Κάρολος των Βουρβόνων (1788-1855)
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Κάρολος Μαρία (ισπ. Carlos María de Borbón, 29 Μαρτίου 1788 – 10 Μαρτίου 1855) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ισπανίας ήταν κόμης της Μολίνα.
_Version_with_Golden_Fleece_and_Order_of_Charles_III_Collars.svg)
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Κάρολος Μαρία Ισίδωρος Μπενίτος ήταν ο δευτερότοκος γιος του Καρόλου Δ΄ της Ισπανίας και της Μαρίας Λουίζας των Βουρβόνων-Πάρμα, κόρης του Φιλίππου της Πάρμα.
Έγινε ο πρώτος από τους Καρλιστές διεκδικητές του ισπανικού Στέμματος. Το 1808 ο Ναπολέων Βοναπάρτης, Αυτοκράτορας των Γάλλων, έπεισε τον πατέρα του Καρόλου, Κάρολο Δ΄, και τον πρωτότοκο αδελφό του Καρόλου, Φερδινάνδο Ζ΄, να απαρνηθούν τα δικαιώματα τους στο ισπανικό Στέμμα. Ο απολυταρχικού χαρακτήρα όμως Κάρολος αρνήθηκε να το κάνει, πιστεύοντας ότι η βασιλεία του είναι απεσταλμένη από τον Θεό.
Παρέμεινε αιχμάλωτος των Γάλλων (1788 - 1814) μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του. Επέστρεψαν στη Μαδρίτη (1814) και ο Κάρολος νυμφεύτηκε την ανιψιά του Μαρία Φραγκίσκη της Μπραγκάνσα (1800 - 1834), κόρη του Ιωάννη ΣΤ΄ και της Καρλόττας Ιωακείμης, αδελφής του Καρόλου.
Απώλεια των νόμιμων δικαιωμάτων του στον θρόνο
ΕπεξεργασίαΔεν πήρε αρχικά ενεργό μέρος στη διακυβέρνηση της χώρας και αυτό το εκμεταλλεύτηκε ο αδελφός του, Φερδινάνδος Ζ΄, ώστε αρχικά να παραχωρήσει Σύνταγμα στον λαό. Ο Κάρολος ήταν αμετάπειστος στο ότι η βασιλεία έχει θεία προέλευση και έπρεπε ο Βασιλιάς να διοικεί απολυταρχικά, έχοντας μόνος του όλες τις εξουσίες, ενώ υπήρχαν πολλοί συντηρητικοί, που ήθελαν να τον δουν βασιλιά. Στις ταραχές που ξέσπασαν (1820-1823) απειλήθηκε σοβαρά, αλλά δεν δέχθηκε επίθεση.
Τον Μάιο του 1830 ο Φερδινάνδος Ζ΄, που είχε δύο κόρες, δημοσίευσε το «αντίβαρο» του Σαλικού Νόμου, ένα διάταγμα με το οποίο θα μπορούσαν και κόρες με τον σύζυγό τους να διαδεχθούν τον βασιλιά στον θρόνο, κάτι που δεν κατοχυρώθηκε τελικά. Ο Κάρολος ήταν με τις προηγούμενες συνθήκες ο νόμιμος διάδοχος, αφού ο αδελφός του δεν είχε γιους. Οι οπαδοί του Καρόλου θεώρησαν την «Άδεια» αυτή προϊόν αρρωστημένης σκέψης και πίεζαν προκειμένου να τον ανεβάσουν στην εξουσία, αλλά αυτός δεν ικανοποιείτο μόνο με τα λόγια. Ο Φερδινάνδος Ζ΄, για να απαλλαγεί από αυτόν, τον έστειλε στην Πορτογαλία (Μάρτιος 1833) και σε έναν μήνα τον κάλεσε πίσω να δώσει όρκο πίστης και υποταγής στην κόρη του Ισαβέλλα, Πριγκίπισσα των Αστουριών, που την ανακήρυξε διάδοχο του, κάτι που ο Κάρολος αμέσως αρνήθηκε.
Αναποτελεσματικές προσπάθειες να γίνει βασιλιάς
Επεξεργασία
Τον Σεπτέμβριο του 1833 με τον θάνατο του Φερδινάνδου Ζ΄, η σύζυγός του, Μαρία Χριστίνα, ανακηρύχθηκε αντιβασίλισσα για λογαριασμό της ανήλικης κόρης της Ισαβέλλας Β΄. Όταν ο εξοργισμένος Κάρολος με δήλωσή του αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ισπανίας σαν Κάρολος Ε΄, ο στρατός της Μαρίας Χριστίνας τον απείλησε ότι θα τον συλλάβει. Τότε αυτός κατέφυγε στην Πορτογαλία, όπου κυριαρχούσε άλλος εμφύλιος, την ίδια στιγμή που στην Ισπανία οι Καρλικές δυνάμεις δημιουργούσαν τις πρώτες ταραχές.
Όταν η πλευρά του Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας ηττήθηκε στην Πορτογαλία, ο Κάρολος δραπέτευσε στην Αγγλία. Η Αγγλική κυβέρνηση τού πρόσφερε το τεράστιο ποσό των 30.000 λιρών, προκειμένου να απαρνηθεί όλα τα δικαιώματά του στον ισπανικό και πορτογαλικό θρόνο, που όμως αρνήθηκε χωρίς συζήτηση. Πέρασε στη Γαλλία, όπου συγκέντρωσε δυνάμεις στα Ανατολικά Πυρηναία.
