Βικιπαίδεια

Κ2

(Ανακατεύθυνση από K2)

Συντεταγμένες: 35°52′57″N 76°30′48″E / 35.8825°N 76.513333°E / 35.8825; 76.513333

Το Κ2 (επίσης γνωστό ως Τσογκόρι/Κοκίρ, Κέτσου/Κέτου και όρος Γκόντουιν-Όστεν) (Ουρντού:شاہ گوری) είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στη Γη μετά το όρος Έβερεστ, με ύψος 8.611 μέτρα. Βρίσκεται στο σύνορο[1] μεταξύ Μπαλτιστάν, Πακιστάν και την Αυτόνομη Επαρχία Τασκούργκαν Τατζίκ της Κίνας[2]. Με ύψος κορυφής 8.611 μέτρα, το Κ2 είναι η υψηλότερη κορυφή της οροσειράς του Καρακορούμ και η υψηλότερη κορυφή του Πακιστάν.

Κ2
Χάρτης
Ύψος8.611
ΟροσειράΚαρακορούμ
Ηλικία115 έως 120 εκατομμύρια χρόνια
ΉπειροςΑσία
ΧώρεςΚίνα, Πακιστάν
ΤύποςΠυραμίδα
Γνεύσιος Κ2
Πρώτη ανάβαση31 Ιουλίου, 1954 Ακίλλε Κομπανιόνι και Λίνο Λατσεντέλλι
wikidata (π • σ • ε )

Είναι γνωστό και ως Άγριο Βουνό (Savage Mountain) εξαιτίας της εξαιρετικής δυσκολίας ανάβασής του και το μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας, το δεύτερο ανάμεσα στις κορυφές οκτώ χιλιάδων μέτρων. Ένας στους τέσσερεις από όσους προσπάθησαν να ανέβουν στο βουνό πέθαναν πάνω στην προσπάθεια.[3] Η πιο δύσκολη προσέγγιση του βουνού είναι από την κινεζική πλευρά και η συνήθης κανονική διαδρομή γίνεται από την πλευρά του Πακιστάν. Το Κ2 ήταν η τελευταία κορυφή πάνω από τα 8.000 μέτρα στην οποία πραγματοποιήθηκε επιτυχημένα χειμερινή ανάβαση, τον Ιανουάριο του 2021.[4]

Όνομα

Επεξεργασία
 
Το αρχικό σκίτσο του Μοντγκόμερι στο οποίο εφαρμόζει τη σημειογραφία K2.

To όνομα Κ2 προέκυψε από τη σημειογραφία που χρησιμοποιήθηκε στη Μεγάλη Τοπογραφική Επιθεώρηση. Ο Τόμας Μοντγκόμερι έκανε μια πρώτη έρευνα της οροσειράς Καρακορούμ από το όρος Χαραμούκχ, 210 χιλιόμετρα νότια και σχεδίασε τις δύο ψηλότερες κορυφές σημειώνοντάς τις ως Κ1 και Κ2[5]. Η πολιτική της «Μεγάλης Τοπογραφικής Επιθεώρησης» ηταν η χρήση τοπικών ονομάτων όπου αυτό ήταν δυνατό. Η εμφανέστερη το Κ1 βρέθηκε ότι είναι το όρος Μασερμπρούμ. Όμως το Κ2 δεν είχε τοπικό όνομα κυρίως λόγω της απομακρυσμένης θέσης του. Το βουνό δεν είναι ορατό από το Ασκόλε το τελευταίο χωριό νότια, ή από την πλησιέστερη κατοίκηση βόρεια και δiακρίνεται αμυδρά μόνο στο τέλος του παγετώνα Μπαλτόρο, πέρα από τόν οποίο πολύ λίγοι ντόπιοι διακινδύνεψαν να εξερευνήσουν.[6] Το όνομα Τσογκόρι, που προήλθε από δύο Μπάλτι λέξεις, chhogo ("μεγάλο") και ri ("βουνό") (شاہگوری) προτάθηκε ως τοπικό όνομα[7], αλλά λείπουν οι μαρτυρίες για τη διαδεδομένη χρήση του. Είναι πιθανώς όνομα που επινόησαν δυτικοί εξερευνητές[8], ή απλά μια απάντηση σε πιθανή ερώτηση για το πώς ονομάζεται το βουνό[6]. Παρόλα αυτά η λέξη σχηματίζει τη βάση για τη λέξη Τσογκίρ ((Κινέζικα)) με την οποία οι κινεζικές αρχές αναφέρονται επίσημα στην κορυφή. Έχουν προταθεί και άλλα τοπικά ονόματα, ανάμεσά τους τα Λάμπα Παχάρ ("Υψηλό βουνό" στα Ουρντού) και Νταπσάνγκ, αλλά δεν χρησιμοποιούνται ευρέως[6].

