Κάστρο του Ραμπουγιέ
Συντεταγμένες: 48°38′44″N 1°49′4″E / 48.64556°N 1.81778°E
Το κάστρο του Ραμπουγιέ (γαλλικά: Château de Rambouillet), παλαιά βασιλική, αυτοκρατορική και προεδρική κατοικία, βρίσκεται στο Ραμπουγιέ, υπονομαρχία στη νότια περιοχή του νομού Ιβλίν, στην περιοχή Ιλ-ντε-Φρανς στη βόρεια Γαλλία, 45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού[2], σε ένα πάρκο 9.800 στρεμμάτων μέσα στο δάσος Ραμπουγιέ.
| Κάστρο του Ραμπουγιέ | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | σατώ[1], μουσείο και ανάκτορο |
| Διεύθυνση | place de la Libération |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°38′44″N 1°49′4″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Ραμπουγιέ[1] |
| Χώρα | Γαλλία[1] |
| Έναρξη κατασκευής | 1474 |
| Ιδιοκτήτης | Οικογένεια ντ'Ανζέν και Κέντρο εθνικών μνημείων |
| Χρηματοδότης | Jean Bernier |
| Προστασία | κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 2010)[1] και πρόσθετος κατάλογος ιστορικών μνημείο της Γαλλίας (από 1977)[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Υπήρξε η καλοκαιρινή κατοικία των Προέδρων της Γαλλικής Δημοκρατίας από το 1896 έως το 2009 και τώρα τη διαχειρίζεται το Κέντρο ιστορικών μνημείων. [3]
Ιστορία Επεξεργασία
Το κάστρο ήταν αρχικά ένα οχυρωμένο φεουδαρχικό φρούριο που χρονολογείται από το 1368 και, αν και τροποποιήθηκε η ανατολική πτέρυγα κατά την εποχή του Ναπολέοντα, εξακολουθεί να διατηρεί το πεντάγωνο αρχικό του σχέδιο.
Ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α' πέθανε εκεί, στις 31 Μαρτίου 1547, μάλλον στον επιβλητικό μεσαιωνικό πύργο που φέρει το όνομά του.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΓ', το κάστρο ανήκε στον Κάρολο του Ανζέν, μαρκήσιο του Ραμπουγιέ, [4] όπως και το μέγαρο Ραμπουγιέ στο Παρίσι. Η Κατρίν ντε Βιβόν, μαρκησία του Ραμπουγιέ είχε έντονη κοινωνική και λογοτεχνική δράση, διοργάνωνε δεξιώσεις στις οποίες συγγραφείς και καλλιτέχνες αντάλλασσαν απόψεις.
Δρόμοι οδηγούσαν απευθείας από το πάρκο του πύργου στο παρακείμενο δάσος του Ραμπουγιέ, γνωστό και ως δάσος Ιβλίν, που ήταν πλούσιο σε κυνήγι. Το κάστρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία του οίκου των Ανζέν έως το 1699.
Το 1783, το κάστρο έγινε ιδιωτική περιουσία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ', ο οποίος το αγόρασε από τον εξάδελφό του, τον δούκα του Παντιέβρ, ως επέκταση των εδαφών για το κυνήγι του. [5] Για να ωθήσει τη σύζυγό του Μαρία Αντουανέτα να της αρέσει η αγορά του, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' ανέθεσε με απόλυτη μυστικότητα την κατασκευή του Γαλακτοκομείου της βασίλισσας. Οι κάδοι ήταν από πορσελάνη Σεβρών βαμμένοι σε απομίμηση ξύλου, και υπήρχαν πολλά αγάλματα, όπως το άγαλμα της νύμφης Αμάλθειας, με την κατσίκα που έθρεψε τον Δία, γλυπτό του Πιέρ Ζυλιάν καθώς και ένα μικρό σαλόνι συνδεδεμένο με το ίδιο το γαλακτοκομείο. Έγινε επίσης επανασχεδιασμός των κήπων από τον Υμπέρ Ρομπέρ στο γραφικό αγγλικό στιλ που άρεσε στη βασίλισσα.[6]
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το κάστρο του Ραμπουγιέ έγινε εθνική περιουσία, το κάστρο εκκενώθηκε από τα έπιπλά του και οι κήποι και το γύρω πάρκο παραμελήθηκαν.[7]
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναπολέοντα Α', το Ραμπουγιέ συμπεριλαμβάνονταν στον πολιτικό του κατάλογο (κατάλογος κρατικών περιουσιακών στοιχείων στη διάθεση του αρχηγού του κράτους). Ο αυτοκράτορας ήρθε αρκετές φορές στο κάστρο, η τελευταία ήταν στη νύχτα της 29-30 Ιουνίου 1815, στο δρόμο του προς την εξορία προς την Αγία Ελένη. Μεταξύ των προσθηκών του Ναπολέοντα είναι το λουτρό στυλ Πομπηίας με τη μικρή του μπανιέρα και το μπαλκόνι που δημιουργήθηκε για να συνδέσει το διαμέρισμα του αυτοκράτορα με αυτό της δεύτερης συζύγου του, της αυτοκράτειρας Μαρίας-Λουίζας. Μια άλλη προσθήκη του Ναπολέοντα ήταν η αλέα με τα κυπαρίσσια.
