Βικιπαίδεια

Βασίλειο του Σουχοτάι

To Βασίλειο του Σουχοτάι ήταν ένα πρώιμο βασίλειο στην περιοχή γύρω από την πόλη Σουχοτάι, στη βορειοκεντρική Ταϊλάνδη. Το Βασίλειο υπήρχε από το 1238 έως το 1438. Η παλιά πρωτεύουσα, τώρα 12 χλμ. έξω από τη Σουχοτάι στο Τάμπον Μουεάνγκ Κάο, είναι πλέον ερείπια και έχει χαρακτηριστεί ως Ιστορικό Πάρκο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.[1]

Βασίλειο του Σουχοτάι
Sukhothai
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Μεγαλύτερη έκταση του Βασιλείου Σουχοτάι, 1292.
Σουχοτάι (1238–1347 και 1430–1438)
Φιτσανουλόκ (1347–1430)
Γλώσσα Χμερ (1238–1279)
Ταϊλανδική γλώσσα (1279–1438)
Μοναρχία
Σρι Ιντρατίγια (1238–1257)
Ραμκαμχάενγκ (1279–1299)
Μαχαταμαράκα Α´ (1347–1368)
Μαχαταμαράκα Δ´ (1419–1438)
Μέρος των σημερινών: Ταϊλάνδη, Λάος, Μιανμάρ και Μαλαισία

Ετυμολογία

Επεξεργασία

Το Σουχοτάι (ή Σουχοντάγια) προέρχεται από τα σανσκριτικά σούχα (ευτυχία) + ουντάγια (άνοδος), και έτσι σημαίνει «άνοδος (αυγή) της ευτυχίας».[2]

Ιστορία

Επεξεργασία

Χμερ Ερά

Επεξεργασία

Αρχικά, η Σουχοτάι ήταν μία προφυλακή της Αυτοκρατορίας Χμερ με το όνομα Σουχοντάγια.[3][4] Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Αυτοκρατορίας των Χμερ, οι Χμερ έχτισαν μερικά μνημεία εκεί, πολλά από αυτά επέζησαν στο Ιστορικό Πάρκο της Σουχοτάι, όπως το ιερό Τα Πα Ντάενγκ,[5] το Γατ Πρα Πράι Λουάνγκ[6] και το Γατ Σισαγάι.[7] Περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της Σουχοτάι είναι μία άλλη στρατιωτική προφυλακή Χμερ που ονομάζεται Σι Σατσαναλάι ή (Σρι Σατζανάλαγια).[8]

Στα μέσα του 13ου αιώνα, οι φυλές Τάι με επικεφαλής τον Σι Ιντραντίτ εξεγέρθηκαν εναντίον του Χμερ κυβερνήτη στη Σουχοντάγια και καθιέρωσαν τη Σουχοτάι ως ανεξάρτητο κράτος Τάι και παρέμεινε το κέντρο εξουσίας της Τάι μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα.[3][9]

Απελευθέρωση από την Αυτοκρατορία Χμερ

Επεξεργασία
 
Ιστορικό Πάρκο της Σουχοτάι.

Πριν από τον 13ο αιώνα, τα βασίλεια της Τάι υπήρχαν στα βόρεια υψίπεδα, συμπεριλαμβανομένου του Βασιλείου Νγκοενγιάνγκ του λαού Τάι Γιουάν και το βασίλειο Εοκάμ των ανθρώπων του Τάι Λούε (με επίκεντρο τη σημερινή Τζινγκχόνγκ στην Κίνα). Η Σουχοτάι ήταν ένα εμπορικό κέντρο και μέρος του Λάβο (σημερινό Λοπμπούρι), το οποίο ήταν υπό την κυριαρχία της αυτοκρατορίας των Χμερ. Η μετανάστευση των Τάι λαών στην άνω κοιλάδα Τσάο Πράγια ήταν κάπως σταδιακή.[10]