Εξαιτίας της έλλειψης τοπικού ονόματος, προτάθηκε το όνομα όρος Γόντγουιν-Όστεν προς τιμήν του Χένρι Χάβενσαμ Γκόντγουιν-Όστεν, πρώιμου εξερευνητή της περιοχής και παρόλο που το όνομα απορρίφθηκε από τη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρία[6], χρησιμοποιήθηκε σε αρκετούς χάρτες και συνεχίζει περιστασιακά να χρησιμοποιείται[9][10].

Συνεπώς η σημείωση του τοπογράφου, K2, συνεχίζει να είναι το όνομα με το οποίο είναι ευρέως γνωστό το βουνό. Χρησιμοποιείται πλέον ως δάνειο στην Μπάλτι γλώσσα στην οποία αποδίδεται ως Κετσού ή Κετού[8][11],(کے ٹو). Ο Ιταλός ορειβάτης Φόσκο Μαραΐνι επιχειρηματολόγησε στην αφήγησή του για την ανάβαση του Γκασερμπρούμ Δ΄ ότι ενώ το όνομα K2 οφείλει την προέλευσή του στην τυχαία επιλογή, η αποκομμένη, απρόσωπη φύση του είναι εντελώς κατάλληλη για τόσο απόμακρο και προκλητικό βουνό.[12]

Γεωγραφία

Επεξεργασία
Εικονική πτήση γύρω από το K2.

Το K2 ανήκει στη ΒΔ οροσειρά Καρακορούμ. Βρίσκεται στην περιοχή Μπαλτιστάν του Γκιλγκίτ Μπαλτιστάν, και στην Αυτόνομη Επαρχία Τασκούργκαν Τατζίκ του Σιντζιάνγκ, της Κίνας. Το ιζηματικό λεκανοπέδιο Ταρίμ συνορεύει με την οροσειρά βόρεια και τα Κατώτερα Ιμαλάια νότια. Νερό από τους μεγάλους παγετώνες, νότια και ανατολικά του Κ2 χρησιμοποιούνται για τη γεωργία στις κοιλάδες και συνεισφέρουν σημαντικά στην τοπική παροχή πόσιμου ύδατος.

Το Κ2 είναι η 22η κορυφή από την έξαρσή του, καθώς είναι τμήμα μιας ευρύτερης ανοδικής μετατόπισης του φλοιού της Γης (στην οποία περιλαμβάνεται το Καρακορούμ, το υψίπεδο του Θιβέτ και τα Ιμαλάια) όπως και το όρος Έβερεστ, έτσι ώστε είναι δυνατόν να ακολουθήσει κανείς διαδρομή από το Κ2 στο Έβερεστ σε ύψος 4.594 μ, στο Μαστάγκ Λο.

Το Κ2 είναι αξιοσημείωτο για το τοπικό του ανάγλυφο, όπως και για το συνολικό του ύψος. Υψώνεται πάνω από 3.000 μέτρα πάνω από τις παγετωνικές κοιλάδες στη βάση του. Πρόκειται για απόκρημνη πυραμίδα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Η βόρεια πλευρά είναι η πλέον απόκρημνη, καθώς υψώνεται απότομα σχεδόν 3.200 μ από τον Παγετώνα Κ2 με μόνο 3.000 μ. οριζόντια απόσταση. Στις περισσότερες κατευθύνσεις του φτάνει τα 2.800 μ. καθέτου αναγλύφου σε λιγότερο από 4.000 οριζόντια απόσταση[13]

Αποστολή του 1986 υπό τον Τζορτζ Γουολενστάιν έκανε ανακριβή μέτρηση του βουνού, που έδειχνε το K2 υψηλότερο του Έβερεστ και συνεπώς ως το υψηλότερο βουνό του κόσμου. Διορθωτική μέτρηση του 1987 έδωσε πάλι το προβάδισμα στο Έβερεστ, αλλά μέχρι τότε η πληροφορία είχε περάσει σε αρκετές αναφορές στα ΜΜΕ και σε έργα αναφοράς.[14]

