Γιάνις Τσάκστε
Ο Γιάνις Κρίσταπς Τσάκστε (14 Σεπτεμβρίου 1859 – 14 Μαρτίου 1927) ήταν Λετονός πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρέτησε ως ο πρώτος αρχηγός ανεξάρτητου λετονικού κράτους ως Πρόεδρος του Λαϊκού Συμβουλίου (1918–1920), Πρόεδρος της Συνταγματικής Συνέλευσης (1920). –1922) και ως πρώτος Πρόεδρος της Λετονίας (1922–1927). [8]
Νεανικά χρόνια Επεξεργασία
Ο Τσάκστε γεννήθηκε στην ενορία Λιελσεσάβα (τώρα Βιεστούρι) της περιοχής Γιέλγκαβα. Ήταν γιος αγρότη. [9] Έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο της Αγίας Άννας και εισήλθε στην Ακαδημία Πετρίνα στη Γιέλγκαβα, όπου συμμετείχε σε μαθητικές «βραδιές» υπερασπίζοντας τα νεολετονικά ιδεώδη. [9] Μετά την αποφοίτησή του το 1882, εισήλθε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Ενώ σπούδαζε στη Μόσχα, ο Τσάκστε ίδρυσε μια τοπική Λετονική Φοιτητική Εταιρεία το 1883, η οποία αργότερα έγινε η ακαδημαϊκή αδελφότητα "Austrums" [9] και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητες της τοπικής λετονικής κοινότητας μαζί με τους Κρισγιάνις Βάλντεμαρς και Φρίτσις Μπριβζεμνιέκς. [9] Ο Τσάκστε αποφοίτησε το 1886 και επέστρεψε στη Γιέλγκαβα.
Καριέρα και είσοδος στην πολιτική Επεξεργασία
Μετά την αποφοίτησή του από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, εργάστηκε στο νομικό τμήμα του Κυβερνείου Κούρλαντ και, από το 1888, ως γιατρός στη Γιέλγκαβα. [9] Το 1889 έγινε εκδότης της εφημερίδας «Tēvija», η οποία έγινε μια από τις πιο πολυδιαβασμένες λετονόφωνες εφημερίδες στο Κούρλαντ. Το 1895 έγινε ένας από τους κύριους διοργανωτές του 4ου Παν- Λεττονικού Φεστιβάλ Τραγουδιού στη Γιέλγκαβα, και εν μέρει χρηματοδότησε την εκδήλωση από την τσέπη του. Κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 συνεργάστηκε σε ένα έργο για τη δημιουργία λετονικής εθνικής αυτονομίας εντός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Το 1906 εξελέγη στην Πρώτη Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας όπου εντάχθηκε στο φιλελεύθερο Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα. Όταν ο τελευταίος διαλύθηκε από τον τσάρο, ο Τσάκστε ήταν ένα από τα 166 μέλη του, που υπέγραψαν το λεγόμενο Μανιφέστο του Βίμποργκ, καλώντας για μη βίαιη αντίσταση στο τσαρικό καθεστώς. Ως αποτέλεσμα, συνελήφθη μαζί με άλλα πρώην μέλη της Δούμας και, μετά τη δίκη, εξέτισε τρεις μήνες φυλάκιση.
