Βικιπαίδεια

Συγκριτική μυθολογία

H Συγκριτική μυθολογία είναι η σύγκριση μύθων προερχομένων από διαφορετικούς πολιτισμούς, με σκοπό τον εντοπισμό κοινών θεματολογιών και γνωρισμάτων.[1] Η συγκριτική μυθολογία έχει εξυπηρετήσει ποικίλλους ακαδημαϊκούς σκοπούς. Για παράδειγμα, οι μελετητές έχουν χρησιμοποιήσει τους συσχετισμούς μεταξύ των διαφόρων μύθων για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη των θρησκειών και των πολιτισμών, να καταδείξουν τις κοινές ρίζες των μυθολογιών διαφορετικών λαών, και να τεκμηριώσουν διάφορες ψυχολογικές θεωρίες.

Συγκριτικιστές έναντι ιδιαιτεριστών Επεξεργασία

O ανθρωπολόγος C. Scott Littleton όρισε την συγκριτική μυθολογία ως την "συστηματική σύγκριση μύθων και μυθικών θεμάτων που προέρχονται από μια ευρεία ποικιλία πολιτισμών". Μέσω της σύγκρισης των μυθολογιών διαφόρων λαών, οι μελετητές προσπαθούν να εντοπίσουν υποκείμενες ομοιότητες ή/και να ανασυνθέσουν μια "πρωτομυθολογία" από την οποία προήλθαν όλες αυτές οι μυθολογίες. Σε ένα βαθμό, όλες οι θεωρίες περί μυθολογίας ακολουθούν μια συγκριτική προσέγγιση: όπως σημειώνει ο μελετητής των θρησκειών Robert Segal: "εξ ορισμού, όλοι οι θεωρητικοί [των μύθων] αναζητούν ομοιότητες μεταξύ των μύθων".[2] Ωστόσο, οι μελετητές της μυθολογίας μπορούν χονδρικά να χωριστούν σε ιδιαιτεριστές, οι οποίοι επικεντρώνονται στις διαφορές μεταξύ των μύθων, και συγκριτικιστές, οι οποίοι εστιάζουν στις ομοιότητες. Οι ιδιαιτεριστές τείνουν να "υποστηρίζουν ότι οι ομοιότητες τις οποίες εξιχνιάζουν οι συγκριτικιστές είναι αόριστες και επιφανειακές", ενώ οι συγκριτικιστές τείνουν να "υποστηρίζουν ότι οι διαφορές τις οποίες σημειώνουν οι ιδιαιτεριστές είναι ασήμαντες και τυχαίες".[3]

Συγκριτικές προσεγγίσεις της μυθολογίας χαίρουν μεγάλης δημοτικότητας στους κύκλους των μελετητών του δεκάτου ογδόου κι δεκάτου ενάτου αιώνα. Πολλοί από αυτούς τους μελετητές πίστευαν ότι όλοι οι μύθοι ενδεικνύουν ότι έχουν κοινές ρίζες. Μία τέτοια θεωρία ερμηνεύει όλους σχεδόν τους μύθους ως ποιητικές περιγραφές της συμπεριφοράς του ηλίου. Σύμφωνα με αυτήν, οι ποιητικές αυτές περιγραφές παρηλλάχθησαν με την πάροδο του χρόνου σε φαινομενικά διαφορετικές ιστορίες για θεούς και ήρωες.[4] Ωστόσο, οι σύγχρονοι μελετητές κλίνουν περισσότερο προς τον ιδιαιτερισμό, αντιμετωπίζοντας με καχυποψία τέτοιες προτάσεις.[5] Μια πρόσφατη εξαίρεση είναι η ιστορική προσέγγιση την οποία ακοουθεί ο E.J. Michael Witzel, στην προσπάθειά του να ανοικοδομήσει φλοιούς παλαιότερων μυθολογιών[6]

Προσεγγίσεις Επεξεργασία

Οι συγκριτικοί μυθολόγοι προέρχονται από διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της λαογραφίας, της ανθρωπολογίας, της ιστορίας, της γλωσσολογίας, και της θρησκειολογίας, και έχουν χρησιμοποιήσει μια ποικιλία μεθόδων για τη σύγκριση των μύθων. Οι παρακάτω είναι μερικές από τις σημαντικές προσεγγίσεις της συγκριτικής μυθολογίας:

