Βικιπαίδεια

Λέων Β΄

Βυζαντινός αυτοκράτορας
Για τον ομώνυμο άγιο Πάπα Ρώμης, δείτε: Πάπας Λέων Β΄.

Ο Λέων Β΄ ή Λέων ο Νεότερος (περί το 467 - 474) ήταν για σύντομο χρονικό διάστημα Βυζαντινός αυτοκράτορας (473 - 474). Ο Λέων Β΄ ήταν γιος του αυτοκράτορα Ζήνωνος και της Αριάδνης, της κόρης των αυτοκρατόρων Λέοντος Α΄ και της Βερίνας. Ορκίστηκε Συναυτοκράτορας με τον Λέων Α΄ (17 Νοεμβρίου 473) και έμεινε μόνος Συναυτοκράτορας όταν πέθανε ο παππούς του από Δυσεντερία (18 Ιανουαρίου 474). Ο πατέρας του ορκίστηκε Συναυτοκράτορας από την Ρωμαϊκή Σύγκλητο (29 Ιανουαρίου 474), ωστόσο ο Λέων Β΄ πέθανε πρόωρα στα τέλη της ίδιας χρονιάς.

Λέων Β΄
Επιγρ.: D N LEO ET ZENO PP AVG.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση467
Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Θάνατος17  Νοεμβρίου 474
Κωνσταντινούπολη
Χώρα πολιτογράφησηςΒυζαντινή Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΓονείςΖήνων και Αριάδνη
ΟικογένειαΔυναστεία του Λέοντος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒυζαντινός Αυτοκράτορας (Ιανουάριος 474 – Νοέμβριος 474)
Ρωμαίος συγκλητικός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Επεξεργασία
 
Σόλιδος του Λέων Β΄ με παράσταση του ίδιου του Λέοντος και του πατέρα του Ζήνωνα

Ο Λέων ο Νεότερος γεννήθηκε (474) ως γιος του Ζήνωνος από την Ισαυρία και της Αριάδνης της κόρης των αυτοκρατόρων Λέοντα Α΄ και της Βερίνας.[1][2][3][4] Σαν εγγονός του Λέοντα Α΄ είχε άμεσα δικαιώματα στην διαδοχή του παππού του στον αυτοκρατορικό θρόνο.[5] Ο Λέων Α΄ αρρώστησε βαριά και ήταν υποχρεωμένος να ορίσει τον διάδοχο του επειδή ο Ζήνων ήταν αντιδημοφιλής χάρη στην ξένη καταγωγή του, επέλεξε τον εγγονό του. Ο μικρός Λέων ορκίστηκε τον Οκτώβριο του 472 Καίσαρας δηλαδή διάδοχος του θρόνου και τον Νοέμβριο του 473 Αύγουστος δηλαδή Συναυτοκράτορας με τον παππού του.[3][4][6] Η στέψη του έγινε στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, την τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ακάκιος.[7] Στο έργο του 10ου αιώνα Περί βασιλείου τάξεως παρέχονται αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την τελετή της στέψης (17 Νοεμβρίου 473).[8][9] Την ίδια περίοδο ορκίστηκε μοναδικός Ύπατος για το 474.[10] Με τον θάνατο του Λέοντος Α΄ από Δυσεντερία (18 Ιανουαρίου 474) παρέμεινε μοναδικός αυτοκράτορας.[3][4][6][11] Ο ιστορικός Γουόρεν Τρέντγκολντ έγραψε ότι το σύντομο χρονικό διάστημα που έζησε είχε την πραγματική εξουσία ο πατέρας του Ζήνων.[5] Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος σε σύμφωνη γνώμη με την χήρα αυτοκράτειρα Βερίνα αποφάσισε να ορίσει τον Ζήνωνα Συναυτοκράτορα (29 Ιανουαρίου 474).[12][13] Ο μικρός Λέων Β΄ πέθανε σύντομα την ίδια χρονιά (18 Οκτωβρίου 474).[14][15] Ο ιστορικός του 6ου αιώνα Ιωάννης Μαλάλας καταγράφει την περίοδο της βασιλείας του "1 έτος και 23 ημέρες" από την ημέρα που έγινε Αύγουστος μέχρι τον θάνατο του, αυτό παραπέμπει τον θάνατο του γύρω στις 8 Δεκεμβρίου. Ο ιστορικός του 6ου αιώνα Θεόδωρος Αναγνώστης αναφέρει ότι ο μικρός Λέων Β΄ πέθανε ύστερα από βασιλεία 10 μηνών, αυτό παραπέμπει τον θάνατο του στον Νοέμβριο του 474, με την άποψη αυτή συμφωνεί και ο Θεοφάνης Ομολογητής.[16][17] Ο Βυζαντινολόγος του 20ου αιώνα Γεώργιος Οστρογκόρσκι γράφει με λιτό τρόπο ότι πέθανε το φθινόπωρο του 474.[18] Ο μικρός Λέων πέθανε σε ηλικία 7 ετών, σε αυτό συμφωνούν τόσο ο Ιωάννης Μαλαλάς όσο και ο Ιωάννης της Εφέσου.[19] Ο πρόωρος θάνατος του Λέων Β΄ άφησε τον πατέρα του Ζήνων μοναδικό αυτοκράτορα.[3][4][18]