Την εποχή της παλινόρθωσης των Βουρβόνων (1815-1830) το κάστρο περιλαμβάνονταν ξανά στη βασιλική περιουσία. Δεκαπέντε χρόνια μετά τον Ναπολέοντα Α', ο δρόμος του Καρόλου Ι' προς την εξορία άρχισε επίσης στο Ραμπουγιέ. Στις 2 Αυγούστου 1830, υπέγραψε την παραίτησή του εδώ υπέρ του εννεάχρονου εγγονού του, του δούκα του Μπορντώ, μετά και από την ταυτόχρονη παραίτηση του μεγαλύτερου γιου του και κατέφυγε στην Αγγλία.
Από το 1830 έως το 1848, το κτήμα Ραμπουγιέ δεν περιλαμβάνονταν στην περιουσιακή λίστα του Λουδοβίκου-Φιλίππου. Ωστόσο, ο αυτοκράτορας Ναπολέων Γ', ο οποίος βασίλεψε από το 1852 έως το 1870, ζήτησε την ένταξή του πάλι.
Μετά την πτώση του Ναπολέοντα Γ' το 1870 και την αρχή της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, το κτήμα Ραμπουγιέ μισθώθηκε από το 1870 έως το 1883 στον δούκα της Τρεμουάιγ.
Τον Φεβρουάριο του 1896, ο πρόεδρος Φελίξ Φωρ επισκέφθηκε το κτήμα και αποφάσισε να περνά τα καλοκαίρια του εκεί με την οικογένειά του. Έτσι, το κάστρο του Ραμπουγιέ έγινε η θερινή κατοικία των Προέδρων της Δημοκρατίας της Γαλλίας και πολλοί ξένοι αξιωματούχοι, πρίγκιπες και αρχηγοί κρατών φιλοξενήθηκαν στον χώρο. Ήταν θερινή κατοικία έως το 2009, όταν ο τότε πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί μεταβίβασε τη διαχείριση του κτιρίου στο Κέντρο εθνικών μνημείων.[8]
Στις 23 Αυγούστου 1944, δύο ημέρες πριν από την απελευθέρωση του Παρισιού, ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ έφτασε στο Ραμπουγιέ και έκανε αρχηγείο του το κάστρο όπου, το βράδυ, συναντήθηκε με τον στρατηγό Φιλίπ Λεκλέρ, που επικεφαλής της γαλλικής 2ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων, είχε αποστολή να απελευθερώσει το Παρίσι. Τμήμα αυτής της μεραρχίας ξεκίνησε από το Ραμπουγιέ την αυγή την επόμενη μέρα για να απελευθερώσει το Παρίσι. Στις 25 Αυγούστου, γύρω στις 2 μ.μ., ο στρατηγός ντε Γκωλ έφυγε από το Ραμπουγιέ με αυτοκίνητο για να εισέλθει στο απελευθερωμένο Παρίσι.
Τον Νοέμβριο του 1975, η πρώτη διάσκεψη κορυφής G6 οργανώθηκε στο κάστρο από τον Γάλλο πρόεδρο Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν για τους επικεφαλής των κορυφαίων βιομηχανικών χωρών του κόσμου. Συμμετείχαν: ο Τζέραλντ Φορντ (Ηνωμένες Πολιτείες), ο Χάρολντ Ουίλσον (Ηνωμένο Βασίλειο), ο Άλντο Μόρο (Ιταλία), ο Τακέο Μίκι (Ιαπωνία) και ο Χέλμουτ Σμιτ (Δυτική Γερμανία).
Το κάστρο του Ραμπουγιέ εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως χώρος διεξαγωγής διμερών συνόδων κορυφής και, τον Φεβρουάριο του 1999, φιλοξένησε τις διαπραγματεύσεις για το Κοσσυφοπέδιο. (Δείτε τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Η ιστοσελίδα του κάστρου Ραμπουγιέ (επιλογή γλώσσας)
- Το κάστρο του Ραμπουγιέ - βίντεο στο youtube
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «base Mérimée» (Γαλλικά) Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
- ↑ . «distance.to/Paris-Rambouillet».
- ↑ . «chateau-rambouillet.fr».
- ↑ G. Lenotre, Le Château de Rambouillet, six siècles d'histoire, Denoël, Paris, 1988, chapter 2: Les Précieuses, pp. 19–33.
- ↑ ib. G. Lenotre, chapter 5: Le prince des pauvres, pp. 71–79.
- ↑ . «britannica.com/biography/Hubert-Robert».
- ↑ ib. G. Lenotre, chapter 8: L'ouragan, pp. 98–109.
- ↑ G. Lenotre, Le château de Rambouillet : six siècles d'histoire, Éditions Calmann-Lévy, collection « Châteaux : décors de l'histoire », Paris, 1930.