Βικιπαίδεια

Ισίδωρος της Σεβίλλης

Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης (λατινικά: Isidorus Hispalensis‎‎) ήταν μελετητής και για πάνω από τρεις δεκαετίες Αρχιεπίσκοπος της Σεβίλλης. Θεωρείται ευρέως ως «ο τελευταίος λόγιος του αρχαίου κόσμου».[4]

Ισίδωρος της Σεβίλλης
Γέννηση560[1]
Καρθαγένη
Κοίμηση4  Απριλίου 636 και 636[2]
Spalis
Εορτασμός4 Απριλίου[3]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Σε μια εποχή αποσύνθεσης της κλασικής κουλτούρας, της αριστοκρατικής βίας και του αναλφαβητισμού, συμμετείχε στη μετατροπή των βασιλιάδων του Αρειανισμού στον καθολικισμό, βοηθώντας τον αδερφό του Λέανδρο της Σεβίλλης και συνεχίζοντας το έργο του μετά το θάνατό του. Ήταν επιρροή στον εσωτερικό κύκλο του Σισεβούτου, βασιλιά της Ισπανίας.[5]

Η φήμη του μετά το θάνατό του βασίστηκε στο Etymologiae, μια ετυμολογική εγκυκλοπαίδεια που συγκέντρωσε σε αυτήν αποσπάσματα πολλών βιβλίων από την κλασική αρχαιότητα που διαφορετικά θα είχαν χαθεί.[6]

Βίος

Επεξεργασία

Γεννήθηκε στην Καρθαγένη της Ισπανίας κατά το 560 μ.Χ.[7] Την μόρφωσή του είχε αναλάβει ο μεγαλύτερος αδελφός του Λέανδρος, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Γρηγόριο τον Μέγα και ο οποίος τον έστειλε να φοιτήσει σε μοναστικές σχολές. Έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο καθεδρικό ναό της Σεβίλλης. Σε αυτό το ίδρυμα, το πρώτο του είδους του στην Ιβηρία, ένα σώμα μαθητών, συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου Λέανδρου της Σεβίλλης, δίδαξε τα trivium και quadrivium, τις κλασικές φιλελεύθερες τέχνες. Ο Ισίδωρος μελέτησε αρκετά επιμελώς, ώστε να μάθει γρήγορα τα λατινικά και έμαθε αργότερα και κάποια ελληνικά και εβραϊκά.

Μετά τον θάνατο του αδελφού του, ο οποίος είχε λάβει το αξίωμα του Επισκόπου Σεβίλλης και του Πριμάτου της Καθολικής Εκκλησίας, το 599, ο Ισίδωρος τον διαδέχθηκε. Ασχολήθηκε επισταμένα με την αναμόρφωση της εκκλησιαστικής μάθησης ιδρύοντας σχολεία, ενώ παράλληλα, μέσω των γραπτών του, άσκησε μεγάλη επιρροή στην επιστήμη της εποχής του.[8]

Ο Ισίδωρος προήδρευσε του δεύτερου συμβουλίου της Σεβίλλης, που ξεκίνησε στις 13 Νοεμβρίου 619, κατά την βασιλεία του Σισεβούτου, ένα επαρχιακό συμβούλιο στο οποίο παρευρέθηκαν οκτώ άλλοι επίσκοποι, όλοι από την εκκλησιαστική επαρχία Βαιτικής στη νότια Ισπανία. Οι Πράξεις του Συμβουλίου εκθέτουν πλήρως τη φύση του Χριστού, αντισταθμίζοντας τις αντιλήψεις του Γρηγόρη, ενός Σύριου που αντιπροσώπευε την αίρεση των Ακέφαλων.[9]

Το ενδιαφέρον του Ισιδώρου για την εκπαίδευση του κλήρου εμφαίνεται από τα πρακτικά του Τέταρτου Συμβουλίου του Τολέδο, στο οποίο προήδρευε το 633 μ.Χ. και ένα από τα διατάγματα που εξέδωσε το Συμβούλιο, έδινε εντολή στον επίσκοπο να ιδρύσει μορφωτικά κέντρα σε κάθε πόλη της Ισπανίας που διέθετε καθεδρικό ναό.[10] Μέσω της επιρροής του Ισίδωρου, αυτό το Συμβούλιο του Τολέδο ίδρυσε σεμινάρια στις καθεδρικές πόλεις τους σύμφωνα με το καθεδρικό ναό της Σεβίλλης, στον οποίο είχε εκπαιδευτεί ο Ισίδωρος δεκαετίες νωρίτερα. Το διάταγμα επίσης προέβλεπε τη μελέτη των ελληνικών, εβραϊκών και των φιλελεύθερων τεχνών και ενθάρρυνε το ενδιαφέρον για τη νομοθεσία και την ιατρική.[11]

Ο Ισίδωρος πέθανε στις 4 Απριλίου του 636 μ.Χ. αφού υπηρέτησε περισσότερα από 32 χρόνια ως αρχιεπίσκοπος της Σεβίλλης.[7]

Σημαντικά έργα

Επεξεργασία

Etymologiae

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Etymologiae
 
Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης.

Ο Ισίδωρος ήταν ο πρώτος Χριστιανός συγγραφέας που προσπάθησε να συντάξει ένα σύνολο παγκόσμιας γνώσης, στο σημαντικότερο έργο του, Etymologiae (παίρνοντας τον τίτλο του από τη μέθοδο που χρησιμοποίησε άκριτα στη μεταγραφή της γνώσης της εποχής του). Είναι επίσης γνωστό από τους κλασικιστές ως Origines (η τυπική συντομογραφία είναι Orig). Αυτή η εγκυκλοπαίδεια - η πρώτη τέτοια χριστιανική επιτομή - δημιούργησε μια τεράστια συλλογή 448 κεφαλαίων σε 20 τόμους.[12]

Σε αυτό, καθώς ο Ισίδωρος μπήκε στη δική του στενή χροιά από τα ρωμαϊκά εγχειρίδια, συνέχισε την τάση του προς περιλήψεις που χαρακτήριζαν τη ρωμαϊκή μάθηση στην Ύστερη Αρχαιότητα. Στη διαδικασία, διατηρήθηκαν πολλά τμήματα της κλασικής μάθησης που διαφορετικά θα είχαν χαθεί παντελώς. "Στην πραγματικότητα, στην πλειονότητα των έργων του, συμπεριλαμβανομένων του Origines, συνεισφέρει λίγο περισσότερο από το κονίαμα που συνδέει αποσπάσματα από άλλους συγγραφείς, σαν να γνώριζε τις ελλείψεις του και είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο stilus maiorum από το δικό του" αναφέρει η μεταφραστής Κάθριν Νελλ ΜακΦάρλεϊν.[13][14]

Σχετικά με την καθολική πίστη εναντίον των Εβραίων

Επεξεργασία

Το De fide catholica contra Iudaeos του Ισιδώρου προωθεί τις ιδέες του Αυγουστίνου σχετικά με την εβραϊκή παρουσία στη χριστιανική κοινωνία. Όπως ο Αυγουστίνος, ο Ισίδωρος αποδέχθηκε την αναγκαιότητα της εβραϊκής παρουσίας λόγω του ρόλου τους στην αναμενόμενη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού. Στο De fide catholica contra Iudaeos, ο Ισίδωρος ξεπερνά τις αντι-ραββινικές τακτικές των προηγούμενων θεολόγων, επικρίνοντας την εβραϊκή πρακτική ως σκόπιμα απατηλή.[15]

Συνέβαλε σε δύο αποφάσεις του Τέταρτου Συμβουλίου του Τολέδο: του Κανόν 60, ζητώντας την αναγκαστική απομάκρυνση των παιδιών από τους γονείς που ασκούσαν τον Κρυπτο-Ιουδαϊσμό και την εκπαίδευσή τους από τους Χριστιανούς, και του Κανόν 65 απαγορεύοντας στους Εβραίους και τους Χριστιανούς εβραϊκής προέλευσης να κατέχουν δημόσια αξιώματα.[16]

Άλλα έργα

Επεξεργασία

Ο Ισίδωρος έχει γράψει περισσότερα από δώδεκα μεγάλα έργα[17] πάνω σε διάφορα θέματα, όπως μαθηματικά, ιερές γραφές και μοναστική ζωή, όλα στα λατινικά:

  • Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum, μία ιστορία των βασιλιάδων των Γότθων, των Βανδάλων και των Σουέμπι. Η μεγαλύτερη έκδοση, που εκδόθηκε το 624, περιλαμβάνει τα Laus Spaniae και Laus Gothorum[18]
  • Chronica Majora, μια παγκόσμια ιστορία
  • De differentiis verborum, μια σύντομη θεολογική πραγματεία για το δόγμα της Τριάδας, τη φύση του Χριστού, του Παραδείσου, των αγγέλων και των ανθρώπων
  • De natura rerum, ένα βιβλίο αστρονομίας και φυσικής ιστορίας αφιερωμένο στον Βησιγοτθικό βασιλιά Σισεβούτο.
  • Questions on the Old Testament (Ερωτήσεις για την Παλαιά Διαθήκη)
  • Μια μυστική πραγματεία για τις αλληγορικές έννοιες των αριθμών
  • Μια σειρά από σύντομες επιστολές
  • Sententiae libri tres Codex Sang. 228 (9ος αιώνας)[19]
  • De viris illustribus
  • De ecclesiasticis officiis
  • De summo bono

Εορτασμός

Επεξεργασία
 
Άγαλμα του Ισίδωρου της Σεβίλλης, απο τον Χοσέ Αλκοβέρρο.

Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης ήταν ένας από τους τελευταίους των αρχαίων χριστιανών φιλοσόφων και ήταν σύγχρονος με τον Μάξιμο τον Ομολογητή. Ορισμένοι μελετητές τον αναφέρουν ως τον πιο μορφωμένο της εποχής του,[20][21] και άσκησε εκτεταμένη και ανυπολόγιστη επιρροή στην εκπαιδευτική ζωή του Μεσαίωνα. Ο σύγχρονος και φίλος του, Βραούλιος της Θαραγκόζης (αγγλικά: Braulio of Zaragoza‎‎), τον θεωρούσε ως έναν άνθρωπο που μεγάλωσε από τον Θεό για να σώσει τους Ιβηρικούς λαούς από το παλιρροϊκό κύμα βαρβαρότητας που απειλούσε να κατακλύσει τον αρχαίο πολιτισμό της Ισπανίας.[22]

Ο Ισίδωρος εντάχθηκε στη Σεβίλλη. Ο τάφος του αντιπροσώπευε έναν σημαντικό τόπο σεβασμού για τους Μοζάραβες κατά τη διάρκεια των αιώνων μετά την αραβική κατάκτηση της Βισιγοτθικής Ισπανίας. Στα μέσα του 11ου αιώνα, με τη διαίρεση του Αλ-Άνταλους σε ταϊφά και την ενίσχυση των χριστιανικών εκμεταλλεύσεων στην Ιβηρική χερσόνησο, ο Φερδινάνδος Α΄ του Λεόν βρέθηκε σε θέση να εξαγάγει φόρο τιμής από τα διαχωρισμένα αραβικά κράτη. Εκτός από τα χρήματα, ο Αμπάντ Β΄ αλ-Μουτατίντ, ο κυβερνήτης της Σεβίλλης (1042–1069), συμφώνησε να παραδώσει τα ερείπια του Αγίου Ισιδώρου στον Φερδινάνδο Α'.[23]

Ένας καθολικός ποιητής περιέγραψε ότι ο αλ-Μουτατίντ έβαλε ένα κάλυμμα πάνω από τη σαρκοφάγο του Ισίδωρου, και είπε: "Τώρα φεύγεις από εδώ, σεβαστέ Ισίδωρε. Ξέρεις καλά πόσο μεγάλη ήταν η φήμη σου!" Ο Φερδινάνδος έβαλε τα λείψανα του Ισίδωρου στην πρόσφατα κατασκευασμένη Βασιλική του Αγίου Ισιδώρου (αγγλικά: Basilica of San Isidoro‎‎) στο Λεόν.[24]

Η Ρωμαιοκαθολική αλλά και η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμούν την μνήμη του 4 Απριλίου εκάστου έτους.[25]

