Ερμιόνη (Ροσσίνι)
Ερμιόνη είναι το όνομα μιας τραγικής όπερας σε δύο πράξεις του Τζοακίνο Ροσσίνι σε ιταλικό λιμπρέτο του Αντρέα Λεόνε Τόττολα, βασισμένο στην τραγωδία Ανδρομάχη του Ρακίνα.
| Ερμιόνη | |
|---|---|
 Σελίδα τίτλου του λιμπρέτου, Νάπολη 1819 | |
| Γλώσσα πρωτοτύπου | Ιταλικά |
| Είδος | τραγική όπερα |
| Μουσική | Τζοακίνο Ροσσίνι |
| Λιμπρέτο | Αντρέα Λεόνε Τόττολα |
| Πράξεις | 2 |
| Πρεμιέρα | 27 Μαρτίου 1819 |
| Θέατρο | Θέατρο του Σαν Κάρλο, Νάπολη |
Ιστορικό απόδοσης Επεξεργασία
19ος αιώνας Επεξεργασία
Η Ερμιόνη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο του Σαν Κάρλο της Νάπολης, στις 27 Μαρτίου 1819. Για λόγους που δεν είναι ακόμη ξεκάθαροι, η όπερα αποσύρθηκε στις 19 Απριλίου μετά από μόλις επτά παραστάσεις και δεν ξαναβγήκε παρά πάνω από εκατό χρόνια μετά τον θάνατο του Ροσσίνι. Μια πιθανή εξήγηση για την αποτυχία της θα μπορούσε να είναι η επιλογή του συνθέτη να προτιμήσει τη χρήση του ρετσιτατίβο (accompagnato) έναντι του secco (δηλ. με συνοδεία ορχήστρας αντί σκέτο μπάσο) και να συνδέσει κάθε σκηνή με την επόμενη κατά τρόπο που να θυμίζει τις γαλλικές όπερες του Γκλουκ και του Σποντίνι (ο τελευταίος θα είχε επίσης τεράστια επιρροή στην Ευριάνθη του Βέμπερ, τέσσερα χρόνια αργότερα)[1]
Παρά την αποτυχία της όπερας, ο Ροσσίνι φαινόταν να την αγαπά πολύ και κράτησε το χειρόγραφό, μαζί με μερικά άλλα από τα χρόνια που ζούσε στην Νάπολη, μέχρι το θάνατό του. Η αυτόγραφη παρτιτούρα παραδόθηκε στη συνέχεια από τη χήρα, Ολύμπη Πελισσιέ, στον Ευγένιο Λεκόμτ, ο οποίος το εμπιστεύτηκε στη Βιβλιοθήκη του Μουσείου Όπερας του Παρισιού.[2] Τελικά, μια συναυλία δόθηκε στη Σιένα τον Αύγουστο του 1977.
Σε μεγάλη ηλικία, όταν ρωτήθηκε αν θα ήθελε η Ερμιόνη να μεταφραστεί και να παρουσιάζεται στις γαλλικές σκηνές, ο συνθέτης φέρεται να απάντησε: "Είναι ο μικρός μου ιταλικός Γουλιέλμος Τέλλος και δεν θα δει το φως της δημοσιότητας παρά μετά τον θάνατό μου."[3]
20ος αιώνας και μετέπειτα Επεξεργασία
Η πρώτη σύγχρονη παράσταση ήταν στο Φεστιβάλ Όπερας Ροσσίνι του Πέζαρο στις 22 Αυγούστου 1987, με τους Μονσεράτ Καμπαγιέ, Μέριλιν Χορν, Κρις Μέριτ και Ρόκγουελ Μπλέικ. Στη Βρετανία, μια παράσταση σε συναυλιακή μορφή πραγματοποιήθηκε στο Queen Elizabeth Hall στις 10 Απριλίου 1992 και η πρώτη παράσταση ήταν στο Γκλίντμπορν στις 22 Μαΐου 1995. Στις ΗΠΑ, μια παράσταση σε μορφή συναυλίας δόθηκε στην Όπερα του Σαν Φρανσίσκο στις 26 Ιουνίου 1992 και η όπερα ανέβηκε για πρώτη φορά από την Όπερα Όμαχα στις 11 Σεπτεμβρίου 1992 σε μια παραγωγή του Τζόναθαν Μίλλερ.
Άλλες σκηνικές παραστάσεις της Ερμιόνης τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί στη Νάπολη (1988 και 2019), στη Μαδρίτη, στη Ρώμη (1991), στο Μπουένος Άιρες (1992) και στη Σάντα Φε (2000). Η Όπερα της Νέας Υόρκης και η Όπερα του Ντάλας ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μια παραγωγή το 2004.[4] Μια συναυλία της Ερμιόνης παρουσιάστηκε στο Παλάτι της Όπερας της Κορούνια τον Ιούνιο του 2015 υπό τη διεύθυνση του Αλμπέρτο Ζέντα. Η πρώτη παραγωγή της Γερμανίας παρουσιάστηκε στο Θέατρο του Ρόστοκ στις 5 Μαρτίου 2016 υπό τη διεύθυνση του Ντέιβιντ Πάρι.
Ρόλοι του έργου Επεξεργασία
| Ρόλος | Είδος φωνής | Ηθοποιοί της πρεμιέρας
27 Μαρτίου 1819 (Μαέστρος: Νικόλα Φέστα) |
|---|---|---|
| Ερμιόνη, κόρη της Ελένης και του Μενέλαου | σοπράνο | Isabella Colbran |
| Ανδρομάχη, χήρα (πρώην σύζυγος του Έκτορα) | κοντράλτο | Benedetta Rosmunda Pisaroni |
| Πύρρος, γιος του Αχιλλέα και βασιλιάς της Ηπείρου | τενόρος | Andrea Nozzari |
| Ορέστης, γιος του Αγαμέμνονα | τενόρος | Giovanni David |
| Πυλάδης, φίλος του Ορέστη | τενόρος | Giuseppe Ciccimarra |
| Κλεώνη, έμπιστη της Ερμιόνης | μέτζο-σοπράνο | Maria Manzi |
| Φοινίκιος, παιδαγωγός του Πύρρου | μπάσος | Michele Benedetti |
| Κεφίσα, έμπιστη της Ανδρομάχης | κοντράλτο | Raffaella De Bernardis |
| Άτταλος, έμπιστος του Πύρρου | τενόρος | Gaetano Chizzola |
| Αστυάναξ, γιος της Ανδρομάχης | βουβός | |
| Άρχοντες της Ηπείρου, Τρώες αιχμάλωτοι, συνοδοί του Ορέστη, Σπαρτιάτισσες κοπέλες | ||
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Sietz, Reinhold (2002). Hiller, Ferdinand (opera). Oxford Music Online. Oxford University Press.
- ↑ Gossett, Suzanne (12 Οκτωβρίου 2006). Editing Collaborative Drama. Cambridge University Press. σελίδες 213–224.
- ↑ John., Osborne, (1998). John Osborne : plays 3. Faber and Faber. ISBN 0-571-17847-2. 1225866997.
- ↑ «New York Times New York City Poll, April 2004». ICPSR Data Holdings. 18 Οκτωβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2023.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ermione στο Wikimedia Commons
