Τζωρτζ Όργουελ

Ο Έρικ Άρθουρ Μπλερ (αγγλικά: Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το συγγραφικό του ψευδώνυμο Τζωρτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας, λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ξεκάθαρο πεζό λόγο, συνειδητότητα των κοινωνικών ανισοτήτων, αντίθεση στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και αφοσίωση στο δημοκρατικό σοσιαλισμό.

Τζορτζ Όργουελ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	George Orwell (Αγγλικά)
Γέννηση	25  Ιουνίου 1903 Μοτιχάρι
Θάνατος	21  Ιανουαρίου 1950 Λονδίνο
Αιτία θανάτου	φυματίωση
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Church of All Saints cemetery
Κατοικία	Barnhill (1946–1950) Λονδίνο Παρίσι
Εθνικότητα	Άγγλοι
Ψευδώνυμο	George Orwell
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένο Βασίλειο (1927–1950) Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας (1903–1927)
Θρησκεία	αθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Αγγλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά Γαλλικά
Σπουδές	Κολέγιο Ήτον (έως 1921) Κολλέγιο Ουέλινγκτον St Cyprian's School (έως 1917)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας
Αξιοσημείωτο έργο	The Road to Wigan Pier Φόρος Τιμής στην Καταλωνία Η Φάρμα των Ζώων 1984 Μέρες της Μπούρμα Coming Up for Air Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας A Clergyman's Daughter Down and Out in Paris and London Politics and the English Language The Lion and the Unicorn: Socialism and the English Genius Why I Write
Επηρεάστηκε από	Κάρολος Ντίκενς
Περίοδος ακμής	1935 - 1949
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα
Πολιτική ιδεολογία	σοσιαλισμός, δημοκρατικός σοσιαλισμός, anti-totalitarianism και αντισταλινική αριστερά
Οικογένεια
Σύζυγος	Αϊλίν Ο'Σόνεσι (1936–1945) Σόνια Όργουελ (1949–1950)
Τέκνα	Ρίτσαρντ Μπλαιρ
Γονείς	Ρίτσαρντ Ουόλμσλεϋ Μπλαιρ και Άιντα Μέιμπελ Μπλαιρ (το γένος Λιμουζέν)
Αδέλφια	Μάρτζορι Φράνσες Μπλαιρ Άβριλ Νόρα Μπλαιρ
Συγγενείς	Έλλεν Κέιτ Λιμουζέν (θεία)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	Διεθνείς ταξιαρχίες
Πόλεμοι/μάχες	Ισπανικός Εμφύλιος και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Βραβείο Προμηθέας - Hall of Fame Βραβείο Ουγκώ Καλύτερης Νουβέλας (1996) Retro Hugo Award for Best Novella (1996)
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Συχνά κατατάσσεται στους Άγγλους συγγραφείς του 20ού αιώνα με τη μεγαλύτερη επιρροή και θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους χρονικογράφους της αγγλικής κουλτούρας της γενιάς του. Ο Όργουελ έγραψε κριτικές λογοτεχνίας, ποίηση, μυθιστορήματα και πολεμικές ανταποκρίσεις. Είναι διάσημος για το δυστοπικό μυθιστόρημα 1984 (1949) και την αλληγορική νουβέλα Η Φάρμα των Ζώων (1945). Το βιβλίο του Φόρος Τιμής στην Καταλωνία (1938), είναι μία καταγραφή των εμπειριών του από τον Ισπανικό Εμφύλιο και είναι ευρέως αναγνωρισμένο, όπως και τα πολυάριθμα δοκίμιά του πάνω σε θέματα πολιτικής, λογοτεχνίας, γλώσσας και πολιτιστικά. Το 2008, η εφημερίδα Times τον κατέταξε δεύτερο στον κατάλογο με τους 50 κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945.

Το έργο του Όργουελ συνεχίζει να επηρεάζει τη μαζική και πολιτική κουλτούρα και ο όρος οργουελικός εντάχθηκε στο παγκόσμιο λεξιλόγιο μαζί με αρκετούς από τους νεολογισμούς του, συμπεριλαμβανομένων των ακόλουθων: Ψυχρός Πόλεμος, Μεγάλος Αδελφός, Αστυνομία Σκέψης, Δωμάτιο 101, διπλή σκέψη και έγκλημα σκέψης.

