Ενωμένη Αρμενία

Η Ενωμένη Αρμενία (κλασικά αρμενικά: Միացեալ Հայաստան‎‎, μεταρρυθμισμένη ορθογραφία: Միացյալ Հայաստան, μεταγραφή: Μιατσιάλ Χαγιαστάν), επίσης γνωστή ως Μεγάλη Αρμενία, είναι αρμενική εθνοεθνικιστική αλυτρωτική έννοια που αναφέρεται σε περιοχές εντός της παραδοσιακής αρμενικής πατρίδας—τα αρμενικά υψίπεδα—τα οποία επί του παρόντος ή ιστορικά κατοικούνται ως επί το πλείστον από Αρμένιους. Η ιδέα αυτού το οποίοι οι Αρμένιοι βλέπουν ως ενοποίηση της ιστορικής γης τους διαδόθηκε σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα και υποστηρίχθηκε από ιδιώτες, οργανισμούς και ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικιστικών κομμάτων όπως η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία (ΑΕΟ ή Ντασνακτσουτιούν) και Κληρονομιάς, τον ΜΑΣΑΑ και άλλοι.

Η σύγχρονη έννοια της Ενωμένης Αρμενίας, όπως ισχυρίζεται η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία.Πορτοκαλί: περιοχές με συντριπτική πλειοψηφία κατοικούμενη από Αρμενίους (Δημοκρατία της Αρμενίας: 98%, Ναγκόρνο-Καραμπάχ: 99%, Τζαβαχέτι: 95%)Κίτρινο: Ιστορικές αρμενικές περιοχές που προς το παρόν έχουν καθόλου ή ασήμαντο αρμενικό πληθυσμό (Δυτική Αρμενία και Ναχιτσεβάν)

Το Όρος Αραράτ, το οποίο σήμερα βρίσκεται στην Τουρκία, φαίνεται από την Αρμενική πρωτεύουσα Ερεβάν. Συμβολίζει την Δυτική Αρμενία στην κοινή γνώμη της Αρμενίας.

Η ιδέα της ΑΕΟ για την «Ενωμένη Αρμενία» περιλαμβάνει τις αξιώσεις για τη Δυτική Αρμενία (ανατολική Τουρκία), τοΝαγκόρνο-Καραμπάχ (Αρτσάχ), τον μεσόγειο θύλακα Ναχιτσεβάν του Αζερμπαϊτζάν και τη περιοχή Τζαβαχέτι (Τζαβάχκ) της Γεωργίας. Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και το Τζαβάχκ κατοικούνται στη συντριπτική τους πλειοψηφία από Αρμένιους. Η Δυτική Αρμενία και το Ναχιτσεβάν είχαν σημαντικούς αρμενικούς πληθυσμούς στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά δεν έχουν πλέον. Ο αρμενικός πληθυσμός της ανατολικής Τουρκίας εξολοθρεύθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τη γενοκτονία του 1915, όταν η χιλιόχρονη αρμενική παρουσία στη περιοχή έληξε σε μεγάλο βαθμό και η πολιτιστική κληρονομιά των Αρμένιων καταστράφηκε κυρίως από την τουρκική κυβέρνηση . Το 1919 η κυβέρνηση της Πρώτης Δημοκρατίας της Αρμενίας στην οποία κυριαρχούσε η ΑΕΟ κήρυξε την επίσημη ενοποίηση των αρμενικών εδαφών. Η ΑΕΟ βασίζει τους ισχυρισμούς της προς την Τουρκία με βάση τη συνθήκη των Σεβρών του 1920, η οποία ουσιαστικά αναιρέθηκε από τα επόμενα ιστορικά γεγονότα. Οι εδαφικοί ισχυρισμοί της Τουρκίας συχνά θεωρούνται ως ο τελικός στόχος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των υποθετικών αποζημιώσεων της γενοκτονίας .

Το πιο πρόσφατο αρμενικό αλυτρωτικό κίνημα, το κίνημα του Καραμπάχ που ξεκίνησε το 1988, προσπάθησε να ενοποιήσει το Ναγκόρνο-Καραμπάχ με την τότε Σοβιετική Αρμενία. Ως αποτέλεσμα, λόγω του επακόλουθου πόλεμου με το Αζερμπαϊτζάν, οι αρμενικές δυνάμεις έχουν καθιερώσει αποτελεσματικό έλεγχο πάνω από το μεγαλύτερο μέρος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και τις γύρω περιοχές, έχοντας ως αποτέλεσμα την επιτυχή ντε φάκτο ένωση της Αρμενίας και του Καραμπάχ. Μερικοί Αρμένιοι εθνικιστές θεωρούν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ "το πρώτο στάδιο της Ενωμένης Αρμενίας."

