Βικιπαίδεια

Ντομπιάκο

δήμος της Ιταλίας
(Ανακατεύθυνση από Τόμπλαχ)

Συντεταγμένες: 46°44′7.5300″N 12°13′27.4080″E / 46.735425000°N 12.224280000°E / 46.735425000; 12.224280000

Το Ντομπιάκο (ιταλικά: Dobbiaco, προφέρεται: [dobˈbjaːko]) ή Τόμπλαχ (γερμανικά: Toblach[4], προφέρεται: [ˈtoˑblax]) είναι κωμόπολη της Ιταλίας με 3.283 κατοίκους[5] στην Αυτόνομη επαρχία του Μπολτσάνο στις Άλπεις. Βρίσκεται 1.256 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην κοιλάδα Βαλ Πουστερία, η πόλη λόγω της θέσης της θεωρείται "η πύλη για τις Δολομιτικές Άλπεις".[6]

Ντομπιάκο

Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Ντομπιάκο
46°44′8″N 12°13′27″E
ΧώραΙταλία
Διοικητική υπαγωγήΑυτόνομη Επαρχία του Μπολτσάνο
ΠροστάτηςΙωάννης ο Βαπτιστής
 • Μέλος του/τηςΚλιματική Συμμαχία[1]
Έκταση125,42 km²[2]
Υψόμετρο1.241 μέτρα
Πληθυσμός3.363 (1  Ιανουαρίου 2023)[3]
Ταχ. κωδ.39034
Τηλ. κωδ.0474
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Γεωγραφία Επεξεργασία

Η πόλη βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο μεταξύ μεγάλων οδικών αξόνων που οδηγούν από Βενετία προς Μόναχο και στην κοιλάδα του Αδίγη. Την πόλη τη διασχίζει ο ποταμός Ντράβα παραπόταμος του Δούναβη που έρχεται από τα ανατολικά όπου έχει τις πηγές του, παρόλο το μικρό του μήκος στο έδαφος της Ιταλίας έχει μια μικρή λεκάνη απορροής που περιλαμβάνει και το Ντομπιάκο.[7]

Η Ντομπιάκο χωρίζεται σε δύο τμήματα-συνοικίες που δεν ενώνονται μεταξύ τους. Την παλιά πόλη (ιταλ. Dobbiaco Vecchia, γερμ. Alt-Toblach) που βρίσκεται 1.256 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας[8] δίπλα στον ποταμό Σαν Σιλβέστρο. Σε κοντινή απόσταση και γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό αναπτύχτηκε τον 20ο αιώνα νέα συνοικία η "νέα πόλη" (ιταλ. Dobbiaco Nuova, γερμ. Neu-Toblach).

Αποτελεί την έδρα του ιταλικού δήμου "comune delle Tre Cime" (Δήμος των τριών κορυφών) που περιλαμβάνει και τις κωμοπόλεις Σέστο και Σαν Κάντιντο. Ο δήμος έχει συνολική έκταση 126,33 τετραγωνικά χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα 11,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι κατοικημένα.[9]

Όνομα Επεξεργασία

Η πόλη αναφέρεται πρώτη φορά το 827 με την ονομασία Βίκο Ντουπλάγκο (Vico Duplago). Το 993 αναφέρεται με το γερμανικό όνομα "Ντούπλαχ", το οποίο είχε απλοποιηθεί σε Τόμπλαχ το 1020. Το όνομα ίσως είναι προρωμαϊκό και η ετυμολογία του δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα[10]. Το ιταλικό όνομα "Ντομπιάκο" ("Dobbiaco" ) προέρχεται από το Ντουπλάγκουμ (Duplagum). Υπάρχει η εκδοχή ότι προέρχεται από τις λέξεις "δύο-ποταμοί" ή "δύο-λίμνες" που υπάρχουν στην περιοχή.[11]

 
Άγαλμα του Μαξιμιλιανού Α'

