Βικιπαίδεια

Στενό του Ντόβερ

Το Στενό του Ντόβερ, ή Πορθμός του Ντόβερ (αγγλικά: Strait of Dover), ιστορικά γνωστό ως τα Στενά του Ντόβερ (αγγλικά: Dover Narrows, γαλλικά: Pas de Calais, προφέρεται: [pɑ d(ə) kalɛ] «Στενό του Καλαί», ολλανδικά: Nauw van Calais, προφέρεται: [nʌu̯ vɑn kaːˈlɛː] ή το λιγότερο χρησιμοποιούμενο Straat van Dover), είναι ο πορθμός στο στενότερο τμήμα της Μάγχης, που σηματοδοτεί το όριο μεταξύ της Μάγχης και της Βόρειας Θάλασσας, χωρίζοντας τη Μεγάλη Βρετανία από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η συντομότερη απόσταση από το στενό, η οποία είναι 33,3 χιλιόμετρα, είναι από το Σάουθ Φόρλαντ, βορειοανατολικά του Ντόβερ στην αγγλική κομητεία του Κεντ, μέχρι το ακρωτήριο Γκρι-Νε, ένα ακρωτήριο κοντά στο Καλαί στο γαλλικό νομό του Πα-ντε-Καλαί. Μεταξύ αυτών των σημείων βρίσκεται η πιο δημοφιλής διαδρομή για κολυμβητές του καναλιού.[1] Ολόκληρο το στενό βρίσκεται στα χωρικά ύδατα της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά υπάρχει δικαίωμα διέλευσης από τη σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας που επιτρέπει απεριόριστες ακτοπλοϊκές μεταφορές.[2][3][4]

Στενό του Ντόβερ
Θέα από τη Γαλλία του Στενού του Ντόβερ προς την αγγλική ακτή
ΤοποθεσίαΒόρεια Θάλασσα–Μάγχη (Ατλαντικός Ωκεανός)
Συντεταγμένες51°00′N 1°27′E / 51.000°N 1.450°E / 51.000; 1.450Συντεταγμένες: 51°00′N 1°27′E / 51.000°N 1.450°E / 51.000; 1.450
ΤύποςΠορθμός
Λεκάνη χώρεςΓαλλία
Αγγλία

Σε μια καθαρή μέρα, είναι δυνατό να δει κάποιος την απέναντι ακτογραμμή της Αγγλίας από τη Γαλλία και το αντίστροφο με γυμνό μάτι, με το πιο διάσημο και ξεκάθαρο θέαμα να είναι οι λευκοί βράχοι του Ντόβερ από τις γαλλικές ακτές και τα κτήρια ακτών και στις δύο ακτές, όπως καθώς και τα φώτα και στις δύο ακτές τη νύχτα, όπως στο ποίημα του Μάθιου Άρνολντ «Παραλία του Ντόβερ».

Κίνηση πλοίων Επεξεργασία

 
Οθόνη αυτόματου συστήματος αναγνώρισης που δείχνει την κυκλοφορία στο στενό το 2006.

Οι περισσότερες θαλάσσιες μεταφορές μεταξύ του Ατλαντικού Ωκεανού και της Βόρειας Θάλασσας και της Βαλτικής Θάλασσας περνούν από το Στενό του Ντόβερ, αντί να ακολουθούν τη μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη διαδρομή γύρω από τα βόρεια της Σκωτίας. Το στενό είναι η πιο πολυσύχναστη διεθνής θαλάσσια οδός στον κόσμο, που χρησιμοποιείται από περισσότερα από 400 εμπορικά εμπορικά πλοία καθημερινά.[3] Αυτό έχει κάνει την ασφάλεια της κυκλοφορίας ένα κρίσιμο ζήτημα, με την Ακτοφυλακή του Μεγαλειοτάτου και τη Ναυτική Χωροφυλακή της Γαλλίας να διατηρούν 24ωρες βάρδιες πάνω από το στενό και να επιβάλλουν ένα αυστηρό καθεστώς ναυτιλιακών λωρίδων.[5]

Εκτός από την εντατική κίνηση βορρά-ανατολής προς τα νοτιοδυτικά, το στενό διασχίζεται από βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά με πλοία που συνδέουν το Ντόβερ με το Καλαί και τη Δουνκέρκη.[3] Μέχρι το 1994 αυτά παρείχαν τη μοναδική διαδρομή πέρα από αυτήν, εκτός από τις αεροπορικές μεταφορές. Η Σήραγγα της Μάγχης παρέχει τώρα μια εναλλακτική διαδρομή, με διαδρομή κάτω από το στενό, σε μέσο βάθος 45 μέτρων κάτω από τον βυθό.