H Ενωμένη Αρμενία θεωρείται από την πλειοψηφία των χωρών του Δυτικού κόσμου, ως κίνημα αντίστασης, ενώ πολλά κράτη, το κατατάσσουν ως τρομοκρατική και εγκληματική οργάνωση, ενώ ευθύνεται ακόμη και για αιματηρό και βίαιο διωγμό Αρμενόφωνων κατοίκων, από τις περιουσίες τους. Κανένα κράτος πότε δεν επιχείρησε να αναγνωρίσει την Δημοκρατία του Αρτσάχ, ως κυρίαρχο κράτος, επειδή στην περιοχή δεν υπάρχει νομική υπόσταση. Παρότι όμως του ότι η πλειοψηφία της περιοχής είναι οι Αρμένιοι, όλα τα κράτη διεθνώς, αναγνωρίζουν τόσο την Δημοκρατία του Αρτσάχ, όσο και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ως νόμιμα περιοχές του Αζερμπαϊτζάν, ενώ κάθε προσπάθεια απόσχισης του από αυτό, θεωρείται παράνομη και αντισυνταγματική, έναντι όλων των χωρών. Επίσης πολλά κράτη διεθνώς θεωρούν τους Αρμένιους εθνικιστές και την "Ενωμένη Αρμενία", δάκτυλο και υποστηρικτή της Μόσχας, ενώ φέρεται ακόμα να υπάρχει ακόμη και εμπλοκή της Ρωσικής κυβέρνησης, στην μακροχρόνια κατάσταση της περιοχής, ενώ αντίστοιχα πολλά κράτη κατηγορούν εδώ και πολλά χρόνια την Ρωσία, ως διάδοχο κράτος της άλλοτε ΕΣΣΔ, για την μακροχρόνια πολιτική σύρραξη της Αρμενίας με το Αζερμπαϊτζάν, επειδή η άλλοτε ΕΣΣΔ, δεν διαχώρισε σωστά τα σημερινά σύνορα των δύο χωρών (η μια χώρα με την άλλη, έχουν θυλάκες και εδάφη η μία στην άλλη), με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα αναρχία και συγκρούσεις, στις δύο αυτές υπερκαυκάσιες χώρες, άλλα και πληθυσμοί της μίας χώρας στην άλλη, ενώ τόσο το Γιερεβάν όσο και το Μπακού, δεν έχουν κάνει καμία προσπάθεια να επιλυθούν οι πολιτικές συγκρούσεις και η κατάσταση στην περιοχή.

Περιοχές που διεκδικεί η Ενωμένη Αρμενία

Αρμενία

• Όλη την σημερινή Αρμένικη Επικράτεια

Αζερμπαϊτζάν

• Την ανακηρυγμένη, Δημοκρατία του Αρτσάχ, η οποία είναι μη αναγνωρισμένη δημοκρατία στο Νότιο Καύκασο. Η περιοχή θεωρείται από τον ΟΗΕ μέρος του Αζερμπαϊτζάν, αλλά είναι υπό τον έλεγχο των Αρμενίων αυτονομιστών. Η Δημοκρατία του Αρτσάχ ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παλαιάς αυτόνομης περιοχής του Ναγκόρνο-Καραμπάχ της ΕΣΣΔ και κάποιες γειτονικές περιοχές που τη δίνουν κοινά σύνορα με την Αρμενία προς τη δύση, το Ιράν στα νότια, και το Αζερμπαϊτζάν στα βόρεια και τα ανατολικά.
• Την Αυτόνομη Δημοκρατία του Ναχιτσεβάν (εδώ και πολλά χρόνια πλειοψηφία αποτελούν οι Αζέροι)
• Τους αρμένικους θύλακες Αρτσβασέν και Τιγκρανασέν

Γεωργία

• Μέρος της Περιφέρειας Σάμτσχε-Τζαβαχέτι (ο μισός πληθυσμός της περιοχής είναι Αρμένιοι, ενώ η πλειοψηφία της περιοχής είναι οι Γεωργιανοί)