Δύο φίλοι, ο Πο Κουν Μπανγκλανγκχάο και ο Πο Κουν Πα Μουεάνγκ εξεγέρθηκαν εναντίον του κυβερνήτη της Αυτοκρατορίας των Χμερ που βρισκόταν στη Σουχοτάι:

Ο τίτλος Κουν, πριν γίνει ο φεουδαρχικός τίτλος της Ταϊλάνδης, ήταν τίτλος Τάι για έναν κυβερνήτη μιας οχυρωμένης πόλης και τα περίχωρά της. Ένας Κουν ονομαζόταν επίσης με το πρόθεμα Πο, "πατέρας".[11] Ο Μπανγκλανγκχάο κυβέρνησε τη Σουχοτάι ως Σρι Ιντραντίτγια - ξεκίνησε τη δυναστεία Πρα Ρουάνγκ - και επέκτεινε το αρχέγονο βασίλειό του στις παραμεθόριες πόλεις. Στο τέλος της βασιλείας του το 1257, το βασίλειο Σουχοτάι κάλυπτε ολόκληρη την άνω κοιλάδα του ποταμού Τσάο Πράγια (τότε γνωστό απλώς ως Μάε Ναμ, («μητέρα των νερών»), το γενικό όνομα της Ταϊλάνδης για τα ποτάμια.[10][12]

Οι παραδοσιακοί Ταϊλανδοί ιστορικοί θεώρησαν ότι τα θεμέλια του Βασιλείου Σουχοτάι ήταν η αρχή του έθνους τους, επειδή λίγα ήταν γνωστά για τα βασίλεια πριν από τη Σουχοτάι. Σύγχρονες ιστορικές μελέτες δείχνουν ότι η ιστορία της Ταϊλάνδης ξεκίνησε πριν από τη Σουχοτάι. Ωστόσο, η ίδρυση της Σουχοτάι εξακολουθεί να είναι μια περίφημο γεγονός.[10]

Επεκτάσεις υπό τον Ραμ Καμχάενγκ

Επεξεργασία
 
Επιγραφή του Ραμκαμχάενγκ.

Ο Πο Χουν Μπαν Μουάνγκ και ο αδελφός του Ραμ Καμχάενγκ επέκτειναν το βασίλειο Σουχοτάι. Στα νότια, ο Ραμ Καμχάενγκ υπέταξε το βασίλειο της Σουπανάμπουμ και της Σρι Ταμπραλίνγκα (Σρι Τάμνακορν) και, μέσω της Ταμπραλίνγκα, υιοθέτησε την Τεραβάντα (κλάδος του Βουδισμού) ως κρατική θρησκεία. Η παραδοσιακή ιστορία περιέγραψε την επέκταση της Σουχοτάι με εξαιρετικό τρόπο αλλά αμφισβητείται η ακρίβεια αυτών των ισχυρισμών. Στα βόρεια, ο Ραμ Καμχάενγκ έβαλε φόρο τιμής στις Πράε και Λουάνγκ Πραμπάνγκ.[13]

Στα δυτικά, ο Ραμ Καμχάενγκ, βοήθησε τους Μον ένταντι του Γουαρέρου (ιδρυτής του βασείου Χανθαγουάντι, ο οποίος λέγεται ότι είχε κλεφτεί με την κόρη του Ραμ Καμχάενγκ) για να απαλλαγούν από τον έλεγχο των Πάγκαν και ίδρυσε ένα βασίλειο στη Μαρταμπάν (μετακόμισαν αργότερα στην πόλη Πέγκου). Έτσι, οι Ταϊλανδοί ιστορικοί θεώρησαν το Βασίλειο του Μαρταμπάν υποτελή της Σουχοτάι. Ωστόσο, στην πράξη, η κυριαρχία της Σουχοτάι μπορεί να μην είχε επεκταθεί τόσο πολύ.[10]

