Λεβάν Μαρουασβίλι

Γεωργιανός Σοβιετικός γεωγράφος

Ο Λεβάν Ιωσήφοβιτς Μαρουασβίλι (γεωργ. ლევან იოსების ძე მარუაშვილი, ρωσ. Леван Иосифович Маруашвили, 25 Οκτωβρίου 19125 Δεκεμβρίου 1992) ήταν εξέχων Σοβιετικός / Γεωργιανός γεωγράφος. Γεννήθηκε στο Νοβοτσερκάσκ της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας και απεβίωσε στην Τιφλίδα της Γεωργίας μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως.

Λεβάν Μαρουασβίλι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
ლევან მარუაშვილი (Γεωργιανά)
Γέννηση25  Οκτωβρίου 1912
Νοβοτσερκάσκ
Θάνατος5  Δεκεμβρίου 1992
Τιφλίδα
Τόπος ταφήςSaburtalo Pantheon
ΚατοικίαΓεωργία
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Λαϊκή Δημοκρατία της Γεωργίας
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Γεωργία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςγεωργιανά
ΕκπαίδευσηDoktor of Sciences in Geography
καθηγητής πανεπιστημίου
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Τιφλίδας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγεωγράφος
ορειβάτης
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςmedal Nikolai Mikhailovich Przewalski
State Prize of Georgia
Τιμημένος επιστήμων της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας
μετάλλιο "Βετεράνος της εργασίας"

Βιογραφικά Επεξεργασία

Ο Μαρουασβίλι σπούδασε στη Σχολή Φυσικών Επιστημών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Τυφλίδας, από όπου απεφοίτησε το 1938, οπότε άρχισε να εργάζεται ως βοηθός στο Τμήμα Γεωγραφίας της Παιδαγωγικής Ακαδημίας στο Κουτάισι.[1] Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε μέρος στη Μάχη του Στάλινγκραντ, υπερασπιζόμενος με τη μονάδα του τις οδούς προσβάσεως προς τον Καύκασο. Το 1943-1946 με την ομάδα «Στέπσγκεο» πολέμησε στα υψηλά βουνά του Καυκάσου και συμμετείχε σε στρατιωτικές γεωγραφικές αποστολές στη νότια Γεωργία. Αποστρατευόμενος έτσι το 1946 είχε έτοιμο υλικό και σε πολύ μικρό χρόνο ετοίμασε τη διατριβή του με θέμα «Καρστ τεθραυσμένων πετρωμάτων: τα γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά του υπό τη σκοπιά της γενικής καρστολογίας, με την Κεντρική Μεγρελία ως παράδειγμα», με την οποία πήρε master το 1947.[1][2] Κατόπιν συνέχισε να διδάσκει, ως επίκουρος καθηγητής πλέον, στην Ακαδημία του Κουτάισι. Το 1949 ανέλαβε επικεφαλής του Τμήματος Γεωγραφίας στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Σουχούμι και το 1952 πήρε το διδακτορικό του με τη διατριβή Η ηφαιστειογενής ανυψωμένη νότια Γεωργία (δομή, ανάγλυφο, ιστορική ανάπτυξη). Από τότε συνεισέφερε σημαντικά στη μελέτη των ηφαιστειογενών περιοχών της Αλπικομεσογειακής ζώνης.

Το 1953 άρχισε να εργάζεται στο Ινστιτούτο Γεωγραφίας «Βαχούστι Μπαγκρατιόνι» της Γεωργιανής Ακαδημίας Επιστημών. Αρχικώς ήταν επικεφαλής του τμήματος φυσικής γεωγραφίας και μετά των τμημάτων γεωμορφολογίας και παλαιογεωγραφίας μέχρι τον θάνατό του. Το 1954 έγινε υφηγητής.[3] Το 1985 εκλέχθηκε επίτιμο μέλος της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρείας. Είχε τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο «Νικολάι Πρζεβάλσκι» (1972)[4] και με το Βραβείο «Βαχούστι Μπαγκρατιόνι» (1977)[5], ενώ το 1985 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο της Γεωργιανής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας.[3][5]

