Λικάτα
Η Λικάτα (Αρχαία Ελληνικά: Φιντίας) είναι Δήμος στην Ιταλική επαρχία Αγκριτζέντο της αυτόνομης Περιφέρειας Σικελία στη νότια Ιταλία. Βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού Σάλσο, στη θέση της αρχαίας πόλης Ιμέρα και στα μέσα της διαδρομής ανάμεσα στο Αγκριτζέντο και την Τζέλα. Στις αρχές του 20ου αιώνα έγινε μεγάλο λιμάνι, η Διύλιση του Θείου έκανε τη Λικάτα το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο ασφάλτου στην Ευρώπη. Στα δυτικά της πόλης βρίσκονται μια μεγάλη σειρά από παραλίες που χωρίζονται με βραχώδεις λόφους ύψους 40 μέτρων.
| Λικάτα | |
|---|---|
 | |
  Λικάτα | |
.svg) | |
| Χώρα | Ιταλία |
| Διοικητική υπαγωγή | Free municipal consortium of Agrigento |
| Προστάτης | Angelus of Jerusalem |
| Έκταση | 179,68 km²[1] |
| Υψόμετρο | 8 μέτρα |
| Πληθυσμός | 34.287 (1 Ιανουαρίου 2023)[2] |
| Ταχ. κωδ. | 92027 |
| Τηλ. κωδ. | 0922 |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Αρχαιότητα
ΕπεξεργασίαΗ αρχαία πόλη ιδρύθηκε από τον τύραννο του Αγκριτζέντο Φιντία (282 π.Χ.) και πήρε το όνομα του, ο Φιντίας κατέστρεψε την Τζέλα και μετέφερε τους κατοίκους της στη νέα πόλη.[3] Ο Φιντίας ανέπτυξε σημαντικά την πόλη με τείχη, ναούς και Αρχαία Αγορά, οι επιγραφές του 1ου αιώνα π.Χ. έδειξαν ότι διατηρούσε το όνομα Τζέλα. Η πόλη βρισκόταν σε σημαντικά πλεονεκτική θέση με ένα φυσικό λιμάνι μήκους 80 μέτρων, προστατευόταν από το Όρος του Αγίου Μιχαήλ. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος η Ρωμαϊκή Δημοκρατία κέρδισε μια μεγάλη μάχη στο γειτονικό ακρωτήρι Έκνομος. Ο Ρωμαίος Σύμβουλος Μάρκος Αττίλιο Ρέγκουλους βασανίστηκε στην περιοχή, τοποθετήθηκε μέσα σε ένα βαρέλι που το έριξαν από το Όρος Έκνομος, το βαρέλι σταμάτησε στη θέση που βρίσκεται σήμερα η πόλη Ρέγκολο.
Ο Φιντίας αναπτύχθηκε σημαντικά αλλά δεν έφτασε ποτέ στο επίπεδο της Τζέλας, αναφέρεται στον Α΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο σαν Ρωμαϊκό καταφύγιο (249 π.Χ.), οι Καρχηδόνιοι επιτέθηκαν στο λιμάνι και βύθισαν τα πλοία.[4] Ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων τον καταγράφει σαν μεγάλο λιμάνι από το οποίο γινόταν εξαγωγή καλαμποκιού.[5] Την εποχή του Στράβων φαίνεται είχε πέσει σε παρακμή επειδή δεν αναφέρεται ανάμεσα στις πόλεις της Σικελίας.[6] Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος καταγράφει τον Φιντία σαν μια από τις πόλεις της Σικελίας που ζούσαν ξένοι αλλά τόσο ο Πλίνιος όσο και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος γράφουν ότι ήταν χερσαία πόλη, αντίθετα ο Κικέρων και ο Διόδωρος Σικελιώτης την αναφέρουν σαν λιμάνι. Το Ημερολόγιο του Αυτοκράτορα Αντωνίνου καταγράφει μια πόλη με το όνομα "Πλιντίς" ίσως παραφθορά του Φιντία στον δρόμο από τον Ακράγαντα για τις Συρακούσες, 37 χιλιόμετρα πριν τις Συρακούσες.[7] Η απόσταση αυτή συμπίπτει αρκετά με την περιοχή που βρίσκεται σήμερα η Λικάτα. Ο λόφος είναι γεμάτος με αρχαία ερείπια, αν και πολλοί ντόπιοι θεωρούν ότι τα ερείπια ανήκουν στην Τζέλα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα ερείπια που βρίσκονται στη Λικάτα ανήκουν στον Φιντία.[8]
Μεσαίωνας
Επεξεργασία
