι άμεσα από τον λαό. Εξαίρεση, βέβαια, αποτελούν τα χωριά, που, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, μπορούν να εκλέξουν άμεσα τον αρχηγό τους.

Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο Επεξεργασία

Το Εθνικό Λαϊκό Κογκρέσο (ΕΛΣ) έχει 2.987 μέλη, που εκλέγονται για μία πενταετή θητεία. Οι βουλευτές εκλέγονται έμμεσα από τα Λαϊκά Συνέδρια των επαρχιών της Κίνας, των αυτόνομων περιοχών, των δημοτικών περιοχών καθώς και των ειδικών διοικητικών περιοχών του Χονγκ Κονγκ και του Μακάο. Επίσης υπάρχουν ειδικές έδρες που εκλέγονται από τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.[31] Γενικά, οι έδρες κατανέμονται σε κάθε εκλογική περιφέρεια ανάλογα με τον πληθυσμό της, αν και το σύστημα κατανομής των εδρών για το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο, την Ταϊβάν και τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό διαφέρει.[31][32] Καμία εκλογική περιφέρεια δεν μπορεί να διαθέτει λιγότερες από 15 έδρες στο Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο.[31] Το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο, επειδή συνεδριάζει μόνο 1 φορά το χρόνο, διαθέτει και μία Μόνιμη Επιτροπή αποτελούμενη από 175 μέλη. Αυτή η επιτροπή εκλέγεται από το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο.

Εθνική Λαϊκή Κυβέρνηση Επεξεργασία

Πολλές ανώτατες θέσεις στην Κυβέρνηση, στον Στρατό και στο Δικαστικό σύστημα, εκλέγονται από το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο (ΕΛΣ). Συγκεκριμένα, το Προεδρείο του ΕΛΣ αναδεικνύει τους υποψηφίους για τις θέσεις αυτές, και η ολομέλεια του ΕΛΣ επιλέγει το καταλληλότερο άτομο. Τα αξιώματα που εκλέγονται κατ' αυτόν τον τρόπο είναι ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Κίνας, ο Πρόεδρος, ο Αντιπρόεδρος και ο Γενικός Γραμματέας της Μόνιμης Επιτροπής του Εθνικού Λαϊκού Συνεδρίου, ο Πρόεδρος της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής και ο Επικεφαλής Δικαστής του Ανώτατου Λαϊκού Δικαστηρίου.[19] Ο Πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο της Κίνας, αλλά πρέπει να εγκριθεί πρώτα από το ΕΛΣ.[19] Επίσης, τα υπόλοιπα μέλη του Κρατικού Συμβουλίου διορίζονται από τον Πρωθυπουργό και εγκρίνονται από το ΕΛΣ.[19] Ομοίως, τα μέλη της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής διορίζονται από τον πρόεδρο της επιτροπής αυτής, αλλά πρέπει να εγκριθούν από το ΕΛΣ.[19]

Για τις διορισμένες θέσεις που απαιτούν την έγκριση του Λαϊκού Συνεδρίου, όπως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, οι βουλευτές μπορούν είτε να εγκρίνουν είτε να απορρίψουν το προτεινόμενο άτομο. Οι σχετικοί νόμοι προβλέπουν ότι εάν ο υποψήφιος δεν λάβει έγκριση άνω του 50%, η θέση μένει κενή μέχρι την επόμενη συνεδρίαση του Λαϊκού Κογκρέσου. Αυτό, έως τώρα, δεν έχει συμβεί ποτέ σε εθνικό επίπεδο.

Εκλογές και μονοκομματικό σύστημα Επεξεργασία

Επισήμως, η Κίνα είναι μια ενιαία μαρξιστική-λενινιστική [33] μονοκομματική σοσιαλιστική δημοκρατία[34] υπό την ηγεσία του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Υπάρχει ένας μικρός αριθμός ανεξάρτητων υποψηφίων για τα Λαϊκά Συνέδρια, ιδιαίτερα σε γειτονιές μεγάλων πόλεων, που μερικές φορές κάνουν προεκλογικές εκστρατείες χρησιμοποιώντας τα σόσιαλ μίντια και το διαδίκτυο.[35]

