Βικιπαίδεια

Κάστρο του Σενονσώ

γαλλικό κάστρο

Συντεταγμένες: 47°19′30″N 1°4′14″E / 47.32500°N 1.07056°E / 47.32500; 1.07056

Το κάστρο του Σενονσώ (château de Chenonceau) βρίσκεται στην κοινότητα του Σενονσώ  στο νομό Αντρ-ε-Λουάρ  στην κεντροδυτική Γαλλία. Είναι ένα από τα κάστρα του Λίγηρα.

Κάστρο του Σενονσώ
Château de Chenonceau
Χάρτης
Είδοςσατώ[1]
Γεωγραφικές συντεταγμένες47°19′30″N 1°4′14″E
Διοικητική υπαγωγήΣενονσώ[2][3], Σιβραί-ντε-Τουραίν[2] και Francueil[2]
ΧώραΓαλλία[2][3]
Έναρξη κατασκευής1411
ΙδιοκτήτηςΤομά Μποϊέ και Αντουάν Β΄ Μποϊέ
ΑρχιτέκτοναςΦιλιμπέρ Ντελόρμ και Κατρίν Μπρισονέ
Προστασίακατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1840)[2] και κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1962)[2]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Σενονσώ είναι κτισμένο, επιπλωμένο, και διαμορφωμένο από γυναίκες πολύ διαφορετικές κατά την ιδιοσυγκρασία τους. Χτίστηκε από την Κατρίν Μπρισονέ το 1513, εμπλουτίστηκε από τη Ντιάν ντε Πουατιέ και διευρύνθηκε από την Αικατερίνη των Μεδίκων. Έγινε χώρος περισυλλογής της βασίλισσας Λουίζας της Λωρραίνης, έπειτα διασώθηκε από την Λουίζ Ντυπάν κατά τη διάρκεια της γαλλικής Επανάστασης και τέλος, μεταμορφώθηκε από την κυρία Πελούζ. Έτσι, απέκτησε το χαρακτηρισμό το κάστρο των Κυριών[4], διότι «το θηλυκό αποτύπωμα είναι παρόν παντού, προστατεύοντας από τις συγκρούσεις και τους πολέμους για να είναι για πάντα ένας τόπος ειρήνης».

Το κάστρο είναι επιπλωμένο, διακοσμημένο με σπάνιες ταπετσαρίες και παλιούς πίνακες, είναι το πιο επισκέψιμο ιδιωτικό ιστορικό μνημείο της Γαλλίας. Έχει αρκετούς κήπους, ένα πάρκο και έναν αμπελώνα.[5]

Όλη η περιοχή, ιδιοκτησία σήμερα της οικογένειας Μενιέ, δέχεται ετησίως 850.000 επισκέπτες. Το κάστρο ανήκει στα ιστορικά μνημεία της Γαλλίας από το 1840 και το πάρκο από το 1962.[6]

Ιστορία Επεξεργασία

 
Το κάστρο του Σενονσώ, επάνω στον ποταμό Σερ στην Τουραίνη (Σαντρ-Βαλ ντε Λουάρ, Γαλλία). Αυτό το κάστρο του Λίγηρα χτίστηκε από τον Τομά Μπογιέ και τη σύζυγό του Κατρίν Μπρισονέ, αλλά η κατασκευή-γέφυρα επάνω στο ποτάμι έγινε από την Αικατερίνη των Μεδίκων.

Η οικογένεια Μαρκ Επεξεργασία

Το πρώτο κάστρο που χτίστηκε στο Σενονσώ χρονολογείται από το 13ο αιώνα, όπως επίσης και ένας οχυρωμένος μύλος που χρονολογείται από το 1230, εποχή κατά την οποία ανήκε στην οικογένεια Μαρκ (Marques). Η γέφυρα δεν υπήρχε τότε, θα κτιστεί πολύ αργότερα. Έτσι, η στρατηγική λειτουργία του αρχικού κάστρου δεν ήταν το πέρασμα από τη μία όχθη στην άλλη, αλλά μάλλον μια διαχείριση της ποτάμιας κυκλοφορίας πάνω στον ποταμό Σερ.