Γλωσσική Επεξεργασία

Μερικοί μελετητές συγκρίνουν τα γλωσσικά στοιχεία των μύθων των διαφόρων πολιτισμών, για παράδειγμα τις ομοιότητες ανάμεσα στα ονόματα των θεών. Ένα ιδιαίτερα εύστοχο παράδειγμα της προσέγγισης αυτής είναι η μελέτη των Ινδο-Ευρωπαϊκή μυθολογιών. Οι μελετητές έχουν βρει εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των μυθολογικών και θρησκευτικών όρων που χρησιμοποιούνται σε πολιτισμούς της Ευρώπης και της Ινδίας. Για παράδειγμα, ο ελληνικός ουράνιος θεός Δίας (Ζευς Πατήρ), ο ρωμαϊκός ουράνιος θεός Jupiter, ο ινδικός (βεδικός) ουράνιος θεός Dyauṣ Pitṛ και ο γερμανικός θεός Tiu (βλ. αγγλικά Tues-day) έχουν ονόματα με εμφανώς κοινή ρίζα.

Αυτό υποδηλώνει ότι οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Ινδοί και οι γερμανικοί λαοί προέρχονται από έναν κοινό προγονικό πολιτισμό, και ότι τα ονόματα του Δία, του Jupiter, του Dyaus και του Tiu εξελίχθηκαν από μια παλαιότερη ονομασία, *Dyēus ph2ter, η οποία αναφέρεται στον ουράνιο θεό μιας Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκής θρησκείας.[7]

Δομική Επεξεργασία

Κάποιοι μελετητές αναζητούν υποκείμενες δομές τις οποίες μοιράζονται διαφορετικοί μύθοι. Ο λαογράφος Vladimir Propp παρατήρησε ότι πολλά ρωσικά παραμύθια έχουν κοινό μοτίβο πλοκής, στο οποίο συγκεκριμένα γεγονότα συμβαίνουν σε προκαθορισμένη σειρά.[8] Στον αντίποδα, ο ανθρωπολόγος Claude Lévi-Strauss εξέτασε τη δομή του μύθου αναφορικά με τις αφηρημένες σχέσεις μεταξύ των στοιχείων του, παρά με τη σειρά τους στην πλοκή. Συγκεκριμένα, ο Lévi-Strauss πίστευε πως τα στοιχεία ενός μύθου μπορούν να οργανωθούν σε δυαδικές αντιθέσεις (ωμό-ψημένο, φύσικός-ανθρωπογενής κτλ.). Θεωρούσε ότι σκοπός του μύθου είναι να γεφυρώσει τα αντίθετα, καταλύοντας έτσι βασικές εντάσεις ή αντιφάσεις της ανθρώπινης ζωής και του πολιτισμού.[9]

Ψυχολογική Επεξεργασία

Μερικοί μελετητές προτείνουν ότι οι μύθοι διαφόρων πολιτισμών αποκαλύπτουν τις ίδιες, ή παρόμοιες, ψυχολογικές κινητηρίους δυνάμεις εν ενεργεία στις κουλτούρες αυτές. Για παράδειγμα πολλοί φροϋδικοί στοχαστές έχουν εντοπίσει ιστορίες παρόμοιες με τον ελληνικό μύθο του Οιδίποδα σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς. Κρίνουν πως οι μύθοι αυτοί αντικατοπτρίζουν διαφορετικές εκφράσεις του Οιδιποδείου συμπλέγματος στους λαούς αυτούς.[10] Αντίστοιχα, γιουνγκιανοί στοχαστές έχουν εντοπίσει εικόνες, θέματα και μοτίβα που απαντώνται σε μύθους ποικίλλων πολιτισμών, υποστηρίζοντας ότι αυτές οι ομοιότητες απορρέουν από αρχέτυπα παρόντα στο ασυνείδητο του κάθε ανθρώπου.[11]

