Πέτρος Ηπίτης
Ο Πέτρος Ηπίτης (1795-1861) ήταν Έλληνας ιατροφιλόσοφος του 19ου αιώνα, επιφανής Φιλικός, Εθναπόστολος και προσωπικός γιατρός του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
| Πέτρος Ηπίτης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1795 Πάργα |
| Θάνατος | 1861 Αθήνα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Θεόδωρος Ηπίτης |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε το 1795 στην Πάργα. Σπούδασε στο Βουκουρέστι και στη Βιέννη φιλοσοφία και ιατρική. Στη Βιέννη το 1816 δημοσίευσε το έργο Λοιμολογία ή περί της πανώλους, προφυλάξεως και εξολοθρεύσεως αυτής.[1] Επίσης δημοσίευσε στον Ερμή τον Λόγιο, του 1816 και 1817, κείμενα με παιδιατρικά θέματα, που θα πρέπει να αποτελούν τα πρώτα παιδιατρικά κείμενα στα ελληνικά. Εγκαταστάθηκε στην Οδησσό το 1818 και έγινε γιατρός του Αλέξανδρου Υψηλάντη, τον οποίο βοήθησε κατά την Ελληνική Επανάσταση μεταβαίνοντας σε πολλές και σημαντικές ευρωπαϊκές πόλεις ως ειδικός απεσταλμένος,[2] προκειμένου να επιτύχει την ηθική και υλική συμπαράσταση υπέρ του Αγώνα. Η συμβολή του στη διάδοση του φιλελληνικού κινήματος στο εξωτερικό στην αρχή της Επανάστασης υπήρξε ουσιαστική, καθώς χάρη στις γνωριμίες τους με πολιτικούς και πνευματικούς ιθύνοντες στη δυτική Ευρώπη, τα διαβήματά του βρήκαν ανταπόκριση. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του στο εξωτερικό εντάσσεται και η κυκλοφορία ξενόγλωσσων φυλλαδίων με φιλελληνικό περιεχόμενο. [3]
Από τις επιστολές που φυλάσσονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος ("Αρχείο Πέτρου Ηπίτη") προκύπτουν μεταξύ άλλων και στοιχεία πού αφορούν στις διαπροσωπικές του σχέσεις με την οικογένεια των Υψηλαντών (Αλέξανδρο, Δημήτριο, Ελισάβετ και Νικόλαο) και άλλα εξέχοντα πρόσωπα εκείνης της περιόδου, όπως τους Κωνσταντίνο Κούμα, Αλέξανδρο Κοντόσταυλο, Άνταμ Φρίντελ, Σίμωνα Σίνα, Ανδρέα Μιαούλη, Γεώργιο Καντακουζηνό κ.ά.[4]
Ήρθε στην Αθήνα το 1830, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού.[5] Διορίστηκε μέλος του Ιατροσυνεδρίου. Τον Απρίλιο του 1837 εμφανίστηκε επιδημία πανούκλας στον Πόρο. Τον έστειλαν εκεί για να βοηθήσει στην αντιμετώπισή της. Όταν αργότερα, μέσα στην ίδια χρονιά, ο αρχίατρος του βασιλιά Όθωνα και πρόεδρος του Ιατροσυνεδρίου Βίπμερ δημοσίευσε το έργο «Ιστορική Έκθεσις περί της εν Πόρω πανώλους», ενοχλημένος ο Ηπίτης απάντησε με τη μελέτη «Η πανώλης εν Πόρω κ.λπ». Σ' αυτήν αναφερόταν ειρωνικά στα σπασμωδικά μέτρα που είχαν πάρει οι αρχές, για να αντιμετωπίσουν την επιδημία, καθώς και στη δράση του Γάλλου γιατρού Δουμόν, που είχε επίσης σταλεί στον Πόρο.[6] Του προσφέρθηκε έδρα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά δεν την δέχτηκε.[7] Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την μελέτη και την καταπολέμηση της πανούκλας. Διετέλεσε επίσης σύμβουλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας.[8]
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1861. Γιος του ήταν ο Θεόδωρος Ηπίτης.[9]
Παραπομπές
ΕπεξεργασίαΒιβλιογραφία
Επεξεργασία- Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, επιμ. (1937). Λεύκωμα της εκατονταετηρίδος της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 1837 - 1937. Εν Αθήναις: Αρχαιολογική Εταιρεία. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2010.
- Αγάθος, Στέφανος (2015). «Ο Παργινός ιατρός και Φιλικός Πέτρος Ηπίτης». Πρεβεζάνικα Χρονικά 51-52 (Ιανουάριος-Δεκέμβριος): σσ. 261-284. ISSN 1105-753X.
- Δρούλια, Λουκία (2000). «Ο Φιλελληνισμός από το 1821 έως το 1823». Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. ΙΒ΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελ. 314-323. ISBN 960-213-108-X.
- Καραμπερόπουλος, Δημήτριος (2003). Η ιατρική ευρωπαϊκή γνώση στον ελληνικό χώρο, 1754-1821. (Βιβλιοθήκη Ιστορίας της Ιατρικής αρ. 1). Αθήνα: Εκδόσεις Σταμούλη. σελίδες 92, 180–181, 272–275, 299–308, 329–334. ISBN 960-351-464-0.
- Μαραζιώτης Δημήτριος (εκπαιδευτικός σύμβουλος), 1973, "Ο Ηπειρώτης εθναπόστολος Πέτρος Ηπίτης", Αθήνα: Βιβλιοθήκη Ηπειρωτικής Εταιρείας Αθηνών, αρ. 38.
- Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος (1988). «Οι επανασταστικές προκηρύξεις της Μεσσηνιακής Συγκλήτου της Καλαμάτας και ο Φιλικός Πέτρος Ηπίτης». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 29: σσ. 35-98.