Το 1915 ο Τσάκστε μετακόμισε στο Τάρτου, όπου συνίδρυσε την Κεντρική Επιτροπή για τις Λετονικές Υποθέσεις Προσφύγων και το 1917 έγινε ο πρόεδρος της. Το 1915 ο Τσάκστε οργάνωσε μια διαδήλωση, για να τιμήσει τον υποστράτηγο Αλεξέι Ποτάποφ, τον διοικητή της άμυνας της Γιέλγκαβα, ο οποίος αργότερα έγινε ένας από τους υποστηρικτές του σχηματισμού των Λετονικών Τυφεκιοφόρων. [10] Το 1917 ο Τσάκστε αναχώρησε για τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια περιοδεία, για να διαδώσει την ιδέα της ανεξαρτησίας της Λετονίας, αλλά το ταξίδι διεκόπη στη Στοκχόλμη με τα νέα της Ρωσικής Επανάστασης. Στη Στοκχόλμη δημοσίευσε ένα φυλλάδιο Οι Λετονοί και η Λετονία τους: Μια Λετονική Φωνή (Die Letten und ihre Latvia: Eine lettische Stimme), όπου δήλωνε ότι «το λετονικό έθνος θέλει…να επιτύχει…την ελευθερία του με βεβαιότητα να ηγείται στη Λετονία τη δική του εθνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη».
Το φθινόπωρο του 1917 ο Τσάκστε εργάστηκε στο τμήμα εξωτερικών του Προσωρινού Εθνικού Συμβουλίου της Λετονίας, όπου ετοίμασε ομιλίες σε ξένες κυβερνήσεις, που διαμαρτύρονταν κατά της γερμανικής κατοχής των εδαφών της Βαλτικής. Στις 17 Νοεμβρίου 1918 στην πρώτη σύνοδο του Λετονικού Λαϊκού Συμβουλίου (Tautas Padome), που είχε δημιουργηθεί ως αντιπροσωπευτικό όργανο του νέου λετονικού κράτους, ο Τσάκστε εξελέγη πρόεδρός του ερήμην, καθώς βρισκόταν εκείνη την εποχή στην πατρίδα του. Ενώ ενημερώθηκε για την εκλογή του, δεν κατάφερε να φτάσει εγκαίρως για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Λετονίας την επόμενη μέρα και η πράξη κηρύχθηκε από τον αντιπρόεδρο, Γκούσταβς Ζέμγκαλς.
Το 1919 ο Τσάκστε ταξίδεψε στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, συνάπτοντας σχέσεις με ξένους διπλωμάτες και μάλιστα προσπαθώντας να συντάξει ένα αίτημα για αποζημιώσεις από τη Γερμανία – το οποία δεν έλαβε υποστήριξη από τα κράτη της Αντάντ. Στις 13 Ιουλίου 1919 επέστρεψε στη Λετονία και ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος του Λαϊκού Συμβουλίου (Tautas Padome). Ενώ ανέλαβε τις ευθύνες του ως πολιτικός, ο Τσάκστε συνέχισε να διδάσκει στη νομική σχολή του νεοϊδρυθέντος Πανεπιστημίου της Λετονίας. Τον Νοέμβριο του 1919 του δόθηκε η βαθμίδα του τακτικού καθηγητή, αλλά το 1924 – το πτυχίο διδάκτορα νομικής.
Πρώτος αρχηγός κράτους μιας ανεξάρτητης Λετονίας Επεξεργασία
Μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές για τη Συνταγματική Συνέλευση της Λετονίας, ο Τσάκστε εξελέγη Πρόεδρός της την 1η Μαΐου 1920, αναλαμβάνοντας και πάλι τον ρόλο του προσωρινού αρχηγού του λετονικού κράτους. Επιλαχών στις εκλογές ήταν ο καταξιωμένος ποιητής και σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Ράινις. Δύο χρόνια αργότερα, στην πρώτη σύνοδο της πρώτης Σαϊμά της Λετονίας, στις 7 Νοεμβρίου 1922, ο Τσάκστε εξελέγη χωρίς αντίπαλο ως ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Λετονίας, με 92 μέλη της Σαϊμά να ψηφίζουν υπέρ της υποψηφιότητάς του και 6 κατά – ο μεγαλύτερος αριθμός ψήφων ποτέ, που δόθηκε σε υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές της Λετονίας. Ως Πρόεδρος, οι ευθύνες του Τσάκστε ήταν σε μεγάλο βαθμό εθιμοτυπικές, παρόλο που συνέχιζε να δίνει μεγάλη προσοχή στις εξωτερικές υποθέσεις, ιδίως στη διεθνή θέση της Λετονίας ως νέου ευρωπαϊκού κράτους στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, εξέδωσε 402 νόμους, έστειλε τρεις νόμους πίσω στη Σαϊμά για επανεξέταση και έδωσε χάρη σε 549 άτομα. Προκάλεσε κάποια διαμάχη το 1926, όταν έδωσε χάρη σε έναν εξέχοντα συγγραφέα και πρώην επικεφαλής της αντίπαλης φιλογερμανικής λετονικής κυβέρνησης-μαριονέτας Αντριέβς Νιέντρα, ο οποίος εξέτιε ποινή για προδοσία. Ωστόσο, ο Τσάκστε επέμεινε επίσης στην αποχώρηση του Νιέντρα από τη χώρα μετά τη χάρη.