Εν τω μεταξύ η νύφη του, Μαρία Χριστίνα, τον αποκήρυξε από όλα τα δικαιώματά του στον ισπανικό θρόνο, ακόμη και από αυτό του πρίγκιπα (infante), κάτι που επιβεβαιώθηκε και από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας (1837).
Ο Κάρολος έμεινε 5 χρόνια στην Ισπανία, περνώντας επικίνδυνες στιγμές, αφού αναγκαζόταν συχνά να καταφεύγει στους λόφους για να γλυτώσει τη ζωή του. Μερικοί υποστήριζαν τα βασιλικά προνόμια του Καρόλου, λόγω του ότι ήθελαν περισσότερα προνόμια στις Βασκικές επαρχίες. Υπήρχαν στιγμές που ο Κάρολος έφτασε κοντά στην επιτυχία, με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 1837, όταν ο στρατός του ενώθηκε με αυτόν της Ναβάρρας έξω από τα περίχωρα της Μαδρίτης. Ήλπιζε ότι θα καταλάβει την πόλη χωρίς αιματηρή σύγκρουση, κάτι που είδε τελικά ότι ήταν αδύνατο, οπότε λίγες ημέρες μετά ο Κάρολος αποφάσισε να αποσυρθεί.
Ο Κάρολος διόρισε (Ιούνιος 1838) τον Ραφαέλ Μαρότο σαν αρχιστράτηγο. Αυτός τον Φεβρουάριο του 1839 πυροβόλησε τέσσερις Καρλιστές στρατηγούς, κάτι που έκανε τον Κάρολο να τον εκδιώξει από τη θέση του. Ο Μαρότο τότε βάδισε στην Τουλούζη, όπου ζούσε ο Κάρολος, τον οποίο και αιχμαλώτισε. Ο Κάρολος αναγκάστηκε να ανακηρύξει ξανά τον Μαρότο αρχιστράτηγο, κάτι που έφερε πολλές δυσαρέσκειες. Τελικά ο Μαρότο (1839), αφού συνεννοήθηκε με τον αρχιστράτηγο της Μαρίας Χριστίνας, εγκατέλειψε τον Κάρολο και τέθηκε στη διάθεση της μεγάλης του αντιπάλου.
Το 1845 παραιτήθηκε από τα δικαιώματά του υπέρ του μεγαλύτερου γιου του, Καρόλου Λουδοβίκου.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΝυμφεύθηκε το 1816 την πρώτη σύζυγό του Μαρία Φραγκίσκη της Μπραγκάνσα, κόρη του Ιωάννη ΣΤ΄ της Πορτογαλίας, και απέκτησε τέκνα:
- Κάρολος Λουδοβίκος (1818 - 1861), Κόμης του Μοντεμολίν, άτεκνος.
- Ιωάννης Κάρολος (1822 - 1887), Κόμης του Μοντιθόν. Είχε δύο γιους.
- Φερδινάνδος (1824 - 1861), Πρίγκιπας της Ισπανίας, άγαμος.
Το 1838 νυμφεύθηκε σε δεύτερο γάμο τη μεγαλύτερη αδελφή της πρώτης συζύγου του, τη Μαρία Θηρεσία των Μπραγκάνσα, κόρη του Ιωάννη ΣΤ΄ της Πορτογαλίας, χωρίς να κάνει παιδιά λόγω της μεγάλης ηλικίας της.
Πρόγονοι
Επεξεργασία| 8. Φίλιππος Ε΄ της Ισπανίας | |||||||||||||
| 4. Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας | |||||||||||||
| 9. Ελισάβετ Φαρνέζε | |||||||||||||
| 2. Κάρολος Δ΄ της Ισπανίας | |||||||||||||
| 10. Αύγουστος Γ΄ της Πολωνίας | |||||||||||||
| 5. Μαρία Αμαλία της Σαξονίας (1724-1760) | |||||||||||||
| 11. Μαρία Ιωσηφίνα της Αυστρίας | |||||||||||||
| 1. Κάρολος Μαρία των Βουρβόνων-Ισπανίας κόμης της Μολίνα | |||||||||||||
| 12. Φίλιππος Ε΄ της Ισπανίας (= 8) | |||||||||||||
| 6. Φίλιππος Α΄ της Πάρμας | |||||||||||||
| 13. Ελισάβετ Φαρνέζε (= 9) | |||||||||||||
| 3. Μαρία Λουίζα της Πάρμας | |||||||||||||
| 14. Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας | |||||||||||||
| 7. Λουίζα Ελισάβετ της Γαλλίας | |||||||||||||
| 15. Μαρία Λεστσίνσκα | |||||||||||||
Πηγές
Επεξεργασία- First Carlist WarHolt, Edgar. The Carlist Wars in Spain. Chester Springs, Pennsylvania: Dufour Editions, 1967.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Carlos-Maria-Isidro-de-Borbon-conde-de-Molina. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10577.htm#i105766. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 www
.cervantesvirtual .com /portales /reyes _y _reinas _espana _contemporanea /carlos _v _biografia /. - ↑ 5,0 5,1 p10577.htm#i105766. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.