Ο Ρομαντικός ήρωας είναι ένα λογοτεχνικό αρχέτυπο που αναφέρεται σε ένα χαρακτήρα που απορρίπτει τους καθιερωμένους κανόνες και συμβάσεις, έχει απορριφθεί από την κοινωνία και έχει τον εαυτό του (εαυτό της) ως κέντρο της ύπαρξης του (της).[1] Ο Ρομαντικός ήρωας είναι συχνά ο πρωταγωνιστής του λογοτεχνικού έργου, και πρωταρχικός στόχος είναι στις σκέψεις του πρωταγωνιστή παρά στις πράξεις του (της).

Ο ήρωας του μυθιστορήματος Ρενέ (1802) του Σατωμπριάν

Χαρακτηριστικά

Επεξεργασία

Ο λογοτεχνικός κριτικός Νόρθροπ Φράι τόνισε ότι ο Ρομαντικός ήρωας συχνά "τοποθετείται έξω από τη δομή του πολιτισμού και ως εκ τούτου αντιπροσωπεύει τη δύναμη της φύσης, ανήθικης ή αδίστακτης, αλλά με μια αίσθηση εξουσίας, και συχνά ηγετικής, ότι η κοινωνία έχει εξαθλιωθεί από μόνη της λόγω της απόρριψης".[1] Άλλα χαρακτηριστικά του Ρομαντικού ήρωα είναι η εσωστρέφεια, ο θρίαμβος του ατόμου πάνω από τους "περιορισμούς των θεολογικών και κοινωνικών συμβάσεων",[1] η επιθυμία για ταξίδι, η μελαγχολία, η μισανθρωπία, η αποξένωση και η μοναξιά.[2] Ωστόσο, ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό του Ρομαντικού ήρωα είναι η μετάνοια για τις πράξεις του και η αυτοκριτική, που συχνά οδηγεί σε φιλανθρωπία, που εμποδίζει τον χαρακτήρα να λήγει ρομαντικά. Ένα παράδειγμα αυτού του χαρακτηριστικού είναι ο Εντμόν Νταντές στο μυθιστόρημα Ο Κόμης Μοντεχρήστος.

Συνήθως αποξενώνεται από την προσγειωμένη οικογένειά του και ακολουθεί μια αγροτική, μοναχική ζωή. Ο Ρομαντικός ήρωας μπορεί ωστόσο να έχει ένα μακροχρόνιο πολυπαθές ερωτικό ενδιαφέρον, που έπεσε θύμα των επαναστατικών τάσεων του ήρωα, με τις μοίρες τους να είναι αλληλένδετες για δεκαετίες, μερικές φορές από τη νεαρή τους ηλικία μέχρι και το θάνατό (Τατιάνα Λάρινα, Ελίζαμπεθ Μπένετ, Ευγενία Γκραντέ).

Ο Ρομαντικός ήρωας άρχισε να εμφανίζεται στη λογοτεχνία κατά τη διάρκεια της Ρομαντικής περιόδου, σε έργα συγγραφέων όπως μεταξύ άλλων ο Λόρδος Μπάιρον, που εξέλιξε το είδος στον Βυρωνικό ήρωα, ο Τζον Κητς, ο Γκαίτε και ο Πούσκιν, και έχει θεωρηθεί εν μέρει ως απάντηση στη Γαλλική Επανάσταση. Μιας και ο Ναπολέων, το «ζωντανό μοντέλο ενός ήρωα»,[3] απογοήτευσε πολλούς, η τυπική αντίληψη του ήρωα ως διατήρηση της κοινωνικής τάξης άρχισε να αμφισβητείται.

Παραδείγματα

Επεξεργασία

Κλασικά λογοτεχνικά παραδείγματα Ρομαντικών ηρώων περιλαμβάνουν:[4]

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 1,2 Wilson, James D. (Winter 1972). «Tirso, hat, and Byron: The emergence of Don Juan as romantic hero». The South Central Bulletin (The Johns Hopkins University Press on behalf of The South Central Modern Language Association) 32 (4): 246–248. ISSN 0038-321X. 
  2. Knapp, Bettina L. (April 1986). «Review: The Romantic hero and his heirs in French literature». The French Review (American Association of Teachers of French) 59 (5): 787–788. ISSN 0016-111X. https://archive.org/details/sim_french-review_1986-04_59_5/page/787. 
  3. Furst, Lilian R. (Spring 1976). «The romantic hero, or is he an anti-hero?». Studies in the Literary Imagination 9 (1): 53–67. https://archive.org/details/sim_studies-in-the-literary-imagination_spring-1976_9_1/page/53. 
  4. «What are examples of a romantic hero?». Reference.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2017.