Πύλη:Σταυροφορίες
Οι Σταυροφορίες ήταν ένοπλα προσκυνήματα, κηρυγμένα τόσο υπό παπική όσο και βασιλική εξουσία και οργανωμένα από Χριστιανούς της Δύσης κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, με απώτερο σκοπό την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων, υπό μουσουλμανική έλεγχο. Οι Σταυροφόροι, γνωστοί στο σύνολό τους ως Φράγκοι, έπειτα από την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη, την οποία και εποίκισαν μέσω της ιδρύσεως των σταυροφορικών κρατών. Η φραγκική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή διήρκεσε, συνολικά, σχεδόν δύο αιώνες.
Με σημείο εκκίνησης το 1193, διαφορετικού είδους Σταυροφορίες διεξήχθησαν κατά των παγανιστικών πληθυσμών της περιοχής της Βαλτικής. Το συγκεκριμένο εγχείρημα ανατέθηκε σε ιπποτικό τάγμα ιδρυθέν στους Αγίους Τόπους, το Τευτονικό Τάγμα.
Κατόπιν της εκτροπής της Δ΄ Σταυροφορίας προς την Κωνσταντινούπολη (1204), ο όρος «Σταυροφορία» απέκτησε νέα σημασία, καθότι, πλέον, δεν επρόκειτο για εγχείρημα απελευθέρωσης και προστασίας των Αγίων Τόπων, αλλά, αντιθέτως, πόλεμο κατά των εχθρών της Χριστιανοσύνης, όπως, μεταξύ άλλων, των Αλβιγηνών (1208-1229), του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ (1246), της Αραγωνίας (1284), των Βερβέρων πειρατών (1390), των Τούρκων (1396), καθώς και των Χουσιτών (1402-1434). Το 1571, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου θεωρείται, επίσης, ως μέρος των Σταυροφοριών.
Η Σταυροφορία των Αλβιγηνών (1208-1229) (ή Σταυροφορία ενάντια στους Αλβιγηνούς) ήταν μια Σταυροφορία που κηρύχτηκε από την Καθολική Εκκλησία ενάντια στις αιρέσεις, κυρίως αυτή των Καθαρών και σε μικρότερη κλίμακα τον Βαλδεϊσμό. Από τον 12ο αιώνα, κείμενα της εποχής έκαναν λόγο για την αίρεση του Αλμπί (από το οποίο και το όνομα των αιρετικών), χωρίς, ωστόσο, οι γειτονικές του περιοχές να υπολείπονται σε πιστούς της αίρεσης.
Η Αίρεση των Καθαρών είχε κυρίως εγκατασταθεί στην περιοχή του Λανγκντόκ, στο οποίο κυριαρχούσαν δύο οικογένειες, ο Οίκος της Τουλούζης και ο Οίκος των Τρανκαβέλ. Καθώς δεν επήλθε μεταξύ τους συμφωνία για την αντιμετώπιση της κατάστασης, ο κόμης Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης θα συμμετάσχει στο πλευρό των Σταυροφόρων, ενώ ο Ραϊμόν-Ροζέ Τρανκαβέλ, υποκόμης του Αλμπί, προετοίμαζε την άμυνα των εδαφών του απέναντί τους. Μετά την κατάληψη του Μπεζιέ και της Καρκασσόν και την αιχμαλωσία του Ραϊμόν-Ροζέ, οι Σταυροφόροι επέλεξαν ένα εξ αυτών, τον Σίμων του Μονφόρ, για να συνεχίσει τον αγώνα το (1209). Αυτή η Σταυροφορία εξελίχτηκε σύντομα σε επεκτατικό πόλεμο, καταρχήν για λογαριασμό του Σίμων του Μονφόρ, και μετά τον θάνατο του τελευταίου (1218) και την αποτυχία του γιου του Αμωρί, για λογαριασμό του Στέμματος της Γαλλίας. Εκ παραλλήλου διεξήγετο κατά των Καθαρών και ο αγώνας της Εκκλησία υπό την καθοδήγηση της Ιεράς Εξέτασης (από το 1233).
Τελικώς, οι υποκομητείες της Καρκασσόν, του Αλμπί και του Μπεζιέ προσαρτήθηκαν στις βασιλικές κτήσεις το 1226. Η Κομητεία της Τουλούζης πέρασε στην κατοχή του Αλφόνσου του Πουατιέ, ενός αδερφού του Αγίου Λουδοβίκου το 1249 και προσαρτήθηκε το 1271. Το Λανγκοντόκ, το οποίο βρισκόταν στις αρχές του 13ου αιώνα στη σφαίρα επιρροής του Βασιλείου της Αραγωνίας πέρασε ολοκληρωτικά, στα τέλη του συγκεκριμένου αιώνα, σε αυτή του βασιλιά της Γαλλίας. Εκείνη την εποχή, ο Καθαρισμός αφανίστηκε από το Λανγκντόκ, και μονάχα ορισμένοι Καθαροί κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στη Λομβαρδία.
- ...το Κράτος του Τευτονικού Τάγματος υπήρξε ο προάγγελος του μετέπειτα Δουκάτου της Πρωσίας, το οποίο, αρκετούς αιώνες αργότερα, διετέλεσε καθοριστικό ρόλο στη γερμανική ενοποίηση;
- ...το σταυροφορικό κράτος του Βασιλείου της Κύπρου αποτέλεσε, επί της ουσίας, διάδοχη κατάσταση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ;