Αν και δεν υπάρχει νομική απαίτηση τα μέλη των ανώτερων Λαϊκών Συνεδρίων να είναι ενταγμένο στο ΚΚΚ ή να έχουν την έγκρισή του, στην πράξη η σύσταση των σωμάτων αυτών καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το Κόμμα.[36] Οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι αποθαρρύνονται έντονα και αντιμετωπίζουν κυβερνητικά κωλύματα στις προεκλογικές εκστρατείες τους.[37] Επίσης, τα υπόλοιπα νόμιμα κόμματα στην Κίνα δεν έχουν ανεξάρτητες βάσεις υποστήριξης και στηρίζονται στο ΚΚΚ για διορισμό σε κυβερνητικές θέσεις. Κατά συνέπεια, κανένα από αυτά τα κόμματα δεν λειτουργεί ως αντιπολίτευση. Ακόμα, ενώ υπάρχουν Επιτροπές του Κομμουνιστικού Κόμματος στα Λαϊκά Συνέδρια όλων των επιπέδων, κανένα από τα άλλα μικρά κόμματα δεν διαθέτει καμίας μορφής κομματικές κοινοβουλευτικές ομάδες. Έτσι τελικά, η εξουσία άλλων κομμάτων πλην του ΚΚΚ εξαλείφεται.[35]

Παρόλα αυτά, προκειμένου να εκπροσωπηθούν διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού και να φέρει την τεχνική εμπειρογνωμοσύνη, το ΚΚΚ διασφαλίζει ότι ένα σημαντικό ποσοστό των μελών των Λαϊκών Συνεδρίων είναι είτε νεανικά μέλη του Κόμματος είτε ανεξάρτητοι. Επίσης, το Κόμμα δέχεται την διαφωνία, την κριτική και την αντιπαράθεση απόψεων στη νομοθετική διαδικασία, έως το βαθμό που δεν υπάρχει αμφισβήτηση της εξουσίας του.