Ο Σερ χρησιμοποιείτο τότε ευρέως για τη μεταφορά ξυλείας, οικοδομικών υλικών, αλατιού, κρασιού και κτηνοτροφικών προϊόντων[7]. Το κάστρο υπέστη καταστροφές κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς πολέμου, εποχή κατά την οποία ο Ζαν Μαρκ είχε εχθρικές σχέσεις με τον δελφίνο Λουδοβίκο του Γκυγιέν, αρχηγό του Βασιλικού Συμβουλίου, και παρέδωσε το Σενονσώ στα αγγλικά στρατεύματα. Το Σενονσώ ανακατελήφθη από τους Γάλλους το 1411, χάρη στη νίκη του Μπουσικώ. Το κάστρο τότε κάηκε και ισοπεδώθηκε.

Αργότερα, ο Ζαν Μαρκ ζήτησε την άδεια από τον Κάρολο Ζ΄ της Γαλλίας, προκειμένου να ανακατασκευάσει ένα κάστρο στην περιοχή. Η άδεια τού δόθηκε το 1432. Το κάστρο ξαναχτίστηκε σε διαφορετική θέση και παρουσιάζει μια νέα αρχιτεκτονική : στηριγμένο στον Σερ, οριοθετεί ένα χώρο που είναι σχεδόν τετράγωνος (50 x 55 m) και περιβάλλεται από τρεις πλευρές από τάφρους με νερό. Η τέταρτη πλευρά του κλείνεται και απομονώνεται από τον ποταμό Σερ.[8] Στις γωνίες είχε τέσσερις στρογγυλούς πύργους, που οι βάσεις τους ήταν μέσα στις υγρές τάφρους και υπήρχαν τείχη, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το κύριο σώμα του σπιτιού και που διακόπτονταν από τις οχυρώσεις της πόρτας της εισόδου. Από αυτό το φεουδαρχικό κάστρο δεν έχει επιβιώσει παρά μόνο ο νοτιο-δυτικός πύργος, γνωστός ως «πύργος των Μαρκ». Πίσω από το κάστρο, στις όχθες του ποταμού Σερ, χτίστηκε ένας μύλος.

 
Απόδοση της νότιας όψης του κάστρου του Τομά Μπογιέ. Σχέδιο του Φελίξ Ρογκέ ( Felix Roguet).

Ο Τομά Μπογιέ Επεξεργασία

 
Το σχέδιο του Σενονσώ μετά την κατασκευή της γέφυρας στην 1559, και πριν από την γκαλερί το 1576.

Ένας από τους διαδόχους του Ζαν Μαρκ, ο Πιέρ Μαρκ, παντρεύτηκε την Μαρτίν Μπερά, κόρη του ταμία της Γαλλίας και θαλαμηπόλου του Λουδοβίκου ΙΑ'. Η κακή διαχείριση της ιδιοκτησίας οδήγησε την οικογένεια σε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, τα οποία οδήγησαν στη σύλληψή του στις 3 Ιουνίου 1496. Το κάστρο το αγόρασε ο  Τομά Μπογιέ (Thomas Bohier), αστός από την Τουρ που πρόσφατα είχε γίνει ευγενής, για 7.374 λίβρες. Οι Μαρκ αποσύρθηκαν στο αρχοντικό του Κουλντραί. Ο Τομά Μπογιέ τους έδωσε τη δυνατότητα επαναγοράς έως τις 25 Δεκεμβρίου 1498 για 12.550 λίβρες[9]. Αλλά ο Πιέρ Μαρκ δεν μπορούσε να πληρώσει. Στις 9 Νοεμβρίου 1499 ο Γκιγιόμ Μαρκ, αδελφός του Πιέρ, διεκδίκησε την ιδιοκτησία, με την επίκληση της ρήτρας υπαναχώρησης, και άρχισε διαδικασίες για να το ανακτήσει.

