Βικιπαίδεια

Ζωρζ Ντυαμέλ

Γάλλος συγγραφέας

Ο Ζωρζ Ντυαμέλ (γαλλικά: Georges Duhamel‎‎, ΔΦΑ:[dy.amɛl], (30 Ιουνίου 1884 - 13 Απριλίου 1966) ήταν Γάλλος γιατρός και συγγραφέας, γεννημένος στο Παρίσι.

Ζωρζ Ντυαμέλ
Ο Ζωρζ Ντυαμέλ γύρω στα 1930
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Georges Duhamel (Γαλλικά)
Προφορά
Γέννηση30  Ιουνίου 1884[1][2][3]
Παρίσι[4][5]
Θάνατος13  Απριλίου 1966[1][6][2]
Βαλμοντουά[5]
Τόπος ταφήςνεκροταφείο του Βαλμοντουά (49°5′44″ s. š., 2°11′22″ v. d.)[7]
ΨευδώνυμοDenis Thévenin[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[2][9]
ΣπουδέςLycée Buffon
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[10]
ποιητής[10]
μυθιστοριογράφος
ιατρός[10]
διηγηματογράφος
ΕργοδότηςAlliance française (από 1947)
Αξιοσημείωτο έργοΠολιτισμός: 1914-1917
Χρονικό των Πασκιέ
Οικογένεια
ΣύζυγοςBlanche Albane
ΤέκναΑντουάν Ντυαμέλ[11]
Μπερνάρ Ντυαμέλ
Ζαν Ντυαμέλ
ΓονείςΠιέρ Εμίλ Ντυαμέλ
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΙσόβιος γραμματεύς της Γαλλικής Ακαδημίας (1944–1946)
president of the Société des gens de lettres (1936)[12]
πρόεδρος (1947–1949, Alliance française)
30η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1935–1966)
Βραβεύσειςβραβείο Γκονκούρ (1918)[13]
Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής[14]
Πολεμικός Σταυρός 1914-1918 (Γαλλία)[14]
Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων[13]
Commander of the ordre de la Santé publique[14]
Μεγάλο Βραβείο των καλύτερων μυθιστορημάτων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα[15]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Έγινε διάσημος με το μυθιστόρημα-μαρτυρία για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Πολιτισμός (1918) για το οποίο έλαβε το βραβείο Γκονκούρ και το Χρονικό των Πασκιέ, (1933-1945). Διετέλεσε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, της οποίας ήταν μόνιμος γραμματέας από το 1944 έως το 1946[16]. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Γαλλικού Συνδέσμου (Alliance française) και συνέβαλε στην ανανέωσή του μετά τον πόλεμο. Ο Ζωρζ Ντυαμέλ ήταν πατέρας του συνθέτη Αντουάν Ντυαμέλ και παππούς του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ζερόμ Ντυαμέλ.

Βιογραφία

Επεξεργασία

Ο Ζωρζ Ντυαμέλ, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 30 Ιουνίου 1884. Ήταν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που αγωνίστηκε να επιβιώσει με το εισόδημα του ασταθούς πατέρα του. Τα βάσανα και οι εντάσεις αυτών των πρώτων χρόνων αντικατοπτρίζονται στο διάσημο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Ο συμβολαιογράφος της Χάβρης (Le Notaire du Havre,1933), το πρώτο βιβλίο της σειράς μυθιστορημάτων Χρονικό των Πασκιέ.[17]

Παρ 'όλο που η παιδική ηλικία του διαταράχθηκε από πολυάριθμες κρίσεις, οι οποίες σε πάρα πολλές περιπτώσεις ανάγκασαν την οικογένεια Ντυαμέλ να μετακομίσει απότομα, ο Ζωρζ Ντυαμέλ κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του το 1902, να σπουδάσει βιολογία και ιατρική και να πάρει το δίπλωμα του το 1909. Η πρώτη του επιλογή ήταν να γίνει γιατρός, παρόλο που είχε μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία και τις τέχνες και ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται μ' αυτά παράπλευρα με την ιατρική, που ήταν το κύριο επάγγελμά του.

Μεταξύ 1906 και 1909, έχοντας προσχωρήσει στον ουνανιμισμό[18] συμμετείχε με τον συγγραφέα Ζυλ Ρομαίν, τον ποιητή Σαρλ Βιλντράκ κ.α. στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου το Αβαείο του Κρετέιγ ( l'Abbaye de Créteil). Η ομάδα συγκέντρωσε ποιητές, συγγραφείς, μουσικούς και ζωγράφους, έγραφαν ποίηση και ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις.

Από το 1912, έγινε συντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Mercure de France. Το 1935 ανέλαβε την διεύθυνση του περιοδικού και τον εκδοτικό οίκο.

Έργο

Επεξεργασία

Όταν κηρύχθηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ζωρζ Ντυαμέλ κατατάχτηκε εθελοντικά και υπηρέτησε ως στρατιωτικός χειρουργός για τέσσερα χρόνια, συχνά σε επικίνδυνες καταστάσεις, στην πρώτη γραμμή. Οι επώδυνες και τραυματικές εμπειρίες από τον πόλεμο αποτέλεσαν το θέμα για δύο μυθιστορήματα που του έφεραν άμεση επιτυχία, Η ζωή των μαρτύρων (1917) και τον Πολιτισμό (1918), βιβλία - μαρτυρίες για τα δεινά του πολέμου. Τον Πολιτισμό εξέδωσε με το ψευδώνυμο Ντενί Τεβενέν και κέρδισε το Βραβείο Γκονκούρ το 1918. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Ντυαμέλ αφιερώθηκε στη λογοτεχνία.