Όσον αφορά τον πολιτισμό, ο Ραμ Καμχάενγκ ζήτησε από τους μοναχούς της Σρι Ταμπραλίνγκα να διαδώσουν τη θρησκεία Τεραβάντα στη Σουχοτάι. Το 1283, εφευρέθηκε η αμπουγκίντα γραφή (τμηματικό σύστημα γραφής στο οποίο οι ακολουθίες φωνητικών γράφονται ως μονάδα) Τάι από τον Ραμ Καμχάενγκ, σχηματίζοντας την αμφιλεγόμενη Επιγραφή του Ραμκαμχάενγκ που ανακαλύφθηκε από τον Μονγκούτ (γνωστός και ως Βασιλιάς Ράμα Δ´ ) 600 χρόνια αργότερα.[14]

Ήταν επίσης αυτή η φορά που διαμορφώθηκε η πρώτη σχέση με τη δυναστεία του Γιουάν και η Σουχοτάι άρχισε να στέλνει εμπορικές αποστολές στην Κίνα. Το γνωστό εξαγόμενο αγαθό της Σουχοτάι ήταν το Σανγκάλοκ (κεραμικά της δυναστείας Σονγκ) - η μόνη περίοδος που η Σιάμ παρήγαγε κεραμικά κινέζικου στιλ και εν τέλη μειώθηκε η χρήση τους ως τον 14ο αιώνα.[15]

Παρακμή και κυριαρχία της Αγιουτάγια

Επεξεργασία
 
Γατ Σαφάν Χιν, Ιστορικό Πάρκο της Σουχοτάι.

Στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα, οι Τάι λαοί της Σουχοτάι έλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Ταϊλάνδης. Μόνο οι ανατολικές επαρχίες παρέμειναν υπό τον έλεγχο των Χμερ. Τον Ραμκαμχάενγκ διαδέχθηκε ο γιος του Λοετάι. Τα υποτελή βασίλεια, πρώτα της Ουταράντιτ στον βορρά, και λίγο αργότερα τα βασίλεια του Λάος Λουάνγκ Πραμπάνγκ και Γουιάνγκτσαν, απελευθερώθηκαν από τους άρχοντές τους. Το 1319 το κράτος Μον στα δυτικά διαλύθηκε και το 1321 το Βασίλειο Λάν Να έθεσε την Τακ, μια από τις παλαιότερες πόλεις υπό τον έλεγχο της Σουχοτάι, υπό τον έλεγχό της. Στα νότια, η ισχυρή πόλη του Σουχανμπούρι απελευθερώθηκε επίσης κατά τη βασιλεία του Λοετάι. Έτσι το βασίλειο μειώθηκε γρήγορα στην προηγούμενη τοπική του σημασία.[16]

Το 1349, τα στρατεύματα από το βασίλειο της Αγιουτάγια εισέβαλαν και υπέταξαν τη Σουχοτάι.[17] Στη συνέχεια, το 1378, ο Βασιλιάς Λοετάι έπρεπε να υποταχθεί σε αυτή τη νέα δύναμη ως υποτελές κράτος.[18]

Το 1424, μετά τον θάνατο του Σαιλουετάι, οι γιοι του Πάγια Ραμ και Πάγια Μπαν Μουάνγκ Ban (Μαχαταμαράκα Δ´) πολέμησαν για τον θρόνο. Ο Ινταράκα (βασιλιάς της Αγιουτάγια) παρενέβη και διαίρεσε περαιτέρω το βασίλειο μεταξύ των δύο. Όταν ο Μαχαταμαράκα Δ´ πέθανε το 1438, ο βασιλιάς Μπορομαράκα Β´ της Αγιουτάγια εγκατέστησε τον γιο του Ραμεσουάν (ο μελλοντικός βασιλιάς Μποροματραϊλοκάνατ της Αγιουτάγια) ως επικεφαλής της Σουχοτάι, πιθανώς συνοδευόμενος από το διοικητικό προσωπικό της Αγιουτάγια και μια στρατιωτική φρουρά, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος της Σουχοτάι ως ανεξάρτητο βασίλειο.[19]

Σταδιακή συγχώνευση με την Αγιουτάγια

Επεξεργασία
 
Ακριβές αντίγραφο του Βασιλικού Ναού της Σουχοτάι, Πρα Μπανγκ.