Γεωλογία

Επεξεργασία

Τα βουνά Κ2 και Μπρόουντ Πικ, όπως και η περιοχή δυτικά στις χαμηλότερες περιοχές του παγετώνα Σάπρο Λάγκο συντίθενται από μεταμορφικό πέτρωμα που είναι γνωστό ως Γνευσίτης Κ2 και αποτελεί τμήμα του Μεταμορφωσιγενούς Συμπλέγματος του Καρακορούμ[15][16]. Ο Γνεύσιος Κ2 είναι μείγμα ορθογνεύσιου και παραγνεύσιου πλούσιου σε βιοτίτη. Στη Νότια και Νοτιοανατολική όψη του K2, ο ορθογνεύσιος συνίσταται από ένα μείγμα εξαιρετικά φυλλοποιημένου πυριτικού γνεύσιου και βιοτίτη, ο οποίος εισέρχεται στο πέτρωμα μέσω πυριτικών ορυκτών, μαρμαρυγιών και λευκογρανιτικών προσχωμάτων. Κοντά στο μνημείο των ορειβατών που πέθαναν στο Κ2, πάνω από την κατασκήνωση βάσης, υπάρχουν μάρμαρα με ορυκτές προσμίξεις ανακατεμμένα στον ορθογνεύσιο. Ο Γνεύσιος Κ2 διαχωρίζεται από τα περιβάλλοντα ιζηματογενή και μεταϊζηματογενή πετρώματα του Μεταμορφωσιγενούς Συμπλέγματος του Καρακορούμ από κανονικά ρήγματα. Για παράδειγμα, ρήγμα διαχωρίζει τον γνεύσιο του K2 από τις ασβεστολιθικές πλάκες κοντά στο Σκίανγκ Κάνγκρι[15][17].

Μέθοδος χρονολόγησης με ισότοπα Ar40 και Ar39 απέδωσε ηλικία 115 έως 120 εκατομμύρια χρόνια π.π.. Οι γεωχημικές αναλύσεις του γνεύσιου του Κ2 υποδεικνύουν ότι είναι μεταμορφωμένος αρχαιότερος, Κρητιδικός γρανίτης. ο γρανιτικός πρόγονος (πρωτόλιθος) του γνεύσιου του K2 ήταν το αποτέλεσμα μεγάλων σωμάτων μάγματος του ηπειρωτικού ορίου της Ασίας και της διείσδυσης βαθολίθου στον κατώτερο ηπειρωτικό φλοιό της. Κατά την αρχική σύγκρουση της τεκτονικής πλάκας της Ασίας με εκείνη της Ινδίας ο γρανιτικός βαθόλιθος θάφτηκε σε βάθος περίπου 20 χλμ και πλέον. Εκεί μεταμορφώθηκε σε υψηλό βαθμό και κατά τμήματα έλιωσε ξανά κατά την Ηώκαινο για να σχηματίσει τον γνεύσιο. Αργότερα, έγινε διείσδυση λευκογρανίτη στον γνεύσιο με προσχώσεις και τελικά εκθάφτηκε ως έξαρμα μετά τη Μειόκαινο[15][18].

Ορειβατική ιστορία

Επεξεργασία

Πρώιμες προσπάθειες

Επεξεργασία
 
Το K2 από ανατολικά, φωτογραφία της αποστολής του 1909.

Η πρώτη επιθεώρηση στο βουνό έγινε από ευρωπαϊκή ομάδα το 1856. Ο Τόμας Μοντγκόμερι ήταν μέλος της ομάδας που το ονομάτισε "Κ2", θεωρώντας το δεύτερη κορυφή της οροσειράς του Καρακορούμ. Οι άλλες κορυφές ονομάστηκαν αρχικά K1, K3, K4 και K5, αλλά στην πορεία μετονομάστηκαν σε Μασερμπρούμ, Γκασερμπρούμ Δ΄, Γκασερμπρούμ Β΄ και Γκασερμπρούμ Α΄ αντίστοιχα[19]. Το 1892 ο Μάρτιν Κόνγουεϊ οδήγησε μια βρετανική αποστολή που προσέγγισε το "Κονκόρντια" στον Παγετώνα Μπαλτόρο[20].

