Πάπας Κλήμης ΙΔ΄
Ο Πάπας Κλήμης ΙΔ΄ (31 Οκτωβρίου 1705 – 22 Σεπτεμβρίου 1774) ήταν Πάπας της Ρώμης από το 1769 έως το θάνατό του, το 1774. Την περίοδο της εκλογής του ήταν ο μοναδικός Φραγκισκανός μοναχός στο Κονκλάβιο των Καρδιναλίων.
| Πάπας Κλήμης ΙΔ΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 19 Μαΐου 1769 |
| Έως | 22 Σεπτεμβρίου 1774 |
| Προκάτοχος | Κλήμης ΙΓ΄ |
| Διάδοχος | Πίος ΣΤ΄ |
| Προσφωνήσεις του Πάπα Κλήμη ΙΔ΄ | |
|---|---|
 | |
| Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
| Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
| Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
| Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Βιογραφία Επεξεργασία
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Γεννήθηκε ως Τζιοβάννι Βιντσέντσο Αντόνιο Γκανγκανέλι (Giovanni Vincenzo Antonio Ganganelli) δτη Σανταρκάντζελο ντι Ρομάνια. Μορφώθηκε από τους Ιησουίτες στο Ρίμινι και τους Πιαριστές (Piarists) στο Ούρμπινο. Το 1724, σε ηλικία 19 ετών, εισήλθε στο Τάγμα των Φραγκισκανών και έλαβε το όνομα Λαυρέντιος Φραγκίσκος ( Lorenzo Francesco). Το 1741 έγινε γενικός (definitor generalis) του τάγματος (σύμφωνα με την Catholic Encyclopedia). Σύντομα ο Γκανγκανέλι έγινε φίλος του Πάπα Βενέδικτου ΙΔ΄ (1740–58). Ο τελευταίος τον όρισε το 1758 να διερευνήσει το ζήτημα του παραδοσιακού λιβέλλου αίματος που αφορούσε τους Εβραίους, κάτι που ο ίδιος απέδειξε ότι ήταν αναληθές.[1]. Διορίστηκε καρδινάλιος από τον Πάπα Κλήμεντα ΙΓ΄ (1758–69) το 1759, έπειτα από πίεση του Λορέντσο Ρίτσι, αρχηγού των Ιησουιτών.
Εκλογή στο παπικό αξίωμα Επεξεργασία
Ο Γκανγκανέλι εξελέγη Ποντίφικας στις 19 Μαΐου του 1769, εξαιτίας της υποστήριξης των βασιλέων της δυναστείας των Βουρβόνων, οι οποίοι ανέμεναν την καταστολή του κινήματος των Ιησουιτών. Έλαβε το όνομα Κλήμης ΙΔ΄.
Ποντιφικάτο Επεξεργασία
Κατά την περίοδο του Ποντιφικάτου του, ο Κλήμης μερίμνησε για τη συμφιλίωση των Ευρωπαίων μοναρχών.
Παραιτήθηκε από τις παπικές διεκδικήσεις στην Πάρμα και γενικά κατάφερε να καταστήσει φιλικότερες τις σχέσεις της θρησκευτικής με την κοσμική εξουσία. Το 1772 με διάταγμα (υπογράφηκε επίσημα τον Ιούλιο του 1773) επισημοποίησε το διωγμό εναντίον των Ιησουιτών. Το έργο του όμως επιτεύχθηκε με δυσκολία, εξαιτίας αδιαθεσίας, η οποία αποδόθηκε σε δηλητηρίαση. Δεν υπάρχει απόδειξη έως τώρα ότι ο Πάπας είχε δηλητηριαστεί. Επιπλέον, το στενό του περιβάλλον είχε απορρίψει το ενδεχόμενο αυτό και το 1774 ήταν πάνω από 70 ετών και τα προηγούμενα χρόνια ήταν ασθενής.
Πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1774, αφορισμένος από το Ουλτραμόντανε. Ωστόσο, τον πένθησαν οι υπήκοοί του των Παπικών Κρατών τα οποία διοικούσε.
Αναφορές Επεξεργασία
- 9η έκδοση (1876) της Encyclopædia Britannica
- Valérie Pirie, 1965. The Triple Crown: An Account of the Papal Conclaves from the Fifteenth Century to Modern Times Spring Books, London
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2008.