Ιστορική και συγκριτική Επεξεργασία

Μία νέα προσέγγιση, η οποία είναι ταυτόχρονα ιστορική και συγκριτική, έχει προσφάτως προταθεί από τον E.J. Michael Witzel. Ο ίδιος συγκρίνει μυθολογικές συλλογές διαφόρων πολιτισμών, από την Ισλανδία και την Αίγυπτο έως τους Μάγιας, ρίχνοντας φως σε γενεαλογίες μύθων, παράλληλες αλλά όχι απαραίτητα εξαρτώμενες από εκείνες των γλωσσών. Το πιο εξέχον κοινό στοιχείο είναι μία ιστορική γραμμή που εκτείνεται από τη δημιουργία του κόσμου και των ανθρώπων έως τη συντέλειά τους. Το στοιχείο αυτό εντοπίζεται στις βόρειες μυθολογίες της Ευρασίας και της Αμερικής ("Λαυρασίας") ενώ λείπει από τις νότιες μυθολογίες της Υποσαχαρίου Αφρικής, της Νέας Γουϊνέας και της Αυστραλίας ("Γκοντβάνας"). Οι τελευταίες είναι και οι παλαιότερες, αναγόμενες στην εποχή των μετακινήσεων του Homo sapiens έξω από την Αφρική, πριν από περίπου 65.000 χρόνια. Βασιζόμενος σε αυτές τις δύο ανοικοδομήσεις, ο Witzel προτείνει κάποιες υποθέσεις σχετικά με τις ιστορίες περί της "Μιτοχονδριακής Εύας". Αυξημένη δε προσοχή εφιστά στην ως επί το πλείστον παράλληλη ανάπτυξη της αρχαιολογίας, παλαιοντολογίας, γενετικής και γλωσσολογίας. Κάνει επίσης υποθέσεις σχετικά με την επιβίωση των μύθων αυτών της Παλαιολιθικής εποχής σε σύγχρονες θρησκείες.

Φυλογενετική Επεξεργασία

Πιθανολογείται ότι, όπως τα γονίδια, οι μύθοι εξελίσσονται από μια διαδικασία διαδοχικών τροποποιήσεων. Οι εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ της βιολογικής και μυθολογικής εξέλιξης[12] επιτρέπουν τη χρήση υπολογιστικής στατιστικής για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την εξελικτική συγγένεια και την οικοδόμηση του πιθανότερου φυλογενετικού δέντρου μιας μυθολογικής οικογένειας. Μυθολογικές φυλογένειες τις οποίες καταδεικνύουν τα διάφορα μυθικά θέματα, σαφώς υποστηρίζουν χαμηλές οριζόντιες μεταδόσεις (δάνεια), ιστορικές (μερικές φορές και προϊστορικές) διασπορές και εστιγμένη ισορροπία.[13] Επιπλέον, η αρχική εκδοχή θα μπορούσε να ανασυντεθεί στατιστικά. Οι μυθολογικές φυλογένειες είναι επίσης ένας δυνητικά ισχυρός τρόπος ελέγχου των υποθέσεων για διαπολιτισμικές σχέσεις μεταξύ των παραμυθιών[14]

Μερικοί μυθολογικοί παραλληλισμοί Επεξεργασία

 
O Κατακλυσμός, προμετώπiδα της εικονογραφημένης έκδοσης της Βίβλου του  Gustave Doré. Με βάση την ιστορία της Κιβωτού του Νώε, η γκραβούρα δείχνει ανθρώπους και μια τίγρη καταδικασμένους από την πλημμύρα να προσπαθούν μάταια να σώσουν τα παιδιά τους και τα μικρά της.

Η Συγκριτική μυθολογία έχει αποκαλύψει σειρά  ομοιοτήτων ανάμεσα σε μύθους από όλον τον κόσμο, όπως κοινές θεματολογίες και στοιχεία πλοκής.[15] Παρατίθενται μερικά παραδείγματα:

Η Πλημμύρα Επεξεργασία

Πολιτισμοί από όλο τον κόσμο διηγούνται ιστορίες για μια μεγάλη πλημμύρα.[16] Σε πολλές περιπτώσεις, η πλημμύρα αφήνει μόνο έναν επιζώντα ή ομάδα επιζώντων. Για παράδειγμα, το Βαβυλωνιακό Έπος του Γκιλγκαμές και η εβραϊκή Βίβλος αφηγούνται τον αφανισμό της ανθρωπότητας μέσω ενός παγκοσμίου κατακλυσμού που αφάνισε την ανθρωπότητα και την διάσωση των ειδών του κόσμου από έναν άνθρωπο, ο οποίος τα επιβίβασε σε μία λέμβο.[17] Παρόμοιες ιστορίες σχετικά με έναν μοναδικό επιζώντα από πλημμύρα εντοπίζονται και στην Ινδουιστική μυθολογία[18] καθώς και στην ελληνική και Νορβηγική μυθολογία και τη μυθολογία των Αζτέκων.[19]

