Αγία Γαβριηλία Παπαγιάννη
Η Αγία Γαβριηλία Παπαγιάννη (Κωνσταντινούπολη, 2/15 Οκτωβρίου 1897 - Λέρος, 28 Μαρτίου 1992) ήταν Ελληνίδα ορθόδοξη μοναχή, διεθνώς γνωστή ως πνευματική οδηγός, ως Γερόντισσα, με ιδιαίτερη φροντίδα σε φτωχούς και ασθενείς.[3][4][5][6] Ήταν η δεύτερη γυναίκα που εισήχθη σε ελληνικό πανεπιστήμιο και ήταν εκπαιδευμένη φυσιοθεραπεύτρια πριν ακολουθήσει την κλήση της στην μοναχική ζωή σε ηλικία 60 ετών. Αγιοκατατάχθηκε από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις 3 Οκτωβρίου 2023.[7]
| Αγία Γαβριηλία «η Ασκήτρια της Αγάπης» | |
|---|---|
| Γέννηση | 2/15 Οκτωβρίου 1897 Κωνσταντινούπολη, Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Κοίμηση | 28 Μαρτίου 1992 (94 ετών) Λέρος, Ελλάδα |
| Αναγνώριση | Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως |
| Τιμάται από | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Αγιοκατάταξη | 3 Οκτωβρίου 2023 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο[1] |
| Μείζον ιερό |
|
| Εορτασμός | 28 Μαρτίου και 18 Ιουλίου |
| Πολιούχος | Λέρος[2] |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία Επεξεργασία
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Η Αυρηλία Παπαγιάννη[8] γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου (2 Οκτωβρίου Ιουλιανό ημερολόγιο) 1897 στην Κωνσταντινούπολη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας[9] ως το μικρότερο παιδί του Ηλία και της Βικτώριας Παπαγιάννη,[10] μιας πλούσιας ελληνικής οικογένειας με καταγωγή από τη Βόρεια Ήπειρο. Μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε εκεί μέχρι που η οικογένειά της απελάθηκε κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1923 και έφθασε στη Θεσσαλονίκη. Εισήλθε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έγινε η δεύτερη γυναίκα που έγινε ποτέ δεκτή σε ελληνικό πανεπιστήμιο,[8] όπου απέκτησε πτυχίο στη φιλοσοφία. Είχε προηγουμένως αποφοιτήσει με πτυχίο στην βοτανική σε ελβετικό πανεπιστήμιο.[11] Το 1932 μετακόμισε στην Αθήνα αναλαμβάνοντας την φροντίδα των φιλοξενουμένων του γηροκομείου[8] μέχρι το 1938 όταν μετακόμισε στην Αγγλία για σπουδές ποδολογίας και φυσιοθεραπείας, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[9]
Πορεία κατά τη μεταπολεμική περίοδο Επεξεργασία
Το 1945, η Αυρηλία Παπαγιάννη επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να συνεργάζεται με την Αμερικανική Γεωργική Σχολή και την Υπηρεσία Ανακούφισης Φίλων στη Θεσσαλονίκη,[12][9] μέχρι το 1947, όταν μετακόμισε στην Αθήνα και άνοιξε ιατρείο φυσιοθεραπείας. Για μια δεκαετία λειτουργούσε το γραφείο της χρησιμοποιώντας κεφάλαια από πελάτες της που πλήρωναν προκειμένου να παρέχει βοήθεια στους φτωχούς. Μετά το θάνατο της μητέρας της, το 1954, έλαβε όρκο φτώχειας και παραχώρησε όλα τα εγκόσμια υπάρχοντά της. Το επόμενο έτος,[8] μετακόμισε στην Ινδία για να εργαστεί με τους φτωχούς και να βοηθήσει τον ακτιβιστή κοινωνικό λειτουργό, Μπάμπα Άμτε, στην προσφορά του με τις κοινότητες λεπρών στην Ινδία.[10] Μετά από τέσσερα χρόνια δωρεάν φυσιοθεραπείας στους φτωχούς, η Αυρηλία μετέβη στα όρη των Ιμαλαΐων, ζώντας έντεκα μοναχικούς μήνες ως ερημίτρια.[8] Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Λαντούρ όπου συνάντησε μια Αμερικανίδα, η οποία κανόνισε να πάει στο μοναστήρι με επικεφαλής τον πατέρα Θεοδόσιο στη Βηθανία, στους Αγίους Τόπους το 1960.[13] Έφτασε στην Κοινότητα της Αναστάσεως του Κυρίου της Βηθανίας[σημ. 1] όπου και δέχτηκε την μοναχική κουρά. Μετά την τριετή δοκιμασία της ως μοναχή, η Παπαγιάννη έλαβε το όνομα Γαβριηλία.[8]