Η πρώτη σοβαρή προσπάθεια για ανάβαση στο K2 έγινε το 1902, από τους Όσκαρ Έκενσταϊν, Άλιστερ Κρόουλι, Ζιλ Ζακό-Γκιγιαρμό, Χάινριχ Πφάνελ, Βίκτορ Γουέσλι και Γκάι Νόουλς μέσω της ΒΑ Κόψης. Στις αρχές του 1900 τα σύγχρονα μεταφορικά μέσα δεν υπήρχαν και έτσι χρειάστηκαν 14 ημέρες μόνο για να φτάσουν στους πρόποδες του βουνού.[21]. μετά από πέντε σοβαρές και χρηματοβόρες προσπάθειες, η ομάδα έφτασε στα 6.525 μ[22] Η αποτυχία αποδόθηκε στα αποτελέσματα της μαλάριας στην υγεία του Κρόουλι, ωστόσο ήταν ένας συνδυασμός ανεπαρκούς φυσικής κατάστασης, σύγκρουσης προσωπικοτήτων και κακών καιρικών συνθηκών. Από τις 68 ημέρες της αποστολής στο Κ2 (η μακρύτερη παραμονή σε τέτοιο υψόμετρο για την εποχή της), μόνο 8 ημέρες είχαν καλό καιρό.[23]

Η επόμενη προσπάθεια στο Κ2 έγινε το 1909, με αποστολή υπό τον πρίγκιπα Λουίτζι Αμεντέο δούκα του Αμπρούτσι, που έφτασε ως τα 6.250 μ. στο ΝΑ Σπιρούνι, γνωστό σήμερα ως Σπηρούνι Αμπρούτσι (ή Κόψη Αμπρούτσι). Η Κόψη Αμπρούτσι έγινε τελικά τμήμα της κανονικής διαδρομής, αλλά εκείνη την εποχή εγκαταλείφθηκε, εξαιτίας του απόκρημνου χαρακτήρα και της δυσκολίας της. Προσπαθώντας και αποτυγχάνοντας να βρει μια εφικτή εναλλακτική διαδρομή στη Δυτική Κόψη ή στη Βορειοανατολική Κόψη, ο Αμεντέο διακήρυξε ότι το Κ2 δεν θα σκαρφαλωθεί ποτέ. Η ομάδα έστρεψε την προσοχή της στο Τσογκολίσα, όπου ο Αμπρούτσι έφτασε στα 150 μέτρα από την κορυφή, πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει εξαιτίας ισχυρής καταιγίδας.[24]

Επόμενη προσπάθεια στο Κ2 δεν έγινε έως το 1938, όταν μία αμερικανική αποστολή υπό τον Τσαρλς Χιούστον έκανε μια προσπάθεια στο βουνό. Οι Αμερικανοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Πηρούνι Αμπρούτσι ήταν η πιο πρακτική διαδρομή και έφτασαν ως τα 8.000 μέτρα, πριν επιστρέψουν εξαιτίας της έλλειψης εφοδίων και της απειλής του κακού καιρού.[25][26] Το επόμενο έτος, έλαβε χώρα μια αποστολή υπό τον Φριτς Βίσνερ, ο οποίος έφθασε 200 μέτρα από την κορυφή, αλλά η ανάβαση κατέληξε σε τραγωδία, καθώς ο Ντάντλεϊ Γουλφ, ο Πασάνγκ Κικούλι, ο Πασάνγκ Κιτάρ και ο Πίντσο εξαφανίστηκαν ψηλά στο βουνό.[27][28]

Ο Τσαρλς Χιούστον επέστρεψε στο Κ2 το 1953, για να καθοδηγήσει την τρίτη αμερικανική αποστολή στο Καρακορούμ. Η αποστολή απέτυχε εξαιτίας μιας θύελλας που καθήλωσε την ομάδα επί δέκα ημέρες σε ύψος 7.800 μέτρα, περίοδο κατά την οποία ο Αρτ Τζιλκίι ασθένησε σοβαρά. Ακολούθησε απεγνωσμένη οπισθοχώρηση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Πιτ Σένινγκ έσωσε σχεδόν ολόκληρη την ομάδα στη διάρκεια ανεξέλεγκτης πτώσης, ενώ ο Τζιλκίι σκοτώθηκε, είτε από χιονοστιβάδα είτε από εσκεμμένη πράξη για να μη βαρύνει τους συντρόφους του. Παρά την αποτυχία και την τραγωδία, το θάρρος που έδειξε η ομάδα, τη μετέτρεψε σε θρύλο στην ορειβατική ιστορία.[29][30][31]