Ωστόσο, δεν προσαρτήθηκε απλά και ενσωματώθηκε στην Αυτοκρατορία των Αγιουτάγιων, αλλάτα δύο κράτη και οι παραδόσεις τους συγχωνεύθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια του 15ου και του 16ου αιώνα. Ο τεχνικές πολέμου, η διοίκηση, η αρχιτεκτονική, η θρησκευτική πρακτική και η γλώσσα του Βασιλείου Σουχοτάι επηρέασαν σημαντικά τους Αγιουτάγια. Καθώς το βασίλειο της Αγιουτάγια δεν είχε ακόμη κεντρική διοίκηση, τα πρώην εδάφη της Σουχοτάι, που τώρα ονομάστηκαν «βόρειες πόλεις» ή Μουάνγκ Νούια, εξακολούθησαν να κυβερνούνται από τοπικούς αριστοκράτες υπό την κυριαρχία της Αγιουτάγια. Σε σύγχρονους όρους, αυτό το κράτος μπορεί να περιγραφεί ως ένα είδος «ομοσπονδίακού κράτους». Η πιο σημαντική «βόρεια πόλη» ήταν τώρα η Φιτσανουλόκ, καθώς η Σουχοτάι είχε χάσει μαζικά τη σημασία της. Οι Βόρειοι ευγενείς συνδέονταν με την ελίτ των Αγιουτάγια μέσω συμμαχιών γάμου και οι βόρειοι στρατιωτικοί ηγέτες υπηρέτησαν εξέχοντα στον στρατό της Αγιουτάγια καθώς η στρατιωτική παράδοση της Σουχοτάι θεωρήθηκε πιο σκληρή.[20]

Από το 1456 έως το 1474, τα πρώην εδάφη της Σουχοτάι αποτέλεσαν αντικείμενο πολέμου μεταξύ της Αγιουτάγια και του βασιλείου της Βόρειας Λαν Να. Το 1462 η πόλη-κράτος της Σουχοτάι επαναστάτησε εναντίον της Αγιουτάγια και συμμάχησε με τον εχθρό της, το Βασίλειο Λαν Να. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Φιτσανουλόκ χρησίμευσε ως "δεύτερη πρωτεύουσα" του Βασιλείου της Αγιουτάγια, και το 1463 ο βασιλιάς Μποροματραϊλοκάνατ μετακόμισε ακόμη και την κατοικία του εκεί, πιθανώς για να είναι πιο κοντά στην πρώτη γραμμή. Σύγχρονοι Πορτογάλοι έμποροι περιέγραψαν την Αγιουτάγια και τη Φιτσανουλόκ ως «δίδυμα κράτη». Οι Βόρειοι ευγενείς που προέρχονταν από την ελίτ της παλιάς Σουχοτάι έπαιζαν συχνά τον ρόλο των βασιλιάδων στις διαδοχικές συγκρούσεις της Αγιουτάγια. Το 1569, ο Μαχαταμαράκα, τότε κυβερνήτης της Φιτσανουλόκ και αντιβασιλέας των βόρειων πόλεων, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι κατέβηκε από την παλιά δυναστεία της Σουχοτάι, ανέβηκε στον θρόνο των Αγιουτάγια.[20]

Μετά τη μάχη του ποταμού Σιτόνγκ το 1583, ο Ναρεσούαν, τότε ουπαράτζα (αντιβασιλέας) της Αγιουτάγια και κυβερνήτης της Φιτσανουλόκ, μετεγκατέστησε άτομα από τις βόρειες πόλεις Φιτσανουλόκ, Σουχοτάι, Φιτσάι, Σαγουανκάλοκ, Καμπχάεινγκ Φετ, Φιτσίτ και Πραμπάνγκ στην περιοχή που περιέβαλλε την Αγιουτάγια.[21][22]

Ιστοριογραφία

Επεξεργασία
 
Πρα Ακάνα, Ιστορικό Πάρκο Σουχοτάι.

Η ιστορία της Σουχοτάι ενσωματώθηκε στην «εθνική ιστορία» της Ταϊλάνδης στα τέλη του 19ου αιώνα από τον βασιλιά Ράμα Δ´, ως ιστορικό έργο που παρουσιάστηκε στη βρετανική διπλωματική αποστολή. Ο Βασιλιάς Μογκούτ θεωρείται ο πρωταθλητής της αφήγησης της ιστορίας της Σουχοτάι με βάση το εύρημά του (Πέτρινη Επιγραφή), την «πρώτη απόδειξη» που λέει την ιστορία της Σουχοτάι.[23]

Η ιστορία της Σουχοτάι έγινε σημαντική ακόμη και μετά την Επανάσταση του 1932. Έρευνες και γραπτά για την ιστορία της Σουχοτάι ήταν άφθονα. Λεπτομέρειες που προέκυψαν από την επιγραφή μελετήθηκαν και «θεωρήθηκαν». Ένα από τα πιο γνωστά θέματα ήταν ο κανόνας της «δημοκρατίας» της Σουχοτάι. Ωστόσο, η αλλαγή στο κυβερνητικό ύφος έγινε όταν αργότερα η κοινωνία αγκάλιασε την «ξένη» παράδοση, την παράδοση του Χμερ Ανγκόρ, επηρεασμένη από τον Ινδουισμό και τη «μυστικιστική» βουδιστική Μαχαγιάνα.[24][25]

