Εκκολπωματίτιδα
Η εκκολπωματίτιδα, και ειδικά η εκκολπωματίτιδα του παχέος εντέρου, είναι μια νόσος του γαστρεντερικού συστήματος που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή των παθολογικών σακοειδών προσεκβολών - εκκολπωμάτων - που μπορεί να αναπτυχθούν στο τοίχωμα του παχέος εντέρου.[1] Τα συμπτώματα συνήθως περιλαμβάνουν πόνο στην κάτω κοιλιακή χώρα με αιφνίδια έναρξη, αλλά η νόσος μπορεί να εξελιχθεί και σε διάστημα λίγων ημερών.[1] Μπορεί επίσης να συνυπάρχουν ναυτία και διάρροια ή δυσκοιλιότητα.[1] Ο πυρετός ή η παρουσία αίματος στα κόπρανα υποδηλώνουν την ύπαρξη επιπλοκής.[1] Είναι δυνατόν να συμβούν επαναλαμβανόμενα επεισόδια. [2]
| Εκκολπωματίτιδα | |
|---|---|
 Τμήμα παχέος εντέρου (σιγμοειδές) με παρουσία πολλαπλών σακοειδών προεξοχών (εκκολπωμάτων). Τα εκκολπώματα εμφανίζονται και στις δύο πλευρές της επιμήκους μυικής δεσμίδας (κολική ταινία), που διατρέχει οριζόντια το δείγμα τοξοειδώς. | |
| Ειδικότητα | Γενική χειρουργική |
| Συμπτώματα | Κοιλιακός πόνος, πυρετός, ναυτία, διάρροια, δυσκοιλιότητα, παρουσία αίματος στα κόπρανα[1] |
| Επιπλοκές | Απόστημα, συρίγγιο, διάτρηση εντέρου[1] |
| Συνήθης έναρξη | Αιφνίδια έναρξη, ηλικία > 50[1] |
| Αίτια | Ασαφής[1] |
| Παράγοντες κινδύνου | Παχυσαρκία, έλλειψη δραστηριότητας, κάπνισμα, οικογενειακό ιστορικό, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα[1][2] |
| Διαγνωστική μέθοδος | Εξετάσεις αίματος, αξονική τομογραφία, κολονοσκόπηση, βαριούχος υποκλυσμός[1] |
| Διαφορική διάγνωση | Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου[2] |
| Πρόληψη | Μεσαλαζίνη, ριφαξιμίνη[2] |
| Θεραπεία | Αντιμικροβιακά, υδρική δίαιτα, νοσηλεία στο νοσοκομείο[1] |
| Νοσηρότητα | 3.3% στον ανεπτυγμένο κόσμο[1][3] |
| Ταξινόμηση | |
Τα αίτια της εκκολπωματίτιδας είναι ασαφή. [1] Παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν την παχυσαρκία, την έλλειψη άσκησης, το κάπνισμα, το οικογενειακό ιστορικό της νόσου και τη χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ).[1] [2] Ο ρόλος της δίαιτας της χαμηλής σε φυτικές ίνες ως παράγοντας κινδύνου δεν είναι βέβαιος.[2] Η ύπαρξη εκκολπωμάτων στο παχύ έντερο χωρίς παρουσία φλεγμονής είναι γνωστή ως εκκολπωμάτωση . [1] Φλεγμονή παρουσιάζεται στο 10% με 25% των περιπτώσεων σε κάποια χρονική στιγμή και οφείλεται σε βακτηριακή λοίμωξη.[2] [4] Η διάγνωση γίνεται συνήθως με αξονική τομογραφία, αν και οι εξετάσεις αίματος, η κολονοσκόπηση ή ο βαρυούχος υποκλυσμός μπορεί επίσης να συμβάλλουν στη διάγνωση. [1] Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου . [2]
Στα μέτρα πρόληψης περιλαμβάνονται η τροποποίηση των παραγόντων κινδύνου όπως η παχυσαρκία, η έλλειψη δραστηριότητας και το κάπνισμα.[2] Η μεσαλαζίνη και η ριφαξιμίνη θεωρούνται χρήσιμες για την πρόληψη επεισοδίων έξαρσης σε άτομα με εκκολπωμάτωση.[2] Η αποφυγή ξηρών καρπών και σπόρων ως προληπτικό μέτρο δεν συνιστάται πλέον, καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι πράγματι παίζουν ρόλο στην έναρξη της φλεγμονής στα εκκολπώματα. [1] [5] Για την ήπια εκκολπωματίτιδα, συνιστώνται αντιβιοτικά από το στόμα και δίαιτα με υγρές τροφές.[1] Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστούν ενδοφλέβια αντιβιοτικά, εισαγωγή στο νοσοκομείο και αυστηρή νηστεία.[1] Τα προβιοτικά δεν έχουν σαφή ρόλο.[2] Χειρουργική επέμβαση μπορεί να απαιτηθεί για την αντιμετώπιση επιπλοκών, όπως ο σχηματισμός αποστήματος, η δημιουργία συριγγίου και η διάτρηση του παχέος εντέρου. [1]
Η νόσος είναι συνηθισμένη στον δυτικό κόσμο, ενώ είναι σπάνια στην Αφρική και την Ασία.[1] Στον δυτικό κόσμο περίπου το 35% των ανθρώπων έχουν εκκολπωμάτωση, ενώ εμφανίζεται σε λιγότερο από 1% εκείνων που ζουν σε αγροτικές περιοχές της Αφρικής,[4] ενώ το 4 με 15% μπορεί να αναπτύξουν εκκολπωματίτιδα.[3] Στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη ο κοιλιακός πόνος εντοπίζεται συνήθως στην αριστερή κάτω πλευρά (σιγμοειδές κόλον), ενώ στην Ασία είναι συνήθως στη δεξιά (ανερχόμενο κόλον).[2] [6] Η ασθένεια γίνεται συχνότερη με την πρόοδο της ηλικίας, και είναι ιδιαίτερα συχνή σε άτομα άνω των 50 ετών[1] Η συχνότητας της έχει αυξηθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου.[2] Το 2003 στην Ευρώπη οδήγησε σε περίπου 13.000 θανάτους.[2] Είναι η πιο συχνή ανατομική νόσος του παχέος εντέρου.[2] Το κόστος που σχετίζεται με την εκκολπωματίτιδα ήταν περίπου 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ετησίως στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2013. [2]
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 «Diverticular Disease». www.niddk.nih.gov. Σεπτεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2016.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 Tursi, A (March 2016). «Diverticulosis today: unfashionable and still under-researched». Therapeutic Advances in Gastroenterology 9 (2): 213–28. doi:. PMID 26929783.
- ↑ 3,0 3,1 Pemberton, John H (16 Ιουνίου 2016). «Colonic diverticulosis and diverticular disease: Epidemiology, risk factors, and pathogenesis»
. UpToDate. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 Mandell, Douglas, and Bennett's Principles and Practice of Infectious Diseases. Churchill Livingstone. 2014. σελ. 986. ISBN 9781455748013.
- ↑ Young-Fadok, TM (October 2018). «Diverticulitis». New England Journal of Medicine 379 (17): 1635–42. doi:. PMID 30354951.
- ↑ Feldman, Mark (2010). Sleisenger & Fordtran's Gastrointestinal and liver disease pathophysiology, diagnosis, management (9th έκδοση). [S.l.]: MD Consult. σελ. 2084. ISBN 9781437727678.
