Ελευθέριος Σταυρίδης
Ο Ελευθέριος (ή Λευτέρης) Σταυρίδης (Σηλυμβρία 1893 – 14 Μαΐου 1966) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1925-1926 και βουλευτής το 1926, αργότερα αντικομμουνιστής και γραμματέας της ακροδεξιάς οργάνωσης Εθνική Ένωσις Ελλάς (ΕΕΕ ή 3Ε), και ένας από τους κύριους φορείς της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της εποχής.
| Ελευθέριος Σταυρίδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1893 |
| Θάνατος | 1966 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος πολιτικός συγγραφέας |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Καβάλας) |
Βιογραφικά στοιχεία
ΕπεξεργασίαΟ Ελευθέριος Σταυρίδης γεννήθηκε στη Σηλυμβρία της Ανατολικής Θράκης το 1893. Ήταν μέλος επταμελούς οικογένειας και ορφάνεψε από πολύ μικρή ηλικία. Την κηδεμονία του τότε ανέλαβε ο θείος του Νεκτάριος Καραμπουρούνης [1]. Μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη όπου τελειώνει τη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Κατόπιν έρχεται στην Αθήνα και φοιτά στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή που εκείνη την εποχή διευθύνει ο θείος του. Κατόπιν διορίζεται υπάλληλος στο Υπουργείο Εσωτερικών. Επιστρατεύεται το 1915 και στέλνεται στη Μακεδονία. Αποκλείεται στη Δράμα. Το 1917 μεταφέρεται μαζί με τον άρρενα πληθυσμό στο Πλέβεν της Βουλγαρίας, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας τον Οκτώβριο του 1918 απελευθερώνεται από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, έρχεται στην Ελλάδα και τοποθετείται ως υπάλληλος στη Διοίκηση Ανατολικής Μακεδονίας, στη Δράμα[1].
Η δράση του στο ΚΚΕ
ΕπεξεργασίαΟ Σταυρίδης εντάχθηκε στο ΣΕΚΕ, αμέσως μετά την ίδρυσή του, στο τμήμα της Δράμας. Στο 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, τον Απρίλη του 1920, ο Σταυρίδης ήταν αντιπρόσωπος του τμήματος της Δράμας. Το 1921 επιστρατεύθηκε και πάλι και στάλθηκε στη Μικρά Ασία. Δραστηριοποιήθηκε στο Μικρασιατικό Μέτωπο ως στέλεχος του κόμματος μαζί με τον Παντελή Πουλιόπουλο και τον Γιώργη Νίκολη, προβάλλοντας τις τότε θέσεις του ΣΕΚΕ ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία[2]. Με τη λήξη της μικρασιατικής εκστρατείας επέστρεψε στην Αθήνα, ανέλαβε συντάκτης του Ριζοσπάστη και δραστηριοποιήθηκε στο Κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών. Επίσης εντάχθηκε άμεσα στην ηγετική ομάδα του ΣΕΚΕ, καθώς πολλά στελέχη του κόμματος ήταν φυλακισμένα.
Το Σεπτέμβη του 1923 στο 2ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του κόμματος το Δεκέμβρη του 1924 ο Σταυρίδης θα επανεκλεγεί μέλος της ΚΕ, και μαζί με τον Πουλιόπουλο θα πρωτοστατήσουν στη μετονομασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, στη διαγραφή της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ ως οπορτουνιστών και στη μπολσεβικοποίηση του κόμματος.[3]
Το Σεπτέμβριο του 1925 εκλέχθηκε προσωρινός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, αντικαθιστώντας τον Παντελή Πουλιόπουλο, που είχε συλληφθεί από το Δικτατορικό Καθεστώς του Πάγκαλου. Κατά το ξέσπασμα του Κονδυλικού κινήματος του 1926 για την ανατροπή της δικτατορίας του Παγκάλου, ο Σταυρίδης πρότεινε μια συνεργασία ευρύτερης και βαθύτερης έκτασης με τον Κονδύλη και άλλους αστικούς παράγοντες, πράγμα το οποίο δεν δέχτηκε η υπόλοιπη καθοδήγηση του κόμματος, που επιθυμούσε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος και τη συνέχιση της επαναστατικής πάλης. Το Σεπτέμβριο του 1926 στη θέση του Γραμματέα τον αντικατέστησε ο Παστιάς Γιατσόπουλος.[4]
Στις εκλογές του Νοέμβρη του 1926 ο Σταυρίδης εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ στην Καβάλα. Ωστόσο δύο χρόνια αργότερα, το 1928, διαγράφηκε από το ΚΚΕ με την κατηγορία της "φιλοαστικής παρέκκλισης".[5]
Συνεργάτης του Καφαντάρη και γραμματέας των ΕΕΕ
ΕπεξεργασίαΣτη συνέχεια υπήρξε άμεση προσχώρησή του στο Προοδευτικό Κόμμα του Γεωργίου Καφαντάρη, καθώς και αντικομμουνιστική μεταστροφή του. Μάλιστα, αμέσως μετά τη μεταστροφή του αυτή, ξυλοκοπήθηκε στην παραλία της Καβάλας, στην περιφέρεια που είχε εκλεγεί βουλευτής[6]. Ο Σταυρίδης για τα επόμενα χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του Καφαντάρη και πολιτεύτηκε αρκετές φορές με το κόμμα του. Ωστόσο, παράλληλα με τη συνεργασία του αυτή ο Σταυρίδης συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση της ακροδεξιάς φασιστικής οργάνωσης Εθνική Ένωσις Ελλάς, των λεγομένων Τριών Έψιλον [7]. Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας ο Σταυρίδης συνεργάστηκε με το νέο καθεστώς, ενώ στην Κατοχή διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας "Ακρόπολις".