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118555995. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ Εμίλ Μπρεγιέ: «Histoire de la philosophie» (Γαλλικά) d:Q78620888. 1926. σελ. 474.
  3. ↑ «Calendarium Romanum». (λατινική γλώσσα) Calendarium Romanum Generale (1969). Typis Polyglottis Vaticanis Publisher. Βατικανό. 1969. σελ. 25.
  4. ↑ Montalembert, Charles F. Les Moines d'Occident depuis Saint Benoît jusqu'à Saint Bernard [The Monks of the West from Saint Benoit to Saint Bernard]. Paris: J. Lecoffre, 1860.
  5. ↑ Mohrmann, Christine; Fontaine, Jacques (1959-12). «Isidore de Seville et la culture classique dans l'Espagne wisigothique». Vigiliae Christianae 13 (4): 243. doi:10.2307/1582223. ISSN 0042-6032. http://dx.doi.org/10.2307/1582223. 
  6. ↑ «Isidore of Seville». wordtrade.com. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Priscilla Throop, Isidore of Seville's Etymologies: Complete English Translation. Vermont: MedievalMS, 2005, p. xi.
  8. ↑ Complete Dictionary of Scientific Biography, Isidore of Seville στο Encyclopedia.com
  9. ↑ Judith Herrin, The Formation of Christendom (Princeton, NJ: Princeton University Press, 1987), p. 241.
  10. ↑ Wordtrade.com: Review Essays of Academic, Professional & Technical Books in the Humanities & Sciences: Isidore of Seville
  11. ↑ Sharpe, William D. (1964). "Isidore of Seville: The Medical Writings". Transactions of the American Philosophical Society. 54 (2).
  12. ↑ The Etymologies of Isidore of Seville. Cambridge University Press. 8 Ιουνίου 2006. ISBN 978-1-139-45616-6. 
  13. ↑ Reyes, E. Christopher (15 Αυγούστου 2014). IN HIS NAME. Trafford Publishing. ISBN 978-1-4907-4317-2. 
  14. ↑ MacFarlane 1980:4; Η MacFarlane μεταφράζει το Etymologiae viii.
  15. ↑ Cohen, Jeremy (11 Νοεμβρίου 1999). Living Letters of the Law: Ideas of the Jew in Medieval Christianity. University of California Press. ISBN 978-0-520-21870-3. 
  16. ↑ Albert, Bat-sheva (1990). «Isidore of Seville: His Attitude Towards Judaism and His Impact on Early Medieval Canon Law». The Jewish Quarterly Review 80 (3/4): 207–220. doi:10.2307/1454969. ISSN 0021-6682. http://www.jstor.org/stable/1454969. 
  17. ↑ Lowney, Christopher (4 Δεκεμβρίου 2012). A Vanished World: Medieval Spain's Golden Age of Enlightenment. Simon and Schuster. ISBN 978-0-7432-8261-1. 
  18. ↑ Guido Donini and Gordon B. Ford, Jr., translators. Isidore of Seville's History of the Kings of the Goths, Vandals, and Suevi (Leiden: E. J. Brill, 1966).
  19. ↑ «e-codices – Virtuelle Handschriftenbibliothek der Schweiz». www.e-codices.unifr.ch. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020. 
  20. ↑ Isidorus (Hispalensis.)· Seville), Saint Isidore (of (2008). Isidore of Seville: De Ecclesiasticis Officiis. Paulist Press. ISBN 978-0-8091-0581-6. 
  21. ↑ Kleinhenz, Christopher (2 Αυγούστου 2004). Medieval Italy: An Encyclopedia. Routledge. ISBN 978-1-135-94879-5. 
  22. ↑ Valverde, Jorge Mario Cabrera (2004). Estampas de la Antigüedad Clásica. Editorial Universidad de Costa Rica. ISBN 978-9977-67-803-0. 
  23. ↑ «Butler's Lives of the Saints – Saint Isidore, Bishop of Seville». CatholicSaints.Info (στα Αγγλικά). 2 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020. 
  24. ↑ O'Callaghan, Joseph F. (15 Απριλίου 2013). A History of Medieval Spain. Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-6872-8. 
  25. ↑ «Ορθόδοξος Συναξαριστής :: Άγιος Ισίδωρος Επίσκοπος Σεβίλλης». www.saint.gr. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2020. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
  •   Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Isidore of Seville στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ισίδωρος_της_Σεβίλλης&oldid=9961660"