Συνοικία το όνειρο

Συνοικία το όνειρο
	Επετειακή αφίσα της ταινίας για τα 50 χρόνια της.
Σκηνοθεσία	Αλέκος Αλεξανδράκης
Παραγωγή	Ελληνική Παραγωγή
Σενάριο	Τάσος Λειβαδίτης ; Κώστας Κοτζιάς
Πρωταγωνιστές	Αλέκος Αλεξανδράκης; Μάνος Κατράκης; Αλίκη Γεωργούλη; Ηλέκτρα Καλαμίδου; Σαπφώ Νοταρά; Θανάσης Μυλωνάς; Γιώργος Τζώρτζης; Αλέκος Πέτσος; Γρηγόρης Μπιθικώτσης; Βάσος Ανδρονίδης; Αθανασία Μουστάκα; Αλέκα Παΐζη; Εύα Ευαγγελιδου
Μουσική	Μίκης Θεοδωράκης
Τραγούδι	Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Φωτογραφία	Δήμος Σακελλαρίου
Μοντάζ	Αντώνης Δημητράς
Σκηνογραφία	Τάσος Ζωγράφος
Διανομή	New Star
Πρώτη προβολή	16 Οκτωβρίου 1961 (Ελλάδα)
Διάρκεια	95 λεπτά
Προέλευση	Ελλάδα
Γλώσσα	Ελληνική
	δεδομένα (π • σ • ε )

Το Συνοικία το όνειρο είναι ελληνική δραματική ταινία του 1961 σε σκηνοθεσία Αλέκου Αλεξανδράκη. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά. Πρωταγωνιστούν οι Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης και Αλίκη Γεωργούλη. Θεωρείται μία από τις πρώτες ελληνικές νεορεαλιστικές ταινίες.

Πλοκή

Μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, ο Ασύρματος, είναι το κέντρο του κόσμου για τους ανθρώπους που ζουν εκεί και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια και την ανέχεια. Ένας άρτι αποφυλακισμένος νέος, ο Ρίκος (Αλέκος Αλεξανδράκης), προσπαθεί να βγάλει χρήματα, την ίδια στιγμή που η αγαπημένη του, η Στέφη (Αλίκη Γεωργούλη), βλέπει άλλους άνδρες και ο πατέρας της, ο Νεκροφόρας (Μάνος Κατράκης), προσπαθεί να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας. Ο Ρίκος θα σκαρφιστεί μια δουλειά, αλλά θα ξοδέψει τα συγκεντρωμένα χρήματα πριν καταφέρει να τη βάλει σε εφαρμογή. Ως αποτέλεσμα ένας από τους «συνεταίρους» του (Αλέκος Πέτσος) θα αυτοκτονήσει, αφήνοντας στη μοίρα της την έγκυο γυναίκα του, την Ελένη (Αλέκα Παΐζη). Ο Ρίκος, η αγαπημένη του και ο πατέρας της, ηττημένοι και απογοητευμένοι εξαιτίας των προσδοκιών που δεν ευοδώθηκαν ποτέ, θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με την ωμή πραγματικότητα.^[1]

Διανομή^[2]

Αλέκος Αλεξανδράκης - Ρίκος
Αλίκη Γεωργούλη - Στέφη
Μάνος Κατράκης - Νεκροφόρας
Αλέκα Παΐζη - Ελένη
Θανάσης Μυλωνάς - Λάκης
Αλέκος Πέτσος - Ασημάκης
Ελένη Καρπέτα - Ελένη
Σαπφώ Νοταρά - γειτόνισσα
Σπύρος Μουσούρης
Αθανασία Μουστάκα
Βάσος Ανδρονίδης
Κώστας Μπαλαδήμας

Παραγωγή

Η ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη αποτύπωνε τις δυσκολίες που εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος των Ελλήνων στα αστικά κέντρα, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη φτώχεια και την ανέχεια, χωρίς ωστόσο να χάσουν την αξιοπρέπειά τους^[3]. Πολλοί από τους ηθοποιούς είχαν βιώσει προσωπικά αυτή την πραγματικότητα, κάτι που ενίσχυσε τις ερμηνείες τους^{[εκκρεμεί παραπομπή]}. Όπως ανέφερε η Αλίκη Γεωργούλη σε συνέντευξή της, «Μας έφεραν κοντά,πάνω απ΄ όλα, τα κοινά ιδανικά μας,οι κοινοί στόχοι, η πίστη του ενός στον άλλον και πρωταρχικά η συναίσθηση πως έχουμε όλοι μας την υποχρέωση να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό στην ελληνική κινηματογραφία ξεκόβοντας πια από τις ανούσιες υπηρεσίες που της προσφέραμε οι περισσότεροί μας από πολλά χρόνια».^[3]

Υποδοχή

Η ταινία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με την εξουσία της εποχής τόσο κατά τα γυρίσματα όσο και όταν άρχισε να προβάλλεται. Αρχικά απαγορεύθηκε η προβολή της από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα καθώς εκείνα τα χρόνια η κυβέρνηση Καραμανλή προσπαθούσε να ανορθώσει την ελληνική οικονομία και να κάνει ελκυστική τη χώρα στους ξένους τουρίστες και επενδυτές και η ταινία εμπόδιζε το έργο της, καθώς οι σκηνές φτώχειας και εξαθλίωσης που περιείχε κινδύνευαν να τους αποθαρρύνουν. ^[3]^[4]^[5] Ύστερα όμως από διαμαρτυρίες του τύπου επιτράπηκε η προβολή μιας λογοκριμένης εκδοχής της και μόνο στα αστικά κέντρα.^[6]^[7] Λόγω των υψηλών χρεών του, ο Αλεξανδράκης πούλησε τα δικαιώματα της ταινίας στους αδελφούς Κουρουνιώτη.^[8]

Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο το 1996, ο Αλεξανδράκης δήλωσε:

"Την πλήρωσα πάρα πολύ οικονομικά αυτή την ταινία... Ό,τι είχα μαζέψει από τις ταινίες που έκανα τα 'βαλα για να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήθελα να πω αυτά τα πράγματα... Τελικά έγινε αυτή η ταινία, και ύστερα από καιρό που δεν την επιτρέπανε να παιχτεί την επιτρέψανε πετσοκομμένη".

Η ταινία απέσπασε το βραβείο φωτογραφίας και το βραβείο Β' ανδρικού ρόλου στo Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1961.^[9]

Παραπομπές

↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2018.
↑ «Συνοικία το Όνειρο (1961) ⋆ Filmy.gr». Filmy.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2023.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 «Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία». tovima.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2015.
↑ «Η "Συνοικία το όνειρο" ξαναζωντανεύει στον Ασύρματο». espressonews.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2015.
↑ http://www.mixanitouxronou.gr/giati-i-astinomiki-kalesan-to-aleko-alexandraki-na-di-to-film-tis-tenias-tou-na-kegete-ke-ekanan-ntou-ston-kinimatografo-pou-epeze-ti-sinikia-to-oniro-to-xechasmeno-paraskinio-mias-ekpliktikis-te/
↑ Γιάννης Ζουμπουλάκης, Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία. Το Βήμα. Ανακτήθηκε την 12 Ιουνίου 2012.
↑ Σε συνέντευξή του στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της ταινίας θυμάται, «[Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία] αλλά με τους τραμπούκους. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους[...] τα αρνητικά (ενν. της ταινίας) τα είχε εξαφανίσει η λογοκρισία.[...] Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο», στο:Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.102, 103
↑ Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.103
↑ Βραβεία 1961, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε την 12 Ιουνίου 2012.

Πηγές

Νίκος Νικόλιζας, Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ..., εκδ. Άγκυρα, Αθήνα, 2003, σελ.88-89

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Συνοικία το όνειρο στην IMDb
Συνοικία το όνειρο στο πρώην Cine.gr (αρχειοθετημένο στο Wayback Machine)

Αυτό το λήμμα σχετικά με τον κινηματογράφο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2018.

[2] «Συνοικία το Όνειρο (1961) ⋆ Filmy.gr». Filmy.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2023.

[:0-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 «Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία». tovima.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2015.

[4] «Η "Συνοικία το όνειρο" ξαναζωντανεύει στον Ασύρματο». espressonews.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2015.

[5] ttp://www.mixanitouxronou.gr/giati-i-astinomiki-kalesan-to-aleko-alexandraki-na-di-to-film-tis-tenias-tou-na-kegete-ke-ekanan-ntou-ston-kinimatografo-pou-epeze-ti-sinikia-to-oniro-to-xechasmeno-paraskinio-mias-ekpliktikis-te/

[6] Γιάννης Ζουμπουλάκης, Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία. Το Βήμα. Ανακτήθηκε την 12 Ιουνίου 2012.

[7] Σε συνέντευξή του στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της ταινίας θυμάται, «[Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία] αλλά με τους τραμπούκους. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους[...] τα αρνητικά (ενν. της ταινίας) τα είχε εξαφανίσει η λογοκρισία.[...] Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο», στο:Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.102, 103

[8] Ιάσων Τριανταφυλλίδης, Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος, Αθήνα, 1997, σελ.103

[9] Βραβεία 1961, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε την 12 Ιουνίου 2012.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]