Η ταινία θεωρείται ως ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους στην ιστορία του κινηματογράφου, εφόσον σηματοδότησε αλλαγή όσον αφορά το ύφος των χολιγουντιανών ταινιών σπάζοντας κινηματογραφικά ταμπού και είχε απήχηση στη νέα γενιά. Για ορισμένα μέλη της αντικουλτούρας, η ταινία θεωρήθηκε «σύνθημα».[1] Η επιτυχία της είχε αποτέλεσμα την έναρξη μιας νέας εποχής για το Χόλιγουντ, καθώς παρακίνησε κι άλλους σκηνοθέτες της περιόδου να καταπιαστούν, μέσω των ταινιών τους, με θέματα όπως το σεξ και η βία.[1] Η ταινία φημίζεται επίσης για τη σεκάνς του τέλους της, η οποία χαρακτηρίζεται ως μια από τις πιο αιματηρές στην ιστορία του κινηματογράφου.[2]
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 1929 ο Κλάιντ Μπάροου (Γουόρεν Μπίτι) γνωρίζεται με την Μπόνι Πάρκερ (Φέι Ντάναγουεϊ), όταν εκείνος προσπαθεί να κλέψει το αυτοκίνητο της μητέρας της. Η Μπόνι που έχει βαρεθεί να εργάζεται ως σερβιτόρα αποφασίζει να ακολουθήσει τον Κλάιντ και να γίνει παρτενέρ του στο έγκλημα. Οι πρώτες και ερασιτεχνικές απόπειρες του ζευγαριού παρά το γεγονός στέφονται με επιτυχία δεν είναι ιδιαίτερα επικερδείς.
Η καριέρα τους στον κόσμο της παρανομίας αρχίζει να απογειώνεται όταν το ζευγάρι συμπράττει με τον Σ.Γ. Μος (Μάικλ Τζ. Πολάρντ) που συναντούν σε ένα πρατήριο βενζίνης, καθώς και με τον αδελφό του Κλάιντ, Μπακ (Τζιν Χάκμαν) και με τη σύζυγό του Μπλανς (Εστέλ Πάρσονς) κόρη ιεροκήρυκα. Οι πέντε τους δημιουργούν τη σπείρα των Μπόνι και Κλάιντ που σύντομα γίνεται διαβόητη για τη δράση της στην αμερικανική ύπαιθρο. Οι ληστείες τους γίνονται κάθε φορά όλο και πιο αιματηρές και τα μέλη της σπείρας (εκτός του Σ. Γ. Μος) καταζητούνται από τις αρχές. Η Μπόνι και ο Κλάιντ μετακινούνται από πολιτεία σε πολιτεία των Η.Π.Α. προκειμένου να ξεφύγουν από τις αρχές όταν κάποια στιγμή η αστυνομία τους στήνει ενέδρα και από τη συμπλοκή που ακολουθεί σκοτώνεται ο Μπακ και η Μπλανς που έχει τυφλωθεί φυλακίζεται.
Η Μπόνι και ο Κλάιντ που έχουν τραυματιστεί καταφεύγουν στο πατρικό του Σ. Γ. Μος, όπου ο πατέρας του Ίβαν (Νταμπ Τέιλορ) τους προδίδει βοηθώντας τις αρχές να τους παγιδεύσουν κι έπειτα να τους σκοτώσουν.
Η ταινία είχε ως πηγή έμπνευσης τις βίαιες γκανγκστερικές ταινίες του '30, με την προσθήκη δόσης χιούμορ και ρομαντισμού και αλλαγή στο ύφος με τη χρήση σύγχρονων για την περίοδο τεχνικών κινηματογράφησης.[5] Εμφανείς ήταν κι οι επιρροές της από το γαλλικό νέο κύμα, εφόσον η πρώτη εκδοχή του σεναρίου της είχε γραφτεί στις αρχές της δεκαετίας του '60 όταν το καλλιτεχνικό αυτό είδος βρισκόταν σε άνθηση με κύριους αντιπροσώπους τους Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τρυφώ.[6] Οι σεναριογράφοι Ρόμπερτ Μπέντον και Ντέιβιντ Νιούμαν έστειλαν το σενάριο αρχικά στον Άρθουρ Πεν, ο οποίος είχε δεσμευτεί να σκηνοθετήσει την ταινία Η καταδίωξη (The Chase, 1966) με τους Μάρλον Μπράντο, Τζέιν Φόντα και Ρόμπερτ Ρέντφορντ και δεν ήταν εύκαιρος. Έπειτα προσέγγισαν τον Φρανσουα Τρυφώ, ο οποίος έκανε διορθώσεις στο σενάριο, αλλά αποφάσισε να σκηνοθετήσει την ταινία Φαρεναϊτ 451 (Fahrenheit 451, 1966) με τους Τζούλι Κρίστι και Όσκαρ Βέρνερ αντ' αυτής.[7] Κατόπιν παρότρυνσης του Τρυφώ οι δυο σεναριογράφοι προσέγγισαν τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ, ο οποίος αρνήθηκε να αναλάβει το εγχείρημα.
