Βικιπαίδεια

Χέρμαν Νιτς

Ο Χέρμαν Νιτς (29 Αυγούστου 1938 – 18 Απριλίου 2022) [25] ήταν ένας Αυστριακός καλλιτέχνης της avant-garde, που εργάστηκε σε πειραματικούς και πολυμεσικούς τρόπους. Υπήρξε κύριος εκπρόσωπος του Βιεννέζικου Ακτιονισμού.

Χέρμαν Νιτς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Hermann Nitsch (Γερμανικά)
Γέννηση29  Αυγούστου 1938[1][2][3]
Βιέννη[4][5][6]
Θάνατος18  Απριλίου 2022[7]
Mistelbach[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρία[9][5][10]
Θρησκείαρωμαιοκαθολικός[11]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΣλοβενικά[12]
Γερμανικά[13][9][10]
ΣπουδέςHigher Federal Graphical Institute of Education and Research[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαλλιτέχνης[5][10][14]
πειραματικός καλλιτέχνης
ζωγράφος[5][6][14]
συνθέτης[5][14][15]
φωτογράφος[6][16]
καλλιτέχνης παραστάσεων[6][14][17]
docent[6]
theatre designer[6]
καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[6]
καλλιτέχνης εγκαταστάσεων[6][18]
διδάσκων πανεπιστημίου[6]
συγγραφέας[14]
δημιουργός κολάζ[19]
σκιτσογράφος[19][20]
ηθοποιός[21]
φωτορεπόρτερ[22]
εικαστικός καλλιτέχνης[23]
Αξιοσημείωτο έργο120. Aktion
122. Aktion
Επηρεάστηκε απόΠέτερ Πάουλ Ρούμπενς
Ρέμπραντ
Ντιέγο Βελάθκεθ
Τιτσιάνο
Βίνσεντ βαν Γκογκ
Περίοδος ακμής1961 - 2010
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςCity of Vienna Prize for Fine Arts (1988)[24]
honorary citizen of Asolo (2010)
Ιστότοπος
www.nitsch.org
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία Επεξεργασία

Γεννημένος στη Βιέννη, ο Χέρμαν Νιτς εκπαιδεύτηκε στη ζωγραφική όταν σπούδασε στο Ανώτερο ομοσπονδιακό εκπαιδευτικό και ερευνητικό ίδρυμα γραφιστικής, κατά τη διάρκεια της οποίας τον γοήτευσε η θρησκευτική τέχνη. [26] [27] Συνδέεται με τους Ακτιβιστές της Βιέννης —μια χαλαρά συνδεδεμένη ομάδα αυστριακών καλλιτεχνών, που δρουν επιθετικά και συγκρουσιακά, η οποία περιλαμβάνει επίσης τους Γκούντερ Μπρους, Όττο Μούελ και Ρούντολφ Σβαρτσκόγκλερ. [28]

Οι αφηρημένοι πίνακες με «πιτσιλιές» του Νιτς, όπως και τα κομμάτια της ερμηνείας του, εμπνεύστηκαν από την ουδέτερη οπτική του για την ανθρωπότητα και το να είσαι άνθρωπος. Στη δεκαετία του 1950, ο Νιτς συνέλαβε το Orgien Mysterien Theatre (το οποίο μεταφράζεται χονδρικά ως Θέατρο των Οργίων και των Μυστηρίων ή Το Οργιαστικό Μυστηριακό Θέατρο) και ανέβασε σχεδόν 100 παραστάσεις μεταξύ 1962 και 1998. [28]

Το 1966 ήταν μαζί με τους Γιόκο Όνο, Γκούσταβ Μέτσγκερ, Γκούντερ Μπρους, Όττο Μούελ, Βολφ Βόστελ, Χουάν Χιντάλγκο και άλλους, ως συμμετέχων στο Συμπόσιο Καταστροφή στην Τέχνη ( DIAS ) στο Λονδίνο. [29]