Σήμερα το επίθετο οργουελικός περιγράφει ολοκληρωτικές καταστάσεις που είναι καταστροφικές για την ευημερία μιας ελεύθερης και ανοικτής κοινωνίας. Χαρακτηρίζονται από δρακόντειο έλεγχο μέσω προπαγάνδας, παρακολούθησης, παραπληροφόρησης, άρνησης της αλήθειας και αυταρχικών πολιτικών. Ο Όργουελ περιέγραψε τέτοιες καταστάσεις στο βιβλίο του 1984. Η εφημερίδα New York Times έχει χαρακτηρίσει τον όρο οργουελικός ως «το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο επίθετο που προέρχεται από το όνομα ενός σύγχρονου συγγραφέα».

Βιογραφία

Τα πρώτα χρόνια

Ο Έρικ Άρθουρ Μπλερ γεννήθηκε στο Μοτιχάρι της Βρετανοκρατούμενης Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911.

Ο προπάππους του, Τσαρλς Μπλαιρ, ήταν εύπορος εισοδηματίας από το Ντόρσετ και γαιοκτήμονας φυτειών στην Τζαμάικα, σύζυγος της Λαίδης Μαίρυ Φέην, θυγατέρας του Τόμας Φέην, 8ου Κόμη του Ουέστμορλαντ. Ο παππούς του, Τόμας Ρίτσαρντ Άρθουρ Μπλαιρ, ήταν κληρικός. Αν και οι τίτλοι ευγενείας κληροδοτήθηκαν στις επόμενες γενεές, δε συνέβη το ίδιο και με την οικονομική ευμάρεια. Ο ίδιος ο Έρικ Μπλαιρ περιέγραφε την οικογένειά του ως «κατώτερο μέρος της ανώτερης και μεσαίας τάξης». Ο πατέρας του, Ρίτσαρντ Ουόλμσλεϊ Μπλαιρ, εργάστηκε στην Ινδική Δημόσια Υπηρεσία, στο Τμήμα Οπίου. Η μητέρα του, Άιντα Μέιμπελ Μπλαιρ (το γένος Λιμουζέν), μεγάλωσε στο Μαουλαμίνε της Βιρμανίας, όπου ο Γάλλος πατέρας της είχε αναμιχθεί σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Ο Έρικ είχε δύο αδελφές, τη Μάρτζορι, πέντε χρόνια μεγαλύτερή του, και την Έιβριλ, πέντε χρόνια μικρότερή του. Όταν ήταν ενός έτους, η μητέρα του τον πήγε μαζί με τη μεγαλύτερη αδερφή του στην Αγγλία.

Το 1904 η Άιντα Μπλαιρ εγκαταστάθηκε με τα παιδιά της στο Χένλεϋ-ον-Τεμζ στο Όξφορντσιρ. Ο Έρικ μεγάλωσε στη συντροφιά της μητέρας του και των αδερφών του και πέρα από μία σύντομη επίσκεψη το καλοκαίρι του 1907, δεν ξαναείδε τον πατέρα του Ρίτσαρντ Μπλαιρ μέχρι το 1912. Στο ημερολόγιο που διατηρούσε η μητέρα του από το 1905, η ίδια αναφέρεται σε ανατροφή με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Η οικογένεια μετακόμισε στο Σίπλεϊκ πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο Έρικ έπιασε φιλίες με την οικογένεια Μπάντικομ, ειδικά με την κόρη τους, την Τζασίντα. Όταν πρωτοσυναντήθηκαν, στεκόταν ανάποδα με το κεφάλι του σε ένα χωράφι. Όταν τον ρώτησε γιατί, απάντησε «Σε προσέχουν πιο εύκολα αν στέκεσαι κατακόρυφα στο κεφάλι σου, παρά κανονικά». Η Τζασίντα και ο Έρικ διάβαζαν και έγραφαν ποίηση και ονειρεύονταν να γίνουν διάσημοι συγγραφείς. Είπε ότι μπορεί να έγραφε ένα βιβλίο στο ύφος της Σύγχρονης ουτοπίας του Χ. Τζ. Ουέλς. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, διασκέδαζε ψαρεύοντας, κυνηγώντας και παρατηρώντας πουλιά με τα αδέρφια της Τζασίντα.