Η δημιουργική θυσία Επεξεργασία

Πολλοί πολιτισμοί έχουν ιστορίες για θεϊκές μορφές των οποίων ο θάνατος δημιουργεί ένα ουσιαστικό μέρος της πραγματικότητας.[20][21] Αυτοί οι μύθοι εμφανίζονται συχνότατα σε πολιτισμούς που καλλιεργούν σπαρτά, ιδιαίτερα βολβούς.[22] Ένας τέτοιος μύθος από το λαό των Wemale της Νήσου Seram της Ινδονησίας αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού ονόματι Hainuwele, το οποίο συνελήφθη μέσω θαύματος. Όταν δολοφονήθηκε το διαμελισμένο πτώμα της σκορπίστηκε στη γη και από τα κομμάτια του βλάστησαν σπαρτά [23]. Ο κινέζικος μύθος του Pangu [24], ο ινδικός βεδικός μύθος του Purusha [25] και ο σκανδιναβικός μύθος του Ymir αναφέρουν όλοι έναν κοσμικό γίγαντα που σκοτώνεται για να δημιουργήσει τον κόσμο [25].

Ο αποθνήσκων θεός Επεξεργασία

 
Αρχαίος σουμεριακός κυλινδρικός σφραγιδόλιθος που αναπαριστά τα βασανιστήρια του θεού Dumuzid στον κάτω κόσμο από δαιμονες galla.

Πολλοί μύθοι αναφέρονται σε κάποιον θεό που πεθαίνει και συχνά επιστρέφει στη ζωή.[23] Τέτοιοι μύθοι είναι ιδιαίτερα συνήθεις στις μυθολογίες της Εγγύς Ανατολής.[24] Η ανθρωπολόγος Sir James Frazer συνέκρινε αυτούς τους μύθους των "αποθνησκόντων θεών" στο ογκώδες έργο του Το Χρυσό Κλαδί. Ο Αιγυπτιακός θεός Όσιρις και της Μεσοποτάμιος θεός Θαμμούζ αποτελούν τέτοια παραδείγματα, ενώ ο ελληνικός μύθος του Άδωνι (αν και θνητού) έχει συχνά συγκριθεί με τον Όσιρι και τον μύθο του Διονύσου, αφού διαθέτει επίσης το θάνατο και την αναγέννηση.[25] Επιπλέον, μερικοί μελετητές έχουν επισημάνει τις ομοιότητες μεταξύ πολυθεϊστικών μύθων "αποθνησκόντων θεών" και της χριστιανικής ιστορίας του Ιησού από τη Ναζαρέτ.[26]

Η δομή των ιστοριών των ηρώων Επεξεργασία

Μερικοί μελετητές, όπως οι FitzRoy Somerset, 4th Baron Ρεγκλάν και, πιο πρόσφατα, ο Τζόζεφ Κάμπελ, έχουν προτείνει ότι οι μύθοι διάφορων λαών που αφηγούνται ιστορίες ηρώων μοιράζονται μια κοινή δομή.[27] Συγκριτικοί μυθολόγοι αναζητούν ομοιότητες μόνο μεταξύ ιστοριών ηρώων συγκεκριμένης γεωγραφικής ή εθνικής εμβέλειας. Για παράδειγμα, ο Αυστριακός μελετητής Johann Georg van Hahn προσπάθησε να εντοπίσει μια κοινή δομή στους μύθους ηρώων του πολιτισμού των Άρια.[28] Άλλοι, όπως ο Κάμπελ, προτείνουν θεωρίες για τις ιστορίες ηρώων γενικώς. Σύμφωνα με την υπόθεση του Κάμπελ για τον "μονόμυθο", οι ιστορίες ηρώων από όλην την Οικουμένη μοιράζονται μια κοινή δομή στην πλοκή τους.[29] Λόγω της εξαιρετικά συγκριτικής φύσης της, η υπόθεση αυτή δέχεται επί του παρόντος δυσμενή κριτική από κάποιους θρησκευτικούς μελετητές όπως Lesley Northup.