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής κυριαρχίας, από τη δεκαετία του 1950, η Σουχοτάι τοποθετήθηκε στο εθνικό πρόγραμμα σπουδών της Ταϊλάνδης. Η Σουχοτάι έγινε μοντέλο κανόνα «πατέρας-γιος», που περιγράφεται ως «Δημοκρατία Τάι», απαλλαγμένη από «ξένες ιδεολογίες». Η Ανγκόρ παράδοση συγκρίνεται με τον κομμουνισμό. Άλλες πτυχές της Σουχοτάι διερευνήθηκαν σοβαρά, όπως η κοινή κατάσταση και το καθεστώς σκλάβων και η οικονομική κατάσταση. Αυτά τα θέματα βρίσκονταν στο στάδιο των ιδεολογικών σκέψεων που πολεμούσαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και των πολιτικών εξεγέρσεων της περιόδου 1960-1970.[26]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Centre, UNESCO World Heritage. «Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  2. ↑ www.wisdomlib.org (23 Σεπτεμβρίου 2017). «Sukhodaya, Sukha-udaya: 7 definitions». www.wisdomlib.org. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Swearer, Donald K. (1 Ιανουαρίου 1995). The Buddhist World of Southeast Asia. SUNY Press. ISBN 978-0-7914-2459-9. 
  4. ↑ Wicks, Robert S. (31 Μαΐου 2018). Money, Markets, and Trade in Early Southeast Asia: The Development of Indigenous Monetary Systems to AD 1400. Cornell University Press. ISBN 978-1-5017-1947-9. 
  5. ↑ orientalarchitecture.com. «Ta Pha Daeng Shrine, Sukhothai, Thailand». Asian Architecture (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  6. ↑ orientalarchitecture.com. «Wat Phra Phai Luang, Sukhothai, Thailand». Asian Architecture (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  7. ↑ «Wat Si Sawai in the Sukhothai Historical Park». www.renown-travel.com. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  8. ↑ «Chaliang Zone of the Si Satchanalai Historical Park». www.renown-travel.com. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  9. ↑ Cœdès, George. The Indianized states of Southeast Asia. Honolulu. ISBN 0-7081-0140-2. 961876784. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 «Sukhothai Historical Park 2018». Issuu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  11. ↑ Terwiel, Barend Jan (1983). «Ahom and the Study of Early Thai Society». Journal of the Siam Society (Siamese Heritage Trust) JSS Vol. 71.0 (digital): image 4. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-11-03. https://web.archive.org/web/20131103171209/http://www.siamese-heritage.org/jsspdf/1981/JSS_071_0g_Terwiel_AhomAndStudyOfEarlyTaiSociety.pdf. Ανακτήθηκε στις 7 March 2013. «khun: ruler of a fortified town and its surrounding villages, together called a Mueang|mu'ang. In older sources the prefix ("father") is sometimes used as well.». 
  12. ↑ «Sukhothai». Ancient History Encyclopedia. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2020. 
  13. ↑ «Sukhothai Kingdom | Project Gutenberg Self-Publishing - eBooks | Read eBooks online». self.gutenberg.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  14. ↑ Griswold, A.B.; Prasert na Nagara (July 1971). «Epigraphic and Historical Studies No.9 : The Inscription of Ramkamhaeng of Sukhothai (1292 A.D.)». Journal of the Siam Society 59 (2): 179–246. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-08-03. https://web.archive.org/web/20190803225335/http://www.siamese-heritage.org/jsspdf/1971/JSS_059_2k_GriswoldPrasert_InscriptionOfKingRamaGamhenOfSukhodaya1292.pdf. Ανακτήθηκε στις 14 December 2017. 
  15. ↑ «Sukhothai Kingdom | Project Gutenberg». self.gutenberg.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2020. 
  16. ↑ Coedès, George (1968). Walter F. Vella (ed.). The Indianized States of Southeast Asia. Translated by Cowing, Susan Brown. University of Hawaii Press. σελ. 223
  17. ↑ Coedès, George (1968). Walter F. Vella (ed.). The Indianized States of Southeast Asia. Translated by Cowing, Susan Brown. University of Hawaii Press. σελ. 222
  18. ↑ Chakrabongse, C., 1960, Lords of Life, London: Alvin Redman Limited σελ. 29-30
  19. ↑ David K. Wyatt (2004). Thailand: A Short History (2nd ed.). Silkworm Books. σελ. 59.
  20. ↑ 20,0 20,1 Chris Baker; Pasuk Phongpaichit (2014). A History of Thailand (3rd ed.). Cambridge University Press. σελ. 10.
  21. ↑ Chris Baker; Pasuk Phongpaichit (2017). A History of Ayutthaya. Cambridge University Press. σελ. 77.
  22. ↑ Čhīačhanphong., Phisēt (2003). Kānmư̄ang nai prawattisāt yuk sukhōthai-ʻayutthayā phramahā thammarāchā kasattrāthirāt (Phim khrang rǣk έκδοση). Krung Thēp: Samnakphim Matichon. σελ. 57. ISBN 974-322-818-7. 53868136. 
  23. ↑ Lingat, R. (1933). "History of Wat Pavaranivesa". Journal of the Siam Society. Siam Heritage Trust. 26.1c. Retrieved 17 March 2013.
  24. ↑ Sarasin Viraphol (1977). "Law in traditional Siam and China: A comparative study". Journal of the Siam Society. Siam Heritage Trust. 65.1c. Retrieved 17 March 2013.
  25. ↑ Bradley, C.B. (1909). "The Oldest Known Writing in Siamese; the inscription of Phra Ram Khamhaeng of Sukhothai, 1293 A.D.". Journal of the Siam Society. Siam Heritage Trust. 6.1b. Retrieved 17 March 2013.
  26. ↑ Duthel, Heinz (2 Απριλίου 2015). Duthel Thailand Guide II.: Education in Thailand - 16th. Edition 2015. Books on Demand. ISBN 978-3-7347-7979-4. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βασίλειο_του_Σουχοτάι&oldid=10741727"