Τέχνη Επεξεργασία

Το 1962, μαζί με τους Όττο Μούελ και Άντολφ Φρόχνερ, ερμήνευσε το έργο σε τρεις πράξεις «Το όργανο του αίματος» στη Βιέννη, για το οποίο δημοσιεύτηκε ένα κοινό μανιφέστο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ανέπτυξε τις κύριες ιδέες για το Οργιαστικό Μυστηριακό Θέατρο. Οι παραστάσεις του Οργιαστικού Μυστηριακού θεάτρου του Νιτς (ή Aktionen, όπως τις αποκαλούσε) μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν τόσο τελετουργικές όσο και υπαρξιακές. Η σκηνή συχνά περιλάμβανε σφαγές, θρησκευτικές θυσίες και σταύρωση, καθώς και αίμα και σάρκα. Οι παραστάσεις συνοδεύονταν επίσης από μουσική, χορό και ενεργούς συμμετέχοντες. Στην πρώτη του παράσταση στο Οργιαστικό Μυστηριακό θέατρο , ο Νιτς και οι φίλοι του χρησιμοποίησαν πτώματα ζώων, εντόσθια και αίμα παρόμοια με μια τελετουργία. Τα ρούχα, οι επίδεσμοι και άλλα υφάσματα, που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτές τις παραστάσεις εισήγαγαν τον Νιτς στην ιδέα της δημιουργίας πινάκων. [28]

Από το 1971, ο Νιτς διοργανώνει τους «Οργιαστικούς-Μυστηριακούς Αγώνες» του στην περιοχή του Κάστρου Πρίνζεντορφ, που απέκτησε, συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου σημείου του έργου της ζωής του, του σπουδαίου «Παιγνίδι έξι Ημερών» το καλοκαίρι του 1998, σε σκηνοθεσία Άλφρεντ Γκούλντεν.

Το 1972, ο Νιτς συμμετείχε στην Documenta 5 στο Κάσσελ, σε επιμέλεια Χάραλντ Σίμαν. Εκπροσωπήθηκε επίσης στην Documenta 7 το 1982. Το 1975, η Μαρίνα Αμπράμοβιτς έλαβε μέρος σε μια παράσταση του Χέρμαν Νιτς. Εκτός από τον Αμπράμοβιτς, στο έργο του Νιτς έχει συμμετάσχει και ο Κρίστοφ Σλίνγκενσιφ.

Ο Νιτς έχει επανειλημμένα προσκληθεί να μεταφέρει τις αντιλήψεις του για την τέχνη και το τελετουργικό στην όπερα. Το 1995, συν-σκηνοθέτησε την Κρατική Όπερα της Βιέννης και δημιούργησε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την όπερα Ηρωδιάς του Ζυλ Μασνέ. Το 2001, ο Νιτς ήταν υπεύθυνος για τη σκηνογραφία και τα κοστούμια για την παράσταση της όπερας Γκάντι Σατυαγκράχα από τον Αμερικανό συνθέτη Φίλιπ Γκλάς στο Festspielhaus St. Pölten στην Κάτω Αυστρία. Το 2005, δημιούργησε τον εξοπλισμό για το Λε Ρενάρ του Ίγκορ Στραβίνσκι. Το 2007, σκηνοθέτησε τις σκηνές από τον Φάουστ του Γκαίτε του Ρόμπερτ Σούμαν στην Όπερα της Ζυρίχης. Το 2011 ήταν υπεύθυνος για τη σκηνική σύλληψη, το σχέδιο, τη σκηνογραφία και τα κοστούμια του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης του Ολιβιέ Μεσιάν στην Κρατική Όπερα της Βαυαρίας στο Μόναχο.

Η κοσμοθεωρία του Χέρμαν Νιτς επηρεάζεται έντονα από τους μυστικιστές συγγραφείς, αλλά και από τους Μαρκήσιο ντε Σαντ, Φρίντριχ Νίτσε, Σίγκμουντ Φρόυντ και Αντονέν Αρτώ, μεταξύ άλλων. Στο θεωρητικό του βιβλίο Θέατρο Οργίων-Μυστηρίων, ο Νιτς δήλωσε ότι οι πράξεις και οι εικόνες του πρέπει πρώτα να προκαλούν αηδία στο κοινό και μετά κάθαρση. Ο συνδυασμός πραγματικών σφαγίων ζώων και πραγματικού αίματος με θρησκευτικό περιεχόμενο, όπως η σταύρωση και η αμόλυντη σύλληψη, χρησιμοποιείται συνειδητά από τον Νιτς, για να βάλει τον θεατή να αναλογιστεί συμβολικούς τόπους όπως το αίμα και ο θάνατος, που συχνά καταπιέζονται στην καθημερινή ζωή και τα οποία διαδραματίζουν επίσης κεντρικό ρόλο στον Χριστιανισμό. Οι χριστιανοί θεατές και πολλοί κριτικοί αντιλήφθηκαν τις πράξεις και τα έργα του ως βλασφημία.

Εκτός από το θέατρο των οργίων και των μυστηρίων του, ο Χέρμαν Νιτς ήταν επίσης ενεργός ως συνθέτης και συγγραφέας. Οι ενέργειές του σημειώνονται σε σχολαστικά σημειωμένες παρτιτούρες οι οποίες, εκτός από οδηγίες και κείμενα, περιέχουν και γραφικά σημειωμένα κομμάτια μουσικής.