Η πόλη του Ντόβερ δίνει το όνομά της σε μία από τις θαλάσσιες περιοχές της βρετανικής πρόβλεψης ναυτιλιακής κίνησης.

Γεωλογικός σχηματισμός Επεξεργασία

 
Χάρτης που δείχνει την υποθετική έκταση του Ντόγκερλαντ (περ. 10.000 π.Χ.), που παρείχε μια χερσαία γέφυρα μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Το στενό πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε από την αποσάθρωση μιας χερσαίας γέφυρας που συνέδεσε το Ουίλντ στη Μεγάλη Βρετανία με το Μπουλονέ στο Πα-ντε-Καλαί. Η κυρίαρχη γεωλογία τόσο στις βρετανικές όσο και στις γαλλικές πλευρές και στον πυθμένα της θάλασσας αποτελείται από κιμωλία. Αν και κάπως ανθεκτικό στην αποσάθρωση, η αποσάθρωση και των δύο ακτών έχει δημιουργήσει τα διάσημους λευκούς βράχους του Ντόβερ στο Ηνωμένο Βασίλειο και το ακρωτήριο Μπλάν-Νε στη Γαλλία. Η Σήραγγα της Μάγχης ανοίχθηκε μέσω των πετρωμάτων κιμωλίας.

Ο Ρήνος (ως Ούρστρομ) ρέει βόρεια προς τη Βόρεια Θάλασσα, καθώς η στάθμη της θάλασσας έπεσε κατά την έναρξη της πρώτης Πλειστόκαινης Εποχής των Παγετώνων. Ο πάγος δημιούργησε ένα φράγμα από τη Σκανδιναβία στη Σκωτία και ο Ρήνος, σε συνδυασμό με τον Τάμεση και την αποχέτευση από μεγάλο μέρος της βόρειας Ευρώπης, δημιούργησε μια τεράστια λίμνη πίσω από το φράγμα, το οποίο τελικά χύθηκε πάνω από το Ουίλντ στη Μάγχη. Αυτό το κανάλι υπερχείλισης έγινε το Στενό του Ντόβερ πριν από περίπου 425.000 χρόνια. Ένα στενό βαθύ κανάλι κατά μήκος της μέσης του στενού ήταν η κοίτη του Ρήνου την Τελευταία Παγετωνική Περίοδο. Μια γεωλογική εναπόθεση στην Ανατολική Αγγλία σηματοδοτεί την παλιά προπαγετωνική βόρεια πορεία του Ρήνου.

 
Δορυφορική εικόνα της NASA, Δεκέμβριος 2002.

Μια μελέτη του 2007[6][7] κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Σήραγγα της Μάγχης σχηματίστηκε από διάβρωση που προκλήθηκε από δύο μεγάλες πλημμύρες. Η πρώτη ήταν πριν από περίπου 425.000 χρόνια, όταν μια λίμνη με βότσαλα στη νότια Βόρεια Θάλασσα ξεχείλισε και έσπασε την οροσειρά κιμωλίας Ουίλντ-Αρτουά σε καταστροφική διάβρωση και πλημμύρα. Στη συνέχεια, ο Τάμεσης και ο Σκάλδης έρρευσαν από το χάσμα στη Σήραγγα της Μάγχης, αλλά οι Μεύσης και Ρήνος συνέχισαν να ρέουν προς τα βόρεια. Σε μια δεύτερη πλημμύρα πριν από περίπου 225.000 χρόνια, ο Μεύσης και ο Ρήνος καταπνίχθηκαν από πάγο σε μια λίμνη που έσπασε καταστροφικά μέσω ενός υψηλού αδύναμου φράγματος (ίσως κιμωλία, ή ένα λιθώνα που άφησε το φύλλο πάγου). Και οι δύο πλημμύρες έκοψαν μαζικά κανάλια πλημμύρας στην ξηρά κοίτη της Σήραγγας της Μάγχης. Μια περαιτέρω ενημέρωση το 2017 απέδωσε μια σειρά από υποβρύχιες τρύπες που είχαν περιγραφεί προηγουμένως στο δάπεδο του καναλιού, «βάθους 100 μέτρων» και σε μέρη «διαμέτρου αρκετά χιλιομέτρων», σε νερό της λίμνης που βυθίστηκε πάνω σε μια κορυφογραμμή βράχου προκαλώντας απομονωμένες καταθλίψεις ή «πισίνες» καταρράκτη.[8] Ο λιωμένος πάγος και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας βύθισαν το Ντόγκερλαντ,τηνη περιοχή που συνέδεε τη Βρετανία με τη Γαλλία το 6.500–6.200 π.Χ..

Το στενό του Λόμπουργκ, ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του θαλάσσιου πυθμένα του στενού, τρέχει τον έξι χιλιομέτρων ευρείο κάθετο άξονα ΒΒΔ-ΝΝΔ. Κοντά στη γαλλική ακτή παρά στην αγγλική ακτή, διασχίζει την όχθη Βάρνε όπου βυθίζεται σε 68 μέτρα στο βαθύτερο σημείο του και κατά μήκος του νοτιοανατολικού γείτονα του τελευταίου, η όχθη Ριντζ (γαλλική ονομασία «Colbart»[9], «Κολμπάρ») με μέγιστο βάθος 62 μέτρων.[10]

Θαλάσσια άγρια φύση Επεξεργασία

 
Δορυφορική εικόνα του NASA Terra, Μάρτιος 2001.

Το υποβρύχιο βάθος του στενού κυμαίνεται μεταξύ 68 μέτρων στο στενό του Λόμπουργκ και 20 μέτρων στις υψηλότερες όχθες. Παρουσιάζει μια σειρά από βραχώδεις περιοχές σχετικά έρημες από πλοία που θέλουν να ρίξουν τα δίχτυα τους, καθώς και από αμμώδη διαμερίσματα και υποϋδατικούς αμμόλοφους. Τα δυνατά ρεύματα του καναλιού επιβραδύνονται γύρω από τις βραχώδεις περιοχές του στενού, με σχηματισμό αντίθετων ρευμάτων και πιο ήρεμων ζωνών όπου πολλά είδη μπορούν να βρουν καταφύγιο.[11] Σε αυτές τις πιο ήρεμες ζώνες, το νερό είναι πιο καθαρό από ότι στο υπόλοιπο στενό και έτσι τα φύκια μπορούν να αναπτυχθούν παρά το μέσο βάθος των 46 μέτρων και ενισχύουν την ποικιλομορφία στα τοπικά είδη - μερικά από τα οποία είναι ενδημικά στο στενό. Επιπλέον, αυτή είναι μια ζώνη μετάβασης για τα είδη του Ατλαντικού Ωκεανού και εκείνα του νότιου τμήματος της Βόρειας Θάλασσας.

Αυτός ο συνδυασμός διαφόρων περιβαλλόντων προωθεί μια μεγάλη ποικιλία άγριας ζωής.[12]

Μία περιοχή του στενού μεγέθους 682 χλμ2 ταξινομείται ως ζώνη προστασίας Natura 2000 που αναφέρεται με το όνομα Ridens et dunes hydrauliques du Pas de Calais (Ριντάνς και υποϋδατικοί αμμόλοφοι του Στενού του Ντόβερ). Αυτή η περιοχή περιλαμβάνει τους υποϋδατικούς αμμόλοφους Βάρνε, Κολμπάρ, Βεργκογιέ και Μπασουρέλ, το Ριντάνς ντε Μπουλόν και το κανάλι Λόμπουργκ που παρέχει πιο ήρεμα και καθαρότερα νερά λόγω του βάθους του που φτάνει τα 68 μέτρα.[13]

Ασυνήθιστες διασχίσεις Επεξεργασία

Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές διασχίσεις εκτός από τα συμβατικά σκάφη, όπως με θαλάσσιο ποδήλατο, με jet pack, με μπανιέρα, με αμφίβιο όχημα και πιο συχνά κολυμπόντας. Ο γαλλικός νόμος απαγορεύει πολλά από αυτά, ενώ το αγγλικό δίκαιο δεν ισχύει, οπότε τα περισσότερα τέτοια περάσματα προέρχονται από την Αγγλία. 