Όταν έγινε 5 ετών, ο Έρικ πήγε μαθητής στο σχολείο της γυναικείας μονής του Χένλεϋ-ον-Τεμζ, όπου φοιτούσε και η αδερφή του Μάρτζορι. Επρόκειτο για ρωμαιοκαθολική μονή που λειτουργούσαν Γαλλίδες Ουρσουλίνες μοναχές, οι οποίες είχαν εξοριστεί από τη Γαλλία αφότου είχε απαγορευτεί η θρησκευτική εκπαίδευση το 1903. Η μητέρα του ήθελε να λάβει μόρφωση σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα δίδακτρα και χρειαζόταν να κερδίσει υποτροφία. Ο αδερφός της Άιντα Μπλαιρ, Σαρλ Λιμουζέν, συνέστησε το Σχολείο του Αγίου Κυπριανού, στο Ήστμπορν, στο Ανατολικό Σάσσεξ. Ο Λιμουζέν, που ήταν επαγγελματίας παίκτης του γκολφ, γνώριζε τόσο το σχολείο όσο και το διευθυντή του, μέσω της Βασιλικής Λέσχης Γκολφ του Ήστμπορν, όπου είχε κερδίσει αρκετές διοργανώσεις, το 1903 και το 1904. Ο διευθυντής ανάλαβε να βοηθήσει τον Μπλαιρ να κερδίσει την υποτροφία και σύναψε μία ιδιωτική οικονομική συμφωνία με τους γονείς του για να πληρώσουν μόνο τα μισά δίδακτρα. Το Σεπτέμβριο του 1911 ο Έρικ εγγράφηκε στο σχολείο του Αγίου Κυπριανού, όπου παρακολουθούσε μαθήματα για τα επόμενα πέντε χρόνια, επιστρέφοντας στο σπίτι μόνο κατά τις διακοπές. Δε γνώριζε τίποτε για τα μειωμένα δίδακτρα αν και αντελήφθη ότι προερχόταν από φτωχή οικογένεια. Ο Μπλαιρ μισούσε το σχολείο και πολλά χρόνια αργότερα έγραψε το δοκίμιο «Έτσι, έτσι ήταν οι χαρές» ("Such, Such Were the Joys"), που εκδόθηκε μετά θάνατον, με θέμα τα χρόνια του εκεί. Στου Αγ. Κυπριανού όμως ο Μπλαιρ συνάντησε και τον Σίριλ Κόνολι, που αργότερα έγινε αξιοσημείωτος συγγραφέας και, ως επιμελητής του περιοδικού Χοράιζον (Horizon), δημοσίευσε πολλά δοκίμια του Όργουελ.

Ο Μπλαιρ έγραψε δύο ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Χένλεϋ εντ Σάουθ Όξφορντσαϊρ Στάνταρ, ως μέρος σχολικών εργασιών στις 2 Οκτωβρίου 1914 και στις 21 Ιουλίου 1916. Ήρθε δεύτερος μετά τον Κόνολι στη διεκδίκηση του Βραβείου Ιστορίας Χάροου, δέχθηκε εύφημο μνεία για την εργασία του από τον εξωτερικό σχολικό αξιολογητή και τελικά κέρδισε υποτροφίες για τα κολέγια Ουέλινγκτον και Ίτον.

Τον Ιανουάριο του 1917 ο Μπλαιρ, έγινε δεκτός στο Ουέλινγκτον, όπου και μαθήτευσε κατά το εαρινό εξάμηνο. Το Μάιο του 1917 διατέθηκε ακαδημαϊκή θέση για υπότροφους στο Ήτον. Σπούδασε στο Ήτον ως το Δεκέμβριο του 1921, οπότε και έφυγε σε ηλικία 18,5 ετών. Ο Όργουελ ανέφερε στην παιδική του φίλη Τζασίντα Μπάντικομ ότι το Ουέλινγτον ήταν «άθλιο», αλλά ότι στο Ήτον ένιωθε «ευτυχισμένος και σε πνευματική εγρήγορση». Βασικός καθηγητής του ήταν ο Α.Σ.Φ. Γκάου, ακαδημαϊκός επισκέπτης από το Κολέγιο Τρίνιτυ του Κέιμπριτζ, που του έδινε και επαγγελματικές συμβουλές. Ο Μπλαιρ διδάχτηκε Γαλλικά από τον Άλντους Χάξλεϋ. Ο Στίβεν Ράνσιμαν, που ήταν μαζί με τον Μπλαιρ στο Ήτον, παρατήρησε ότι ο Όργουελ και οι σύγχρονοί του εκτιμούσαν το λογοτεχνικό ταλέντο του Χάξλεϋ. Ο Κόνολι ακολούθησε τον Μπλαιρ στο Ήτον, αλλά επειδή σπούδαζαν σε διαφορετικά έτη, δε σχετίζονταν.