Το ιστορικό κέντρο της πόλης κοντά στο παραλιακό κάστρο χρονολογείται από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι Άραβες κατέκτησαν τη Λικάτα (847) και την διατήρησαν δύο αιώνες μέχρι την εποχή που κατέκτησαν την πόλη οι Νορμανδοί (25 Ιουλίου 1086), όταν κυβέρνησαν οι Νορμανδοί και ο Οίκος των Χοενστάουφεν πήρε τον τίτλο της "Πόλης του Στέμματος". Η Λικάτα με 7.000 κατοίκους εξεγέρθηκε εναντίον των Ανδεγαυών την εποχή που ξέσπασε ο Σικελικός Εσπερινός (1270). Το Στέμμα της Αραγωνίας έδωσε στη Λικάτα τον τίτλο της "πιο πιστής πόλης", όταν λεηλατήθηκε από τους κουρσάρους οικοδομήθηκε ένας πύργος στην κορυφή του λόφου Σάντα Άντζελο. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη όταν έφτασαν μετανάστες από τη Μάλτα τον 16ο αιώνα, συνεχίστηκε τον 17ο αιώνα στη συνοικία των Μαλτέζων με πολλά νέα κτίρια σε ρυθμό Μπαρόκ, το λιμάνι της πόλης γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη χάρη στο εμπόριο σιτηρών. Η Λικάτα εξεγέρθηκε εναντίον των Βουρβόνων που κυβερνούσαν το Βασίλειο των Δύο Σικελιών. Τη χρονιά που ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι έκανε την Εκστρατεία των Χιλίων η Λικάτα είχε σημαντική εισφορά με ένα στρατιωτικό σώμα, φιλοξένησε τον γιο του Γκαριμπάλντι Μενόττι και τον στρατηγό του Νίνο Βίξιο. Τη δεκαετία του 1870 κατασκευάστηκαν δύο γέφυρες για να ενωθούν τα ορυχεία του θείου με την πόλη και πέντε διυλιστήρια τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, τα νέα έργα έφεραν μεγάλη ανάπτυξη στην πόλη με πολλά νέα κομψά κτίρια.
Νεώτερα χρόνια
ΕπεξεργασίαΌταν τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οι Συμμαχικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τη Λικάτα στην Εισβολή των Συμμάχων στη Σικελία.[9][10] Οι ζημιές που υπέστη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η διακοπή της επεξεργασίας θείου έφεραν μεγάλη παρακμή στην πόλη, οι περισσότεροι κάτοικοι μετανάστευσαν στη βόρεια Ιταλία ή στο εξωτερικό. Ο Τζον Χέρσυ χρησιμοποίησε τη Λικάτα σαν πρότυπο για το έργο του "Μια καμπάνα για το Αντάνο".[11] Η Λικάτα διατήρησε την τουριστική και την πολιτιστική του αξία αλλά η οικονομία της πόλης στηρίζεται σήμερα στην αλιεία.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019.
- ↑ demo
.istat .it?l=it. - ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΚΒ", 2, σ. 495
- ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΚΔ", 1, σ. 508
- ↑ Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, "Εναντίον Βέρρες", Συλλαβή Γ΄, 8.3
- ↑ Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο ΣΤ΄-Ιταλικά, σ. 272
- ↑ "Το ημερολόγιο του Αυτοκράτορα Αντωνίνου", σ. 95
- ↑ Philipp Clüver, Sicilia Antiqua cum minoribus insulis ei adjacentibus item Sardinia et Corsica, σσ. 200, 214
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ https://books.google.it/books?id=pqCFSMtjZH0C&pg=PA131&dq=mollarella&hl=it&sa=X&ei=7Z35TsaPAvD34QTX1uFl#v=onepage&q=mollarella&f=true
- ↑ http://www.militarystory.org/wp-content/uploads/2015/12/Sicilia-1943.-Da-Licata-ad-Agrigento-10-16-luglio.pdf
Πηγές
Επεξεργασία- Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΚΒ"
- Διόδωρος Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη/ΚΔ"
- Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, "Εναντίον Βέρρες", Συλλαβή Γ΄
- Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο ΣΤ΄-Ιταλικά
- Philipp Clüver, Sicilia Antiqua cum minoribus insulis ei adjacentibus item Sardinia et Corsica