Μετά τον θάνατό του, η κόρη του Κατρίν Μαρκ άνοιξε ξανά την υπόθεση και ικανοποιήθηκε εν μέρει, αναγκάζοντας τον Τομά Μπογιέ να μείνει στο κάστρο της Ουντ (Houdes), όπου ο ίδιος είχε χτίσει ένα σπίτι. Η Κατρίν νυμφεύτηκε τον Φρανσουά Φυμέ, άρχοντα των Φουρνό. Άρχισε νέες διαδικασίες προκειμένου να αποκτήσει συγχρόνως, την Ουντ, έτσι ώστε όλα τα παλιά εδάφη της οικογένειας να  επιστρέψουν σ' αυτήν.

Μετά από μια δύσκολη δικαστική διαμάχη, στις 8 Φεβρουαρίου 1512 η περιοχή καταχωρήθηκε οριστικά στον Τομά Μπογιέ.

Ο Μπογιέ ήταν ένας σημαντικός πολιτικός και ικανός οικονομολόγος. Συμβολαιογράφος και  γραμματέας του βασιλιά το 1491, αυλάρχης του Καρόλου Η', οικονομικός επόπτης στο Παρίσι, έγινε γενικός οικονομικός ελεγκτής στη Νορμανδία. Παντρεύτηκε την Κατρίν Μπρισονέ, η οποία προερχόταν επίσης από μια πλούσια επαρχιακή οικογένεια που πλούτισε ανεβαίνοντας σταδιακά τη σκάλα που οδηγούσε στις πιο σημαντικές θέσεις στο κράτος. Υπηρέτησε επίσης υπό τον Λουδοβίκο ΙΒ' και τον Φραγκίσκο Α'. 

Μετά το θάνατό του το 1524 αποκαλύφθηκαν ατασθαλίες στα οικονομικά του και ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α' επέβαλε τεράστιο πρόστιμο στον γιο του και κληρονόμο του κάστρου Αντουάν Μπογιέ. Καθώς αυτός αδυνατούσε να το πληρώσει, το 1535 το κάστρο μεταβιβάστηκε στον Γαλλικό Θρόνο.

Φραγκίσκος Α΄ Επεξεργασία

 
Το κάστρο Σενονσώ γύρω στα 1570,
του Jacques Androuet du Cerceau.
Χαρακτική σε χαλκό, Βρετανικό Μουσείο, Λονδίνο

Το έγγραφο της μεταβίβασης του 1535 μονογραφήθηκε για λογαριασμό του βασιλιά από τον δούκα Αν του Μονμορανσύ, από τους Ομοτίμους της Γαλλίας, κοντόσταυλο και πρώτο Βαρώνο της Γαλλίας. Ο δήμαρχος της πόλης Τουρ, πήρε στην κατοχή του το κάστρο στο όνομα τού βασιλιά και έγινε ο οικονόμος. Λόγω της επισφαλούς κατάστασης και της αβεβαιότητας για το μέλλον του Σενονσώ, ο Αντουάν Μπογιέ είχε αμελήσει τη συντήρηση του κάστρου. Ο Φραγκίσκος Α΄ παρέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο ακίνητο. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ο βασιλιάς δεν το ανακαίνισε. Η προθυμία του να αποκτήσει το κάστρο ακολουθήθηκε από αδιαφορία. Η προσοχή του ήταν στραμμένη στο Σαμπόρ, το Φονταινεμπλώ ή το Βιλέ-Κοτερέ μέχρι το τέλος της βασιλείας του και το Σενονσώ παρέμεινε αναξιοποίητο. Ο Φραγκίσκος Α΄ και η Αυλή του έμεινε στο κάστρο μία φορά επιστρέφοντας από το Αιγκ-Μορτ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Νίκαιας με τον Κάρολο Ε΄ των Αψβούργων, τον Αύγουστο του 1538, στο τέλος του Ιταλικού Πολέμου του 1536–1538. Και άλλη μία, την άνοιξη του 1545, όταν πήγε για κυνήγι στα κοντινά δάση. Οι μετακινήσεις, όπως συνηθίζονταν εκείνη την εποχή, πραγματοποιούνταν με μια μακρά σειρά από κάρα που μετέφεραν έπιπλα, πιάτα, κλινοσκεπάσματα και ταπισερί. Το κάστρο είχε χάσει μεγάλο μέρος των επίπλων του και η ευημερία της εποχής του Τομά Μπογιέ ήταν μακριά.

Ντιάν ντε Πουατιέ Επεξεργασία

Ο Φραγκίσκος Α' πέθανε το 1547 στο κάστρο του Ραμπουιγιέ. Τρεις μήνες μετά το θάνατό του, ο γιος του Ερρίκος Β' πρόσφερε το Σενονσώ στην ευνοούμενή του Ντιάν ντε Πουατιέ, δούκισσα του Βαλαντινουά. Στη δεξιά όχθη του Σερ, η Ντιάν ντε Πουατιέ δημιούργησε κήπους, που φέρουν το όνομά της. Για να τους προστατεύσει από τις πλημμύρες δημιούργησε αναχώματα και πέτρινους τοίχους. Στη συνέχεια επέβλεψε τη φύτευση των κήπων με λουλούδια και λαχανικά και ποικιλία οπωροφόρων δέντρων.

Το 1552 φιλοξενήθηκαν στο κάστρο ο βασιλιάς Ερρίκος Β', η σύζυγός του Αικατερίνη των Μεδίκων και η όλη η αυλή. Η Ντιάν εμπιστεύτηκε στον αρχιτέκτονα Φιλιμπέρ Ντελόρμ την επιθυμία της να δημιουργηθεί μια γέφυρα ώστε να δημιουργήσει κήπους και απέναντι, και αυτός δημιούργησε την τοξωτή γέφυρα που ενώνει το κάστρο με την απέναντι όχθη του. Ήταν έτοιμη το 1559 αλλά ο βασιλιάς δεν την είδε ποτέ, καθώς ήταν στο Παρίσι, θανάσιμα τραυματισμένος σε ένα τουρνουά.

Αικατερίνη των Μεδίκων Επεξεργασία

 
Η Λουίζα της Λωρραίνης, σύζυγος του Ερρίκου Γ΄.

Μετά το θάνατο του βασιλιά Ερρίκου Β' το 1559, η χήρα και αντιβασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων ανάγκασε τη Ντιάν να ανταλλάξει το Σενονσώ με το κάστρο του Σωμόν-συρ-Λουάρ. Η βασίλισσα Αικατερίνη έκανε το Σενονσώ την αγαπημένη της κατοικία, προσθέτοντας μια νέα σειρά κήπων. Διέθεσε μια περιουσία στο κάστρο και σε θεαματικές βραδινές συγκεντρώσεις. Το 1560 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμφάνιση πυροτεχνημάτων στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την ανάρτηση στο θρόνο του γιου της Φραγκίσκου Β'. Η μεγάλη γκαλερί, η οποία εκτείνεται κατά μήκος της υπάρχουσας γέφυρας και διασχίζει ολόκληρο τον ποταμό, δημιουργήθηκε το 1577. Πρόσθεσε επίσης δωμάτια μεταξύ του παρεκκλησίου και της βιβλιοθήκης στην ανατολική πλευρά του κτίσματος, καθώς και πτέρυγα υπηρεσίας στα δυτικά.[10]

Η Αικατερίνη ονειρευόταν μια ακόμη μεγαλύτερη επέκταση του κάστρου, που παρουσιάστηκε σε μια χάραξη που δημοσίευσε το 1579 ο Jacques Androuet du Cerceau στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του "Les plus excels bastiments de France". Εάν το έργο αυτό είχε εκτελεστεί, το σημερινό κάστρο θα ήταν μόνο ένα μικρό μέρος ενός τεράστιου αρχοντικού.

Λουίζα της Λωρραίνης Επεξεργασία

Μετά το θάνατο της Αικατερίνης το 1589 το κάστρο πέρασε στη νύφη της, Λουίζα της Λωρραίνης, σύζυγο του βασιλιά Ερρίκου Γ'. Στο Σενονσώ η Λουίζα ειδοποιήθηκε για τη δολοφονία του συζύγου της το 1589 και έπεσε σε κατάσταση κατάθλιψης. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιπλανόμενη άσκοπα στους διαδρόμους του κάστρου ντυμένη με πένθιμα ρούχα, ανάμεσα σε μαύρες ταπετσαρίες διακοσμημένες με κρανία και σκελετούς. Καθώς το χρώμα του πένθους για τις βασίλισσες ήταν το λευκό, επονομάστηκε «η λευκή βασίλισσα».

Πινακοθήκη Επεξεργασία

  • Βασιλικά πορτρέτα
  •  
    Φραγκίσκος Α΄ των Βαλουά
  •  
    Ερρίκος Β΄, γιος του Φραγκίσκου Α΄
  •  
    Αικατερίνη των Μεδίκων, σύζυγος του Ερρίκου Β΄
  •  
    Ντιάν ντε Πουατιέ, ερωμένη του Ερρίκου Β΄
  •  
    Φραγκίσκος Β΄, 1ος γιος του Ερρίκου Β΄
  •  
    Μαρία Στιούαρτ, σύζυγος του Φραγκίσκου Β΄
  •  
    Μαργαρίτα/Μαργκώ, κόρη του Ερρίκου Β΄ και σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ των Βουρβόνων
  •  
    Κάρολος Θ΄, 2ος γιος του Ερρίκου Β΄
  •  
    Ερρίκος Γ΄, 3ος γιος του Ερρίκου Β΄
  •  
    Λουίζα της Λωρραίνης, σύζυγος του Ερρίκου Γ΄
  •  
    Ερρίκος Δ' των Βουρβόνων
  •  
    Γκαμπριέλ ντ'Εστρέ, ερωμένη του Ερρίκου Δ΄

Ο δούκας του Βαντόμ Επεξεργασία

Ο επόμενος βασιλιάς Ερρίκος Δ' απέκτησε το Σενονσώ για την ευνοούμενή του Γκαμπριέλ ντ' Εστρέ πληρώνοντας τα χρέη της Αικατερίνης των Μεδίκων, τα οποία είχε κληρονομήσει η Λουίζα της Λωρραίνης και απειλούσαν να την καταστρέψουν. Σε αντάλλαγμα, η Λουίζα άφησε το κάστρο στην ανιψιά της Françoise de Lorraine, την εποχή εκείνη έξι ετών και στον τετραετή Καίσαρα των Βουρβόνων, δούκα του Βαντόμ, τον φυσικό γιο της Γκαμπριέλ ντ'Εστρέ και του Ερρίκου Δ'. Το κάστρο παρέμεινε στην κατοχή του δούκα του Βαντόμ και των απογόνων του για περισσότερο από εκατό χρόνια.

Οι Βουρβώνοι έδειξαν ελάχιστο ενδιαφέρον για το κάστρο, εκτός από το κυνήγι. Το 1650, ο Λουδοβίκος ΙΔ' ήταν ο τελευταίος βασιλιάς του παλιού καθεστώτος που το επισκέφθηκε.[11]

Το κάστρο Σενονσώ αγοράστηκε από τον Δούκα των Βουρβόνων το 1720. Λίγο-λίγο, πουλήθηκαν όλα τα περιεχόμενα του κάστρου. Πολλά από τα ωραία αγάλματα κατέληξαν στις Βερσαλλίες.

Ο κύριος και η κυρία Ντυπάν Επεξεργασία

 
Η Λουίζ Ντυπάν

Το 1733 το ακίνητο πωλήθηκε για 130.000 λίβρες σε έναν πλούσιο γαιοκτήμονα, τον Κλωντ Ντυπάν. Η σύζυγός του, Λουίζ Ντυπάν, ήταν η φυσική κόρη του τραπεζίτη Σαμυέλ Μπερνάρ και μιας ηθοποιού. Η Λουίζ ήταν «έξυπνη, όμορφη και πολύ καλλιεργημένη κοπέλα και είχε το θέατρο στο αίμα της». Ο Κλωντ Ντυπάν, χήρος, είχε έναν γιο, τον Λουί Κλωντ, από την πρώτη σύζυγό του και μεταξύ των απογόνων του ήταν η συγγραφέας Γεωργία Σάνδη (- γεννήθηκε Ωρόρ Ντυπάν).[12]

Το λογοτεχνικό σαλόνι της Λουίζ Ντυπάν στο Σενονσώ προσέλκυσε τους ηγέτες του Διαφωτισμού, όπως τους συγγραφείς Βολταίρο, Μοντεσκιέ και Φοντανέλ, τον φυσιοδίφη Μπουφόν (Buffon), τον θεατρικό συγγραφέα Μαριβώ και πολλούς άλλους ανθρώπους των γραμμάτων.

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ ήταν γραμματέας της κυρίας Ντυπάν και δάσκαλος του γιου της. Ο Ρουσσώ, ο οποίος έγραψε το Εμίλ στο Σενονσώ, έγραψε στις Εξομολογήσεις του: «Παίζαμε μουσική και διοργανώναμε κωμωδίες. Έγραψα ένα ποίημα με τίτλο Το μονοπάτι της Συλβί (l'Allée de Sylvie), από το όνομα ενός μονοπατιού στο πάρκο κατά μήκος του Σερ».[13]

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης η χήρα πλέον Λουίζ έσωσε το Σενονσώ από την καταστροφή, χάρη στις φιλικές της σχέσεις με τους κατοίκους του χωριού και απέτρεψε την Επαναστατική Φρουρά από το να το καταστρέψει επειδή «ήταν αντίθετο προς στο δημόσιο συμφέρον, καθώς ήταν η μόνη γέφυρα στον ποταμό για πολλά μίλια».[14]

Μαργαρίτα Πελούζ Επεξεργασία

Το 1864 η Μαργαρίτα Πελούζ, πλούσια κληρονόμος, αγόρασε το κάστρο. Γύρω στο 1875 ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Félix Roguet να το αποκαταστήσει. Ανανέωσε σχεδόν εντελώς το εσωτερικό και απομάκρυνε αρκετές από τις προσθήκες της Αικατερίνης των Μεδίκων, συμπεριλαμβανομένων των δωματίων μεταξύ της βιβλιοθήκης και του παρεκκλησίου και των αλλαγών της στη βόρεια πρόσοψη, μεταξύ των οποίων υπήρχαν αγάλματα του Ηρακλή, της Αθηνάς, του Απόλλωνα και της Κυβέλης που μεταφέρθηκαν στο πάρκο.

Ο José-Emilio Terry ήταν ο επόμενος ιδιοκτήτης του κάστρου. Ήταν ένας κουβανός εκατομμυριούχος, που απέκτησε το Σενονσώ από την κυρία Πελούζ το 1891. Η οικογένεια Τερύ διατήρησε την ιδιοκτησία μέχρι το 1913.

 
Hélène Thyra Seillière (1880-1973), σύζυγος του Ανρί Μενιέ, έργο του François Flameng, 1907
 
Ο Γκαστόν Μενιέ, Γάλλος βιομήχανος και πολιτικός

Η οικογένεια Μενιέ Επεξεργασία

 
Ο Ζωρζ Μενιέ και η Σιμόν Λεγκράν στις 11 Δεκεμβρίου 1903, την ημέρα του γάμου τους

Το 1913, η ιδιοκτησία αγοράστηκε από τον Ανρί Μενιέ, βιομήχανο, μέλος της οικογένειας Μενιέ, διάσημης στον τομέα της σοκολατοποιίας. Η οικογένεια Μενιέ είναι οι τελευταίοι ιδιοκτήτες του κάστρου Σενονσώ και το κατέχουν μέχρι σήμερα .[15]

Κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γκαστόν Μενιέ τροποποίησε τις μεγάλες αίθουσες πάνω από τη γέφυρα ώστε να χρησιμοποιηθούν ως νοσοκομειακοί θάλαμοι. Οι δύο αίθουσες είχαν 120 κρεβάτια: 70 στον πρώτο όροφο και 50 στο ισόγειο, όπου βρισκόταν και το χειρουργείο. Το κτίριο επωφελήθηκε  από τις τελευταίες καινοτομίες τόσο από πλευράς ιατρικής όσο και από εξοπλισμό. Εξοπλίστηκε με ηλεκτρική ενέργεια και θέρμανση, καθώς και ηλεκτρική αντλία νερού. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές αμείβονταν από το κράτος, αλλά ο Γκαστόν Μενιέ φρόντιζε για όλα τα έξοδα διατροφής και εγκατάστασης. Το στρατιωτικό νοσοκομείο λειτούργησε κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1918 και 2.254 τραυματίες στρατιώτες, οι περισσότεροι σοβαρά άρρωστοι, νοσηλεύτηκαν στο κάστρο.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το κάστρο βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς τον Ιούνιο του 1940. Ήταν επίσης ένα μέσο για να δραπετεύσει κάποιος από τη ναζιστική κατεχόμενη ζώνη από τη μία πλευρά του ποταμού Σερ προς τη ελεύθερη ζώνη στην αντίθετη όχθη. Καθώς είχε καταληφθεί από τους Γερμανούς, οι Σύμμαχοι το βομβάρδισαν στις 7 Ιουνίου 1944, οπότε και καταστράφηκαν τα παράθυρα του παρεκκλησίου.[16]