Η αδελφή Γαβριηλία στάλθηκε στην Κοινότητα Ταϊζέ στη Γαλλία από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, αν και η αποστολή της εκεί ήταν σύντομη. Στη συνέχεια, στάλθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου περιόδευσε σε εθνικές ελληνικές κοινότητες σε δεκαεπτά Πολιτείες και συνόδευσε πολλούς ψυχικά ασθενείς σε ψυχιατρικά νοσοκομεία στην Ευρώπη.[16] Μετά από σχεδόν μια δεκαετία περιοδειών, ομιλιών και προσφοράς στους ασθενείς, στάλθηκε στην Ανατολική Αφρική για τρία χρόνια για να κάνει ιεραποστολικό έργο. [8] Μετά από σύντομη ανάθεση εργασίας στη Γερμανία, η αδελφή Γαβριηλία στάλθηκε πίσω στην Ινδία,[16] όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Το 1979 της παραχωρήθηκε η χρήση ενός διαμερίσματος στην Αθήνα και έγινε «Γερόντισσα», συμβουλεύοντας μαθητές και βοηθώντας τους αρρώστους για τα επόμενα δέκα χρόνια. Κοντά στο τέλος της ζωής της, αποσύρθηκε σε ένα ερημητήριο στην Αίγινα,[8] αλλά όταν εμφάνισε λέμφωμα Hodgkin επέστρεψε στην Αθήνα. Μετά από θεραπεία που θεωρήθηκε θαυματουργή, εγκατέλειψε την Αθήνα δύο χρόνια πριν από το θάνατό της και μετακόμισε στο νησί της Λέρου.[16] Η Γερόντισσα Γαβριηλία πέθανε στη Λέρο στις 28 Μαρτίου 1992.[9]
Παρακαταθήκη Επεξεργασία
Έζησε και κινήθηκε ανάμεσα σε πάρα πολλούς ετερόδοξους και αλλόθρησκους (η ίδια έλεγε ότι είχε κάνει τον γύρο του κόσμου οκτώ φορές) αλλά δεν επιδείκνυε ούτε ίχνος συγκρητισμού στην πνευματική της ζωή και στα θέματα της λατρείας.[4][5] Το 1996 κυκλοφόρησε στα ελληνικά μια βιογραφία της ζωής της με τίτλο Η Ασκητική της Αγάπης, γραμμένη από ένα πνευματικοπαίδι της, τη μοναχή Γαβριηλία Γεωργίου.[9] Το 1999 το βιβλίο μεταφράστηκε στα αγγλικά[17] και το 2000 στα ρωσικά.[9] Έκτοτε έχει 15 ελληνικές εκδόσεις, 2 αγγλικές εκδόσεις και έχει μεταφραστεί στα αραβικά, γαλλικά και σερβικά.[18]
Αποφθέγματα Επεξεργασία
Μερικά αποφθέγματα της αγίας από το βιβλίο Η ασκητική της αγάπης[4]:
53. Η σπουδαιότερη φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
87. Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεση τιμίων λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.
147. Η πνευματική μας καλλιέργεια γίνεται στην καρδιά. Αυτός είναι ο πνευματικός άνθρωπος. Όχι ο μορφωμένος, όπως θαρρούν πολλοί.
232. Εγώ ήμουν απλώς κάτι για τα προκαταρκτικά σας βήματα. Εάν δεν στερεώσετε με τον Χριστό και την εκκλησία, πάτε χαμένοι αν έστω και κατά διάνοια σκεφτείτε άνθρωπο. Αλίμονο σ' αυτόν που αντί να πάει στον Χριστό πηγαίνει σε άνθρωπο. Μακριά...
281. Η επιείκεια και η πραότης είναι τα όπλα και τα γνωρίσματα του πνευματικά δυνατού ανθρώπου. Αυτός «καταλαβαίνει» τα πάντα και συγχωρεί τα πάντα...
312. Τι ωραίο τραγούδι η ζωή! Και τι ευλογία όταν μετά από μια μακροχρόνια πορεία, μπορώ να πω πως από το 1937 μέχρι σήμερα, δεν έφυγε το αόρατο πρόσωπο του Θεού από κοντά μου κι από μέσα μου.
351. Ο γάμος είναι αγάπη, στοργή, φιλία. Δεν είναι «σεξ». Το «σεξ» είναι κάτι αντιθεϊκό γιατί είναι «του κόσμου τούτου». Δεν έχει σχέση με την ψυχή.
385. Δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με κάνει να στεναχωρηθώ...
Σημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ Ο λογαριασμός του ρωσικού ορθόδοξου αρχείου αποκαλεί αυτό το μοναστήρι "Μοναστήρι της Μαρίας και Μάρθας",[9] Ο Μπρέιντι το αποκαλεί "Μοναστήρι του Αγίου Λαζάρου"[8] και το Ορθόδοξο Wiki το αποκαλεί "Μοναστήρι των Αγίων Μαρίας και Μάρθας στη Βηθανία".[10] Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και το Μοναστήρι του Αγίου Λαζάρου χτίστηκαν μόλις το 1965.[14] Σύμφωνα με τη Ρωσική Εκκλησιαστική Αποστολή της Ιερουσαλήμ, δύο Βρετανίδες, που έγιναν ορθόδοξες μοναχές το 1932, πήραν τα θρησκευτικά ονόματα Μαρία και Μάρθα. Οργάνωσαν μια θρησκευτική κοινότητα στη Βηθανία, που ονομάστηκε Κοινότητα Βηθανίας της Ανάστασης του Κυρίου. Αμέσως μετά την ίδρυσή της, οι εκκλησιαστικές αρχές μετέφεραν την κοινότητα στη Γεθσημανή όπου συνδέθηκαν με την κοινότητα της Εκκλησίας της Μαρίας της Μαγδαληνής. Αν και το όνομά του παραμένει επίσημα η Κοινότητα Βηθανίας της Ανάστασης του Κυρίου, συχνά προσδιορίζεται ως το μοναστήρι της Μαρίας Μαγδαληνής.[15]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «ΕΚΤΑΚΤΟ: Αγιοκατατάχθηκε η Γερόντισα Γαβριηλία». romfea.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ «Κορυφώνονται οι τριήμεροι εορτασμοί για την αγιοκατάταξη της Οσίας Γαβριηλίας στη Λέρο». orthodoxianewsagency.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2024.
- ↑ Monastiriaka.gr - Γερόντισσα Γαβριηλία
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Μοναχή Γαβριηλία Γεωργίου (1996), Γερόντισσα Γαβριηλία: η ασκητική της αγάπης, Αθήνα, Εκδόσεις Επτάλοφος, δέκατη πέμπτη έκδοση - Οκτώβριος 2001, ISBN 960-90461-2-6.
- ↑ 5,0 5,1 Αγάπη δίχως όρια, επιμέλεια Μητροπολίτης Νεκτάριος (Αργολίδος), Εκδόσεις Επιστροφή, 2018, ISBN 9786185374006.
- ↑ Μοναχή Φιλοθέη, Η Γερόντισσα της χαράς, εκδόσεις Επιστροφή, 2018, ISBN 9786188345065.
- ↑ «Ανακοίνωση Ι.Μ. Λέρου για την Αγιοκατάταξη της Μοναχής Γαβριηλίας». ADOLOGALA.GR. ADOLOGALA.GR.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 8,8 Brady, John (Fall 2004). «Mother Gavrilia: "A Holocaust to His Love"». In Communion (Alkmaar, The Netherlands: Orthodox Peace Fellowship) (35). http://incommunion.org/2004/10/23/mother-gavrilia/. Ανακτήθηκε στις 8 December 2015.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 «Gerontissa (Elder) Gabrielia». Washington, D.C.: Russian Orthodox Cathedral of St. John the Baptist. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 «Gabrielia (Papayannis)». OrthodoxWiki. 11 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ Karellos 2001, σελ. 23.
- ↑ Marder 1979, σελ. 215.
- ↑ Karellos 2001, σελ. 25.
- ↑ Murphy-O'Connor 2008, σελ. 228.
- ↑ «Bethany Community of the Resurrection of the Lord». Jerusalem, Israel: Russian Ecclesiastical Mission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ 16,0 16,1 16,2 Karellos 2001, σελίδες 25–26.
- ↑ Nun Gavrilia 1999.
- ↑ Karellos 2001, σελ. 21.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Karellos, Nicholas (2001). «The Obedience of Love: An Interview with Sister Gavrilia». Road to Emmaus: A Journal of Orthodox Faith and Culture (Portland, Oregon: Richard Betts) 2 (4 (#7)): 21–40. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-28. https://web.archive.org/web/20160328093608/http://roadtoemmaus.net/back_issue_articles/RTE_07/The_Obedience_of_Love.pdf. Ανακτήθηκε στις 8 December 2015.
- Marder, Brenda L. (1979). Stewards of the Land: The American Farm School and Greece in the Twentieth Century. Macon, Georgia: Mercer University Press. ISBN 978-0-86554-844-2.
- Murphy-O'Connor, Jerome (28 Φεβρουαρίου 2008). The Holy Land: An Oxford Archaeological Guide from Earliest Times to 1700. Oxford, England: OUP Oxford. ISBN 978-0-19-164766-6.
- Nun Gavrilia (1999). Mother Gavrilia: The Ascetic of Love. Athens: Ekdoseis K. Papagiannoulis Tertios & Sia O.E. ISBN 978-960-7298-85-0.
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με έναν Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |