Ρομανο-Γερμανικός πολιτισμός

Ο όρος Ρομανο-γερμανικός περιγράφει τον συγκερασμό του Ελληνο-Ρωμαϊκού πολιτισμού με αυτόν των διαφόρων γερμανικών λαών, σε περιοχές που κυβερνιόταν διαδοχικά από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τις γερμανικές "βαρβαρικές μοναρχίες".

Αυτές περιλαμβάνουν τα βασίλεια των Βησιγότθων (στην Ιβηρική και τη Ναρβωνική Γαλατία), των Οστρογότθων (στην Ιταλία, τη Σικελία, τη Ραιτία, το Νορικόν, την Παννονία, τη Δαλματία και τη Δακία), τα αγγλοσαξονικά βασίλεια στην Υπο-Ρωμαϊκή Βρετανία, και τελικά τους Φράγκους που εγκατέστησαν τον πυρήνα της μεταγενέστερης "Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" στην Ακουιτανική Γαλατία, τη Λουγδουνική Γαλατία, τη Βελγική Γαλατία, την Άνω Γερμανία και την Κάτω Γερμανία, και τμήματα της προηγουμένως μη κατακτηθείσας Μεγάλης Γερμανίας. Επιπλέον, μικρές γερμανικές φυλές -οι Βάνδαλοι, οι Σουάβοι, οι Βουργουνδοί, οι Αλαμαννοί και αργότερα οι Λομβαρδοί- ίδρυαν επίσης τα βασίλειά τους σε ρωμαϊκό έδαφος στη Δύση.

Η Ρομανο-Γερμανική πολιτιστική επαφή αρχίζει ήδη από τις πρώτες Ρωμαϊκές αναφορές των Γερμανικών λαών. Η ρωμαϊκή επιρροή είναι αισθητή πέρα από τα όρια της αυτοκρατορίας, στη βόρεια ευρωπαϊκή Ρωμαϊκή Εποχή του Σιδήρου των πρώτων αιώνων μ.Χ. Η φύση αυτής της πολιτιστικής επαφής αλλάζει με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την έναρξη της περιόδου μετανάστευσης μετά την Κρίση του 3ου αι.: οι "βαρβαρικοί" λαοί της Μεγάλης Γερμανίας, που ήταν γνωστοί ως μισθοφόροι και έμποροι, ήρθαν τώρα ως εισβολείς, και τελικά εγκαταστάθηκαν ως μια νέα κυβερνώσα ελίτ, ακόμη και στην ίδια την Ιταλία, αρχίζοντας με την άνοδο του Οδόακρου στο βαθμό του Dux Italiae το 476 μ.Χ.

Ο πολιτισμικός συνκριτισμός ήταν πιο έντονος στη Φραγκία. Στη Δυτική Φρανκία, ο πυρήνας αυτού που θα γινόταν η Γαλλία, η φραγκική γλώσσα τελικά εξαφανίστηκε, αλλά όχι χωρίς να αφήσει σημαντικά ίχνη στην αναδυόμενη ρομανική γλώσσα. Στην Ανατολική Φραγκία από την άλλη πλευρά, ο πυρήνας αυτού που θα γινόταν το βασίλειο της Γερμανίας και τελικά η γερμανόφωνη Ευρώπη, ο συνκριτισμός ήταν λιγότερο προφανής, καθώς μόνο το πιο νότιο τμήμα του ήταν κάποτε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως η Άνω Γερμανία: όλα τα εδάφη στη δεξιά πλευρά του Ρήνου παρέμειναν γερμανόφωνα. Τα μέρη της γερμανικής σφαίρας που εκτείνονται αριστερά από τον Ρήνο, συμπεριλαμβανομένου του ελβετικού οροπεδίου, της Αλσατίας, της Ρηνανίας και της Φλάνδρας, είναι τα μέρη όπου η ρομανο-γερμανική πολιτιστική επαφή παρέμεινε πιο εμφανής.

Το πρώιμο γερμανικό δίκαιο αντικατοπτρίζει τη συνύπαρξη των ρωμαϊκών και γερμανικών πολιτισμών κατά τη διάρκεια της περιόδου μετανάστευσης, στην εφαρμογή ξεχωριστών νόμων σε ρωμαίους και γερμανικούς ιδιώτες, ιδίως το Lex Romana Visigothorum (506), το Lex Romana Curiensis και το Lex Romana Burgundionum. Οι ξεχωριστοί πολιτισμοί συγχωνεύθηκαν μετά τον εκχριστιανισμό, και από την Καρολίγγεια περίοδο η διάκριση των Ρωμαίων έναντι των Γερμανικών υποκόων είχε αντικατασταθεί από το φεουδαλικό σύστημα των Τριών Τάξεων του Βασιλείου.

Βλέπε επίσης

Αναφορές

Ο Νόρμαν Καντόρ: Ο Τελευταίος Ιππότης - σ. 10–11, 39–40
Dennis Sherman, Joyce E. Salisbury: Η Δύση στον Κόσμο - σ. 184