Axis mundi Επεξεργασία

Πολλές μυθολογίες αναφέρουν έναν τόπο που βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και χρησιμεύει ως σημείο επικοινωνίας διαφόρων επιπέδων του σύμπαντος.[30] Αυτός ο "άξονας του κόσμου" ("axis mundi") συχνά αντιπροσωπεύεται από ένα ιερό δένδρο ή άλλο μυθικό αντικείμενο. Για παράδειγμα, πολλοί μύθοι περιγράφουν ένα μεγάλο δένδρο ή στύλο που ενώνει τους ουρανούς, τη γη και τον κάτω κόσμο.[31] Η Βεδική Ινδία, η Αρχαία Κίνα, οι Μάγιας,  οι Ίνκας και οι γερμανικοί λαοί διέθεταν όλοι μύθους για ένα "Κοσμικό Δένδρο" του οποίου τα κλαδιά φτάνουν ως τον ουρανό και οι ρίζες ως την κόλαση.[32]

Τιτανομαχία Επεξεργασία

 
Η Πτώση των Τιτάνων (1596-98) του Cornelis Cornelisz van Haarlem

Πολλοί πολιτισμοί έχουν ένα κοσμογονικό μύθο στον οποίο μια ομάδα νεότερων, πιο πολιτισμένων θεών  αγωνίζεται ενάντια ή και υποτάσσει μια ομάδα γηραιότερων θεών που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του χάους.

Στην Ινδουιστική μυθολογία, οι νεότερος ντέβα (θεοί) μάχονται ενάντια στους γηραιότερους asura (δαίμονες), αν και οι δύο αυτές ομάδες γεννήθηκαν από τον ίδιο πατέρα, τον Kashyap, εγγονό του Brahma.[33]

Στον ελληνικό μύθο της Τιτανομαχίας, οι θεοί του Ολύμπου νικούν τους Τιτάνες, μια παλαιότερη και πιο πρωτόγονη θεϊκή φυλή, και αποκαθιστούν την κοσμική τάξη.[34][35] Ομοίως, οι Κέλτικοι θεοί της ζωής και του φωτός αγωνίζονται ενάντια στους Fomorians, τους αρχαίους θεούς του θανάτου και του σκότους.

Αυτός ο μύθος της νίκης των θεών ενάντια στους δαίμονες - και της νίκης της τάξης ενάντια στο χάος - εμφανίζεται ιδιαίτερα συχνά στις Ινδο-Ευρωπαϊκή μυθολογίες. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ο μύθος αντανακλά την επιτυχία των αρχαίων Ινδο-Ευρωπαίων στην υποταγή των ιθαγενών λαών κατά την επέκτασή των πρώτων στην Ευρώπη και την Ινδία.[36][37]

Ο deus otiosus Επεξεργασία

Πολλοί πολιτισμοί πιστεύουν σε ένα ουράνιο υπέρτατο ον που έχει διακόψει την επαφή του με την ανθρωπότητα. Ο ιστορικός Mircea Eliade ονομάζει το ανώτατο αυτό ον deus otiosus ("αδρανή θεό"),[38] αν και ο όρος αυτός χρησιμοποιείται,επίσης, ευρύτερα, αναφερόμενος σε οποιοδήποτε θεό που δεν αλληλεπιδρά τακτικά με τους ανθρώπους. Σε πολλούς μύθους, το υπέρτατο ον αποσύρεται στους ουρανούς μετά την δημιουργία του κόσμου.[39] Η μυθολογία των Baluba περιλαμβάνει μια τέτοια ιστορία, στην οποία ο ανώτατος θεός αποσύρεται από τη γη, αφήνοντας τον άνθρωπο να τον αναζητά.[40] Ομοίως, η μυθολογία των Hereros παρουσιάζει έναν επουράνιο θεό που έχει εγκαταλείψει την ανθρωπότητα σε υποδεέστερες θεότητες.[41] Στις μυθολογίες πολυπλοκότατων πολιτισμών, το υπέρτατο ον τείνει να εξαφανίζεται εντελώς και αντικαθίσταται από μια έντονα πολυθεϊστική πίστη.[42]

Ιδρυτικοί μύθοι Επεξεργασία

 
Αρχαίο rωμαϊκό ανάγλυφο από τον Καθεδρικό ναό της Maria Saal απεικονίζει τα δίδυμα βρέφη Ρωμύλο και ο Ρώμο που γαλουχούνται από μια λύκαινα