Πρώτη ανάβαση και επαναλήψεις

Επεξεργασία
 
Ο Ακίλλε Κομπανιόνι στην κορυφή του Κ2 (31 Ιουλίου 1954)

Η ιταλική αποστολή κατόρθωσε να ολοκληρώσει την πρώτη ανάβαση του Κ2 από τη διαδρομή Σπηρούνι του Αμπρούτσι στις 31 Ιουλίου 1954. Η αποστολή έγινε υπό τον Άρντιτο Ντέζιο και οι δύο ορειβάτες που προσέγγισαν την κορυφή ήταν οι Λίνο Λατσεντέλλι και Ακίλλε Κομπανιόνι. Η ομάδα περιελάμβανε τον Πακιστανό συνταγματάρχη Μουχάμαντ Άτα-ουλάχ, ο οποίος ήταν μέλος και της αμερικανικής αποστολής του 1953. Στην αποστολή συμμετείχαν επίσης ο Βάλτερ Μπονάτι και ο Πακιστανός Χούντζα Αμίρ Μεχντί, που αποδείχτηκαν ζωτικής σημασίας για την επιτυχημένη έκβαση της αποστολής, καθώς μετέφεραν φιάλες οξυγόνου στα 8.100 μ για τον Λατσεντέλλι και τον Κομπανιόνι. Η ανάβαση θεωρήθηκε αντιφατική, καθώς οι Λατσεντέλλι και Κομπανιόνι έφτιαξαν την κατασκήνωσή τους υψηλότερα από το συμφωνημένο σημείο, εξαναγκάζοντας τον Μπονάτι και τον Μεχντί σε εκτεθειμένο μπιβουάκ στα 8.000 μέτρα. Ο Μπονάτι και ο Μεχντί επιβίωσαν μεν, αλλά ο Μεχντί έμεινε στο νοσοκομείο επί μήνες καθώς ακρωτηριάστηκε λόγω εκτεταμένων κρυοπαγημάτων. Οι προσπάθειες συγκάλυψης στη δεκαετία του 1950 για να προστατευτούν οι Λατσεντέλλι και Κομπανιόνι ήρθαν αργότερα στο φως[32].

Στις 9 Αυγούστου 1977, 23 χρόνια μετά την ιταλική αποστολή, ο Ισίρο Γιοσιζάβα οδήγησε τη δεύτερη επιτυχή αναβαση, με τον Ασράφ Αμάν πρώτο γηγενή Πακιστανό ορειβάτη να κατακτά την κορυφή. Η Ιαπωνική αποστολή ακολούθησε την ίδια διαδρομή από το Σπηρούνι Αμπρούτσι και χρησιμοποίησε περισσότερους από 1.500 βαστάζους.[33]

Η τρίτη ανάβαση του Κ2 έγινε το 1978, μέσω νέας διαδρομής, την μακρά ΝΑ Κόψη. Τη διαδρομή άνοιξε αμερικανική ομάδα υπό τον Τζιμ Γουιτάκερ. Στην ομάδα κορυφής συμμετείχαν οι Λούις Ράινχαρντ, Τζιμ Γουικγουάιρ, Τζον Ροσκέλεϊ και Ρικ Ρίτζγουεϊ. Ο Γουικγουάιρ άντεξε σε εκτεθειμένο μπιβουάκ περίπου 150 μ κάτω από την κορυφή, ένα από τα υψηλότερα μπιβουάκ στην ιστορία. Με αυτή την προσπάθεια οι Αμερικανοί θεώρησαν ότι ολοκλήρωσαν ένα καθήκον που ξεκίνησε το 1938 σαράντα χρόνια πριν.[34]

Άλλη αξιοσημείωτη ιαπωνική ανάβαση έγινε από τη δύσκολη Νότια Κόψη στην κινεζική πλευρά το 1982. Μία ομάδα από την Ορειβατική Ομοσπονδία της Ιαπωνίας υπό τον Ισάο Σινκάι και τον Μασατσούγκο Κονίσι έστειλε τρεις ορειβάτες στην κορυφή, τον Ναόε Σακασίτα, τον Χιρόσι Γιοσίνο και τον Γιουκιχίρο Γιαναγκισάβα, στις 14 Αυγούστου. Ωστόσο, ο Γιαναγκισάβα έπεσε και πέθανε κατά την κατάβαση. Άλλα τέσσερα μέλη της ομάδας έφτασαν στην κορυφή την επόμενη μέρα.[35]