Ιστορία Επεξεργασία

Οι πρώτοι οικισμοί στην περιοχή της Ντομπιάκο ανάγονται μάλλον στην ύστερη Εποχή του Σιδήρου. Ίσως οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν Ιλλυριοί. Από ανασκαφές εντοπίστηκαν ίχνη κατοίκησης κοντά στο λόφο Πλατ, βορειοδυτικά της πόλης. Οι πρώτοι κάτοικοι ζούσαν από το κυνήγι, αλλά και από το εμπόριο προϊόντων που προέρχονται από τα λιβάδια.[11][12]

Τον 4ο αιώνα π.χ. εισέβαλαν κέλτικες φυλές. Αυτές οι φυλές απέκτησαν μόνιμη παρουσία στην περιοχή και ίδρυσαν μικρό βασίλειο[12]. Το 15 π.Χ. το βασίλειο αυτό [13] κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους που είχαν ήδη κτίσει κοντά έναν σταθμό, τον Λιτάμουμ.[14]

Με την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η Ντομπιάκο τέθηκε υπό την κυριαρχία των γερμανικών φυλών. Αρχικά προσαρτήθηκε στο κράτος των Οστρογότθων και αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Βαυαρών. Το 609 καταλήφθηκε από Σλάβους που νίκησαν τον Βαυαρό βασιλιά Γκαριμπάλντο Β΄, αλλά το 610 οι Σλάβοι εκδιώχθηκαν από τους Βαυαρούς μετά την αποφασιστική μάχη που έγινε κοντά στη Ντομπιάκο. Παρόλο που η παρουσία των Σλάβων ήταν σύντομη, στην περιοχή εντοπίζονται σλαβικά τοπωνύμια μέχρι σήμερα. Η περιοχή εκχριστιανίστηκε από τους Βαυαρούς. Το 769 ο δούκας Τάσιλο Γ΄ ίδρυσε μονή Βενδίκτων μοναχών στη περιοχή.[15]. Οι μοναχοί αυτοί κατασκεύασαν ναούς στη γύρω περιοχή κι έφτιαξαν οικισμούς-χωριά όπως τη Ντομπιάκο.[16]

Το δουκάτο της Βαυαρίας κατά τη διάρκεια των χρόνων επεκτάθηκε πέρα ​​από τη Ντομπιάκο, και ήλθε σε επαφή με τους Φράγκους, οι οποίοι σε 773 υπό την ηγεσία του Καρλομάγνου κατέκτησαν τη Λομβαρδία, προσαρτώντας τη στο βασίλειο των Φράγκων.[11] Κατά την περίοδο αυτή χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά (31 Δεκεμβρίου 827) το όνομα Ντομπιάκο (Dobbiaco). Αργότερα, γύρω στο 1020, εμφανίστηκε με το όνομα του "Topplach" και σε ένα έγγραφο του 1158 πιστοποιείται για πρώτη φορά η ονομασία "Toblach".[11] Το 1091 πέρασε υπό την κυριαρχία του επισκόπου του Μπρίξεν και το 1271 στον Κόμη του Τιρόλο - Γκορίτσια [17], όλα αυτά πάντα στα πλαίσια του Βασιλείου-Δουκάτου της Βαυαρίας.

Το 1363 ο τίτλος του κόμη πέρασε στην οικογένεια των Αψβούργων που έγιναν κύριοι της περιοχής και η τύχη της συνδέθηκε με τη Βιέννη[11] την Αυστροουγγαρία και την Αυστρία. Τον 15ο αιώνα η Βενετία δεν επέτρεψε τη διέλευση του Μαξιμιλιανού Α' για να στεφτεί αυτοκράτορας από τον πάπα. Τότε ο Μαξιμιλιανός στέφτηκε αυτοκράτορας στο Τρέντο, στις 4 Φεβρουαρίου 1508,[11] αλλά θέλησε να εκδικηθεί τη Βενετία και της επιτέθηκε, όλη η περιοχή του Ντομπιάκο που γειτονεύει με την περιοχή- σημερινή περιφέρεια Βένετο έγινε πεδίο μαχών.