Οι εκλεγμένοι ηγέτες παραμένουν υπόλογοι στον αντίστοιχο γραμματέα του ΚΚΚ και οι περισσότεροι διορίζονται από ανώτερες κομματικές οργανώσεις.[36] Επιπλέον, ενώ οι βουλευτές είναι νομικά υπεύθυνοι για την επίβλεψη της κυβέρνησης, είναι δύσκολο για έναν ανεξάρτητο σε ένα λαϊκό συνέδριο χωρίς υποστήριξη από το ΚΚΚ να ασκήσει αποτελεσματικό έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Άρθρο 97 του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " a97 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  2. Zhang, Laney (2 Φεβρουαρίου 2016). «National Parliaments: China». Library of Congress. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  3. 3,0 3,1 Άρθρο 101 του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας
  4. 4,0 4,1 Gandhi, Jennifer; Lust-Okar, Ellen (2009-06-01). «Elections Under Authoritarianism» (στα αγγλικά). Annual Review of Political Science 12 (1): 403–422. doi:10.1146/annurev.polisci.11.060106.095434. ISSN 1094-2939. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-11-12. https://web.archive.org/web/20221112181552/https://www.annualreviews.org/doi/10.1146/annurev.polisci.11.060106.095434. Ανακτήθηκε στις 2022-11-12. 
  5. Landry, Pierre F.; Davis, Deborah; Wang, Shiru (2010-06-01). «Elections in Rural China: Competition Without Parties» (στα αγγλικά). Comparative Political Studies 43 (6): 763–790. doi:10.1177/0010414009359392. ISSN 0010-4140. https://doi.org/10.1177/0010414009359392. 
  6. Manion, Melanie (2017-03-01). «"Good Types" in Authoritarian Elections: The Selectoral Connection in Chinese Local Congresses» (στα αγγλικά). Comparative Political Studies 50 (3): 362–394. doi:10.1177/0010414014537027. ISSN 0010-4140. https://doi.org/10.1177/0010414014537027. 
  7. Lee, Ching Kwan; Zhang, Yonghong (2013-05-01). «The Power of Instability: Unraveling the Microfoundations of Bargained Authoritarianism in China». American Journal of Sociology 118 (6): 1475–1508. doi:10.1086/670802. ISSN 0002-9602. https://www.journals.uchicago.edu/doi/10.1086/670802. 
  8. Wallace, Jeremy L. (2016). «Juking the Stats? Authoritarian Information Problems in China» (στα αγγλικά). British Journal of Political Science 46 (1): 11–29. doi:10.1017/S0007123414000106. ISSN 0007-1234. https://www.cambridge.org/core/journals/british-journal-of-political-science/article/juking-the-stats-authoritarian-information-problems-in-china/3A9711B9C9A38CCFD7C31AD5D90344FA. 
  9. Geddes, Barbara· Wright, Joseph (2018). How Dictatorships Work. Cambridge University Press. σελ. 141. ISBN 978-1-316-33618-2. 
  10. Hernández, Javier C. (2016-11-15). «'We Have a Fake Election': China Disrupts Local Campaigns» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2016/11/16/world/asia/beijing-china-local-elections.html. Ανακτήθηκε στις 2021-11-05. 
  11. «The West once dreamed of democracy taking root in rural China». The Economist. 2021-01-14. ISSN 0013-0613. https://www.economist.com/china/2021/01/14/the-west-once-dreamed-of-democracy-taking-root-in-rural-china. Ανακτήθηκε στις 2021-11-05. 
  12. Άρθρο 111 του Συντάγματος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
  13. Niou 2011, σελ. 3.
  14. 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 «Electoral Law of the National People's Congress and Local People's Congresses of the People's Republic of China». NPC.gov. National People's Congress of the People's Republic of China. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2021. 
  15. Chen 1999, σελ. 65.
  16. McCormick 1990, σελ. 141.
  17. 三上三下"协商确定县乡两级人大代表正式候选人的具体做法是什么? [What is the specific procedure for the "three ups and three downs" method for determining through consultation the official candidates for People's Congress Representatives at the county and prefecture level?] (στα Κινεζικά). Hebei People's Congress. 6 Δεκεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. 
  18. Chen 1999, σελ. 66.
  19. 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Lin 2011.
  20. Lin 2011, σελ. 66.
  21. Michelle Phillips (July 4, 2011). «Chinese independents to challenge Communists in 2012». The Washington Times Weekly. https://www.pressreader.com/usa/the-washington-times-weekly/20110704/281672546581559. 
  22. Lei Xie (2012). Environmental Activism in China. Routledge. σελ. 12. ISBN 9781134020263. 
  23. Gerald Segal (1989). Political and economic encyclopaedia of the Pacific. Longman. σελ. 34. ISBN 9780582051614. 
  24. Sue Vander Hook (2011). Communism. ABDO. σελ. 94. ISBN 9781617589478. 
  25. Jonathan Unger (2002). The Transformation of Rural China. M.E. Sharpe. σελ. 218. ISBN 9780765605511. 
  26. Hugo Burgh (2004). The Chinese Journalist: Mediating Information in the World's Most Populous Country. Routledge. σελ. 77. ISBN 9780203323267. 
  27. Article 34 of the Constitution of the People's Republic of China
  28. Andrew Sancton and Chen Zhenming (2014). Citizen Participation at the Local Level in China and Canada. CRC Press. σελ. 214. ISBN 9781482228977. 
  29. Gunter Schubert and Anna L. Ahlers (2012). Participation and Empowerment at the Grassroots: Chinese Village Elections in Perspective. Lexington Books. σελ. 1. ISBN 9780739174807. 
  30. William A. Joseph (2014). Politics in China: An Introduction. Oxford University Press. σελ. 302. ISBN 978-0-19-933942-6. 
  31. 31,0 31,1 31,2 «Allocation of the Number of Deputies». China.org.cn. China Internet Information Center. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2021. 
  32. Ji, Bian. «China's National People's Congress System: A Brief Introduction». China US Focus. China-United States Exchange Foundation. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2021. 
  33. "Xi Jinping is making great attempts to 'Sinicize' Marxist–Leninist Thought 'with Chinese characteristics' in the political sphere," states Lutgard Lams, "Examining Strategic Narratives in Chinese Official Discourse under Xi Jinping" Journal of Chinese Political Science (2018) volume 23, pp. 387–411 at p. 395.
  34. «China (People's Republic of) 1982 (rev. 2004)». Constitute. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2019. 
  35. 35,0 35,1 LaFraniere, Sharon (October 31, 2011). «In China, Political Outsiders Turn to Microblog Campaigns». The New York Times. https://www.nytimes.com/2011/11/01/world/asia/political-outsiders-turn-to-microblog-campaigns-in-china.html. Ανακτήθηκε στις November 1, 2011. «an election that is ostensibly open to all comers, but in fact is stacked in favor of the Communist Party's handpicked candidates.» 
  36. 36,0 36,1 Lin 2011. "Regulations on the Selection and Appointment Work of Cadres of Both CPC and Government Organs".
  37. Sharon LaFraniere (December 4, 2011). «Alarmed by Independent Candidates, Chinese Authorities Crack Down». The New York Times. https://www.nytimes.com/2011/12/05/world/asia/china-clamps-down-on-even-a-by-the-book-campaign.html. Ανακτήθηκε στις December 5, 2011.