Ο πρώτος ορειβάτης που ανέβηκε στην κορυφή του Κ2 δύο φορές ήταν ο Τσέχος ορειβάτης Γιόζεφ Ράκονσαϊ. Ο Ράκονσαϊ ήταν μέλος της ιταλικής αποστολής του 1983 υπό τον Φραντσέσκο Σαντόν, που πραγματοποίησε τη δεύτερη επιτυχημένη ανάβαση από τη Νότια Κόψη (31 Ιουλίου 1983). Τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Ιουλίου 1986, πραγματοποίησε ανάβαση στην κορυφή μέσω της διαδρομής Σπηρούνι Αμπρούτσι (και μοναχική στη Δυτική Όψη του Μπρόουντ Πικ) ως μέλος διεθνούς αποστολής υπό τον Αγκοστίνο Πολέντσα.

Η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 είναι η πρώην Πολωνή Βάντα Ρουτκίεβιτς στις 23 Ιουνίου 1986. Σε ό,τι αφορά τους Πολωνούς γενικότερα, το 1986 άνοιξαν δύο ιδιαίτερα δύσκολες διαδρομές, την Magic Line και την Polish Line. Δεν έχει αναφερθεί επανάληψη για τη δεύτερη.

Το 2004 ο Ισπανός Κάρλος Σορία Φοντάν έγινε ο γηραιότερος ορειβάτης που κατέκτησε την κορυφή του Κ2 σε ηλικία 65 ετών.[36]

Όλες σχεδόν οι κόψεις του βουνού έχουν πλέον κατακτηθεί. Αν και η κορυφή του Έβερεστ βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο, το Κ2 είναι πολύ πιο δύσκολο και επικίνδυνο βουνό εξαιτίας του απρόβλεπτου καιρού του και του συγκριτικά μεγαλύτερου ύψους του από τη βάση προς την κορυφή. Θεωρείται από πολλούς η δυσκολότερη και πλέον επικίνδυνη ανάβαση, εξ ου και το όνομά του «το Άγριο Βουνό»[37]. Μέχρι τον Ιούλιο του 2010, μόνο 302 ορειβάτες ολοκλήρωσαν την ανάβαση,[38] συγκρινόμενοι με τους 2.700 και πλέον που πραγματοποίησαν ανάβαση στο Έβερεστ.

Πρόσφατες προσπάθειες

Επεξεργασία
2008
1 Αυγούστου 2008, Καταστροφική ανάβαση εξαιτίας χιονοστιβάδας. Τέσσερεις ορειβάτες διασώθηκαν αλλά 11, ανάμεσά τους ο Γκέραρντ ΜακΝτόνελ, ο πρώτος Ιρλανδός που έφτασε στην κορυφή, επιβεβαιώθηκε νεκρός.[39]
2009
Έγιναν αρκετές απόπειρες, αλλά καμία δεν κατέληξε στην κορυφή.
2010
Στις 6 Αυγούστου 2010, ο Φρέντρικ Έρικσον, που ήθελε να πραγματοποιήσει την κατάβαση με σκι, δοκίμασε να ακολουθήσει την Γκερλίντε Καλτενμπρούνερ στο δρόμο για την κορυφή στο Κ2. ο Έρικσον έπεσε περίπου 1.000 μ. και σκοτώθηκε. Η Καλτενμπρούνερ εγκατέλειψε την προσπάθεια.[40] Κανείς άλλος δεν έφτασε στην κορυφή, παρά τις πολλαπλές προσπάθειες.
2011
Στις 23 Αυγούστου, 2011, ομάδα τεσσάρων ορειβατών έφτασε στην κορυφή του K2 από τη βόρεια πλευρά. Η Γκερλίντε Καλτενμπρούνερ έγινε η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε και τις 14 κορυφές οκτώ χιλιάδων μέτρων χωρίς βοηθητικό οξυγόνο.[41] Οι Καζάκοι Μασούτ Ζουμάγιεφ και Βασίλι Πίβτσοφ, επίσης, ολοκλήρωσαν και τις 14 «οκτάρες κορυφές». Το τέταρτο μέλος της ομάδας ήταν ο Ντάριους Ζαλούσκι από την Πολωνία.[42]
2012
Η χρονιά ξεκίνησε με μια δραστήρια ρωσική ομάδα που στόχευε στην πρώτη χειμερινή ανάβαση. Η αποστολή τελείωσε με την απώλεια του Βιτάλι Γκόρελικ εξαιτίας κρυοπαγημάτων και πνευμονίας. Η Ρωσική ομάδα εγκατέλειψε την ανάβαση.[43] Κατά την καλοκαιρινή περίοδο, το Κ2 είδε αριθμό ρεκόρ ορειβατών στην κορυφή του —28 ορειβάτες σε μία μόνο μέρα 30 συνολικά για όλη τη χρονιά[44].
2013
Στις 28 Ιουλίου 2013, δύο Νεοζηλανδοί, ο Μάρτι Σμιντ και ο γιος του Ντενάλι σκοτώθηκαν από χιονοστιβάδα που παρέσυρε την κατασκήνωσή τους. Οδηγός που προσέγγισε την κατασκήνωσή τους δεν βρήκε κάποιο σημάδι τους. Ο Βρετανός ορειβάτης Άντριαν Χέιζ, ανέφερε αργότερα ότι η κατασκήνωση είχε σαρωθεί.[45]
2014
Στις 26 Ιουλίου 2014 κατέκτησε την κορυφή η πρώτη πακιστανική ομάδα. Έξι Πακιστανοί και τρεις Ιταλοί ορειβάτες ενώθηκαν σε μία αποστολή που ονομάστηκε, «K2 60 Χρόνια Μετά», σύμφωνα με το BBC.[46]