Το 1946 πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη όπου γεννιέται και η μοναδική του κόρη. Την ίδια χρονιά γυρίζει στην Αθήνα όπου και κρύβεται από το φόβο των κομμουνιστών σε γνωστή κλινική των Αθηνών σε όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου. Το 1949 μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη όπου δημοσιογραφεί στις εφημερίδες Μακεδονία και Ελληνικός Βορράς.
Μεταγενέστερη πολιτική δράση
ΕπεξεργασίαΤο 1952 γίνεται διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Θεσσαλονίκης. Το 1953 έρχεται στην Αθήνα όπου γίνεται σύμβουλος του τότε αρχηγού ΓΕΣ Σόλωνος Γκίκα. Διδάσκει στις Σχολές Γενικής Μορφώσεως, Εθνικής Αμύνης, Σχολής Πολέμου και Σχολής Χωροφυλακής, μαθήματα προπαγάνδας και ιστορίας του ΚΚΕ. Το 1953 εκδίδει το βιβλίο του "Τα παρασκήνια του ΚΚΕ".
Το 1958 επί κυβερνήσεως Καραμανλή ο Σταυρίδης έγινε σύμβουλος στο υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως μέχρι το 1964[8].
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Καραμανλή ο Σταυρίδης συμμετείχε στη συγκρότηση μυστικής αντικομμουνιστικής ιδεολογικής επιτροπής, στην οποία συμμετείχαν και οι Γεώργιος Γεωργαλάς και Γεώργιος Παπαδόπουλος, και η οποία χρηματοδοτούταν από την κυβέρνηση και είχε στόχο να ανακοπεί η επιρροή της ΕΔΑ στην κοινωνία[9], η οποία τότε βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση (1958). Μάλιστα, εκτιμάται πως τα μυστικά κρατικά κονδύλια προς την "εθνικόφρονα" αντικομμουνιστική επιτροπή ανέρχονταν σε εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές, ποσό αξιοσημείωτο για την εποχή εκείνη[10]. Το σχέδιο «Περικλής» που εφαρμόστηκε στις εκλογές του 1961 με σκοπό την εκλογική συρρίκνωση της ΕΔΑ, είχε σχεδιαστεί από τον Σταυρίδη.
Ο Σταυρίδης ξεχώρισε για την αναπαραγωγή κυρίαρχων την εποχή εκείνη αντικομμουνιστικών στερεοτύπων όπως ο εκσλαβισμός των Ελλήνων και η αφάνιση του ελληνικού Πολιτισμού από τον Κομμουνισμό. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε ως γραφικός αντικομμουνιστής από συγγραφείς όπως ο Φρέντυ Γερμανός[11].
Ο Σταυρίδης επανακαλείται ως σύμβουλος στο υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως το 1966 επί κυβερνήσεως Στεφανόπουλου. Όμως δεν θα προλάβει να αναλάβει καθήκοντα. Απεβίωσε στις 14 Μαΐου 1966[8].
Πηγές
Επεξεργασία1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' τόμος 1919-1949, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
2. Άγγελος Ελεφάντης: "ΚΚΕ και αστισμός στο μεσοπόλεμο", εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1976
3. Λέανδρος Μπόλαρης: ΣΕΚΕ : Οι ρίζες της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Αθήνα 2008
4. Ελευθέριος Σταυρίδης: "Τα παρασκήνια του ΚΚΕ", Εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1988
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 Ελ. Σταυρίδης: Τα παρασκήνια του ΚΚΕ, Εκδ. Σύγχρονη Σκέψις, προλογικό σημείωμα, σελ. 4
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος Α' (2012), σελ. 114-115
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος Α' (2012), σελ. 153
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος Α' (2012), σελ. 186-187
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ τόμος Α' (2012), σελ. 196
- ↑ Αλέξανδρος Δάγκας: Ο χαφιές, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
- ↑ Άγγελος Ελεφάντης: Η επαγγελία της αδύνατης Επανάστασης: ΚΚΕ και αστισμός στο Μεσοπόλεμο, Εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 50
- ↑ 8,0 8,1 Ελ. Σταυρίδης:Τα Παρασκήνια του ΚΚΕ, Προλογικό σημείωμα, σελ.4
- ↑ Το βρώμικο '58
- ↑ http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=10/10/2010&id=212021 Ο δαιμόνιος θείος απ' το Ντιτρόιτ
- ↑ Φρέντυ Γερμανός:Το Αντικείμενο (Νίκος Ζαχαριάδης) Ιστορικό μυθιστόρημα, όγδοη έκδοση, Εκδόσεις Καστανιώτη σελ.76