Το 1525 ξέσπασε γενική εξέγερση αγροτών στη Γερμανία, στο Ντομπιάκο οι αγρότες κινήθηκαν κατά του Μπρεσανόνε αλλά γρήγορα καταστέλλονται με τη βία από τις αρχές του κόμη του Τιρόλου.[11] Κατά την περίοδο μεταξύ 1792 και 1815, με τους Ναπολεόντειους πολέμους, το Τιρόλο έπεσε κάτω από την κυριαρχία της Βαυαρίας, η Αυστρία έχασε τον πόλεμο και χωρίστηκε σε τρία τμήματα, το Ντομπιάκο πέρασε στο Βασίλειο της Ιταλίας ενώ όλα τα γύρω από αυτό χωριά στο Βασίλειο της Βαυαρίας. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα στις 26 Ιουνίου 1814, το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 έδωσε πίσω στην Αυστρία το Τιρόλο, συμπεριλαμβανομένων και του Ντομπιάκο.[11]


Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ντομπιάκο λειτούργησε αεροδρόμιο της 9ης Βαυαρικής μοίρας. Το 1905 ξεκίνησε η κατασκευή του σιδηρόδρομου προς την πόλη αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί λόγω του επερχόμενου πολέμου. Στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο το Ντομπιάκο και όλο το Νότιο Τιρόλο αποτέλεσε γραμμή μετώπου και πεδίο μαχών μεταξύ Ιταλίας και Αυστροουγγαρίας. Στις 28 Φεβρουαρίου 1916 το Ντομπιάκο βομβαρδίστηκε και οι κάτοικου του αναγκάστηκαν να φύγουν για τα γειτονικά χωριά. Η πόλη καταστράφηκαν τα περισσότερα κτίρια ενώ η ύπαιθρος γέμισε κρατήρες από τις βόμβες.[18] Με τη συνθήκη του Σεν Ζερμέν το 1919 το Ντομπιάκο περνά στην κατοχή της Ιταλίας και τα σύνορα μεταφέρονται 12 χλμ ανατολικά της πόλης[19]. Για να τιμηθούν οι νεκροί του πολέμου κατασκευάστηκε στο Ντομπιάκο στρατιωτικό νεκροταφείο για τους Αυστροουγγρικούς στρατιώτες που έπεσαν.[18]

 
Ο σταθμός του τρένου σε παλιά φωτογραφία

Μετά το τέλος του πολέμου το 1919 ξεκίνησε η ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής γραμμής αυτή τη φορά από την ιταλική κυβέρνηση. Το έργο τελείωσε το 1921 και χρησιμοποιήθηκαν τα τρένα και εξοπλισμοί των Αυστριακών που είχαν ξεκινήσει το δίκτυο.[11] Ο σιδηρόδρομος έκανε το τελευταίο δρομολόγιο του στις 18:20 στις 17 Μαΐου 1964 όταν το τελευταίο τραίνο αναχώρησε από το "Κορτίνα" με τους τελευταίους ταξιδιώτες.[20]

Μετά την άνοδο του φασισμού το καθεστώς απαγόρευσε την ομιλία της γερμανικής γλώσσας και στην περιοχή έγιναν οχυρωματικά έργα σε περίπτωση εισβολής της Γερμανίας, ένα από τα έργα αυτά ήταν και το φράγμα του ταμιευτήρα "Dobbiaco Val di Landro"[21]. Στην πόλη λειτούργησε στρατόπεδο συγκέντρωσης που απελευθερώθηκε από τους Αμερικανούς στις 8 Μαΐου 1945[22][23] Το 1948 υπογράφη το σύμφωνο αυτονομίας του Νοτίου Τιρόλο και οι κάτοικοι πλέον μπορούσαν να μιλούν ελεύθερα τα γερμανικά.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και διάσημοι επισκέπτες περάσαν από την πόλη, όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ που την επισκέφθηκε την 12η Οκτωβρίου 1948.[24]

Δημογραφία Επεξεργασία

 
Πανόραμα του Ντομπιάκο

Στην Ντομπιάκο η επικρατέστερη γλώσσα είναι τα γερμανικά.[25] Συγκεκριμένα το 86,28% μιλούν Γερμανικά, το 13,65% Ιταλικά και το 0,07% Λαδινικά.[26]

Το 1844 υπήρχαν 1529 κάτοικοι και 204 σπίτια. Το 1880 τα σπίτια είχαν γίνει 231, με 1716 κατοίκους. Το 1900, ωστόσο ο αριθμός των κατοίκων μειώθηκε, αλλά αυξήθηκαν τα σπίτια στα 281, κυρίως χάρη στην τουριστική ανάπτυξη. Δέκα χρόνια αργότερα, ο πληθυσμός αυξήθηκε σε 1826 κατοίκους, μια αύξηση της τάξης του 2,5%. Το 1971 ο πληθυσμός ανερχόταν σε 2660 κατοίκους με πυκνότητα 21 ανά τ.χλμ. και 560 σπίτια.[11]

Αξιοθέατα Επεξεργασία

Από τα αξιοθέατα της πόλης είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου χτισμένη πάνω σε ερείπια παλιότερου ναού του 9ου αιώνα, στη σημερινή του μορφή κτίστηκε το 1764 έως 1774. Το καμπαναριό, που βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του κυρίως ναού, ολοκληρώθηκε μόλις το 1804.[27] Στις 7, Ιουλίου 1916 έπεσε στον ναό βόμβα προκαλώντας σοβαρές ζημιές, ο βόμβα έπειτα προς ανάμνηση του γεγονότος εντοιχίστηκε στον τοίχο του ναού.

 
Πανόραμα του Grand Hotel

Το μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στα πάθη του χριστού χτισμένο το 1519. Ενώ η περιοχή έχει πολλά ξωκλήσια του 15ου αιώνα. Ο ναός της Αγίας Μαρίας που χτίστηκε το 1262 [11] και το 1470 και το 1730 ανακαινίσθηκε σε γοτθικό ρυθμό. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου του 1512 με την εικόνα του Αγίου Χριστοφόρου που χρονολογείται από τις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα. Το 1865 ανακαινίσθηκε σε γοτθικό ρυθμό.

 
Το κάστρο Χέρμπστενμπουργκ

Άλλα αξιοθέατα ο ναός του Αγίου Πέτρου του Μόντε κτισμένος το 1329, το ξενοδοχείο "Grand Hotel Dobbiaco" που χτίστηκε το 1877. Το δημαρχείο κτίριο του 1550, πολλές κρήνες, το κάστρο Herbstenburg.

Επίσης το σπίτι όπου ο συνθέτης Γκούσταβ Μάλερ πέρασε τους καλοκαιρινούς μήνες από το 1908 έως το 1910, και συνέθεσε την ενάτη συμφωνία.[28] Μέσα στο αγρόκτημα, μπορείτε να επισκεφθείτε την αίθουσα όπου ο συνθέτης ζούσε με τη σύζυγό του, Άλμα.[29] Κοντά στο σπίτι υπάρχει πάρκο όπου εκεί σε ένα μικρό σπιτάκι ο συγγραφέας Μάλερ αποσυρόταν για να γράψει τη μουσική του.[29] Στη μνήμη του διεξάγεται ετησίως από το 1981 στην Ντομπιάκο φεστιβάλ μουσικής, οι λεγόμενες «Μουσικές Εβδομάδα στη μνήμη του Γκούσταβ Μάλερ" ή "εβδομάδα Μάλερ". Στην κεντρική πλατεία έχει στηθή από το 1983 άγαλμα του.

Μεταφορές Επεξεργασία

Οδικά, η πόλη συνδέεται με τις εθνικές οδούς 49 και 51. Διαθέτει και μικρό αεροδρόμιο. Ο αεροδιάδρομος του έχει 700 μέτρα μήκος και 50 μέτρα πλάτος[30]. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά πλέον εξυπηρετεί πτήσεις της πολιτικής αεροπορίας. Δίπλα από το αεροδρόμιο λειτουργεί και στρατιωτικό ελικοδρόμιο.

Δήμαρχοι Επεξεργασία

διάρκεια δήμαρχος κόμμα
1948 - 1950 Γιόχαν Μπάουρ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
1950 - 1964 Γιόζεφ Πίρχερ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
1964 - 1969 Άντον Μάιρ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
1969 - 1980 Γιάκομπ Ράναλτερ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
1980 - 1990 Χάινριχ Στάουντερ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
1990 - 2010 Μπέρνχαρντ Μάιρ Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλο
2010 - σήμερα Γκουίντο Μπόχερ[31] Ανεξάρτητος

Αθλητισμός Επεξεργασία

Η πόλη διαθέτει χιονοδρομικό κέντρο (το οποίο χρησιμοποιείται και ως πίστα) με τρεις διαδρομές, τη "Νόρντικ Ντομπιάκο Αρένα"[32]. Το συνολικό μέγεθος των μονοπατιών σκι στη Νόρντικ Ντομπιάκο Αρένα ξεπερνούν τα 120 χλμ και θεωρείται η πρωτεύουσα του αθλήματος στην Ιταλία.[33][34] Διαθέτει κλειστή πίστα αναρρίχησης, την ψηλότερη στην Ιταλία.[34] Τον χειμώνα γίνονται πολλοί τοπικοί αγώνες σκι. Στους αγώνες συμμετέχουν και αθλητές από άλλες χώρες.

Στην πόλη υπάρχει και κλειστό παγοδρόμιο, έδρα της τοπικής ομάδας χόκεϊ επί πάγου της πόλης "Αϊσμπίαρς".

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ www.klimabuendnis.org/nc/kommunen/das-netzwerk.html.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16  Μαρτίου 2019.
  3. ↑ demo.istat.it?l=it.
  4. ↑ AA. VV., Dizionario di toponomastica. Storia e significato dei nomi geografici italiani, Milano, GARZANTI, 1996, p. 250.
  5. ↑ «Dato ISTAT al 31 dicembre 2007». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2012. 
  6. ↑ Il nome deriva dal fatto che da Dobbiaco, si può comodamente accedere alle Dolomiti di Sesto.
  7. ↑ Cfr. Wolfgang Strobl, Die Wasserscheide am Toblacher Feld im "Itinerarium" des Paolo Santonino, in «Der Schlern», 85, 2011, n. 1, pp.
  8. ↑ AA.VV., Trentino-Alto Adige - Guide d'Italia - Touring Club Italiano, Touring Editore srl, 2006. ISBN 88-365-3911-4
  9. ↑ Tirol Atlas Αρχειοθετήθηκε 2012-11-27 at Archive.is ανακτήθηκε 10-1-2009]
  10. ↑ Max Pfister, L'importanza della toponomastica per la storia della lingua nella Galloromania e nell'Italoromania, Rivista Italiana di Onomastica, 1999.. Ricordando le varie forme qui citate, pone il toponimo tra quelli di origine celto-romana in -ago, ma ricorda che, come già osservato da Battisti, "non è da escludere completemente un'origine slava".
  11. ↑ 11,00 11,01 11,02 11,03 11,04 11,05 11,06 11,07 11,08 11,09 11,10 Mairhofer, Hans, Dobbiaco e dintorni, Athesia 1983
  12. ↑ 12,0 12,1 tale regno, però, nel 15 a.C.
  13. ↑ Storia di Dobbiaco sul sito del comune. URL consultato il 26-4-2010
  14. ↑ Storia di Dobbiaco. URL consultato il 4-3-2009
  15. ↑ La politica alpina dei Carolingi, in Carlo Magno e le Alpi, Spoleto, CISAM, 2007, pp. 49-74.
  16. ↑ Ritrovamento pietra miliare al ponte Grazze. URL consultato il 4-3-2009.
  17. ↑ Storia di Dobbiaco. URL consultato il 4-3-2009.
  18. ↑ 18,0 18,1 Peter Kubler, Guerra fra le Tre Cime 1915-1917, Athesia, 2002.
  19. ↑ Luigi Emilio Longo: Il confine italo-austriaco dopo la prima guerra mondiale con particolare riferimento alla Sella di Dobbiaco. 1989
  20. ↑ Evaldo Gaspari, Ferrovia delle Dolomiti, Athesia, 1994.
  21. ↑ Alessandro Bernasconi, Le fortificazioni del Vallo Alpino Littorio in Alto Adige, Temi, 1999. ISBN 88-85114-18-0
  22. ↑ Sito Roma Civica sul bunker di Dobbiaco. Αρχειοθετήθηκε 2008-11-05 στο Wayback Machine. URL consultato il 4-3-2009.
  23. ↑ Sito del comune di Brescia, su una storia sul bunker di Dobbiaco. Αρχειοθετήθηκε 2015-06-26 στο Wayback Machine. URL consultato il 4-3-2009.
  24. ↑ Notizia tratta da una foto della Fondazione Benetton Studi Ricerche, ad opera di Ettore Sottsass.
  25. ↑ Provincia Autonoma di Bolzano-Alto Adige - Istituto provinciale di statistica, Censimento della popolazione 2001 Provincia di Bolzano, 06-05-2008
  26. ↑ Astat informazioni N.17 - agosto 2002
  27. ↑ Martin Lercher, Le chiese di Dobbiaco, Santa Maria e Valle San Silvestro, Pluristamp, 2005.
  28. ↑ Hubert Stuppner, Gustav Mahler: Endstation Toblach, Bolzano, Athesia, 2011. ISBN 978-8882666552
  29. ↑ 29,0 29,1 L'Italia dello sci, Touring Editore, 2004. ISBN 88-365-3055-9
  30. ↑ Aeroclub-Pusteria-link. URL consultato il 10-1-2009.
  31. ↑ εκλογικά αποτελέσματα της πόλης για το 2010
  32. ↑ Nordic Arena Dobbiaco. URL consultato il 14-12-2009.
  33. ↑ Sito dovesciare.it URL consultato il 14-9-2009
  34. ↑ 34,0 34,1 Sito sudtirol.com. URL consultato il 14-9-2009.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • AA.VV. (a cura di), Trentino-Alto Adige - Guide d'Italia - Touring Club Italiano, Milano, Touring Editore srl, 2006. ISBN 88-365-3911-4
  • Giuliana Andreotti, Le Alpi: un balcone sull'Europa. Dobbiaco, 7-10 settembre 2001, Atti del Convegno nazionale dell'Associazione italiana insegnanti di geografia, Regione Trentino-Alto Adige, Trento, 2003.
  • Guido Bocher, Dobbiaco all’alba del XVI secolo. La "Via Dolorosa": la prima Via Crucis dell'antico Tirolo, Dobbiaco, Circolo Culturale Alta Pusteria, 2006.
  • Theodor Christomannos, La strada delle Dolomiti. Bolzano-Cortina-Dobbiaco, Bologna, Edizioni Nordpress, 1999.
  • Evaldo Gaspari, La Ferrovia delle Dolomiti: Calalzo, Cortina d'Ampezzo, Dobbiaco, 1921-1964, Bolzano, Athesia, 2005. ISBN 88-7014-820-3
  • G. Giglioli, Dobbiaco e la valle d'Ampezzo, Mantova, 1887.
  • Giuliano Girotto, Scialpinismo 1: Alta Pusteria - San Candido - Dobbiaco - Casies - Anterselva, Edizioni Dolomiti, 1988.
  • Hans Glauber, Langsamer, weniger, besser, schöner - 15 Jahre Toblacher Gespräche: Bausteine für die Zukunft, Monaco, oekom-Verlag, 2006. ISBN 3-928244-99-X
  • Hans Heiss, Grand Hotel Dobbiaco: all'avanguardia del turismo nelle Alpi, Vienna-Bolzano, Folio, 1999. ISBN 3-85256-130-2
  • Rudolf Kink, Akademische Vorlesungen über die Geschichte Tirols bis zur Vereinigung mit Österreich, Innsbruck, 1850.
  • Hans Kramer, Beiträge zur Geschichte von Toblach im letzten Jahrhundert, Bolzano, Athesia, 1953.
  • Egon Kühebacher, Die Ortsnamen Südtirols und ihre Geschichte I, Bolzano, Athesia, 1995. ISBN 88-7014-634-0
  • Martin Lercher, Le chiese di Dobbiaco, Santa Maria e Valle San Silvestro, Bolzano, Pluristamp, 2005.
  • Luigi Emilio Longo, Il confine italo-austriaco dopo la prima guerra mondiale con particolare riferimento alla Sella di Dobbiaco, Studi Storico Militari dell'Esercito Italiano, 1989.
  • Hans Mairhofer, Dobbiaco e dintorni, Bolzano, Athesia, 1983. ISBN 88-7014-333-3
  • Max Pfister, Johannes Kramer (a cura di), Il popolamento del Trentino settentrionale e del Sudtirolo prima dell'anno Mille, Amburgo, 1991, pp. 285–307. ISBN 3-87118-969-3
  • Alexander Robertson, Through the Dolomites from Venice to Toblach, Londra, Allen, 1896.
  • Walter Schaumann, Dobbiaco. Paesaggio e storia tra i monti Defregger, Pusteria e Dolomiti, Tassotti, 1986. ISBN 88-7691-034-4
  • Nina Schröder, Gustav Mahler in Toblach, Bressanone, 2005. ISBN 88-901956-0-6
  • Johann Jakob Staffler, Tirol und Vorarlberg, statistisch und topographisch, mit geschichtlichen Bemerkungen, Innsbruck, Felician Rauch, 1844, pp. 4–17.
  • Birgit Strauß, "Große Geschichte" am kleinen Friedhof: der österreichische Soldatenfriedhof Nasswand bei Toblach (1915-1943), «Der Schlern», 78, 2004, pp. 40–49.
  • Wolfgang Strobl, Die Wasserscheide am Toblacher Feld im "Itinerarium" des Paolo Santonino, «Der Schlern», 85, 1, Bolzano, Athesia, 2011.
  • Hubert Stuppner, Mahler a Dobbiaco, Unicopli, 1989. ISBN 88-7061-925-7
  • Hubert Stuppner, Gustav Mahler: Endstation Toblach, Bolzano, Athesia, 2011. ISBN 978-8882666552
  • Michael Wachtler, Piccole storie di grandi persone. L'ascesa inarrestabile del paese di Dobbiaco, Mediateam, 2000. ISBN 88-88125-01-9
  • Andreas Walder, 50 Jahre BRD Sektion Hochpustertal 1958-2008. Festschrift: Toblach - Niederdorf - Prags - Welsberg/Taisten - Gsies; eine Chronik, Dobbiaco, Ahrntal Druck, 2009.
  • Karl Wolfsgruber, Dobbiaco. Chiesa parrocchiale, Schnell & Steiner, 1972. ISBN 3-7954-4579-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντομπιάκο&oldid=10066795"