Βικιπαίδεια

Ένωση Κέντρου (Ιταλία, 2002)

(Ανακατεύθυνση από Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών)

Η Ένωση Κέντρου (ιταλικά: Unione di Centro‎‎, UdC) είναι ένα χριστιανοδημοκρατικό[1][2] πολιτικό κόμμα στην Ιταλία. Ιδρύθηκε ως «Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών» το Δεκέμβριο του 2002 με τη συγχώνευση του Χριστιανοδημοκρατικού Κέντρου, των Ενωμένων Χριστιανοδημοκρατών και της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Ο Λορέντζο Τσέζα είναι ο σημερινός γραμματέας του κόμματος. Η Ένωση Κέντρου είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Ένωση Κέντρου
Unione di Centro
ΓραμματέαςΛορέντζο Τσέζα
ΠρόεδροςΑντόνιο ντε Πόλι
Ίδρυση6 Δεκέμβριος 2002
Συγχώνευση τωνΧριστιανοδημοκρατικό Κέντρο
Ενωμένοι Χριστιανοδημοκράτες
Ευρωπαϊκή Δημοκρατία
ΈδραVia in Lucina 10, Ρώμη
Πτέρυγα νεολαίαςΝεολαία Ένωσης Κέντρου
ΙδεολογίαΧριστιανοδημοκρατία[1][2][3]
Κοινωνικός συντηρητισμός[3][4]
Πολιτικό φάσμαΚέντρο[5][6][7][8]
Κεντροδεξιά[9][10]
Εθνική προσχώρησηΕμείς οι Μετριοπαθείς
Κεντροδεξιός συνασπισμός
Ευρωπαϊκή προσχώρησηΕυρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
Διεθνής προσχώρησηΚεντρώα Δημοκρατική Διεθνής
Χρώματα     Γαλάζιο
Βουλή των Αντιπροσώπων
1 / 400
Γερουσία της Δημοκρατίας
1 / 200
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
0 / 76
Ιστότοπος
www.udc-italia.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Ιστορικό Επεξεργασία

 
Ο Πιερ Φερντινάντο Καζίνι.

Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών Επεξεργασία

Στις 6 Δεκεμβρίου 2002, το Χριστιανοδημοκρατικό Κέντρο με επικεφαλής τον Πιερ Φερντινάντο Καζίνι, οι Ενωμένοι Χριστιανοδημοκράτες του Ρόκο Μπουτιλιόνε και η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία του Σέρτζιο ντ' Αντόνι, συγχωνεύτηκαν στην «Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών». Κατά το πρώτο συνέδριο του κόμματος, ο Μάρκο Φολίνι εξελέγη γραμματέας, ο Σέρτζιο ντ' Αντόνι αναπληρωτής γραμματέας, και ο Ρόκο Μπουτιλιόνε πρόεδρος.

Στις ευρωεκλογές του 2004, το κόμμα κέρδισε το 5,9% των ψήφων και πέντε ευρωβουλευτές. Στις περιφερειακές εκλογές του 2005 η Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών και το Σπίτι των Ελευθεριών αντιμετώπισαν μια σοβαρή ήττα κερδίζοντας μόνο δύο περιφέρειες από τις δεκατέσσερις. Στις 15 Οκτωβρίου 2005 ο Φολίνι παραιτήθηκε από τη θέση του ως γραμματέας του κόμματος και αντικαταστάθηκε στις 27 Οκτωβρίου από τον Λορέντζο Τσέζα.

Το κόμμα έλαβε μέρος στις γενικές εκλογές του 2006 με ένα νέο λογότυπο, που συμπεριλάμβανε το όνομα του Καζίνι, ο οποίος ήταν επίσης επικεφαλής των εκλογικών καταλόγων του κόμματος στις περισσότερες εκλογικές περιφέρειες. Παρά την ήττα του Σπιτιού των Ελευθεριών, η Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών βελτίωσε τις εκλογικές της επιδόσεις κερδίζοντας το 6,8% των ψήφων.

Τον Οκτώβριο του 2006 ο Φολίνι, σκληρός επικριτής του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εγκατέλειψε τελικά το κόμμα για να σχηματίσει μια νέα ομάδα, τη «Μέση Ιταλία», η οποία τελικά συγχωνεύτηκε στο κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα. Αυτή ήταν η τέταρτη διάσπαση που υπέστη η Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών μέσα σε δύο χρόνια μετά από τρεις πολύ μεγαλύτερες διασπάσεις: η πρώτη με επικεφαλής τον Σέρτζιο ντ' Αντόνι, ο οποίος εντάχθηκε στη Μαργαρίτα το 2004, η δεύτερη από τον Τζιανφράνκο Ροτόντι, ο οποίος ίδρυσε τη Χριστιανοδημοκρατία για τις Αυτονομίες το 2005, και η τρίτη από τον Ραφαέλε Λομπάρντο, ο οποίος σχημάτισε το Κίνημα για την Αυτονομία με έδρα τη Σικελία αργότερα το ίδιο έτος.

Μετά την αποχώρηση του Φολίνι, ωστόσο, ο Καζίνι έγινε ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στον Μπερλουσκόνι και απομάκρυνε περαιτέρω το κόμμα από αυτόν. Μια πέμπτη μεγάλη διάσπαση συνέβη στα τέλη Ιανουαρίου 2008 όταν ο Μπρούνο Ταμπάτσι και ο Μάριο Μπατσίνι αποχώρησαν από το κόμμα επειδή ο Καζίνι φαινόταν πρόθυμος να συνεργαστεί ξανά με τον Μπερλουσκόνι για τις επερχόμενες εκλογές, αφού η κυβέρνηση Πρόντι έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης. Λίγο αργότερα, ο Καζίνι αρνήθηκε να συγχωνεύσει το κόμμα του στο τότε νέο πολιτικό κίνημα του Μπερλουσκόνι, Λαός της Ελευθερίας. Έτσι, στην Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών προστέθηκαν Το Ρόδο για την Ιταλία του Ταμπάτσι, καθώς και δύο ηγετικά μέλη του Φόρτσα Ιτάλια. Από την άλλη πλευρά, από το κόμμα αποχώρησαν εκείνοι που ήθελαν να συνεχίσουν τη συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι, οι οποίοι προσχώρησαν στο Λαό της Ελευθερίας.[11]

Ένωση Κέντρου Επεξεργασία

Στις 28 Φεβρουαρίου 2008, η Ένωση Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών ανακοίνωσε ότι θα διεκδικούσε τις γενικές εκλογές του 2008 υπό τη σημαία της «Ένωσης Κέντρου», σε συμμαχία με το Ρόδο για την Ιταλία και άλλες μικρότερες ομάδες,[12][13] όπως οι Λαϊκοί γύρω από τον Τσιρίακο ντε Μίτα, πρώην ηγέτη της Χριστιανικής Δημοκρατίας.[14] Παρά το γεγονός ότι έχασε πολλές ψήφους από το Λαό της Ελευθερίας, το κόμμα κατάφερε να προσελκύσει μερικούς νέους ψηφοφόρους από την κεντροαριστερά και κέρδισε το 5,6% των ψήφων, 36 βουλευτές (όλοι μέλη της Ένωσης Χριστιανών και Κεντρώων Δημοκρατών εκτός από τέσσερις) και τρεις γερουσιαστές. Λίγο μετά τις εκλογές, ο Μπατσίνι, ένας από τους ηγέτες του Ρόδου, παραδόξως έφυγε από την Ένωση Κέντρου για να ενταχθεί στο Λαό της Ελευθερίας.[15] Στις ευρωεκλογές του 2009, η Ένωση Κέντρου κέρδισε το 6,5% των ψήφων και πέντε από τους υποψηφίους του εξελέγησαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμπεριλαμβανομένου του Ντε Μίτα.

Μετά τις εκλογές, ο Καζίνι επανέφερε το σχέδιό του για ένα νέο «κεντρώο» κόμμα, ως εναλλακτική λύση τόσο στο Λαό της Ελευθερίας, όσο και στο Δημοκρατικό Κόμμα.[16][17][18] Τον Δεκέμβριο του 2010, η Ένωση Κέντρου ήταν ιδρυτικό μέλος του βραχύβιου Νέου Πόλου για την Ιταλία, μαζί με το Μέλλον και Ελευθερία και τη Συμμαχία για την Ιταλία.[19][20] Το 2012, η Ένωση Κέντρου υπέστη τη διάσπαση μίας άλλης ομάδας με έδρα τη Σικελία, του Λαϊκού Εργοταξίου, το οποίο ήταν ένας ισχυρός ανταγωνιστής για το κόμμα στη Σικελία, μαζί με το Κίνημα για την Αυτονομία.

Η Ένωση Κέντρου έλαβε μέρος στις γενικές εκλογές του 2013 ως μέρος του συνασπισμού Με τον Μόντι για την Ιταλία, μαζί με το Μέλλον και Ελευθερία και την Πολιτική Επιλογή του Μόντι. Οι εκλογές ήταν μια ήττα για την Ένωση Κέντρου, το οποίο συγκέντρωσε μόλις 1,8% των ψήφων, και εξέλεξε οκτώ βουλευτές και δύο γερουσιαστές. Μετά τις εκλογές, το κόμμα συμμετείχε στην κυβέρνηση Ενρίκο Λέτα και την κυβέρνηση Ματέο Ρέντσι. Τον Φεβρουάριο του 2014, κατά τη διάρκεια του τέταρτου συνεδρίου του κόμματος, ο Τσέζα επανεξελέγη γραμματέας με μικρή διαφορά έναντι του Ντ' Άλια, ο οποίος στη συνέχεια εξελέγη πρόεδρος.[21]

 
O Λορέντζο Τσέζα.

Το κόμμα συμμετείχε στις ευρωεκλογές του 2014 σε κοινή λίστα με τη Νέα Κεντροδεξιά. Η λίστα συγκέντρωσε το 4,4% των ψήφων και εξέλεξε τρεις ευρωβουλευτές, δύο για τη Νέα Κεντροδεξιά και έναν για την Ένωση Κέντρου. Τον Δεκέμβριο του 2014 η συμμαχία με τη Νέα Κεντροδεξιά ενισχύθηκε με τη συγκρότηση των κοινών κοινοβουλευτικών ομάδων της Λαϊκής Περιοχής. Το 2016 ο Καζίνι δεν ανανέωσε τη συμμετοχή του στο κόμμα, το οποίο στερήθηκε έτσι τον πιο αναγνωρίσιμο ηγέτη του. Επιπλέον, ενώ εξακολουθούσε να είναι μέρος της κυβέρνησης, η Ένωση Κέντρου επέλεξε να μην υποστηρίξει το «ναι» στο συνταγματικό δημοψήφισμα του 2016 και να αποστασιοποιηθεί από τη Νέα Κεντροδεξιά, απορρίπτοντας την ιδέα ενός κοινού κόμματος.[22][23] Εν όψει του δημοψηφίσματος το κόμμα εγκαταλείφθηκε επίσης από τον πρόεδρο Ντ' Άλια.[24][25] Μετά το δημοψήφισμα, στο οποίο το «ναι» ηττήθηκε, η Ένωση Κέντρου αποχώρησε εντελώς από τη Λαϊκή Περιοχή, αλλά, εκτός από τον Καζίνι και τον Ντ' Άλια, το κόμμα έχασε ακόμα έναν βουλευτή και τον υπουργό Γκαλέτι.[26][27][28] Ο Αντόνιο Ντε Πόλι αντικατέστησε τον Ντ' Άλια ως πρόεδρος.[29][30]

Το 2017 στην Ένωση Κέντρου προστέθηκαν τρεις γερουσιαστές από άλλα κόμματα.[31][32] Η νέα πορεία του κόμματος σημαδεύτηκε και από την επιστροφή του Φολίνι.[33] Για τις περιφερειακές εκλογές της Σικελίας του 2017, το κόμμα προσχώρησε ξανά στην κεντροδεξιά σε περιφερειακό επίπεδο.[34] Η απόφαση οδήγησε ορισμένα κορυφαία πρώην μέλη της Ένωσης Κέντρου στη Σικελία να επιστρέψουν στο κόμμα, αλλά επικρίθηκε από τον αναπληρωτή γραμματέα του κόμματος Τζουζέπε Ντε Μίτα,[35] τον θείο του Τσιριάκο και τον Φολίνι. Αυτοί ίδρυσαν το κόμμα Η Ιταλία είναι Λαϊκή,[36][37] το οποίο εντάχθηκε στη Λαϊκή Λίστα Πολιτών και στον κεντροαριστερό συνασπισμό.

Ενόψει των γενικών εκλογών του 2018, η Ένωση Κέντρου επανεντάχθηκε επίσημα στον κεντροδεξιό συνασπισμό, με στόχο τη συνεργασία με άλλα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα.[38][39] Έτσι, το κόμμα συμμετείχε στο Εμείς με την Ιταλία,[40][41][42] έναν κεντρώο εκλογικό κατάλογο υπέρ του Μπερλουσκόνι[43][44][45] με στόχο να φτάσει το 3%, που απαιτείται για να κερδίσει έδρες στις πολυμελείς εκλογικές περιφέρειες. Στις εκλογές, το Εμείς με την Ιταλία έλαβε μόλις 1,3% των ψήφων και η Ένωση Κέντρου εξέλεξε τρεις γερουσιαστές από μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Λίγο μετά τις εκλογές, το κόμμα αποχώρησε από το Εμείς με την Ιταλία και συνήψε συμφωνία με τη Φόρτσα Ιτάλια.[46]

Στην προεκλογική περίοδο των γενικών εκλογών του 2022, η Ένωση Κέντρου σχημάτισε για αρχικά κοινή λίστα με το Κουράγιο Ιταλία[47] και στη συνέχεια ήταν ιδρυτικό μέλος του συνασπισμού Εμείς οι Μετριοπαθείς, μιας ευρύτερης κοινής λίστας εντός του κεντροδεξιού συνασπισμού, μαζί με το Κουράγιο Ιταλία, το Εμείς με την Ιταλία και την Ιταλία στο Κέντρο.[48]

Αποτελέσματα εκλογών Επεξεργασία

Ιταλικό Κοινοβούλιο Επεξεργασία

Βουλή των Αντιπροσώπων
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/− Ηγέτης
2006 2.580.190 (4ο) 6,8
39 / 630
–
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2008 2.050.309 (4ο) 5,6
36 / 630
  3
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2013 608.199 (9η) 1,8
8 / 630
  28
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2018 Εμείς με την Ιταλία 1,3
0 / 630
  8
Λορέντζο Τσέζα
Γερουσία της Δημοκρατίας
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/− Ηγέτης
2006 2.309.442 (6η) 6,8
21 / 315
–
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2008 1.898.842 (4ο) 5,7
3 / 315
  18
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2013 Με τον Μόντι για την Ιταλία –
2 / 315
  1
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2018 Εμείς με την Ιταλία 1,2
3 / 315
  1
Λορέντζο Τσέζα

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Επεξεργασία

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/− Ηγέτης
2004 1.914.726 (5ο) 5,9
5 / 72
–
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2009 1.995.021 (5ο) 6,5
5 / 72
–
Πιερ Φερντινάντο Καζίνι
2014 1.202.350 (5ο) 4,4
1 / 73
 4
Λορέντζο Τσέζα
2019 Φόρτσα Ιτάλια –
0 / 73
 1
Λορέντζο Τσέζα

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Maurizio Cotta· Luca Verzichelli (2007). Political Institutions in Italy. Oxford University Press. σελ. 40. ISBN 978-0-19-928470-2. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Paolo Segatti (2013). «Italy's Majoritarian Experiment: continuities and discontinuities in Italian electoral behaviour between the First and Second republics». Στο: Hideko Magara. The Politics of Structural Reforms: Social and Industrial Policy Change in Italy and Japan. Edward Elgar Publishing. σελ. 111. ISBN 978-0-85793-293-8. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Nordsieck, Wolfram (2018). «Italy». Parties and Elections in Europe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2019. 
  4. ↑ Piero Ignazi (2008). Partiti politici in Italia. Il Mulino, Bologna. σελ. 58. 
  5. ↑ Baldini, Gianfranco· Bull, Anna Cento (2009). Governing Fear. google.it. ISBN 9781845457839. 
  6. ↑ «Bookies see Prodi as next president». ANSA.it. 15 Ιανουαρίου 2015. 
  7. ↑ «From Vasto to Paris: The Uneasiness of – Pierluigi Bersani, secretary of the – Il Sole 24 ORE». ilsole24ore.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2015. 
  8. ↑ SPIEGEL ONLINE, Hamburg, Germany (20 March 2012). «Mario Monti's Political Pragmatism Scores Points in Italy and Europe». SPIEGEL ONLINE. http://www.spiegel.de/international/europe/mario-monti-s-political-pragmatism-scores-points-in-italy-and-europe-a-822582.html. 
  9. ↑ I cattolici oltre la politica. Il senso della testimonianza (στα Ιταλικά). Πρότυπο:Interlanguage link multi. 2010. ISBN 9788874024322. 
  10. ↑ Mark Donovan· Paolo Onofri (2008). Frustrated Aspirations for Change. Berghahn Books. σελίδες 70–80. ISBN 978-1-84545-638-2. 
  11. ↑ "Giovanardi lascia l'Udc per il Pdl".
  12. ↑ "Elezioni: accordo tra Rosa Bianca e Udc".
  13. ↑ Gianfranco Baldini· Anna Cento Bull (2010). Governing Fear. Berghahn Books. σελ. 6. ISBN 978-1-84545-783-9. 
  14. ↑ «Ciriaco si presenta lo stesso con l' Udc "Non troverà nessuno che la sostenga"». Archiviostorico.corriere.it. 24 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 
  15. ↑ «L'Udc scappa di mano a Pierferdy». Lastampa.It. 5 Φεβρουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 
  16. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2009. 
  17. ↑ «Adnkronos Politica». Adnkronos.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 
  18. ↑ "" (4 Απριλίου 2009). «Verso il Partito della Nazione: Casini, siamo noi l'alternativa vera». YouTube. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2010. 
  19. ↑ Nasce il Polo della nazione.
  20. ↑ Fini: dimissioni?
  21. ↑ «Udc, ecco come Cesa ha vinto di un soffio su D'Alia - Formiche.net». Formiche.net. 23 Φεβρουαρίου 2014. 
  22. ↑ Scafuri, Roberto (Ιουνίου 2016). «L'Udc scarica Alfano. E Casini lascia». ilGiornale.it. 
  23. ↑ «Casini: "Renzi cambi spartito. Deve unire, non può solo dividere"». Corriere della Sera. 22 Ιουνίου 2016. 
  24. ↑ «Cesa lo sospende, D'Alia: "Mi dimetto io"». Gazzetta del Sud. 
  25. ↑ «Guerra interna all'UDC, D'Alia lascia il partito». 7 Νοεμβρίου 2016. 
  26. ↑ «Area Popolare si spacca dopo il referendum. Udc: "L'esperienza, forse mai decollata, si conclude qui"». Il Fatto Quotidiano. 6 Δεκεμβρίου 2016. 
  27. ↑ Cocuzza, Silvia (7 Δεκεμβρίου 2016). «Fuggi fuggi al Senato: i centristi guardano a Fi. E Alfano resta da solo». ilGiornale.it. 
  28. ↑ «"Alfano succube di Renzi, ce ne andiamo" - giornaleditalia». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  29. ↑ «Udc: De Poli eletto presidente del partito | UDC Italia». 20 Δεκεμβρίου 2016. 
  30. ↑ «Il senatore De Poli eletto presidente nazionale dell'Udc». La Nuova di Venezia. 22 Δεκεμβρίου 2016. 
  31. ↑ «Senato: Ala perde pezzi, 2 vanno a Udc – Politica». ANSA.it. 9 Φεβρουαρίου 2017. 
  32. ↑ «Grandi manovre in corso al senato, Verdini e Alfano perdono pezzi - Siciliainformazioni». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2017. 
  33. ↑ formiche.net/2017/03/10/tutte-le-voglie-neodc-delludc-cesa
  34. ↑ «Sicilia: Udc, nessuna fibrillazione, Cesa lavora a unità centrodestra | UDC Italia». 25 Αυγούστου 2017. 
  35. ↑ «De Mita junior spacca l'Udc – ItaliaOggi.it». 
  36. ↑ «De Mita jr chiude a Berlusconi e dà l'addio all'Udc». Archivio – la Repubblica.it. 
  37. ↑ Agrippa, Angelo (11 Ιουνίου 2017). «I De Mita radunano i fedelissimiE Cesa punta su Mocerino e Gargani». Corriere della Sera. 
  38. ↑ «A Napoli Mastella presenta Udeur 2 – Campania». ANSA.it. 16 Δεκεμβρίου 2017. 
  39. ↑ «Centrodestra, Udc e Pli lavorano alla 'quinta gamba'». Affaritaliani.it. 
  40. ↑ «Udc-Noi con l'Italia, è accordo. Sulla lista torna lo scudo crociato». Affaritaliani.it. 
  41. ↑ Falci, Giuseppe Alberto (30 Δεκεμβρίου 2017). «Nasce la stampella centrista di Forza Italia». Corriere della Sera. 
  42. ↑ Greco, Anna Maria (30 Δεκεμβρίου 2017). «Berlusconi si appella ai delusi dalla politica: "Sarà sfida coi 5 Stelle"». ilGiornale.it. 
  43. ↑ «Nasce "Noi con l'Italia", la lista dei centristi pro-Berlusconi». Repubblica.it. 19 Δεκεμβρίου 2017. 
  44. ↑ «"Noi con l'Italia", ecco la quarta gamba del centrodestra: Ex FI, leghisti espulsi e alfaniani pentiti». 19 Δεκεμβρίου 2017. 
  45. ↑ Curridori, Francesco (19 Δεκεμβρίου 2017). «Nasce Noi con l'Italia, la 'quarta gamba' del centrodestra». ilGiornale.it. 
  46. ↑ «Centrodestra: De Poli (Udc), corriamo insieme per costruire Ppe italiano, priorità lavoro imprese e giovani | UDC Italia». 23 Μαρτίου 2018. 
  47. ↑ «Elezioni 2022, ecco simbolo Udc-Coraggio Italia: Nome 'Brugnaro' e scudocrociato per lista unica». 5 Αυγούστου 2022. 
  48. ↑ «Elezioni 2022, nasce 'Noi moderati' lista unica dei centristi di centrodestra». 11 Αυγούστου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ένωση_Κέντρου_(Ιταλία,_2002)&oldid=10362683"