Οι ακαδημαϊκές επιδόσεις του Μπλαιρ υποδηλώνουν ότι αμελούσε τις σπουδές του. Οι γονείς του δεν είχαν τους οικονομικούς πόρους να τον στείλουν στο πανεπιστήμιο, χωρίς άλλη υποτροφία, συμπεραίνοντας από τις φτωχές του επιδόσεις, ότι δε θα μπορούσε να κερδίσει μία ακόμη. Ο Ράνσιμαν επεσήμανε τη ρομαντική αντίληψη που έτρεφε για την Ανατολή και η οικογένειά του αποφάσισε ότι ο Μπλαιρ θα έπρεπε να καταταγεί στην Αυτοκρατορική Αστυνομία, πρόδρομο της Ινδικής Αστυνομίας. Για αυτό έπρεπε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του είχε αποσυρθεί στο Σάουθγουολντ του Σάφολκ. Ο Μπλαιρ γράφτηκε σε προπαρασκευαστικό σχολείο στο Κραίγκχερστ και «ξεσκόνισε» τους κλασικούς, τα Αγγλικά και την Ιστορία. Ο Μπλαιρ πέρασε στις εξετάσεις, ερχόμενος 7ος ανάμεσα σε 29 επιτυχόντες.

Αστυνομικός στην Μπούρμα

Το μέρος όπου γεννήθηκε ο Όργουελ, στο Μοτιχάρι της Ινδίας.

Η γιαγιά του Μπλαιρ από τη μεριά της μητέρας του ζούσε στο Μουλμέιν, οπότε ο ίδιος επέλεξε να τοποθετηθεί στην Μπούρμα (Βιρμανία). Το 1922, επιβαίνοντας στο ατμόπλοιο Χερεφορντσίρ (S/S Herefordshire), έπλευσε μέσω της Διώρυγας του Σουέζ και της Κεϋλάνης προς τη Βιρμανία για να ενταχθεί στην Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία.

Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. Ένα μήνα αργότερα, έφτασε στο Ρανγκούν και ταξίδεψε στην αστυνομική σχολή στο Μανταλέι. Μετά από μία σύντομη θητεία στο Μαίμιο, έναν βασικό σταθμό στους λόφους της Βιρμανίας, τοποθετήθηκε στο μεθοριακό φυλάκιο της Μυαούνγκμυα στο δέλτα του ποταμού Ιραουάντι στις αρχές του 1924.

Φωτογραφία διαβατηρίου του Όργουελ τον καιρό που υπηρετούσε στην αστυνομία της Βιρμανίας.

Δουλεύοντας ως αυτοκρατορικός αστυνομικός έγινε ιδιαίτερα υπεύθυνος, ενώ οι περισσότεροι από τους συνομήλικούς του ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Όταν τοποθετήθηκε ανατολικότερα στο Δέλτα του Τουάντε ως υποπεριφερειακός αξιωματικός, ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια περίπου 200.000 ανθρώπων. Στο τέλος του 1924, πήρε προαγωγή ως βοηθός επιθεωρητή περιφέρειας και τοποθετήθηκε στο Σύριαμ κοντά στο Ρανγκούν. Εκεί βρισκόταν το διυλιστήριο της εταιρίας πετρελαίου της Βιρμανίας. Όμως η πόλη ήταν κοντά στο Ρανγκούν, ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι και ο Μπλαιρ πήγαινε στην πόλη όσο πιο συχνά μπορούσε, «για να ξεφυλλίσει βιβλία στο βιβλιοπωλείο, να φάει καλομαγειρεμένο φαγητό και να ξεφύγει απο τη βαρετή ρουτίνα της αστυνομικής ζωής». Τον Σεπτέμβριο του 1925 πήγε στο Ινσέιν, την έδρα της φυλακής του Ινσέιν και τη δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή της Βιρμανίας. Εκεί, έκανε μεγάλες συζητήσεις για κάθε πιθανό θέμα με την Ελάιζα Μαρία Λάνγκφορντ-Ρέυ (που αργότερα παντρεύτηκε τον Κάζι Λέντουπ Ντόρτζυ). Αυτή εντόπισε πάνω του την «αίσθηση της απόλυτης εντιμότητας στις παραμικρές λεπτομέρειες».

Τον Απρίλιο του 1926 μετακόμησε στο Μουλμέιν, όπου ζούσε η γιαγιά του (από την πλευρά της μητέρας του). Στο τέλος του ίδιου έτους, τοποθετήθηκε στην Καθά, στην Άνω Βιρμανία, όπου προσβλήθηκε από δάγκειο πυρετό το 1927. Πήρε αναρρωτική άδεια και πήγε στην Αγγλία τον Ιούλιο. Τον Σεπτέμβριο του 1927 ενώ έκανε διακοπές μαζί με την οικογένεια του στην Κορνουάλη, επανεκτίμησε τη ζωή του. Αποφασίζει να μην επιστρέψει στη Βιρμανία, να παραιτηθεί από την Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία και να γίνει συγγραφέας. Άντλησε από τις εμπειρίες του ως αστυνομικός στη Βιρμανία για το μυθιστόρημα Μέρες της Μπούρμα (1934) και για τα δοκίμια Ένας απαγχονισμός (1931) και Πυροβολώντας έναν ελέφαντα (1936).

Στη Βιρμανία, ο Μπλαιρ είχε αποκτήσει τη φήμη του παρία. Περνούσε πολύ χρόνο μοναχός του, διαβάζοντας ή αναζητώντας δραστηριότητες, όπως εκκλησιασμό στην εθνοτική κοινότητα των Καρέν. Ένας συνάδελφός του, ο Ρότζερ Μπίντον, θυμόταν (σε εκπομπή του BBC το 1969), ότι «ο Μπλαιρ μάθαινε γρήγορα την τοπική γλώσσα και πριν φύγει από τη Βιρμανία, μπορούσε να μιλήσει με Βιρμανούς ιερείς σε άπταιστα Βιρμανικά».

Λονδίνο και Παρίσι

Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «συντηρητικό αναρχικό».

Στην Αγγλία εγκαταστάθηκε στο σπίτι της οικογένειας στο Σάουθγουολντ. Εκεί συνάντησε και τους παλιούς τους φίλους. Επίσης επισκέφτηκε τον παλιό του δάσκαλο, Γκάου, στο Κέιμπριτζ, ώστε να του ζητήσει συμβουλές για το πώς να γίνει συγγραφέας.

Αρχές φθινοπώρου του 1927, μετακόμισε στο Λονδίνο. Η Ρουθ Πίτερ, μια ποιήτρια και οικογενειακή φίλη, τον βοήθησε να βρει κατάλυμα. Μέχρι το τέλος του 1927 εγκαταστάθηκε στην οδό Πορτομπέλλο. Η συμμετοχή της Πίτερ στη μετακόμιση θα τον βοηθούσε να ανέβει στην εκτίμηση της μητέρας του. Η Πίτερ συμπαθούσε το γράψιμο του Μπλαιρ, εντόπιζε αδυναμίες στην ποίησή του και τον συμβούλευε να γράψει για όσα ήξερε.

Το 1935 γνώρισε τη Βρετανή ποιήτρια Αϊλίν Ο'Σόνεσι. Η σχέση τους κατέληξε σε γάμο το 1936, που κράτησε μέχρι τον θάνατο της ποιήτριας το 1945. Τον Ιούνιο του 1944, οι δυο τους υιοθέτησαν ένα ορφανό αγόρι, τον Ρίτσαρντ Μπλαιρ, ο οποίος κληρονόμησε αργότερα τα συγγραφικά δικαιώματα για τα έργα του Μπλαιρ/Όργουελ.

Τα βιβλία του Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου (1933), Μέρες της Μπούρμα (1934), Η κόρη του παπά (1935) και Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.

Ισπανικός Εμφύλιος

Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον Ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε όντας μέλος της ταξιαρχίας «Λένιν» του POUM, ενώ συγκρούστηκε αργότερα με το σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας τον Μάιο του 1937. Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC, απ' όπου αποχώρησε το 1943. Εν συνεχεία, ως λογοτεχνικός συντάκτης στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Η Φάρμα των Ζώων, πρώτη έκδοση του 1945.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος, όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.

Η απέχθεια του Όργουελ απέναντι σε όλες τις μορφές ολοκληρωτισμού (και ιδιαίτερα απέναντι στον σταλινισμό σε αντίθεση με πολλούς άλλους αριστερούς της εποχής), ήταν ευδιάκριτη. Φοβούμενος ότι μέλη του βρετανικού Εργατικού Κόμματος τρέφουν φιλοσοβιετικά αισθήματα ή παρακινούμενος από αισθήματα για νεαρή που δούλευε για τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, κατέθεσε στο Τμήμα Ερευνών Πληροφοριών, παρακλάδι του Υπουργείου Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, λίστα με 38 (ή 135) ονόματα στα οποία συμπεριλαμβανόταν επιφανείς προσωπικότητες όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Μετά τον θάνατο της Αϊλίν το 1945, ο Όργουελ περιέπεσε σε περίοδο μοναξιάς. Τον Δεκέμβριο του 1947, οι γιατροί διέγνωσαν πως έπασχε από φυματίωση. Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε πολύ έντονα. Τον Οκτώριο του 1949, ενώ ήταν βαριά άρρωστος, νυμφεύθηκε τη Σόνια Μπρονέλ, γραμματέα του φίλου του Σίριλ Κόνολι.