Το έργο του Επεξεργασία

Επί μισό αιώνα σχεδόν ο Λεβάν Μαρουασβίλι περιηγήθηκε σε όλη τη Γεωργία και μελέτησε τη φύση της. Πολλοί διακριτοί κλάδοι της φυσικής γεωγραφίας υπηρετούνται στις εργασίες του: γεωμορφολογία, παλαιογεωγραφία, καρστολογία και σπηλαιολογία, ιστορία των γεωγραφικών ανακαλύψεων και άλλοι κλάδοι. Στα νιάτα του αγαπούσε την ορειβασία και «κατέκτησε» δεκάδες κορυφές και ορεινές διαβάσεις σε μεγάλα υψόμετρα.[1][2]

Εισήγαγε τη νέα επιστημονική έννοια της «καρστικής σφαίρας».[6] Η δεύτερη βαθύτερη γνωστή σπηλιά του κόσμου (βάθος 2.197 μέτρα), το Σπήλαιο κρούμπερα ή Βορόνια στη δυτική Αμπχαζία, ανακαλύφθηκε το 1960 από Γεωργιανούς ερευνητές με επικεφαλής τον Μαρουασβίλι.[7] Το 1959 άρχισε να διερευνά τις περιπαγετωνικές γεωμορφές, ορίζοντας τις ιδιομορφίες τους και την εξάπλωση των ειδών τους στην ηφαιστειογενή ανυψωμένη νότια Γεωργία, στον Κεντρικό Καύκασο.[5]

Συνολικά ο Μαρουασβίλι συνέγραψε περισσότερα από 500 ερευνητικά και εκλαϊκευμένα έργα, τόσο στη γεωργιανή, όσο και στη ρωσική γλώσσα. Από την ηλικία ήδη των 24 ετών άρχισε να δημοσιεύει μια σειρά γλαφυρών άρθρων στο εκλαϊκευμένο ρωσικό επιστημονικό περιοδικό Φύση (ενδεικτικοί τίτλοι: «Η ζωνικότητα του Μείζονος Καυκάσου», «Το οροπέδιο λάβας του Κέλι», «Το σπήλαιο του Αμπσκρίλ», «Η εξαφάνιση του παγετώνα Σιβεράουτ», «Ηφαιστειογενή σπήλαια της νότιας Γεωργίας»).[5] Συνέγραψε τριάντα βιβλία, τόσο πανεπιστημιακά (μονογραφίες), όσο και μικρά εκλαϊκευμένα βιβλία. Το 1975-1980-1986 δημοσιεύθηκε στη γεωργιανή γλώσσα το μνημειώδες τρίτομο έργο του Φυσική Γεωγραφία του Καυκάσου. Μερικά ακόμα βιβλία του είναι τα εξής:

  • Φυσική Γεωγραφία της Γεωργίας, δύο τόμοι (1969-1970)
  • Γεωμορφολογία της Γεωργίας (1971)
  • Τα βασικά της μελέτης των σπηλαίων: Γενική σπηλαιολογία (1973)
  • Το παλαιογεωγραφικό λεξικό (1985)
  • Η Γεωργία κατά την ανθρωπογενή περίοδο (1991)


Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Levan Maruashvili (1912-1992). Compiler Zh. Ivanishvili-Maruashvili, editor Z. Tatashidze, N. Pirtskhalava. Tbilisi, Metsniereba, 2002.
  2. 2,0 2,1 Geomorphology, περιοδικό από τη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2002 (№ 4), σελ. 121
  3. 3,0 3,1 Encyclopedia Tbilisi, επιμ. I. Abashidze, 2002
  4. перечень награждённых знаками отличия Русского Географического Общества (1845-2012)
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Koba Kharadze, The unrivalled authority on nature study: Levan Maruashvili, Tbilisi, 2012.
  6. G.A. Maximovich και V.N. Bykov: Karst of Carbonate Oil and Gas-Bearing Series
  7. «Discovery and Management of Georgian Caves»