Πολλοί πολιτισμοί αφηγούνται ιστορίες που περιγράφουν την προέλευση τους, τα έθιμα, τις τελετουργίες, και την ταυτότητά τους. Μάλιστα αρχαίες και παραδοσιακές κοινωνίες έχουν συχνά δικαιολογήσει τα έθιμά τους, ισχυριζόμενοι ότι αυτά έχουν καθιερωθεί από θεούς ή μυθικούς ήρωες.[43][44] Για παράδειγμα, σύμφωνα με τους μύθους των Αυστραλών Karadjeri, οι μυθικοί αδελφοί Bagadjimbiri κατοχύρωσαν όλες τις παραδόσεις των Karadjeri, συμπεριλαμβανομένης και της στάσης τους κατά την ούρηση.[45]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

 Αναφορές Επεξεργασία

  1. ↑ Littleton, p. 32
  2. ↑ Segal, "The Romantic Appeal of Joseph Campbell"
  3. ↑ Segal, Theorizing About Myth, p. 148
  4. ↑ Leonard
  5. ↑ Northup, p. 8
  6. ↑ E.J.M. Witzel, "The Origins of the World's Mythologies, New York : OUP 2012
  7. ↑ Watkins 47–48
  8. ↑ Propp, passim
  9. ↑ Lévi-Strauss, p. 224
  10. ↑ Johnson and Price-Williams, passim
  11. ↑ Graves, p. 251
  12. ↑ d'Huy 2012a, 2013a, b
  13. ↑ d'Huy 2012b, c; d'Huy 2013a, b, c, d
  14. ↑ Ross and al. 2013; Tehrani 2013
  15. ↑ van der Sluijs (2011) provides a detailed listing of parallels, see van der Sluijs, Marinus Anthony: Traditional Cosmologies. The Global Mythology of Cosmic Creation and Destruction. 2011. London: All Round Publications (table of contents)
  16. ↑ Segal, untitled, p. 88
  17. ↑ Woolley, p. 52
  18. ↑ Dimmitt and van Buitenen, pp. 71–74
  19. ↑ Urton, p. 36
  20. ↑ Eliade, Cosmos and History, p. 20
  21. ↑ Eliade, Myth and Reality, pp. 99–100
  22. ↑ Eliade, Myth and Reality, p. 100
  23. ↑ Frankfort, passim; Tortchinov, passim
  24. ↑ Campbell, The Masks of God, p. 44
  25. ↑ Frankfort, p. 141
  26. ↑ Robertson, passim
  27. ↑ Taylor, p. 118–19
  28. ↑ Segal, Hero Myths, p. 12
  29. ↑ Campbell, The Hero with a Thousand Faces, passim
  30. ↑ Eliade, Images and Symbols, p. 40
  31. ↑ Eliade, Shamanism, p. 259–260
  32. ↑ Eliade, Images and Symbols, p. 44
  33. ↑ http://www.manuscrypts.com/myth/2011/06/21/kashyapa-1/
  34. ↑ Squire, p. 47
  35. ↑ Hesiod, especially pp. 64–87
  36. ↑ Campbell, The Masks of God, pp. 21–22
  37. ↑ Squire, pp. 69–70
  38. ↑ Eliade, Myth and Reality, p. 93
  39. ↑ Eliade, Myth and Reality, p. 93–98
  40. ↑ Leslau, passim
  41. ↑ Eliade, Myth and Reality, p. 94
  42. ↑ Eliade, Myths, Dreams and Mysteries, p. 138
  43. ↑ Eliade, Cosmos and History, pp. 21–34
  44. ↑ Eliade, Myth and Reality, pp. 6–8
  45. ↑ Eliade, Myth and Reality, p. 8