Πάγος Επεξεργασία

Στα τέλη του 17ου αιώνα κατά τη διάρκεια της «Μικρής Εποχής των Παγετώνων», υπήρχαν αναφορές για σοβαρούς χειμερινούς πάγους στη Μάγχη[14][15] και το Στενό του Ντόβερ, συμπεριλαμβανομένης μιας υπόθεσης το 1684, όπου μόνο μια λεύγα ανοιχτού νερού είχε απομείνει μεταξύ του Ντόβερ και του Καλαί.[16]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Κρίσταλ, Ντέιβιντ, επιμ. (1999). «English Channel». Cambridge Paperback Encyclopedia (στα Αγγλικά) (3η έκδοση). Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. σελίδες 1080. ISBN 978-0521668002. 
  2. ↑ Λόπεζ Μάρτιν, Άνα Γ. (2010). International Straits: Concept, Classification and Rules of Passage (στα Αγγλικά) (Illustrated έκδοση). Springer Science & Business Media. σελ. 95 & 102. ISBN 9783642129063. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Γκλεγκ, Γ.; Τζέφερσον, Ρ.; Φλέτσερ, Σ. (30 Ιουνίου 2015). «Marine Governance in the English Channel (La Manche): Linking Science and Management» (στα αγγλικά). Marine Pollution Bulletin 95 (2): 707–718. doi:10.1016/j.marpolbul.2015.02.020. PMID 25819447. 
  4. ↑ Φαν Ντάικ, Γιον M. (2009). «Transit Passage Through International Strait». Στο: Τσίρκοπ, Άλντο. The Future of Ocean Regime-Building (στα Αγγλικά). Brill (1618). σελίδες 175–232. ISBN 978-9004172678. 
  5. ↑ «The Channel Navigation Information Service (CNIS)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2007. 
  6. ↑ Gupta, Sanjeev; Κόλιερ, Τζένι Σ.; Πάλμερ-Φέλγκεϊτ, Άντι; Πότερ, Γκρέιμ (2007). «Catastrophic Flooding Origin of Shelf Valley Systems in the English Channel». Nature 448 (7151): 342–5. doi:10.1038/nature06018. PMID 17637667. Bibcode: 2007Natur.448..342G. 
  7. ↑ Γκίμπαρντ, Φίλιπ (19 Ιουλίου 2007). «Europe Cut Adrift». Nature 448 (7151): 259–60. doi:10.1038/448259a. PMID 17637645. Bibcode: 2007Natur.448..259G. https://archive.org/details/sim_nature-uk_2007-07-19_448_7151/page/259. 
  8. ↑ Μορέλε, Ρεμπέκα (4 Απριλίου 2017). «Evidence of Ancient 'Geological Brexit' Revealed». BBC News:Science & Environment. https://www.bbc.co.uk/news/science-environment-39494740. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2017. 
  9. ↑ «Pas de Calais – Dover Strait». sea-seek.com. 
  10. ↑ «CoastView – What happens offshore?». GEOSYNTH-Project. Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ. 
  11. ↑ «Underwater video of the ridens». YouTube. 
  12. ↑ Ντάβολτ, Ν.; Ρίτσαρντ, A. (1988). «Les Ridens, haut-fond rocheux isolé du Pas de Calais: un peuplement remarquable [The Ridens, Rocky Shallows in the Center of the Channel: A Distinguished Settlement]» (στα γαλλικά). Cahiers de Biologie Marine 29 (1): 93–107. http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=7856448. 
  13. ↑ «Ridens et dunes hydrauliques du Pas de Calais» (στα Γαλλικά). Natura 2000. 
  14. ↑ «The Great Frost of 1683-4». www.pastpresented.info. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020. 
  15. ↑ Notes and Queries. Second Series. 11. 16 Μαρτίου 1861, σελ. 219. 
  16. ↑ The World of Wonders: A Record of Things Wonderful in Nature, Science, and Art. Λονδίνο: Cassel Petter & Galpin. 1869. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στενό_του_Ντόβερ&oldid=10461700"