Το 1951, η οικογένεια Μενιέ ανέθεσε την αποκατάσταση του Σενονσώ στον Bernard Voisin, ο οποίος επανέφερε το ερειπωμένο κτίσμα και τους κήπους, που είχαν καταστραφεί στην πλημμύρα του ποταμού Σερ το 1940, πίσω, σε μια αντανάκλαση της παλιάς δόξας του.

  •  
    Πορτρέτο της Simonne Menier από τον Paul César Helleu
  •  
    Η κα Georges Menier το 1913 και τα τέσσερα παιδιά της : Antoine, Claude, Hubert et Jean
  •  
    Η κα Georges Menier και τα παιδιά της στο κάστρο Σενονσώ κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
  •  
    Η κα Menier, με στολή νοσοκόμας, κατά τη διάρκεια εγχείρησης στο νοσοκομείο του Σενονσώ

Οι κήποι Επεξεργασία

Υπάρχουν δύο κύριοι κήποι: ένας της Ντιάνας ντε Πουατιέ και ένας της Αικατερίνης των Μεδίκων, που βρίσκονται στις δύο πλευρές του Πύργου Μαρκ, στα απομεινάρια των οχυρώσεων που προηγήθηκαν της κατασκευής του σημερινού κάστρου.

Υπάρχει ακόμη και λαβύρινθος ιταλικού στυλ, σύμφωνα με επιθυμία της Αικατερίνης των Μεδίκων. Αποτελείται από 2000 φυτά σε περισσότερα από ένα εκτάρια. Στο κέντρο του υπάρχει ένα κιόσκι από όπου, λόγω της ανυψωμένης θέσης, υπάρχει ωραία θέα, και ένα άγαλμα της Αφροδίτης. Ο λαβύρινθος περιβάλλεται από πέργκολες. Εκεί βρίσκονται και οι Καρυάτιδες του Ζαν Γκουζόν, οι οποίες κάποτε κοσμούσαν την πρόσοψη του κάστρου.

Οι κήποι προστατεύονται από τις πλημμύρες του ποταμού Σερ από υπερυψωμένες βεράντες από τις οποίες έχει υπέροχη θέα στα παρτέρια και το κάστρο.

  • Οι κήποι της Ντιάν ντε Πουατιέ
  •  
  •  
  •  
  •  
  • Οι κήποι της Αικατερίνης των Μεδίκων
  •  
  •  
  •  
  •  

Εξωτερική αρχιτεκτονική Επεξεργασία

Το κάστρο αποτελείται από δύο μέρη:

  • Ένα μεσαιωνικό κτίσμα που κτίσθηκε στη δεξιά όχθη του Σερ που αναδιαμορφώθηκε τον 16ο αιώνα.
  • Ένα αναγεννησιακό κτίριο χτισμένο πάνω στον ίδιο τον ποταμό, που αποτελεί το κύριο τμήμα του κάστρου.

Ο πύργος των Μαρκ Επεξεργασία

Ο πύργος των Μαρκ είναι το μόνο ορατό απομεινάρι του μεσαιωνικού κάστρου της οικογένειας Μαρκ (Marques), που κατεδάφισε ο Τομά Μπογιέ (Thomas Bohier) το 1515. Αντιστοιχεί στον ψηλό πύργο του παλαιού κτιρίου, που αποτελείται από ένα στρογγυλό πύργο και πυργίσκο που στεγάζει το κλιμακοστάσιο. Ο Μπογιέ για να εκσυγχρονίσει τον πύργο, του έδωσε μια πιο σύγχρονη ματιά στο στυλ της Αναγέννησης, με μεγάλα παράθυρα, πόρτα σκαλιστή από λευκή πέτρα, και την προσθήκη ενός καμπαναριού, του οποίου η καμπάνα έχει ημερομηνία 1513. Επισκεύασε την παλιά τοιχοποιία, κρύβοντας τις παλιές πολεμίστρες, αλλά υπάρχουν ακόμα ίχνη τους.

