Βικιπαίδεια

Αρίγκο Σάκι

Ιταλός προπονητής ποδοσφαίρου

Ο Αρίγκο Σάκι (ιταλικά: Arrigo Sacchi‎‎), (γεννήθηκε 1 Απριλίου 1946) είναι Ιταλός πρώην επαγγελματίας προπονητής ποδοσφαίρου. Έχει υπάρξει προπονητής δύο φορές της Μίλαν (1987–91, 1996–97), με μεγάλη επιτυχία. Κέρδισε τον τίτλο της Σέριε Α στο ντεμπούτο του την σεζόν 1987–88 και στη συνέχεια κυριάρχησε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κερδίζοντας τα Τσάμπιονς Λιγκ το 1989 και το 1990. Από το 1991 έως το 1996, ήταν προπονητής της εθνικής Ιταλίας και την οδήγησε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA του 1994, όπου έχασαν από τη Βραζιλία στη διαδικασία των πέναλτι.

Αρίγκο Σάκι
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΑρίγκο Σάκι
Ημερ. γέννησης1 Απριλίου 1946 (1946-04-01) (78 ετών)
Τόπος γέννησηςΦουσινιάνο, Ιταλία
Ύψος1,70 μ.
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1973–1976Φουσινιάνο
1976–1977Αλφονσίνε
1977–1978Μπελάρια
1978–1982Τσεζένα (νέων)
1982–1983Ρίμινι
1983–1984Φιορεντίνα (νέων)
1984–1985Ρίμινι
1985–1987Πάρμα
1987–1991Μίλαν
1991–1996Ιταλία
1996–1997Μίλαν
1998–1999Ατλέτικο Μαδρίτης
2001Πάρμα
Τίτλοι
Ιταλία (Προπονητής)
Φιναλίστ Παγκόσμιο Κύπελλο 1994

Ο Σάκι θεωρείται ένας από τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών[1][2] και η ομάδα του, Μίλαν (1987–1991) θεωρείται ευρέως ως μία από τις μεγαλύτερες ομάδες ποδοσφαίρου και από κάποιους ως η καλύτερη όλων των εποχών.[3][4][5]

Ο Σάκι δεν ήταν ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και για πολλά χρόνια εργάστηκε ως πωλητής παπουτσιών. Αυτό οδήγησε στη διάσημη φράση του που απευθύνεται σε όσους αμφισβήτησαν τα προσόντα του: Ποτέ δεν συνειδητοποίησα ότι για να γίνεις τζόκεϊ πρέπει πρώτα να είσαι άλογο.[6] Ένα άλλο διάσημο απόφθεγμά του είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό από τα λιγότερο σημαντικά πράγματα στη ζωή.[7]

Προπονητική καριέρα

Επεξεργασία

Πρώιμη

Επεξεργασία

Ο Σάκι είχε μεγαλώσει παρακολουθώντας επιθετικές ομάδες, όπως η Χόνβεντ Βουδαπέστης, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Εθνική Βραζιλίας και η Εθνική Ολλανδίας. Ξεκίνησε την καριέρα του προπονώντας τον τοπικό του σύλλογο, τη Μπαράκα Λούγκο, επειδή δεν ήταν αρκετά καλός για να παίξει για αυτούς. Για την πρόκληση που αντιμετώπισε, ο Σάκι είπε: Ήμουν είκοσι έξι ετών, ο τερματοφύλακάς μου ήταν τριάντα εννέα και ο σέντερ φορ μου ήταν τριάντα δύο. Έπρεπε να τους κερδίσω. Στη συνέχεια προπόνησε την Μπελάρια πριν ενταχθεί στην Τσεζένα, που αγωνιζόνταν στη Σέριε Β, ως προπονητής της ομάδας νέων. Στη συνέχεια ανέλαβε τη Ρίμινι που έπαιζε στη Serie C1 και παραλίγο να την οδηγήσει σε έναν τίτλο.

Έπανελαβε την επιτυχία του όταν μετακόμισε στη Φιορεντίνα ως προπονητής νέων. Τα επιτεύγματά του με την ομάδα νέων κέρδισαν ενδιαφέρον από την Πάρμα, η οποία τότε έπαιζε στη Serie C1. Οδήγησε την Πάρμα στην άνοδο στην πρώτη του σεζόν και την επόμενη σεζόν την οδήγησε σε 3 θέσεις ανόδου στη Σέριε Α. Μεγαλύτερη σημασία για την περίοδο του στην Πάρμα, ωστόσο, ήταν η απόδοση της ομάδας στο Κύπελλο Ιταλίας, όπου κέρδισαν την Μίλαν με 1–0 στη φάση των ομίλων και τη νίκησαν ξανά με σκορ 1–0 στον πρώτο γύρο νοκ άουτ. Αυτό ήταν αρκετό για να προσελκύσει το ενδιαφέρον από τον ιδιοκτήτη του συλλόγου της Μίλαν Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος διόρισε αμέσως τον Σάκκι ως προπονητή. [8]

Προπονητής της Μίλαν

Επεξεργασία

Στη Μίλαν, ο Σάκι αντιμετώπισε ξανά προβλήματα αξιοπιστίας. Ο Τύπος υποστήριξε ότι ένας τόσο ανεπαρκής παίκτης δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει επιτυχημένος προπονητής και ότι ακόμη και ο Μπερλουσκόνι –που είχε παίξει ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο– ήταν πιθανώς καλύτερος παίκτης. Ο Σάκι απάντησε έξυπνα: Ποτέ δεν κατάλαβα ότι για να γίνεις τζόκεϊ πρέπει πρώτα να είσαι άλογο. [9] Ο Σάκι είχε μια στιγμιαία επιτυχία στο Σαν Σίρο, οδηγώντας τη Μίλαν στον πρώτο της τίτλο στη Serie A σε εννέα χρόνια στο ντεμπούτο του ως προπονητής, ακολουθώντας τον τίτλο του πρωταθλήματος με ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας το 1988 . [4] [10] Η επιτυχία του Σάκι στη Μίλαν του χάρισε δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά κύπελλα πρωταθλητριών. [4] [10] Η επιτυχία που κέρδισε αποδόθηκε σε μεγάλο βαθμό στην ολλανδική τριάδα που είχε αγοράσει ο Μπερλουσκόνι: τον Μάρκο φαν Μπάστεν, τον Ρουντ Γκούλιτ και τον Φρανκ Ράικαρτ. Ωστόσο, άλλοι σπουδαίοι παίκτες όπως ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι, καθώς και η αμυντική τετράδα των Φράνκο Μπαρέζι, Αλεσάντρο Κοστακούρτα, Μάουρο Τασότι και Πάολο Μαλντίνι, ήταν επίσης το κλειδί της επιτυχίας του. [4]

Ο πρώτος τελικός του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1989 ήταν εναντίον της Στεάουα Βουκουρεστίου, η οποία ηττήθηκε με 4–0. Ο Γκούλιτ και ο Φαν Μπάστεν σκόραραν από δύο γκολ και η Μίλαν σήκωσε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια. Καθ' οδόν προς τον τελικό, η Μίλαν είχε νικήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης με σκορ 6-1 στον ημιτελικό. Ο προημιτελικός κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Η Μίλαν πέρασε μόνο με σκορ 1-0 χάρη σε πέναλτι του φαν Μπάστεν. Ο δεύτερος γύρος καλύπτεται από διαμάχες. Ο Ντοναντόνι έσωσε τη ζωή του μόνο μέσω της γρήγορης σκέψης του φυσιοθεραπευτή του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, ο οποίος έσπασε το σαγόνι του για να κάνει ένα πέρασμα για να φτάσει το οξυγόνο στους πνεύμονές του αφού είχε υποστεί ένα κακό φάουλ και έπεσε αναίσθητος. Ο πρώτος αγώνας έληξε ισόπαλος με σκορ 1–1 και ο δεύτερος αγώνας αναβλήθηκε στο 64ο λεπτό και επαναπρογραμματίστηκε για να επαναληφθεί την επόμενη μέρα λόγω της πυκνής ομίχλης (η Μίλαν έχανε με 0–1 αυτή τη στιγμή). Η Μίλαν τελικά προχώρησε μετά από τη διαδικασία των πέναλτι.

Αν και η ομάδα δεν ήταν τόσο δυνατή όσο την προηγούμενη σεζόν, νίκησε ξανά το 1990 . Μετά από νίκες κόντρα σε Ελσίνκι, Ρεάλ Μαδρίτης και Μέχελεν, η Μίλαν νίκησε τη γερμανική Μπάγερν Μονάχου στον ημιτελικό, χάρη σε ένα εκτός έδρας γκολ . Στον τελικό ο Φρανκ Ράικαρτ σημείωσε το μοναδικό γκολ του αγώνα με ασίστ του φαν Μπάστεν για να κερδίσει την Μπενφίκα του Σβεν-Γκόραν Έρικσον. Με τη νίκη στον τελικό, η Μίλαν έγινε η πρώτη ομάδα που διατήρησε τον τίτλο από το 1980 και η τελευταία ομάδα που το έκανε μέχρι τη Ρεάλ Μαδρίτης να καταφέρει να πετύχει αυτό το επίτευγμα 27 χρόνια αργότερα. Ο Σάκι θα κατακτούσε επίσης τα Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και τα Διηπειρωτικά Κύπελλα το 1989 και το 1990 και θα οδηγούσε τη Μίλαν στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας 1989-90, όπου ηττήθηκε από τη Γιουβέντους. Η επόμενη σεζόν τους είδε να ηττούνται από τη μετέπειτα δευτεραθλήτρια Μαρσέιγ στον προημιτελικό και να τερματίζουν δεύτεροι στη Serie A πίσω από τη Σαμπντόρια, ενώ αποκλείστηκαν στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ιταλίας από την ενδεχόμενη πρωταθλήτρια Ρόμα. Αυτή ήταν η τελευταία σεζόν του Σάκι με τους Ροσονερι . [4] [10]

Εθνική Ιταλίας

Επεξεργασία

Τον Νοέμβριο του 1991, ο Σάκι διορίστηκε προπονητής της εθνικής Ιταλίας, αντικαθιστώντας τον Αντζέλιο Βισίνι . Ο Σάκι στήριξε την τακτική του κυρίως στους παίκτες της Μίλαν, ειδικά στην αμυντική γραμμή που είχε τους Μαλντίνι και Μπαρέζι. Η γραμμή της επίθεσης ηγήθηκε από τον νικητή της Χρυσής Μπάλας του 1993, Ρομπέρτο Μπάτζο της Γιουβέντους. Οι αποκλεισμοί από τις επιλογές του Σάκι ήταν οι Τζιανλούκα Βιάλι, Ρομπέρτο Μαντσίνι, Τζουζέπε Μπέργκομι και Βάλτερ Ζέγκα. [11]

Ο Σάκι οδήγησε την Ιταλία στα προκριματικά για να φτάσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA του 1994. Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν μεταξύ των φαβορί και έχασε τον πρώτο της αγώνα με σκορ 1–0 από τη Ιρλανδία, η Ιταλία έφτασε στον τελικό (ο πρώτος της από το 1982), όπου ηττήθηκε από τη Βραζιλία στη διαδικασία των πέναλτι, την πρώτη διαδικασία της διαδικασίας σε πέναλτι. Υπό τον Σάκι, η Ιταλία προκρίθηκε στο UEFA Euro 1996, αλλά αποκλείστηκε από έναν όμιλο που περιελάμβανε τους τελικούς φιναλίστ, τη Γερμανία και την Τσεχική Δημοκρατία. [10]

Μετέπειτα προπονητική και εκτελεστική καριέρα

Επεξεργασία

Αφού άφησε τη θέση του με την εθνική ομάδα, ο Σάκι επέστρεψε στο Μιλάνο για να αντικαταστήσει τον Όσκαρ Ταβάρεζ τον Δεκέμβριο του 1996. Ωστόσο, η δεύτερη περίοδος ήταν ανεπιτυχής με τη Μίλαν να τερματίζει 11η στο πρωτάθλημα και να έχει τη χειρότερη ήττα της στη Serie A, χάνοντας με 6–1 εντός έδρας από την μελλοντική πρωταθλήτρια Γιουβέντους. [10]

Ο Σάκι είχε σύντομες περιόδους στην ισπανική Πριμέρα Ντιβισιόν, αναλαμβάνοντας την Ατλέτικο Μαδρίτης το 1998 μετά το δεύτερο πέρασμά του με τους Ροσονέρι, όπου άφησε τη θέση του τον Μάρτιο εκείνης της σεζόν, με αυτούς να βρίσκονται στο κάτω μισό του πίνακα. Επέστρεψε επίσης για λίγο στην Πάρμα το 2001, αντικαθιστώντας τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι, [10] αλλά παραιτήθηκε μετά από μόνο 3 αγώνες (2 ισοπαλίες και 1 νίκη) για λόγους άγχους, για να αντικατασταθεί από τον Renzo Ulivieri . [12] Αργότερα επέστρεψε στη Μαδρίτη, αυτή τη φορά στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου ως διευθυντής ποδοσφαίρου στη Ρεάλ Μαδρίτης για τη σεζόν 2004–05 . [13]

Προπονητικό στυλ, υποδοχή και επιρροή

Επεξεργασία

Με το παρατσούκλι "Ο Προφήτης του Φουζινιάνο", [14] ο Σάκκι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές όλων των εποχών.[15] Υποστήριξε έναν ρευστό, αλλά εξαιρετικά οργανωμένο επιθετικό σχηματισμό 4–4–2, [4] [16] [17] απορρίπτοντας τη παραδοσιακή θέση του λίμπερο [18]σε μια εποχή όπου το ιταλικό ποδόσφαιρο επικεντρωνόταν κυρίως στο δυνατό αμυντικό παιχνίδι, [17] [19] και οι τακτικές του Κατενάτσιο του Ελένιο Ερέρα εξακολουθούσαν να ασκούν ισχυρή επιρροή. [4] [18] Αμυντικά, οι ομάδες του Σάκι υιοθέτησαν ένα σύστημα ζώνης, το οποίο είχε ήδη εισαχθεί από τον προκάτοχό του Νιλς Λίεντχολμ, και ήταν γνωστές για την αμυντική τους δύναμη, όπου δέχονταν λίγα γκολ. [18] [20] Πράγματι, η αμυντική τετράδα των Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Τασσότι, την οποία ο Σάκκι ανέπτυξε τόσο στην Μίλαν όσο και με την εθνική ομάδα της Ιταλίας, θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες άμυνες όλων των εποχών. [20] [21] [22] [23] [24]

Ο Σάκι πιστεύει στην ολλανδική έννοια του ολοκληρωτικού ποδόσφαίρου, [16] επιμένοντας ότι οι νεαροί παίκτες πρέπει να προπονούνται σε όλες τις θέσεις του ποδοσφαίρου και όχι σε εξειδικευμένες θέσεις, βοηθώντας την ομάδα με ή χωρίς την μπάλα. [25] Πίστευε επίσης ακράδαντα στην ηθική της ομάδας και συμπεριφερόταν σε όλους τους παίκτες ως ίσους, [26] λέγοντας κάποτε: Ο μόνος τρόπος που μπορείς να χτίσεις μια πλευρά είναι να πάρεις παίκτες που μιλούν την ίδια γλώσσα και μπορούν να παίξουν ένα ομαδικό παιχνίδι. Δεν καταφέρνεις τίποτα μόνος σου, και αν το καταφέρεις, δεν διαρκεί πολύ. [27] παραθέτω αυτό που είπε ο Μιχαήλ Άγγελος: Το πνεύμα καθοδηγεί το χέρι, όπου οι παίκτες του θα προσομοίωσουν έναν αγώνα στην προπόνηση χωρίς μπάλα. [18] Ως προπονητής, προσέλκυσε επίσης διαμάχες, καθώς ήταν γνωστός για την εφαρμογή ενός αυστηρού προπονητικού καθεστώτος στους παίκτες του και οι ομάδες του ήταν συχνά γνωστές για την εργασιακή τους ηθική και πειθαρχία. Ο Σάκι μνημονεύεται επίσης για την ειλικρίνεια, το πείσμα και τη σχολαστική, εμμονική του προσοχή στη λεπτομέρεια κατά την προετοιμασία τακτικών λύσεων και την τελειοποίηση παιχνιδιών, τα οποία οι παίκτες του έπρεπε στη συνέχεια να απομνημονεύουν και να εφαρμόζουν με συνέπεια κατά τη διάρκεια των αγώνων. [28]

Ο Σάκι πιστώνεται επίσης ως καινοτόμος, διαδίδοντας το υψηλό πρέσινγκ από τις ομάδες του, το τεχνικό οφσάιντ και μια υψηλή αμυντική γραμμή με όχι περισσότερα από 25 μέτρα μεταξύ άμυνας και επίθεσης. [4] [16][19] [20] [25] [29] [30] Αυτό το στυλ πρέσινγκ έχει μιμηθεί με επιτυχία η Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο, [19] η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα, [16] η Μπορούσια Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ [31] και η Μπάγερν Μονάχου του Γιουπ Χάινκες . [32] Ο διάδοχός του στη Μίλαν, Φάμπιο Καπέλλο, διατήρησε πτυχές της τακτικής του Σάκι και συνέχισε να κέρδισε τέσσερα Scudetto σε πέντε σεζόν και το Τσάμπιονς Λιγκ 1993-94 . [17] Ο Ισπανός προπονητής Ραφαέλ Μπενίτεθ αναφέρει τον Σάκι ως πρότυπό του και τον προπονητή που έφερε επανάσταση στο ποδόσφαιρο τα τελευταία 50 χρόνια. [33]

Διακρίσεις

Επεξεργασία
  • Σειρά C1 : 1985–86

Μίλαν [34]

Ιταλία [15]

Ατομικές

  • Seminatore d'Oro (2): 1988, 1989
  • World Soccer Awards Manager of the Year : 1989 [35]
  • Ο καλύτερος προπονητής όλων των εποχών – ένας από τους 5 προπονητές [36] που κατατάχθηκαν στο top 10 από το France Football, το World Soccer και το ESPN[37]
  • Sports Illustrated καλύτερος μάνατζερ όλων των εποχών: 2η θέση (2019) [40]
  • Ευρωπαίος προπονητής της χρονιάς—Βραβείο Sepp Herberger : 1989
  • Ευρωπαίος προπονητής της σεζόν : 1989–90
  • Hall of Fame ιταλικού ποδοσφαίρου : 2011[41]
  • Βραβείο Προέδρου UEFA : 2022 [42]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 «Top 50 des coaches de l'historie». France Football. 19 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2019. 
  2. ↑ «The 20 Greatest Soccer Managers of All Time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2021. 
  3. ↑ «The greatest teams of all time». The Telegraph. 4 Ιουλίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2015. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Paolo Menicucci (4 Ιουλίου 2015). «The greatest teams of all time: AC Milan 1988-90». UEFA.com. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2016. 
  5. ↑ «La Uefa: "Il Milan di Sacchi è la più grande squadra di sempre"» (στα Ιταλικά). Mediaset.it. 14 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2016. 
  6. ↑ «No experience required». Fifa.com. 12 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2010. 
  7. ↑ «Davide Astori's death leaves Fiorentina and Italy in state of shock'». BBC. 4 March 2018. https://www.bbc.co.uk/sport/football/43279579. 
  8. ↑ Guido Conti (8 Απριλίου 2015). «Il pallone secondo Sacchi» (στα Ιταλικά). La Gazzetta di Parma. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2016. 
  9. ↑ «No experience required». Fifa.com. 12 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 «Sacchi to take over at Parma». ESPN.com Soccernet. 9 Ιανουαρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2016. 
  11. ↑ «L'uomo del giorno – Arrigo Sacchi: lo stratega che ha fatto la storia del Milan torna a casa». Calcioweb. 27 November 2014. http://www.calcioweb.eu/2014/11/luomo-del-giorno-arrigo-sacchi-lo-stratega-che-ha-fatto-la-storia-del-milan-torna-a-casa/150173/. Ανακτήθηκε στις 18 January 2015. 
  12. ↑ «Stressed Sacchi steps down». 1 February 2001. https://www.cbc.ca/sports/soccer/stressed-sacchi-steps-down-1.272136. 
  13. ↑ Paul Madden (1 April 2010). «Spanish Cumpleanos: Javier Irureta». Goal.com. http://www.goal.com/en/news/2669/birthdays/2010/04/01/1858499/spanish-cumpleanos-javier-irureta. Ανακτήθηκε στις 19 October 2010. 
  14. ↑ Gianni Mura (13 Μαΐου 1988). «ALLE RADICI DELL' ARRIGO» (στα Ιταλικά). La Repubblica. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2015. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 «Greatest Managers, No. 6: Arrigo Sacchi». ESPN FC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2015. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 «Barcelona 2011 vs AC Milan 1990s». Sports Illustrated. 19 April 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-26. https://web.archive.org/web/20130826073659/http://sportsillustrated.cnn.com/2011/writers/jonathan_wilson/04/18/2011barca.acmilan90s/index.html. Ανακτήθηκε στις 2024-01-07. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 «Greatest Managers, No. 6: Arrigo Sacchi». ESPN. 7 August 2013. http://espnfc.com/news/story/_/id/1515274/?cc=3436. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 «Great Team Tactics: Breaking Down How Arrigo Sacchi's AC Milan Took Down Europe». 1 December 2012. http://bleacherreport.com/articles/1425160-great-team-tactics-breaking-down-how-arrigo-sacchis-ac-milan-took-down-europe. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 «Arrigo Sacchi And His Italian Revolution». Forza Italian Football. 27 August 2012. http://forzaitalianfootball.com/2012/08/arrigo-sacchi-and-his-italian-revolution/. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Storey, Daniel (2 March 2016). «Game Changers: Arrigo Sacchi & AC Milan». Vice. https://www.vice.com/en_ca/article/wnm84n/game-changers-arrigo-sacchi-ac-milan. Ανακτήθηκε στις 17 October 2019. 
  21. ↑ James Horncastle (21 Μαρτίου 2016). «Gianluigi Buffon record cements his legacy as greatest keeper of all-time». ESPN FC. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  22. ↑ Paolo Bandini (21 Μαρτίου 2016). «Gianluigi Buffon humble as clean sheet record tumbles, but delight not universal». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. 
  23. ↑ Rob Smyth (8 Μαΐου 2009). «The Joy of Six: Great defences». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2016. 
  24. ↑ «Nazionale: 2013, addio al catenaccio. Balotelli-Rossi coppia mondiale» (στα Ιταλικά). La Repubblica. 19 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2016. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Arrigo Sacchi, the magician of Milan, begins to build a new Italy». The Guardian. 22 November 2011. https://www.theguardian.com/football/2011/nov/22/arrigo-sacchi-milan-italy. 
  26. ↑ Giancarlo Padovan (24 Ιανουαρίου 1996). «Sacchi pretende un' Italia esagerata» [Sacchi expects an Italy side of the highest quality] (στα Ιταλικά). Il Corriere della Sera. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2015. 
  27. ↑ «They said it: Arrigo Sacchi». FIFA. 26 May 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 June 2012. https://web.archive.org/web/20120602074503/http://www.fifa.com/newscentre/features/news/newsid=1639785/. 
  28. ↑ «1987: i primi mesi di Sacchi al Milan» [1987: Sacchi's first months at Milan] (στα Ιταλικά). Canale Milan. 19 Νοεμβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2015. 
  29. ↑ Francesca Fanelli (20 Φεβρουαρίου 2011). «1986, Berlusconi salva il Milan» [1986, Berlusconi saves Milan] (στα Ιταλικά). Il Corriere dello Sport. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2014. 
  30. ↑ Franco Melli (15 Ιανουαρίου 1992). «l' Italia di Sacchi come l' Olanda di Cruyff» [Sacchi's Italy like Cruyff's Holland] (στα Ιταλικά). Il Corriere della Sera. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2015. 
  31. ↑ «Borussia Dortmund vs. Bayern Munich: The showdown between 'Kloppo' and 'Osram'». PlayUp. 25 May 2013. http://playupsports.wordpress.com/2013/05/25/borussia-dortmund-vs-bayern-munich-the-showdown-between-kloppo-and-osram/. 
  32. ↑ «Tactical Twins: Arrigo Sacchi's Milan and Jupp Heynckes' Bayern Munich». Bleacher Report. 16 May 2013. http://bleacherreport.com/articles/1641620-tactical-twins-arrigo-sacchis-milan-and-jupp-heynckes-bayern-munich. 
  33. ↑ «Benítez interview in 'El Gráfico'». Rafael Benítez. 5 January 2012. http://www.rafabenitez.com/web/in/interviews/rafa-benitez-interview-in-el-grafico/1324/. 
  34. ↑ «A. Sacchi». Soccerway. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2016. 
  35. ↑ Jamie Rainbow (14 Δεκεμβρίου 2012). «World Soccer Awards – previous winners». World Soccer.com. Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2015. 
  36. ↑ Along with Alex Ferguson, Rinus Michels, Valeriy Lobanovskyi and Helenio Herrera
  37. ↑ «Валерій Лобановський потрапив до компанії найкращих тренерів усіх часів: на якому місці легенда «Динамо»» (στα Ουκρανικά). Fakty i Kommentarii. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2022. 
  38. ↑ Jamie Rainbow (4 Ιουλίου 2013). «The Greatest Manager of all time». World Soccer. 
  39. ↑ Jamie Rainbow (2 Ιουλίου 2013). «The Greatest XI: how the panel voted». World Soccer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2017. 
  40. ↑ «The 50 Greatest Football Managers of All Time». Sports Illustrated. 20 Αυγούστου 2019. 
  41. ↑ «BARESI, CAPELLO AND RIVERA ACCEPTED IN HALL OF FAME». acmilan.com. A.C. Milan. 26 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2015. 
  42. ↑ «Arrigo Sacchi to receive UEFA President's Award». UEFA.com. 23 August 2022. https://www.uefa.com/insideuefa/news/0278-15ef91d07ece-9aa7d4755b82-1000--arrigo-sacchi-to-receive-uefa-president-s-award/. Ανακτήθηκε στις 23 August 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρίγκο_Σάκι&oldid=10772569"