Όσο ο Μπίτι είχε απλά αναλάβει την παραγωγή της ταινίας, ο ρόλος της Μπόνι προοριζόταν για την αδελφή του Σίρλεϊ Μακ Λέιν. Όταν όμως αποφάσισε να υποδυθεί ο ίδιος τον ρόλο του Κλάιντ έγινε σαφές ότι χρειαζόταν κάποια άλλη ηθοποιός για το ρόλο της Μπόνι. Οι Τζέιν Φόντα, Λέσλι Καρόν, Τιούσντεϊ Γουέλντ, Αν Μάργκρετ, Κάρολ Λίνλεϊ και Σου Λάιον θεωρήθηκαν κατάλληλες για το ρόλο, η Σερ πέρασε από ακρόαση για τον ρόλο, ενώ ο Γουόρεν Μπίτι παρακαλούσε την πρώην του σύντροφο, Νάταλι Γουντ, να τον ερμηνεύσει. Η Γουντ απέρριψε τον ρόλο δηλώνοντας ότι η συνεργασία της με τον Μπίτι στο παρελθόν ήταν δύσκολη. Η Φέι Ντάναγουεϊ επελέγη αφότου ο Άρθουρ Πεν και ο Γουόρεν Μπίτι είδαν μια σειρά από φωτογραφίες της άσημης ακόμα ηθοποιού, η οποία είχε ποζάρει για τον φωτογράφο και μελλοντικό σκηνοθέτη Κέρτις Χάνσον.
Η σεξουαλικότητα αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας. Στο αρχικό σενάριο χαρακτηριζόταν από πολύ πιο έντονη σεξουαλικότητα, η οποία χρειάστηκε να μετριαστεί προκειμένου η ταινία να αποφύγει τη λογοκρισία. Το αρχικό σενάριο παρουσίαζε τον Κλάιντ ως αμφιφυλόφιλο και το ζευγάρι των κακοποιών να έχει σεξουαλικές σχέσεις με τον Σ. Γ. Μος. Ο Άρθουρ Πεν όμως τους έπεισε να αλλάξουν το σενάριο παρουσιάζοντας τον Κλάιντ ως σεξουαλικά ανίκανο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ίδιος ο Μπίτι δεν ήθελε να υποδυθεί τον αμφιφυλόφιλο.
Η ταινία ήταν μια από τις πρώτες ταινίες στην οποία χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικοί μηχανισμοί και σάκοι με ψεύτικο αίμα που τοποθετούνταν πίσω από τα ρούχα των πρωταγωνιστών προκειμένου να υπάρχει ρεαλισμός σε σκηνές στις οποίες λάμβαναν χώρα πυροβολισμοί. Μέχρι τότε οι πυροβολισμοί παρουσιάζονταν αναίμακτοι και ανώδυνοι στις χολιγουντιανές ταινίες και η σκηνή του θανάτου των εγκληματιών στην ταινία αποτελεί μια από τις πρώτες ρεαλιστικές σκηνές πυροβολισμού σε εμπορική ταινία.
Αρχικά ο Μπίτι ήθελε η ταινία να γυριστεί σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, αλλά η ιδέα απερρίφθη, εφόσον ο Τζακ Γουόρνερ θεωρούσε ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα γίνονταν βήματα πίσω στην δεκαετία του '30, όταν η Warner φημιζόταν για την παραγωγή γκανγκστερικών ταινιών. Ο Γουόρνερ ήταν θυμωμένος με τον Γουόρεν Μπίτι από την περίοδο που ο ηθοποιός απέρριψε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Τορπιλλάκατος P.T. 109 (PT 109, 1963). O Γουόρνερ επίσης παραπονέθηκε για τη διάρκεια των γυρισμάτων στο Τέξας που υπερέβη το προκαθορισμένο χρονικό διάστημα που είχε δοθεί από την εταιρία, καθώς και τον προϋπολογισμό.
13/8/1967
Σχετικά πολυμέσα.jpg)
. New York: Knopf. ISBN 0-375-40089-3.