Έκανε επίσης πέτρινα σκαλιά στην είσοδο, της μόδας στο 16ο αιώνα. Τέλος, ο Bohier εγχάραξε τα γράμματα TBK στον πύργο, δηλαδή το όνομά του και το όνομα της συζύγου του, Thomas Bohier-Briçonnet Katherine.

Υπάρχει επίσης ακόμη και ένα πηγάδι, διακοσμημένο με μια χίμαιρα και ένα δικέφαλο αετό, το έμβλημα της οικογένειας Μαρκ.

Αυτός ο πύργος, για μικρό διάστημα στέγασε το κατάστημα αναμνηστικών, δεν είναι όμως πλέον προσβάσιμος στο κοινό.

  • Ο πύργος των Μαρκ
  •  
  •  
  •  

Το αναγεννησιακό κτίσμα Επεξεργασία

Αποτελείται από ένα σχεδόν τετράγωνο ( 22Χ23 ) διώροφο κεντρικό κτίριο (συν ένα υπόγειο) που πλαισιώνεται από γωνιακούς πυργίσκους, χτισμένο πάνω στα ισχυρά πέτρινα θεμέλια του παλιού μύλου που υπήρχε κάποτε στη δεξιά όχθη.

Επεκτείνεται με ένα διώροφο κτίριο με στέγη που κλίνει στη νότια πρόσοψη του σπιτιού, που χτίστηκε από τον Philibert Delorme το 1560 σε σχεδόν κλασικό στιλ και στηρίζεται σε μια γέφυρα με πέντε καμάρες, που εκτείνεται πάνω από τον ποταμό Σερ. Ο κατώτερος όροφος καταλαμβάνεται από γκαλερί.

Η πρόσβαση στο ισόγειο του κεντρικού κτιρίου γίνεται από μια σκάλα ακολουθούμενη από μια μικρή γέφυρα..

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 11610. Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «base Mérimée» (Γαλλικά) Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 11610. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  4. ↑ «Consulter le site de la vallée de la Loire et ses châteaux : « Château de Chenonceau » [archive]». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2011. 
  5. ↑ «Citation extraite du site officiel de la France : « Château de Chenonceau sur France.fr » [archive]». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2015. 
  6. ↑ «Notice no PA00097654 [archive], base Mérimée, ministère français de la Culture». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαΐου 2021. 
  7. ↑ Jean-Pierre Babelon (2002). Chenonceau (στα Γαλλικά). Paris: Adam Biro. ISBN 978-2-87660-342-4. 
  8. ↑ Jean-Pierre Babelon (15 Ιουνίου 2002). Jean-Pierre Babelon (photogr. Jean-Pierre Godeaut), Chenonceau, Paris, Éditions Adam Biro, coll. « Essais ». σελίδες 17, 33. ISBN 978-2-87660-342-4. 
  9. ↑ Robert Ranjard, Le secret de Chenonceau, Tours, Éditions Gibert-Clarey, 8 juin 1976 (1re éd. 1950), 256 p., « Thomas et Catherine Bohier », p. 31. 
  10. ↑ Hanser 2006, p. 61.
  11. ↑ Gaigneron 1993, p. 17.
  12. ↑ The confusions of father and son and of Marie Aurore and Louise Dupin have been clarified by the George Sand scholar, Georges Lubin (Gaigneron 1993, p. 20).
  13. ↑ Translated and quoted in Gaigneron 1993, p. 20.
  14. ↑ Beck 2011, p. 454.
  15. ↑ Gaigneron 1993, p. 22.
  16. ↑ Hanser 2006, p. 62.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κάστρο_του_Σενονσώ&oldid=10462029"