Ο Τζορτζ Όργουελ πέθανε από πνευμονική αιμορραγία στο Νοσοκομείο του Γιουνιβέρσιτι Κόλετζ του Λονδίνου τον Ιανουάριο του 1950, σε ηλικία 46 ετών. Λίγο πριν τον θάνατό του, ο λογοτέχνης απαγόρευσε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.

Το 1958 η χήρα του Σόνια, σε συνεργασία με τον Ίαν Άνγκους, επιμελήθηκε και εξέδωσε σε τέσσερις ογκώδεις τόμους το σύνολο σχεδόν των δοκιμίων, άρθρων, βιβλιοκρισιών, επιστολών και ημερολογίων που κρατούσε κατά καιρούς ο Όργουελ.

Έργα

Μυθιστορήματα

• 1934: Οι μέρες της Μπούρμα (Burmese days)

—μτφ. Στέφανος Ροζάνης (Δωδώνη, 1978)

—μτφ. Νίκος Β. Αλεξίου (Ελεύθερος Τύπος, 1980)

• 1935: Η κόρη του παπά (A clergyman's daughter)

—μτφ. Αμίκα Λυκιαρδοπούλου (Ελεύθερος Τύπος, 1984)

—μτφ. Ανδρέας Σοκοδήμος (Κάκτος, 2005)

• 1936: Κρατήστε την ασπριδίστρα όμορφη (Keep the aspidistra flying)

—μτφ. Δημήτρης Κωστελένος, ως Κρατήστε σφιχτά τον μικροαστισμό σας (Ελεύθερος Τύπος, α΄ έκδοση, 1979)

—μτφ. Ανδρέας Σοκοδήμος, ως Η παγίδα του χρήματος (Κάκτος, 2004)

• 1939: Ανάσες (Coming up for air)

  —μτφ. Πάνος Τομαράς (Αίολος, 2021)

• 1945: Η Φάρμα των Ζώων (Animal farm)

—μτφ. αγνώστου (εικονογράφηση Φωκίων Δημητριάδης, Ασπιώτη-ΕΛΚΑ, 1951)

—μτφ. Σάκης Σταύρου (Δαμιανός, 196;)

—μτφ. Μανώλης Γιαλουράκης (Ωρόρα, 1970)

—μτφ. Νίνα Μπάρτη (Γαλαξίας, 1971)

—μτφ. Νέστορας Χούνος (Άγκυρα, 1976)

—μτφ. Κυριάκος Ντελόπουλος (Εγνατία, 1978)

—μτφ. Κατερίνα Χριστοδούλου (Γράμματα, 2001)

—μτφ. Νίκος Καταπόδης (Ζαχαρόπουλος, 2001)

—μτφ. Ντόρα Λαΐνη-Ζαγκούρογλου (Αργοναύτης, 2013)

—μτφ. Αλέξης Καλοφωλιάς (Μίνωας, 2020)

—μτφ. Κατερίνα Σχινά (Μεταίχμιο, 2021)

—μτφ. Αύγουστος Κορτώ (Ψυχογιός, 2021)

—μτφ. Τζένη Κουσουνέλου (Καρακώτσογλου, 2021)

• 1949: Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα (Nineteen Eighty-Four)

—μτφ. Φιλιώ Κομώτη (Καμπανάς, 1970)

—μτφ. Νίνα Μπάρτη (Κάκτος, 1978)

—μτφ. Ανδρόνικος Κάπα (Ανδρέας Κάππα σε επανεκδόσεις) (Clip Books, 2013)

—μτφ. Ιωάννης Μαραθάκης (Αργοναύτης, 2020)

—μτφ. Αλέξης Καλοφωλιάς (Μίνωας, 2020)

—μτφ. Νίκος Καταπόδης (Ζαχαρόπουλος, 2021)

—μτφ. Μαρία Καρβέλα (Ωκεανίδα, 2021)

—μτφ. Κατερίνα Σχινά (Μεταίχμιο, 2021)