Σημειώσεις παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ «Κείμενο της συνοριακής συμφωνίας μεταξύ Κίνας και Πακιστάν» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2014. 
  2. ↑ «K2». Britannica.com. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2010. 
  3. ↑ «K2 list of ascents and fatalities» (PDF). 8000ers.com. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2010. 
  4. ↑ «All-Nepali winter first on K2» (στα Αγγλικά). Nepali Times. 16 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021. 
  5. ↑ Curran, Jim (1995). K2: The Story of the Savage Mountain. Hodder & Stoughton. σελ. 25. ISBN 978-0340660072. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Curran, σ. 30
  7. ↑ «Place names – II». The Express Tribune. 2011-09-02. http://tribune.com.pk/story/243567/place-names--ii/. Ανακτήθηκε στις 2011-09-04. 
  8. ↑ 8,0 8,1 H. Adams Carter, "A Note on the Chinese Name for K2, 'Qogir'", American Alpine Journal, 1983, σ. 296. Ο Κάρτερ, εκδότης του AAJ, υποστηρίζει ότι το όνομα Chogori "δεν έχει τοπική χρήση. Το βουνό δεν ήταν καθαρά ορατό από σημεία στα οποία υπήρχαν κατοικήσεις από ντόπιους και έτσι δεν είχαν τοπικό όνομα ... Οι Μπάλτι δε χρησιμοποιούν άλλο όνομα για την κορυφή εκτός από το K2, το οποίο προφέρουν 'Κετού'. Είμαι εμφατικά αντίθετος για τη χρήση του ονόματος Τσογκόρι σε οποιαδήποτε μορφή του"
  9. ↑ Καταχώριση για Pakistan στο The World Factbook
  10. ↑ H. Adams Carter, "Balti Place Names in the Karakoram", American Alpine Journal, 1975, σσ. 52–53. Ο Κάρτερ σημειώνει ότι το "Γκόντγουιν Όστεν είναι το όνομα του παγετώνα στους ανατολικούς πρόποδες και χρησοιμοποιείται λανθασμένα σε ορισμένους χάρτες ως όνομα του βουνού".
  11. ↑ Carter, op cit. Ο Κάρτερ σημειώνει γενίκευση της χρήσης της λέξης Κετού: "Μια νέα λέξη, ketu, που σημαίνει 'υψηλή κορυφή', φαίνεται να χρησιμοποιείται πλέον στη γλώσσα Μπάλτι"
  12. ↑ Maraini, Fosco (1961). Karakoram: the ascent of Gasherbrum IV. Hutchinson.  αναφέρεται στον Curran, σ. 31.
  13. ↑ Jerzy Wala, The Eight-Thousand-Metre Peaks of the Karakoram, Orographical Sketch Map, The Climbing Company Ltd/Cordee, 1994.
  14. ↑ Ian. «Which is taller, Mt. Everest or K2?». The Straight Dope. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Searle, M.P. (1991a) Geology and Tectonics of the Karakoram Mountains. John Wiley & Sons, New York, New York. 358 pp. ISBN 978-0471927730
  16. ↑ Searle, M.P. (1991b) Geological Map of the Central Karakoram Mountains. scale 1: 250,000. John Wiley & Sons, New York, New York.
  17. ↑ Searle, M.P., R.R. Parrish, R. Tirrul, and D.C. Rex. 1990. Age of crystallisation and cooling of the K2 gneiss in the Baltoro Karakoram. Journal of the Geological Society, London. vol. 147, pp. 603–606.
  18. ↑ Searle, M.P., R.R. Parrish, A. Thow A, S.R. Noble, R. Phillips, and D. Waters. 2010. Anatomy, Age and Evolution of a Collisional Mountain Belt: the Baltoro granite batholith and Karakroam Metamorphic Complex, Pakistani Karakoram. Journal of the Geological Society, London. vol. 167, pp. 183-202.