Επειδή προσβάλλει όχι μόνο ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, αλλά και θεολόγους και εκπροσώπους της δημόσιας ηθικής, το έργο του είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο. Αντίθετα, ορισμένοι καλλιτέχνες δράσης και περφόρμανς, συμπεριλαμβανομένων πρώην συμπολεμιστών, αποστασιοποιούνται από αυτό που θεωρούν ότι είναι το υπερβολικά θρησκευτικό στοιχείο του έργου του. Ως προς το περιεχόμενο, η τέχνη του στο Κάστρο Πρίνζεντορφ μπορεί ασφαλώς να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια αντίθεσης στο Μπαϊρόιτ του Βάγκνερ.

Από τον Νοέμβριο του 1988 έως τον Ιανουάριο του 1989, η Πινακοθήκη της πόλης στο Λένμπαχαους του Μονάχου παρουσίασε μερικά από τα έργα του καλλιτέχνη στο πλαίσιο της ατομικής έκθεσης "Νιτς-Το εικονογραφικό έργο".

Πραγματοποίησε την εκστρατεία "παιχνίδι 2 ημερών" το καλοκαίρι του 2004. Στις 19 Νοεμβρίου 2005 πραγματοποιήθηκε η 122η δράση του θεάτρου Οργίων-Μυστηρίων στο Μπούργκτεατερ της Βιέννης στο πλαίσιο των εορτασμών για την 50η επέτειο για την επαναλειτουργία μετά τον πόλεμο.

Στις 24 Μαΐου 2007, το «Μουσείο Χέρμαν Νιτς » άνοιξε στο Μουσείο Μίστελμπαχ, το οποίο οδήγησε σε διαμαρτυρίες μεταξύ μερών του πληθυσμού Μίστελμπαχ. Στη Νάπολη, στις 13 Σεπτεμβρίου 2008, ο επί μακρόν γκαλερίστας του Νιτς, Πέππε Μόρρα, άνοιξε ένα μουσείο αφιερωμένο αποκλειστικά στο έργο του Νιτς, το «Μουσείο Αρχείου Εργαστηρίου Σύγχρονων Τεχνών Χέρμαν Νιτς», το οποίο δημιουργήθηκε σε έναν πρώην σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Στο Βάινβιρτελ, όχι μακριά από το Κάστρο του Πρίνζεντορφ, ο Χέρμαν Νιτς είχε τον δικό του αμπελώνα. Τα σταφύλια από αυτόν τον αμπελώνα συμπιέζονται σύμφωνα με τα παραδοσιακά πρότυπα και γεμίζονται σε μπουκάλια διπλού λίτρου. Από το vintage του 2006, το Νιτς -Ντόπλερ, του οποίου η ετικέτα Χέρμαν Νιτς επανασχεδιαζόταν καλλιτεχνικά κάθε χρόνο, παρουσιάζεται στο κοινό στη Βιέννη.

Έχει εκθέσει τα έργα του κατά τη διάρκεια της Μπιενάλε της Βενετίας 2017 στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο. [30] [31]

Πιο πρόσφατα, το 2020, 80 τρέχοντα έργα παρουσιάστηκαν στο Μουσείο Μίστελμπαχ στην έκθεση Χέρμαν Νιτς- Νέα Έργα. Μετά το κόκκινο χρώμα, που χρησιμοποιούσε νωρίτερα στην καλλιτεχνική του δουλειά, και μετά το κίτρινο χρώμα - το χρώμα του φωτός και της ανάστασης - ο Νιτς χρησιμοποίησε έντονα χρώματα στα τελευταία του δημιουργικά χρόνια. Η προσπάθειά του ήταν να φέρει ήχους, γεύσεις και απτικές αισθήσεις στον καμβά με τα χέρια του. Εμπνεύστηκε από παιώνιες και άλλα λουλούδια. Η όψιμη δουλειά του έχει ένα αισιόδοξο και επιβεβαιωτικό αποτέλεσμα μέσα από τις λουλουδένιες έγχρωμες συμφωνίες και την υπερβατική ελαφρότητα. [15]

Αμφιλεγόμενες πτυχές Επεξεργασία

Έχοντας μεγαλώσει κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νιτς αποκάλυψε τη γοητεία του με την ένταση των θρησκευτικών συναισθημάτων για τη ζωή στο έργο τέχνης του με υπερβολικά μέσα, όπως εικόνες ταμπού, γυμνό, αιματηρές σκηνές και πολλά άλλα. Για αυτό, ενεπλάκη σε πολλές δικαστικές αντιδικίες, κατηγορούμενος για ωμή δημόσια απρέπεια και καταδικάστηκε σε τρεις ποινές φυλάκισης. Συχνά προτείνεται ότι το έργο του μπορεί να αποτελεί παράδειγμα ορισμένων ανθρώπων, που είναι γοητευμένοι με τη βία. [26] [32] [33]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Hermann Nitsch». (Ολλανδικά) RKDartists. 59705.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6m34rgb. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. portal.dnb.de/opac.htm?method=simpleSearch&cqlMode=true&query=nid%3D118735543. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  6. ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/nl/explore/artists/59705. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  7. ↑ orf.at/stories/3260565/.
  8. ↑ www.salzburg24.at/news/oesterreich/kuenstler-hermann-nitsch-ist-tot-120120118.
  9. ↑ 9,0 9,1 (πολλαπλές γλώσσες) Virtual International Authority File. OCLC. Dublin. viaf.org/viaf/51819084/. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb12874471v. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  11. ↑ index.hu/kultur/klassz/nitsch1013/.
  12. ↑ CONOR.SI. plus.cobiss.si/opac7/conor/30644579. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  13. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12874471v. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 (Αγγλικά) Union List of Artist Names. www.getty.edu/vow/ULANFullDisplay?find=&role=&nation=&subjectid=500097958. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  15. ↑ (Αγγλικά) SNAC. snaccooperative.org/ark:/99166/w6m34rgb. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  16. ↑ Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques: «Liste des auteurs au 07/01/2019». ADAGP/CISAC membership list at 07/01/2019. Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques. 2019. Ανακτήθηκε στις 20  Σεπτεμβρίου 2020.
  17. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/nl/explore/artists/59705. Ανακτήθηκε στις 10  Σεπτεμβρίου 2021.
  18. ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 59705. Ανακτήθηκε στις 18  Νοεμβρίου 2021.
  19. ↑ 19,0 19,1 «Benezit Dictionary of Artists». (Αγγλικά) Benezit Dictionary of Artists. Oxford University Press. 2006. B00130934. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  20. ↑ 36236. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
  21. ↑ filmportal.de. www.filmportal.de/person/3ef6174a5afe4ad2bb76f892d604c55f. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  22. ↑ Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques: «Liste des auteurs au 07/01/2019». ADAGP/CISAC membership list at 07/01/2019. Société des auteurs dans les arts graphiques et plastiques. 2019. Ανακτήθηκε στις 20  Σεπτεμβρίου 2020.
  23. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. pna2013749158. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  24. ↑ www.wien.gv.at/kultur/abteilung/ehrungen/preise/preistraeger.html#bild. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  25. ↑ Aktionskünstler Hermann Nitsch ist tot auf orf.at
  26. ↑ 26,0 26,1 Hermann Nitsch, Discogs.
  27. ↑ Hermann Nitsch, Art Directory.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 HERMANN NITSCH, By Jonas Vogt, Alexander Nussbaumer. He is represented in France by the Galerie RX.
  29. ↑ Destruction in Art Symposium (DIAS), London, 1966 Αρχειοθετήθηκε 2022-05-25 στο Wayback Machine..
  30. ↑ «PERSONAL STRUCTURES - Cornerhouse Publications» (στα αγγλικά). Cornerhouse Publications. http://www.cornerhousepublications.org/publications/personal-structures/. Ανακτήθηκε στις 11 July 2017. 
  31. ↑ «Personal Structures» (στα αγγλικά). Lodown Magazine. 13 April 2015. http://lodownmagazine.com/pulse/personal-structures. Ανακτήθηκε στις 11 July 2017. 
  32. ↑ Article in Italian newspaper La Repubblica
  33. ↑ Animals, art and death: Hermann Nitsch's 3-Day-Play.

Πηγές Επεξεργασία

  • Stark, Ekkehard. Ο Hermann Nitschs «Orgien Mysterien Theatre» και το «Hysterie der Griechen». Quellen und Traditionen στο Wiener Atikedild seit 1900
  • Winkler, Michael. Κριτική: Hermann Nitschs «Orgien Mysterien Theatre» και die «Hysterie der Griechen». Quellen und Traditionen in Wiener Atikedild seit 1900 από τον Ekkehard Stark. The German Quarterly, Vol. 61, Νο. 4, 60th Anniversary 1928-1988 (Autumn, 1988) pp. 590–591.
  • Romberg, Osvaldo. Λύτρωση μέσω αίματος :pp. 8–13, 60-71

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χέρμαν_Νιτς&oldid=10379358"