Για τις προεδρικές εκλογές του 1925, το όνομα του Τσάκστε προτάθηκε από το κόμμα του Δημοκρατικού Κέντρου, ενώ ο Ράινις προτάθηκε από τους Σοσιαλδημοκράτες και ο Κάρλις Ούλμανις – από την Ένωση Λετονών Αγροτών. Στον πρώτο γύρο, ο νυν πρόεδρος τερμάτισε τρίτος, με 29 ψήφους, έναντι 33 του Ράινις και 32 του Ούλμανις. Όταν οι Σοσιαλδημοκράτες αποφάσισαν να αποσύρουν την υποψηφιότητα του Ράινις, πολύ ενάντια στη θέληση του τελευταίου, ο Τσάκστε κέρδισε τις εκλογές με 60 ψήφους.
Ο Γιάνις Τσάκστε πέθανε στη Ρίγα στις 14 Μαρτίου 1927 πριν από τη λήξη της δεύτερης τριετούς θητείας του και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Δάσους στη Ρίγα. Είναι ο μόνος Πρόεδρος της Λετονίας, που πέθανε στην εξουσία. [11]
Οικογένεια Επεξεργασία
Ήταν παντρεμένος με την Γιουστίνε Τσάκστε, το γένος Βεσέρε, και είχαν εννέα παιδιά.[8] Ο γιος του, ο υπολοχαγός Βισβάλντις Τσάκστε, πέθανε από τραύματα, που έλαβε στην άμυνα της Γιέλγκαβα το 1915. Ένας άλλος γιος, ο Κονσταντίνς Τσάκστε (1901–1945), δικηγόρος όπως ο πατέρας του, έγινε ένας από τους ηγέτες της λετονικής εθνικής αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και Πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου της Λετονίας, που συστάθηκε τον Φεβρουάριο του 1943 ως παράνομη Λετονή εθνική κυβέρνηση. Ο Κονσταντίνς Τσάκστε συνελήφθη από την Γκεστάπο και πέθανε σε μια αναγκαστική πορεία από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Στούτχοφ τον Φεβρουάριο του 1945.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6xk9bk7. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Janis-Cakste. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. cakste-janis.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ 5,0 5,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Antti Matikkala: «Suomen Valkoisen Ruusun ja Suomen Leijonan ritarikunnat» (Φινλανδικά) Edita. Ελσίνκι. 2017. σελ. 497. ISBN-13 978-951-37-7005-1.
- ↑ 8,0 8,1 Treijs, Rihards (2004). Prezidenti : Latvijas valsts un ministru prezidenti (1918–1940) (στα Latvian). Riga: Latvijas Vēstnesis. ISBN 9984-731-47-2.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Švābe, Arveds. Latvijas Encyclopēdija. Trīs Zvaigznes, Stockholm. 1950–1951
- ↑ Establishment of Latvian Riflemen Battalions in the Summer of 1915[νεκρός σύνδεσμος] Tēvijas Sargs accessed 29 March 2009
- ↑ Jānis Čakste: The First President of Latvia, 1922–1927
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία