Μπερενγκέρ ντε Παλού Β΄
Ο Μπερενγκέρ ντε Παλού Β΄[3] (θάν. Βαρκελώνη, 1241) ήταν Επίσκοπος της Βαρκελώνης από το 1212 έως το 1241.
| Μπερενγκέρ ντε Παλού Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 12ος αιώνας |
| Θάνατος | 1241[1] Βαρκελώνη |
| Τόπος ταφής | Καθεδρικός Ναός της Βαρκελώνης |
| Χώρα πολιτογράφησης | Στέμμα της Αραγωνίας |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | καθολικός ιερέας διπλωμάτης στρατιωτικός πολιτικός[2] |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μάχη του Λας Νάβας δε Τολόσα, Siege of Damietta (1218–1219), Conquest of Majorca και Aragonese conquest of Valencia |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | chancellor of the Crown of Aragon Roman Catholic Bishop of Barcelona, Spain (1212–1241) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Επίσκοπος της Βαρκελώνης Επεξεργασία
Ο Μπερενγκέρ ντε Παλού Β΄ εντάχθηκε στον κλήρο της Βαρκελώνης όταν ο θείος του, Μπερενγκέρ ντε Παλού Α΄, διετέλεσε Επίσκοπος της Βαρκελώνης (1200-1206).
Ο Μπερενγκέρ ντε Παλού Β΄ χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Βαρκελώνης το 1212, ενώ κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους ακολούθησε τον Πέτρο τον Καθολικό στη Σταυροφορία εναντίον των Μουσουλμάνων Αλμοχάδων, η οποία και ολοκληρώθηκε με την νίκη στην Μάχη του Λας Νάβας ντε Τολόσα[4] ή Μάχη της Ούμπεδα.
Βασιλεία του Πέτρου Β΄ της Αραγωνίας και Σταυροφορία των Αλβιγηνών Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών, η οποία διεξήχθη εναντίον των Καθαρών της περιοχής της Οξιτανίας και στην οποία ενεπλάκησαν και κτήσεις του Κόμη της Βαρκελώνης και Βασιλέα της Αραγωνίας Πέτρου του Καθολικού που ευρίσκονταν σε οξιτανικό έδαφος, ο επίσκοπος Μπερενγκέρ ντε Παλού επιχείρησε να βρει μία λύση στη διαμάχη μέσω της διαπραγμάτευσης ενός γάμου μεταξύ του Πέτρου του Καθολικού και της κόρης του Φιλίππου Β΄ της Γαλλίας. Ωστόσο, η λύση αυτή δεν ευόδωσε λόγω του ιδίου του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄, ο οποίος αρνήθηκε να ακυρώσει τον προηγούμενο γάμο του Πέτρου του Καθολικού, καθώς και απαγόρευσε στον Φίλιππο Β΄ της Γαλλίας να πάρει διαζύγιο από τη δεύτερή του σύζυγο.
Μετά την αποτυχία της συγκεκριμένης στρατηγικής, ο Μπερενγκέρ ντε Παλού επιχείρησε την απευθείας διαπραγμάτευση με το Παρίσι, όπου και μετέβη ως επικεφαλής πρεσβείας η οποία και συναντήθηκε με τον Φίλιππο Β΄ της Γαλλίας. Ωστόσο, δεν υπήρξε κάποια συμφέρουσα και για τις δύο πλευρές λύση.
Καθώς όλες οι διπλωματικές προσπάθειες του Μπερενγκέρ ντε Παλού απέβησαν άκαρπες, η μοναδική, πλέον, λύση ήταν η στρατιωτική επέμβαση, μία λύση την οποία ο Πετρος ο Καθολικός σε ουδεμία περίπτωση δεν επιθυμούσε, καθώς ο πόλεμος εναντίον μίας Σταυροφορίας η οποία είχε διακηρυχθεί από την Εκκλησία είχε ως άμεση συνέπεια τον αφορισμό και την απώλεια των δικαιωμάτων επί των εδαφών του. Ο πόλεμος αυτός ολοκληρώθηκε για το Στέμμα της Αραγωνίας με τη μοιραία Μάχη του Μυρέ (1213), στην οποία σκοτώθηκε και ο Βασιλέας Πέτρος Β΄.
Η μεσοβασιλεία και η Ε΄ Σταυροφορία Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια της ταραχώδους περιόδου που ακολούθησε τον θάνατο του Βασιλέα, ο Μπερενγκέρ ντε Παλού επεχείρησε να θέσει μία τάξη από το αξίωμα του καγκελαρίου το οποίο κατείχε,[5] ενώ ήταν και ο πρώτος που το αναλάμβανε, για πρώτη φορά μετά το 1218.[6]
Το 1219 μετέβη στην Αίγυπτο, όπου και συμμετείχε στην Πολιορκία της Νταμιέτα (1218) στα πλαίσια της Ε΄ Σταυροφορίας,[4] όπου και ηγήθηκε πενήντα ιππέων και πεζικάριων.
Βασιλεία Ιακώβου Α΄ Επεξεργασία
Στη διάρκεια της ζωής του, υπήρξε ένας από σημαντικότερους συνεργάτες του Ιακώβου Α΄ της Αραγωνίας. Η στενή αυτή σχέση μεταξύ των δύο ανδρών αποδεικνύεται από τις τοιχογραφίες που κοσμούν το Παλάου Αγκιλάρ της Βαρκελώνης, όπου ο Επίσκοπος Μπερνεγκέρ ντε Παλού Β΄ εμφανίζεται στα δεξιά του Βασιλέα Ιακώβου Α΄, κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου πολέμου, λίγο πριν την κατάκτηση της Μαντίνα Μαγιούρκα.
Το πρόσωπό του εμφανίζεται και στο Χρονικό του Βασιλέως, το Llibre del Feyts, του οποίου και είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών.
Το 1225, συμμετείχε μαζί με τον νέο Βασιλέα Ιάκωβο Α΄ της Αραγωνίας στην αποτυχημένη πολιορκία του Κάστρου της Πενίσκολα.
Σταυροφορία εναντίον της Μαγιόρκα Επεξεργασία
Η συνεργασία του με τον Βασιλέα Ιάκωβο Α΄ εντατικοποιήθηκε στα πλαίσια των προετοιμασιών της Σταυροφορίας εναντίον της Αλ-Μαγιόρκα, στην οποία και ο ίδιος συμμετείχε ως επικεφαλής δικού του στρατεύματος αποτελούμενου από 99 ιππείς και 1.000 πεζικάριους.
Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του έλαβε 875 άλογα και 8 μύλους, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της Βαρωνίας των Επισκόπων της Βαρκελώνης στη Μαγιόρκα. Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων που ακολούθησαν εναντίον των εναπομείναντων Ανδαλουσιάνων που βρίσκονταν επί του νησιού, ο ίδιος τραυματίστηκε και υπεβλήθη σε ακρωτηριασμό του ενός ποδιού του.
Σταυροφορία εναντίον του Ταϊφά της Βαλένθια Επεξεργασία
Το 1238, συμμετείχε στην εκστρατεία για την Κατάληψη του Ταϊφά της Βαλένθια.[4] Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, έλαβε αριθμό οικιών, καθώς και την Ηγεμονία της Αλγκίμια ντ'Αλμονεσίρ.
Ποιμαντικό έργο Επεξεργασία
Σε θρησκευτικό και ποιμαντικό επίπεδο, συνεισέφερε σημαντικά στην περίθαλψη των απόρων, παραχωρώντας για αυτό τον σκοπό το κάστρο του Αβινιό ντελ Πενεντές, καθώς και άλλες ιδιοκτησίες του.
Ενθάρρυνε την ίδρυση του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος της Παναγιάς της Φιλευσπλαχνίας και της Εξαγοράς των Αιχμαλώτων, η οποία έλαβε χώρα το 1218, ενώ, ταυτόχρονα, ενθάρρυνε την εγκατάσταση του Τάγματος των Δομινικανών (Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στην πόλη της Μπόρια, το 1219) και του Τάγματος των Φραγκισκανών (1232) στην πόλη της Βαρκελώνης.
Το 1233, εξελέγη στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου της Ταραγόνα, ωστόσο ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄ ακύρωσε την εκλογή του. Το 1237, συνέβαλε στην ίδρυση του Μοναστηριού της Σάντα Κλάρα της Βαρκελώνης, καθώς και το Μοναστήρι της Σάντα Κατερίνα.[7]
Απεβίωσε το 1237, ενώ ετάφη στο Παρεκκλήσιο του Σαντ Μικέλ εντός του Καθεδρικού Ναού της Βαρκελώνης, την ανέγερση του οποίου ο ίδιος είχε αναλάβει.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0048750.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ L'Enciclopèdia.cat. «Berenguer de Palou» (στα Καταλανικά). Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana. GEC0048750.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Joseph M., Craine (2009). Resource strategies of wild plants (στα καστιγιάνικα). Princeton University Press. σελίδες p.76. ISBN 978-0-691-13912-8.
- ↑ Soldevila i Zubiburu, Ferran (1962). Història de Catalunya, Volum 3. Editorial Alpha. σελίδες p.268.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Soldevila i Zubiburu, Ferran (2009). Les quatre grans croniques: Llibre dels feits del rei En Jaume. Institut d'Estudis Catalans. σελίδες p.136. ISBN 9788472839014.
- ↑ Manuel Marcillo (1685). Crisi de Cataluña hecha por las naciones estrangeras. en la imprenta de Mathevat. σελίδες 194–. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2012.