Ο πρόωρος θάνατος του λίγο μετά την στέψη του δημιούργησε πολλές υποψίες ότι δηλητηριάστηκε είτε από την μητέρα του είτε από τον πατέρα του που ήθελε να παραμείνει μόνος αυτοκράτορας. Οι κατηγορίες δεν επιβεβαιώθηκαν, πιθανότατα ο θάνατος οφείλεται σε φυσικά αίτια επειδή ήταν συνηθισμένος εκείνη την εποχή σε αγόρια της ηλικίας του.[3][4][6][15] Ο ιστορικός του 6ου αιώνα Βίκτωρας της Τοννένας αναφέρει ότι στην πραγματικότητα δεν πέθανε αλλά τον έκλεισε η μητέρα του σε μοναστήρι. Ο Ζήνων ήταν μισητός από τον λαό της Κωνσταντινούπολης λόγω της ξένης καταγωγής του και βρήκε από τον πεθερό του άδειο το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο.[20] Η χήρα του Λέων Α΄ Βερίνα βοήθησε τον Ιανουάριο του 475 τον αδελφό της Βασιλίσκο να τον ανατρέψει και να τον στείλει εξορία. O Βασιλίσκος παρέμεινε στον αυτοκρατορικό θρόνο 20 μήνες, στην συνέχεια ο Ζήνων επέστρεψε από την Ισαυρία και ανακατέλαβε τον θρόνο.[4][21] Ο σφετεριστής Βασιλίσκος δεν πρέπει να συγχέεται με τον Καίσαρα Βασιλίσκο ο οποίος μαζί με τον πατέρα του Αρμάτιο βοήθησαν τον Ζήνωνα να ανακαταλάβει τον θρόνο. Ο Ζήνων έστεψε ως ανταμοιβή τον Βασιλίσκο Καίσαρα (476), την επόμενη χρονιά συγκρούστηκε ωστόσο με την οικογένεια του (477), ο Αρμάτιος εκτελέστηκε και ο Βασιλίσκος σώθηκε με επέμβαση της Αριάδνης.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Vasiliev 1952, σ. 67
  2. ↑ Treadgold 1997, σ. 154
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Carr 2015, σ. 55
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Lee 2013, σ. 100
  5. ↑ 5,0 5,1 Treadgold 1997, σ. 153
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Adkins & Adkins 2004, σ. 38
  7. ↑ Dagron 2003, σσ. 81–82
  8. ↑ Croke 2021, σσ. 153–159
  9. ↑ Dagron 2003, σ. 69
  10. ↑ James 2013, σ. 110
  11. ↑ Meijer 2004, σ. 159
  12. ↑ Kosinski 2016, σ. 148
  13. ↑ Grant 1985, σσ. 327–328
  14. ↑ Croke 2021, σσ. 159–160
  15. ↑ 15,0 15,1 Gregory 2010, σ. 117
  16. ↑ Croke 2021, σσ. 160–162
  17. ↑ Jones, Martindale & Morris 1980, σσ. 664–665
  18. ↑ 18,0 18,1 Ostrogorsky 1956, σ. 62
  19. ↑ Croke 2021, σσ. 146–148
  20. ↑ Jones 2014, σ. 91
  21. ↑ Freely 2010, σ. 108

Πηγές

Επεξεργασία
  • Adkins, Lesley; Adkins, Roy A. (2004). Handbook to Life in Ancient Rome. New York: Facts On File.
  • Carr, John (2015). Fighting Emperors of Byzantium. Pen and Sword.
  • Cooley, Alison E. (2012). The Cambridge Manual of Latin Epigraphy. Cambridge University Press.
  • Dagron, Gilbert (2003). Emperor and Priest: the Imperial Office in Byzantium. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Croke, Brian (2021). "The Imperial Reigns of Leo II". Roman Emperors in Context: Theodosius to Justinian. Routledge.
  • Freely, John (2010). Children of Achilles: the Greeks in Asia Minor Since the Days of Troy. London: I. B. Tauris.
  • Grant, Michael (1985). The Roman Emperors: A Biographical Guide to the Rulers of Imperial Rome 31 BC – AD 476. New York: Scribner's.
  • Gregory, Timothy E. (2010). A History of Byzantium. Chicester: Wiley-Blackwell.
  • James, Liz (2013). Wonderful Things: Byzantium Through Its Art: Papers From the 42nd Spring Symposium of Byzantine Studies, London, 20–22 March 2009. Farnham: Ashgate Variorum.
  • Jones, Arnold Hugh Martin (2014). The Decline of the Ancient World. Routledge.
  • Jones, Arnold Hugh Martin; Martindale, J. R.; Morris, J. (1980). The Prosopography of the Later Roman Empire: Volume 2, AD 395–527. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Kosinski, Rafał (2016). Holiness and Power: Constantinopolitan Holy Men and Authority in the 5th Century. Berlin, Germany: De Gruyter.
  • Lee, A. D. (2013). From Rome to Byzantium AD 363 to 565: the Transformation of Ancient Rome. Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • McEvoy, M. A. (2019). 'Leo II, Zeno, and the transfer of power from a son to his father in AD 474', in J.-W. Drijvers and N. Lenski (eds). The Fifth Century: Age of Transformation. Edipuglia.
  • Meijer, Fik (2004). Emperors Don't Die in Bed. Routledge.
  • Ostrogorsky, George (1956). History of the Byzantine State. New Brunswick: Rutgers University Press.
  • Shalev-Hurvitz, Vered (2015). Holy Sites Encircled: The Early Byzantine Concentric Churches of Jerusalem. Oxford: Oxford University Press.
  • Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford: Stanford University Press.
  • Vasiliev, Alexander (1952). History of the Byzantine Empire: Vol. 1, 324–1453. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press.
Λέων Β΄
Γέννηση: 467 Θάνατος: 17 Νοεμβρίου 474
Προκάτοχος
Λέων Α΄ 		Αυτοκράτορας του Βυζαντίου
474 		Διάδοχος
Ζήνων


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λέων_Β΄&oldid=10662708"