Σαιν-Ντιζιέ

Σαιν-Ντιζιέ
	Το Δημαρχείο του Σαιν-Ντιζιέ
	; Έμβλημα
	; Έμβλημα
Χώρα	Γαλλία
Διοικητική υπαγωγή	Ωτ-Μαρν, Καντόνιο του Σαιν-Ντιζιέ-Σαντρ, Καντόνιο του Σαιν-Ντιζιέ-Νορ-Εστ, καντόνιο του Σαιν-Ντιζιέ-Ουέστ, Καντόνιο του Σαιν-Ντιζιέ-Συντ-Εστ και διαμέρισμα του Σαιν-Ντιζιέ
Ταχυδρομικός κώδικας	52100
Κωδικός Κοινότητας	52448
Πληθυσμός	23.068 (1 Ιανουαρίου 2021)
Έκταση	47,69 km²
Υψόμετρο	146 μέτρα
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα); UTC+02:00 (θερινή ώρα)
	Σαιν-Ντιζιέ 48°38′16″N 4°56′56″E
Ιστότοπος	http://www.saint-dizier.fr
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Συντεταγμένες: 48°38′16″N 4°56′56″E / 48.63778°N 4.94889°E / 48.63778; 4.94889

Το Σαιν-Ντιζιέ (γαλλικά: Saint-Dizier) είναι κοινότητα στο νομό Ωτ-Μαρν στην περιοχή Γκραντ Εστ, στη βορειοανατολική Γαλλία. Βρίσκεται ανάμεσα στο Παρίσι και το Στρασβούργο στην εθνική οδό RN 4 και απέχει 15 χιλιόμετρα από τη λίμνη Ντερ-Σαντεκόκ, μία από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες στην Ευρώπη.

Είναι υπονομαρχία και η μεγαλύτερη πόλη του νομού Ωτ-Μαρν, με πληθυσμό 24.932 κατοίκους (2016) και κέντρο ευρύτερης αστικής περιοχής με 53.790 κατοίκους (2014).

Οι κάτοικοι αναφέρονται ως Μπραγκάρ.^[6]

Η πόλη είναι η έδρα της αεροπορικής βάσης 113 «Σαιν-Εξυπερύ».

Γεωγραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Ο πύργος Miko, έμβλημα της πόλης

Το Σαιν-Ντιζιέ βρίσκεται στην περιοχή Γκραντ Εστ, στα βόρεια του νομού Ωτ-Μαρν και διασχίζεται από δύο ποτάμια, Μαρν και Ορνέλ. Το κανάλι που ενώνει την Καμπανία με τη Βουργουνδία περνά επίσης από την πόλη.

Με τη Λανγκρ αποτελούν τις δύο υπονομαρχίες του νομού Ωτ-Μαρν. Είναι η μεγαλύτερη πόλη του νομού με πληθυσμό 24.932 κατοίκους (2016) και κέντρο ευρύτερης αστικής περιοχής με 53.790 κατοίκους (2014).

Η πόλη απέχει λίγα χιλιόμετρα από τη μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη της Ευρώπης, τη λίμνη Ντερ-Σαντεκόκ, που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1970 για να ρυθμίσει την πορεία του ποταμού Μαρν.^[7] Είναι επίσης κοντά στις μεγαλύτερες πόλεις της περιοχής, Ρενς, Νανσύ και Τρουά.

Ιστορία Επεξεργασία

Αρχαιότητα Επεξεργασία

Η πρώτη αναφορά του ονόματος της πόλης εμφανίζεται προς το τέλος του 9ου αιώνα, η ανθρώπινη εγκατάσταση στην περιοχή όμως είναι πολύ παλαιότερη (υπάρχουν κατάλοιπα εγκατάστασης από τη Νεολιθική περίοδο).

Η πόλη αντικατέστησε σταδιακά το γαλατο-ρωμαϊκό οχυρό Ολόννα, όπου, σύμφωνα με το μύθο, οι επιζώντες της καταστροφής του Αντεμαντούνουμ (σήμερα Λανγκρ) μετέφεραν τα λείψανα του επισκόπου τους (άγιος Ντιζιέ) και έκτισαν ιερό.

Μεσαίωνας Επεξεργασία

Πύργος των προμαχώνων

Κατά τον Μεσαίωνα, η πόλη αναπτύχθηκε γύρω από την εκκλησία Νοτρ-Νταμ, υπό την αιγίδα των αρχόντων της του οίκου του Νταμπιέρ. Στα χρόνια του Γκυ Β΄ του Νταμπιέρ (1155-1216) άρχισε η κατασκευή του κάστρου και της εκκλησίας. Ο Γουλιέλμος Β΄ του Νταμπιέρ, σύζυγος της Μαργαρίτας Β΄ της Φλάνδρας, επηρεασμένος από την οργάνωση των Φλαμανδικών πόλεων, εξέδωσε μία χάρτα ελευθεριών το 1228, η οποία επέτρεψε τη μεταβίβαση μέρος των αρμοδιοτήτων του στους δημοτικούς συμβούλους της πόλης.

Το 1227, ο Γουλιέλμος Β΄ του Νταμπιέρ και η σύζυγός του Μαργαρίτα Β΄ της Φλάνδρας, ίδρυσαν το μοναστήρι του Σαιν-Πανταλεόν νότια της πόλης.

Ο τρίτος γιος του Γουλιέλμου κληρονόμησε την κυριαρχία του Σαιν-Ντιζιέ, την οποία κατείχε ο οίκος του Νταμπιέρ και μεταβιβάζονταν στους απογόνους μέχρι την Ιωάννα, η οποία παντρεύτηκε τον Ιάκωβο του Βερζί και έτσι στο τέλος του 14ου αιώνα η πόλη πέρασε στον οίκο του Βερζί, σύμμαχο της Βουργουνδίας.

Νεότεροι χρόνοι Επεξεργασία

Τα τείχη του Σαιν-Ντιζιέ

Ο δήμαρχος στην παρουσίαση ενός νέου στρατιωτικού αεροπλάνου, Αύγουστος 1910

Το 1544, κατά τη διάρκεια των Ιταλικών πολέμων, ο αυτοκράτορας Κάρολος Κουίντος εισέβαλε στην Καμπανία και πολιόρκησε το Σαιν-Ντιζιέ. Η πόλη άντεξε την πολιορκία για έξι εβδομάδες. Μετά από αυτό το επεισόδιο, ο ίδιος ο βασιλιάς της Γαλλίας Φραγκίσκος Α' χαιρέτισε τον ηρωισμό των κατοίκων, οι οποίοι αποκαλέστηκαν «Γενναίοι» (Bragards), προσωνύμιο που διατηρούν ακόμη. Η πόλη αφού κατελήφθη από τον Κάρολο Κουίντο, επεστράφη τον ίδιο χρόνο στη Γαλλία με τη συνθήκη του Κρεπί-αν-Λανουά.

Η πόλη περιήλθε στην προίκα της Μαρίας Στιούαρτ το 1560 και στη συνέχεια, στον οίκο της Λωραίννης (κλάδος του Γκιζ).

Το 1755, πυρκαγιά κατέστρεψε τα τρία τέταρτα της παλιάς πόλης. Μόνο λίγα σπίτια διέφυγαν την καταστροφή.

Το 1814, το Σαιν-Ντιζιέ έγινε και πάλι επίκεντρο συγκρούσεων κατά τη διάρκεια ρωσικής επίθεσης την εποχή των Ναπολεόντιων πολέμων.

Ο σιδηρόδρομος έφθασε στην πόλη το 1855.

Η πόλη, χάρη στην τεχνογνωσία που είχε αποκτήσει από την επεξεργασία του σίδερου και χάλυβα, αναπτύχθηκε γρήγορα και ειδικεύτηκε στον τομέα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα που δημιουργήθηκαν στα χυτήρια του Σαιν-Ντιζιέ είναι οι κρήνες Ουάλας (1872) που κοσμούν τις πλατείες του Παρισιού και άλλων πόλεων, τα μεγαλοπρεπή αγάλματα στις κύριες πόλεις του νομού, οι σιδερένιες κατασκευές «Αρ Νουβό» του αρχιτέκτονα Εκτόρ Γκιμάρ που διακοσμούν τις εισόδους των σταθμών του μετρό του Παρισιού και τα φωτιστικά της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων.

20ός αιώνας Επεξεργασία

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Σαιν-Ντιζιέ

Οι μεγάλες πλημμύρες του 1910

Το 1910, στο τέλος του χειμώνα την περιοχή έπληξαν μεγάλες πλημμύρες.

Το 1913 τα πρώτα αεροπλάνα έφθασαν στην περιοχή και κατασκευάστηκε ένα αεροδρόμιο.

Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου πολέμου, η πόλη ήταν η βάση για την τροφοδοσία του μετώπου, μέσω της Ιεράς Οδού, κατά τη διάρκεια της μάχης του Βερντέν.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το Σαιν-Ντιζιέ έζησε πολλούς εναέριους βομβαρδισμούς από τις συμμαχικές δυνάμεις καθώς προσπαθούσαν να ανακαταλάβουν από τη Λουφτβάφφε ( (Γερμανική Πολεμική Αεροπορία) το αεροδρόμιο της πόλης. Η πόλη απελευθερώθηκε από τη γερμανική κατοχή στις 30 Αυγούστου 1944.^[8]

Σημαντική συμβολή στην οικονομία της πόλης συνεχίζει να προσφέρει το εργοστάσιο παγωτών Miko.

Για να αντιμετωπίσει τις στεγαστικές ανάγκες του προσωπικού των ταχέως αναπτυσσόμενων βιομηχανιών, στα μέσα της δεκαετίας του 1950 κατασκευάστηκε μια νέα συνοικία, το Βερ-Μπουά, που συγκέντρωσε περίπου το 40% του συνολικού πληθυσμού της πόλης.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η κοινότητα ξεκίνησε μια διαδικασία αστικής ανανέωσης που μεταμόρφωσε ριζικά το κέντρο της πόλης.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φως μεταξύ άλλων και τάφους, τρεις από τους οποίους περιείχαν σπάνια αντικείμενα τα οποία δωρήθηκαν στο Δημοτικό Μουσείο του Σαιν-Ντιζιέ.

Αρχαιολογικά ευρήματα στο Σαιν-Ντιζιέ
Στρογγυλή αγκράφα
Χρυσό δαχτυλίδι
Φραγκικό κόσμημα ζώνης
Φραγκικό ξίφος
Άγαλμα της θεάς Επόνα

Οικονομία Επεξεργασία

Στο Σαιν-Ντιζιέ η ιστορία της μεταλλουργίας είναι πολύ παλιά. Έφτασε στο αποκορύφωμα τον 19ο αιώνα, όταν διάσημοι καλλιτέχνες, όπως ο μεγάλος αρχιτέκτονας και εκπρόσωπος της Αρ Νουβώ Εκτόρ Γκιμάρ, χρησιμοποίησαν τα τοπικά χυτήρια για να δημιουργήσουν τα έργα τους.

Η μεταλλουργική βιομηχανία εξακολουθεί να είναι παρούσα στην πόλη. Ο κλάδος ειδικεύεται κυρίως στον τομέα της μεταλλουργίας, ο οποίος εξακολουθεί να αναπτύσσεται στο βόρειο Ωτ-Μαρν. Ο δεύτερος σημαντικός τομέας αφορά την κατασκευή μηχανημάτων και εξοπλισμού, την κατασκευή γεωργικών ελκυστήρων, εκσκαφείς φορτωτές κ.ά.

Στην πόλη λειτουργεί επίσης η γαλακτοβιομηχανία Miko, ένα πολύ σημαντικό εργοστάσιο για την οικονομία της πόλης. Το εργοστάσιο εξακολουθεί να λειτουργεί και έχει μεταφερθεί στη βιομηχανική περιοχή.

Τέλος, η Αεροπορική Βάση 113 «Σαιν-Εξυπερύ» του Σαιν-Ντιζιέ είναι επίσης ένας μεγάλος πάροχος εργασίας, με περίπου 2000 στρατιωτικούς. Φιλοξενεί 2 μοίρες αεροσκαφών Rafale.

Αξιοθέατα - Μνημεία Επεξεργασία

Το δημοτικό μουσείο

Η εκκλησία Νοτρ-Νταμ

Τα κύρια μνημεία της πόλης είναι:

Το μεσαιωνικό κάστρο του 12ου αιώνα, από το οποίο παραμένουν ένα κτίριο στο οποίο εγκαταστάθηκε από το 1959 η υπονομαρχία, δύο πύργοι εισόδου και τέσσερις πύργοι των παλαιών προμαχώνων.

Το θέατρο του Σαιν-Ντιζιέ, παλιά αγορά σιτηρών που χτίστηκε το 1860 και μετατράπηκε σε θέατρο το 1906.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν αρκετά μεσαιωνικά σπίτια που επιβίωσαν από τη φωτιά του 1775. Το πιο γνωστό είναι το Μαιζόν Παρσολέ, που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα.

Το δημαρχείο, χτίστηκε το 1863.

Το Δημοτικό Μουσείο συγκεντρώνει συλλογές στην παλαιοντολογία, την ορνιθολογία, την αρχαιολογία, τις καλές τέχνες κ.ά.

Η οδογέφυρα του Μαρναβάλ.

Στο κέντρο της πόλης, ο χώρος του παλιού εργοστασίου παγωτών Miko μετατράπηκε σε κινηματογράφο, το Ciné Quai, το οποίο σήμερα διατηρεί τον πύργο Miko της δεκαετίας του '30, έμβλημα της πόλης, και έκθεση που παρουσιάζει την ιστορία του τόπου. Το εργοστάσιο εξακολουθεί να λειτουργεί αλλά έχει μεταφερθεί στη βιομηχανική περιοχή.
Το Σαιν-Ντιζιέ απέχει 15 χιλιόμετρα από τη λίμνη Ντερ-Σαντεκόκ, η οποία περιλαμβάνει ένα μεγάλο κέντρο αναψυχής, πολλά μικρά καταστήματα και καζίνο και είναι μια ορνιθολογική περιοχή διεθνούς σημασίας.
Μνημείο της πολιορκίας 1544.