—μτφ. Αύγουστος Κορτώ (Ψυχογιός, 2021)

—μτφ. Χριστιάννα Σακελλαροπούλου (Λιβάνης, 2021)

—μτφ. Ανδρέας Παππάς (Πατάκης, 2021)

—μτφ. Διονύσιος Ψιλόπουλος (Άμμων, 2021)

—μτφ. Γιώργος Θ. Καράμπελας (Εστία, 2021)

—μτφ. Πάνος Τομαράς (Οξύ, 2021)

—μτφ. Τζένη Κουσουνέλου (Καρακώτσογλου, 2021)

Άλλα έργα

• 1931: Ένας απαγχονισμός (A Hanging)
• 1933: Άστεγοι και αδέκαροι στο Παρίσι και στο Λονδίνο (Down and out in Paris and London), 1933

—μτφ. Δημήτρης Κωστελένος, ως Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου (Ελεύθερος Τύπος, 1978)

—μτφ. Αλέξης Καλοφωλιάς, ως Οι άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου (Ασβός, 2010)

• 1936: Πυροβολώντας έναν ελέφαντα (Shooting an Elephant)

—μτφ. Νίκος Κούρκουλος (Ναυτίλος, 2018)

• 1937: Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν (The road to Wigan Pier)

—μτφ. Τασούλα Καραϊσκάκη, ως Στις φάμπρικες του Γουήγκαν Πάιαρ (Ελεύθερος Τύπος, 1979)

—μτφ. Ανδρέας Σοκοδήμος (Κάκτος, 2004)

• 1939: Φόρος Τιμής στην Καταλωνία (Homage to Catalonia)

—μτφ. Κλαίρη Καλαϊτζίδου, ως Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (Κάκτος, 1979)

—μτφ. Νίκος Β. Αλεξίου (Ελεύθερος Τύπος, 1980)

—μτφ. Αλέξης Καλοφωλιάς (Μίνωας, 2020)

• 1946: Μια κούπα καλό τσάι (A Nice Cup of Tea)
• 1941: Το λιοντάρι και ο μονόκερος: σοσιαλισμός και αγγλικό πνεύμα (The Lion and The Unicorn: Socialism and the English Genius (1941)

—μτφ. Χρύσα Τσαλικίδου (Εξάντας, 2003)

• 1943: Ξανακοιτάζοντας τον Ισπανικό Πόλεμο (Looking Back on the Spanish War)
• 1945: Σημειώσεις για τον Εθνικισμό (Notes on Nationalism)

—μτφ. Ανδρέας Παππάς, ως «Για τον εθνικισμό» (Πατάκης, 2016)

• 1946: Η παρακμή του αγγλικού εγκλήματος (Decline of the English Murder)
• 1946: Η πρόληψη της λογοτεχνίας (The Prevention of Literature)
• 1949: Στοχασμοί για τον Γκάντι (Reflections on Gandhi)

Ποιήματα

• Awake! Young Men of England
• Kitchener
• The Lesser Evil
• A Little Poem
• Our Minds are Married, But we are Too Young
• The Pagan
• Poem From Burma

Βιβλιογραφία

Στα Ελληνικά

• Βιστωνίτης, Αναστάσης (23 Σεπτεμβρίου 2022). «Η ενδοχώρα του Τζορτζ Οργουελ». Το Βήμα (Αθήνα). https://www.tovima.gr/printed_post/i-endoxoracrtou-tzortz-orgouel/. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Γκάρτον Ας, Τίμοθυ (Ιανουάριος 2004). «Η λίστα του Όργουελ». Νέα Εστία 155 (1763): 4-23. 
• Λουί, Ρομπέρ (15 Νοεμβρίου 1989). «Χρονολόγιο Τζωρτζ Όργουελ (1903-1950)». Διαβάζω (226): 18-24. 