Επιλεγμένη βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Arvidsson, Στέφαν, Άρια Είδωλα. Ινδο-Ευρωπαϊκή Μυθολογία ως Επιστήμη και Ιδεολογία. 2006. Πανεπιστήμιο του Τύπου του Σικάγου.
  • Clifton, Νταν Salahuddin, Ο Μύθος Του Δυτικού Μαγική Παράδοση. Το 1998. C&GCHE
  • Dickson, Κ., "Βιβλιογραφία-in-Progress Κειμένων σχετικά με τους Μύθους & Συγκριτική Μυθολογία". 11/12/09. Το Πανεπιστήμιο Purdue. 17 δεκεμβρίου 2009 web.ics.purdue.edu
  • Ντόνιγκερ, Γουέντι, Η Σιωπηρή Spider: Πολιτική και Θεολογία στο Μύθο. Το 1998. New York: Columbia University Press [Μια εισαγωγή στη συγκριτική μυθολογία]
  • Ντόνιγκερ, Γουέντι, Χωρίζοντας τη Διαφορά: το Φύλο και Μύθος στην Αρχαία Ελλάδα και την Ινδία (Ιορδανία Διαλέξεις σε Συγκριτική Θρησκεία, 1996-1997: Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου). 1999. Chicago: University of Chicago Press
  • Dumezil, Georges Τη Μοίρα του Πολεμιστή. Το 1983. Berkeley: University of California Press
  • Dumezil, Georges, Τα Δεινά ενός Μάγου. Το 1986. Berkeley: University of California Press
  • Dumezil, Georges, Mitra-Βαρούνα: Ένα Δοκίμιο για Δύο Ινδο-Ευρωπαϊκή Αναπαραστάσεις της Κυριαρχίας. Το 1988. Νέα Υόρκη:Ζώνη Βιβλία
  • Friedrich, ο Παύλος, Η Έννοια της Αφροδίτης. Το 1978. Chicago: University of Chicago Press
  • Girard, René, η Βία και το Ιερό. Το 1977. Βαλτιμόρη: Johns Hopkins University Press
  • Τζέιμσον, η Στέφανι, Οι πεινασμένες Ύαινες και τους Τραυματίες Ήλιο: Μύθος και Τελετουργία στην Αρχαία Ινδία . Το 1991. Ithaca: Cornell University Press
  • Τζέιμσον, η Στέφανι, Θυσίασε Γυναίκα / Θύτης είναι Γυναίκα: Γυναίκες, το Τελετουργικό και τη Φιλοξενία στην Αρχαία Ινδία. Το 1996. Νέα Υόρκη: Oxford University Press
  • Levi-Strauss, Claude Μύθος και Νόημα. Το 1995. Νέα Υόρκη: Schocken Books
  • Levi-Strauss, Claude, Το Ωμό και το Μαγειρεμένο (Mythologiques Τόμος πρώτος). Το 1990. Chicago: University of Chicago Press
  • Levi-Strauss, Claude, Από το Μέλι στη Στάχτη (Mythologiques Τόμος δεύτερος). Το 1973. Νέα Υόρκη: Harper και Row
  • Levi-Strauss, Claude, Η Προέλευση του Πίνακα-Τρόπους (Mythologiques τρίτο Τόμο). Το 1978. Νέα Υόρκη: Harper και Row
  • Levi-Strauss, Claude, Ο Γυμνός Άντρας (Mythologiques Όγκος Τέσσερις). Το 1990. Chicago: University of Chicago Press
  • Λίνκολν, ο Μπρους Θεωρίες Μύθος: Αφήγηση, την Ιδεολογία, και την Υποτροφία. 1999. Πανεπιστήμιο του Τύπου του Σικάγου.
  • Patton, Λόρι; Ντόνιγκερ, η Γουέντι (εκδ.), Ο μύθος και η Μέθοδος (Μελέτες στη Θρησκεία και τον Πολιτισμό). Το 1996. Charlottesville: University Press of Virginia
  • Puhvel, Jaan, Συγκριτική Μυθολογία. Το 1987. Βαλτιμόρη: Johns Hopkins University Press
  • van der Sluijs, Marinus Anthony, Παραδοσιακά Κοσμολογίες. Η Παγκόσμια Μυθολογία της Κοσμικής Δημιουργίας και της Καταστροφής (4 Τόμοι). 2011. Λονδίνο: AllRound Δημοσιεύσεις (Πίνακας Περιεχομένων)
  • Λευκό, ο Ντέιβιντ Γκόρντον, Ντόνιγκερ, Γουέντι, Μύθοι του Σκύλου-Ανθρώπου. Το 1991. Chicago: University of Chicago Press
  • Witzel, ο Μάικλ, Η Προέλευση από τις Μυθολογίες του Κόσμου. 2010. Νέα Υόρκη: Oxford University Press
  • Σοφός, R. Todd, Ένα Neocomparative Εξέταση του Ορφέα Μύθος, Όπως Διαπιστώθηκε στην Εγγενή Αμερικανική και τις Ευρωπαϊκές Παραδόσεις, 1998. UMI.

Περιοδικά για την συγκριτική μυθολογία:

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συγκριτική_μυθολογία&oldid=10040910"