Το 1920 έγραψε την Εξομολόγηση τα μεσάνυχτα, πρώτο τόμο του πεντάτομου μυθιστορηματικού κύκλου Ζωή και περιπέτειες του Σαλαβέν (1920-1932), που περιέγραφε τη ζωή ενός από τους πρώτους αντι-ήρωες της γαλλικής λογοτεχνίας και θεωρήθηκε από πολλούς λογοτεχνικούς κριτικούς ως πρόδρομος των υπαρξιακών θεμάτων που θα αναπτυχθούν χρόνια αργότερα από τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ στη Ναυτία (1938) και τον Αλμπέρ Καμύ στην Πτώση (1956). [19]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 άρχισε να εκδίδει τον δεύτερο μυθιστορηματικό κύκλο του, το δεκάτομο Χρονικό των Πασκιέ, μια οικογενειακή και κοινωνική ιστορία που διαδραματίζεται σε σαράντα χρόνια, από το 1889 έως το 1931. Αυτό το μυθιστόρημα-ποταμός που δημοσιεύθηκε στο Mercure de France από το 1933 έως το 1945 τον έκανε διάσημο[20], και καθώς περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία μπορεί να θεωρηθεί ως λογοτεχνική μεταφορά της ζωής του.

Αναγνώριση

Επεξεργασία

Το 1935, ο Ντυαμέλ εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία και το 1937 στην Εθνική Ακαδημία Ιατρικής της Γαλλίας και στην Ακαδημία Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών. Το 1938, λόγω της αντιπολεμικής στάσης του, αντικαταστάθηκε από τη διεύθυνση του Mercure de France, αλλά επέστρεψε το 1945 (ήταν πλειοψηφικός κάτοχος της εταιρείας).

Μεταξύ 1930 και 1940 ταξίδεψε σε πολλά συνέδρια στη Γαλλία και στο εξωτερικό, προάγοντας τη γαλλική γλώσσα και τον γαλλικό πολιτισμό και προώθησε την ιδέα ενός πολιτισμού βασισμένου στον ανθρωπισμό παρά στην τεχνολογική πρόοδο.

Ο Ντυαμέλ περιέγραφε τον εαυτό του ως «ειρηνιστή και διεθνιστή».[21] Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο του απαγορεύτηκε από τους Γερμανούς.[16] Για το θάρρος του κατά την Αντίσταση στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μεταπολεμικά έλαβε δημόσιο έπαινο από τον στρατηγό Σαρλ ντε Γκωλ.

Μετά τον πόλεμο, έγινε πρόεδρος του Γαλλικού Συνδέσμου (Alliance française) και συνέχισε τις δημόσιες ομιλίες για τον γαλλικό πολιτισμό, ιδρύοντας παράλληλα πολυάριθμα σχολεία του Συνδέσμου.

Από το 1960 η υγεία του επιδεινώθηκε και μείωσε τις δραστηριότητές του. Πέθανε στο Βαλμοντουά στις 13 Απριλίου 1966.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11901017t. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Georges-Duhamel. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  7. ↑ 7,0 7,1 (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 5  Νοεμβρίου 2024.
  8. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990001897. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2020.
  9. ↑ CONOR.SI. 22783587.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 The Fine Art Archive. 25873. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  11. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 138934804. Ανακτήθηκε στις 6  Φεβρουαρίου 2022.
  12. ↑ Société des gens de lettres. www.sgdl.org/17-sgdl/presentation/82-presidents-sgdl. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2020.
  13. ↑ 13,0 13,1 «Académie française» (Γαλλικά) georges-duhamel.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 «Académie française» (Γαλλικά) georges-duhamel. Ανακτήθηκε στις 28  Ιουλίου 2019.
  15. ↑ «Les "douze meilleurs romans français du demi-siècle"». (Γαλλικά) Le Monde. Societe Editrice Du Monde. Παρίσι. 29  Μαΐου 1950.
  16. ↑ 16,0 16,1 Βιογραφία του Ζωρζ Ντυαμέλ - Γαλλική Ακαδημία (γαλλικά)
  17. ↑ . «babelio.com/livres/Duhamel-Chronique-des-Pasquiers». 
  18. ↑ Ουνανιμισμός
  19. ↑ Daniel Madelénat, article Georges Duhamel [archive] dans l'Encyclopædia Universalis, édition 1968, vol. 5, pp. 833-835.
  20. ↑ François Ouellet, Georges Duhamel : Salavin, précurseur , Nuit blanche, le magazine du livre, no 49, 1992, pp. 64-66.
  21. ↑ Collins, Joseph (1922). "Georges Duhamel: Poet, Pacifist, and Physician". The North American Review. 216 (805): 794.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζωρζ_Ντυαμέλ&oldid=9435876"