Τουρκία

• Την Δυτική Αρμενία (καταλαμβάνει περιοχές της Ανατολικής Ανατολίας και της Μαύρης Θάλασσας), με σημαντικότερες πόλεις το Ερζερούμ, το Καρς, το Βαν, το Αρτβίν, την Τραπεζούντα και την Ριζούντα. (εδώ και πολλά χρόνια πλειοψηφία αποτελούν στην περιοχή οι Τούρκοι, ενώ οι περισσότεροι Αρμένιοι εκδιώχθηκαν κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922, τόσο στην σημερινή Αρμενία, όσο και σε άλλες χώρες παγκόσμια, δημιουργώντας την Αρμενική Διασπορά, ενώ άλλοι Αρμένιοι έγιναν Κρυπτοχριστιανοί, αλλά και Χεμσίν, ασπάζοντας το Ισλάμ, προκειμένου να θεωρούνται Τούρκοι πολίτες)

Βιβλιογραφία

• The frontier between Armenia and Turkey as decided by President Woodrow Wilson, November 22, 1920. Armenian National Committee. 1920. 
• Hovannisian, Richard G. (1971). The Republic of Armenia: The first year, 1918–1919. 1. Berkeley: University of California Publishing. ISBN 978-0-520-01805-1. 
• Suny, Ronald Grigor (1993). Looking Toward Ararat: Armenia in Modern History. Bloomington: Indiana university press. ISBN 978-0-253-20773-9. 
• Chorbajian, Levon (1994). The Caucasian Knot: The History & Geopolitics of Nagorno-Karabagh. London: Zed Books. ISBN 978-1-85649-288-1. 
• Verluise, Pierre (1995). Armenia in Crisis: The 1988 Earthquake. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 978-0-8143-2527-8. 
• Minahan, James (1998). Miniature Empires: A Historical Dictionary of the Newly Independent States. Westport, Connecticut: Greenwood. ISBN 978-0-313-30610-5. 
• Hewsen, Robert H. (2001). Armenia: A Historical Atlas. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-33228-4. 
• Cornell, Svante E. (2001). Small Nations and Great Powers: A Study of Ethnopolitical Conflict in the Caucasus. Routledge. ISBN 978-0-203-98887-9. 
• Ambrosio, Thomas (2001). Irredentism: Ethnic Conflict and International Politics. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-275-97260-8. 
• Cornell, Svante E. (2002). Autonomy and Conflict: Ethnoterritoriality and Separatism in the South Caucasus – Case in Georgia (PDF). Uppsala: Department of Peace and Conflict Research, Report No. 61. ISBN 91-506-1600-5. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2019. 
• de Waal, Thomas (2003). Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War. New York: New York University Press. ISBN 978-0-8147-1945-9. 
• Phillips, David L. (2005). Unsilencing the Past: Track Two Diplomacy and Turkish-Armenian Reconciliation. New York: Berghahn Books. ISBN 978-1-84545-007-6. 
• Libaridian, Gerald J. (2007). Modern Armenia: people, nation, state. New Brunswick, N.J.: Transaction Publishers. ISBN 978-1-4128-0648-0. 
• Papian, Ara (2009). Αρχειοθετημένο αντίγραφο (PDF) (στα Αρμενικά). Yerevan: Modus Vivendi. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2019. 
• Harutyunyan, Arus (2009). Contesting National Identities in an Ethnically Homogeneous State: The Case of Armenian Democratization. Kalamazoo, Michigan: Western Michigan University. ISBN 978-1-109-12012-7. 
• Leoussi, Athena S.· Gal, Allon (2010). The call of the homeland: diaspora nationalisms, past and present. Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-18210-3. 
• Hille, Charlotte Mathilde Louise (2010). State Building and Conflict Resolution in the Caucasus. Leiden, Netherlands: Brill. ISBN 978-90-04-17901-1. 
• Marshall, Alex (2010). The Caucasus Under Soviet Rule. Hoboken, New Jersey: Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-84700-8. 
• Adalian, Rouben Paul (2010). Historical Dictionary of Armenia. Lanham, Maryland: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7450-3. 
• Cornell, Svante (2011). Azerbaijan Since Independence. New York: M.E. Sharpe. ISBN 978-0-7656-3004-9.