  19. ↑ Kenneth Mason (1987 edition) Abode of Snow p.346
  20. ↑ Charles S. Houston (1953) K2, the Savage Mountain. McGraw-Hill.
  21. ↑ «Confessions of Aleister Crowley, Chapter 16». hermetic.com. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2014. 
  22. ↑ «A timeline of human activity on K2». k2climb.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2014. 
  23. ↑ Booth, pp. 152-157 in chapter "Rhythms of Rapture"
  24. ↑ Curran, σσ. 65–72
  25. ↑ Houston, Charles S· Bates, Robert (1939). Five Miles High. Dodd, Mead. ISBN 978-1-58574-051-2.  Reprinted (2000) by First Lyon Press with introduction by Jim Wickwire
  26. ↑ Curran, pp.73–80
  27. ↑ Kaufman, Andrew J.· Putnam, William L. (1992). K2: The 1939 Tragedy. Mountaineers Books. ISBN 978-0-89886-323-9. 
  28. ↑ Curran pp. 81–94
  29. ↑ Houston, Charles S· Bates, Robert (1954). K2 – The Savage Mountain. Mc-Graw-Hill Book Company Inc. ISBN 978-1-58574-013-0.  Reprinted (2000) by First Lyon Press with introduction by Jim Wickwire
  30. ↑ McDonald, pp. 119–140
  31. ↑ Curran, pp. 95–103
  32. ↑ «BBC News - Amir Mehdi: Left out to freeze on K2 and forgotten». bbc.com. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2014. 
  33. ↑ Curran, Appendix I
  34. ↑ American Alpine Journal, 1979, σσ. 1–18
  35. ↑ American Alpine Journal, 1983, σ. 295
  36. ↑ «Dozens Reach Top of K2». climbing.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2014. 
  37. ↑ BBC, Planet Earth, "Mountains", Part Three
  38. ↑ «Climber Lists: Everest, K2 and other 8000ers». 
  39. ↑ «Climber: 11 killed after avalanche on Pakistan's K2». CNN. 3 August 2008. http://www.cnn.com/2008/WORLD/asiapcf/08/03/pakistan.climbers/index.html?iref=mpstoryview. Ανακτήθηκε στις 2010-05-07. 
  40. ↑ «Österreicherin bricht nach Tod ihres Gefährten Besteigung von K2 ab» (στα German). Stern. http://www.stern.de/news2/aktuell/oesterreicherin-bricht-nach-tod-ihres-gefaehrten-besteigung-von-k2-ab-1590619.html. 
  41. ↑ «K2 editorial: end of an era in womens' Himalaya». Explorers Web. 26 August 2011. http://www.explorersweb.com/everest_k2/news.php?id=20316. Ανακτήθηκε στις 2014-01-12. 
  42. ↑ «K2 north pillar summiteers safely back!». Explorers Web. 25 August 2011. http://www.explorersweb.com/world/news.php?id=20317. Ανακτήθηκε στις 2014-01-12. 
  43. ↑ «K2: details on the fight for Vitaly Gorelik». Explorers Web. 9 February 2012. http://www.explorersweb.com/everest_k2/news.php?id=20615. Ανακτήθηκε στις 2014-01-12. 
  44. ↑ «K2 summit pics and video: Polish climbers on a roll». Explorers Web. 3 August 2012. http://www.explorersweb.com/everest_k2/news.php?id=20978. Ανακτήθηκε στις 2014-01-12. 
  45. ↑ «New Zealand mountaineer and son feared dead on K2». The Guardian. 30 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2014. 
  46. ↑ «First Pakistan team of climbers scale K2 summit». 

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κ2&oldid=10595628"