Σε άλλες γλώσσες

• Anonymous (5 Ιανουαρίου 2008). «The 50 greatest British writers since 1945». The Times (London). https://www.thetimes.co.uk/article/the-50-greatest-british-writers-since-1945-ws3g69xrf90. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2014. 
• Anonymous (30 Ιουλίου 2008). «Still the moon under water». The Economist (London). https://www.economist.com/diary/2008/07/30/still-the-moon-under-water. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2014. 
• Anonymous (2011). «Royal Eastbourne Golf Club, Hambro Bowl». www.regc.unospace.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2014. 
• Anonymous (2014). «Renovation of British author George Orwell's house in Motihari begins». news.biharprabha.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2014. 
• Bowker, Gordon (2004). George Orwell. London: Little, Brown. 
• Buddicom, Jacintha (1974). Eric and us: A remembrance of George Orwell. London: Leslie Frewin Publishers Ltd. ISBN 0-85632-076-5. 
• Connolly, Cyril (1949). Enemies of Promise. London: Routledge & K. Paul. 
• Cooke, Rachel (10 Μαρτίου 2020). «Eileen: The Making of George Orwell by Sylvia Topp – review». The Guardian. https://www.theguardian.com/books/2020/mar/10/eileen-the-making-of-george-orwell-sylvia-topp-review. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Crick, Bernard (1980). George Orwell: A Life. London: Secker & Warburg. 
• Crick, Bernard (2004). «Eric Arthur Blair [pseud. George Orwell] (1903–1950)». Oxford Dictionary of National Biography. Oxford, UK: Oxford University Press. 
• Diski, Jenny (25 Απριλίου 2002). «Don't think about it». London Review of Books 24 (8). https://www.lrb.co.uk/the-paper/v24/n08/jenny-diski/don-t-think-about-it. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Drabble, Margaret (2000). The Oxford Companion to English Literature (6 έκδοση). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-861453-5. 
• Ezard, John (21 Ιουνίου 2003). «Blair's Babe: Did love turn Orwell into a government stooge?». The Guardian. https://www.theguardian.com/uk/2003/jun/21/books.artsandhumanities. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Flood, Alison (31 Ιουλίου 2018). «Traces on George Orwell letter suggest he caught TB from Spanish hospital». The Guardian. https://www.theguardian.com/books/2018/jul/31/traces-on-george-orwell-letter-suggest-he-caught-tb-from-spanish-hospital. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Hamilton, Ian (29 Οκτωβρίου 1998). «Eric the Nerd». London Review of Books 20 (21): 18-20. https://www.lrb.co.uk/the-paper/v20/n21/ian-hamilton/eric-the-nerd. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. 
• Heppenstall, Rayner (1963). Four Absentees. Philadelphia, PA, USA: Dufour Editions. 
• Jacob, Alaric (1984). «Sharing Orwell's 'joys' — but not his fears». Στο: Norris, Christopher. Inside the Myth: Orwell: Views from the Left. London: Lawrence and Wishart. σελίδες 62–84. 
• Jordison, Sam (11 Νοεμβρίου 2014). «Do you really know what 'Orwellian' means?». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/books/booksblog/2014/nov/11/reading-group-orwellian-1984. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2018. 
• McCrum, Robert (10 Μαΐου 2009). «The masterpiece that killed George Orwell». The Observer (The Guardian) (London). https://www.theguardian.com/books/2009/may/10/1984-george-orwell. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2014. 
• Nunberg, Geoffrey (22 Ιουνίου 2003). «Simpler Terms; If it's 'Orwellian,' it's probably not». The New York Times (New York). https://www.nytimes.com/2003/06/22/weekinreview/simpler-terms-if-it-s-orwellian-it-s-probably-not.html. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2018. 
• Orwell, George (1937). The Road to Wigan Pier. London: The Camelot Press. 
• Orwell, George (1968a). «Why I write». Στο: Angus, Ian· Orwell, Sonia. The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell. Volume 1 – An Age Like This 1945–1950. New York: Harcourt, Brace and World. 
• Orwell, George (1968b). Bott, George, επιμ. Selected Writings. London: Heinemann. ISBN 0-435-13675-5. 
• Orwell, George (2015). A Kind of Compulsion, 1903–36. The Complete Works of George Orwell. 10. London: Secker. 
• Pitter, Ruth (3 Ιανουαρίου 1956). Broadcast. BBC Overseas Service. 
• Shelden, Michael (1991). Orwell: The Authorised Biography. New York: William Heinemann. ISBN 0-06-016709-2. 
• Stansky, Peter· Abrahams, William (1994). The Unknown Orwell: Orwell, the Transformation. Stanford, CA, USA: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-2342-8. 
• Taylor, D.J. (2003). Orwell: The Life. New York: Henry Holt and Company. ISBN 0-8050-7473-2. 
• Wadhams, Stephen (1984). Remembering Orwell. Markham, ON, Canada: Penguin. ISBN 0140074589. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• The George Orwell Web Source
• "Why I Write" δοκίμιο του Όργουελ
• Άπαντα τα έργα του Τζωρτζ Όργουελ
• Ταινίες βασισμένες σε έργα του Όργουελ στο Internet Movie Database