Βικιπαίδεια

Αντουάν Σιμόν Ντυριέ

Γάλλος στρατηγικός και πολιτικός

Ο Αντουάν Σιμόν Ντυριέ (γαλλικά: Antoine Simon Durrieu) ήταν Γάλλος Στρατηγός και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1775 στο Γκρενάντ (Λαντ) και πέθανε στις 7 Απριλίου 1862 στο Σεν-Σεβέρ (Λαντ).[1][2][3]

Βαρόνος Αντουάν Σιμόν Ντυριέ
Γέννηση20  Ιουλίου 1775
Grenade-sur-l'Adour
Θάνατος7  Απριλίου 1862
Σεν-Σεβέρ
Χώρα Γαλλία
Εν ενεργεία1793-1848
ΒαθμόςΣτρατηγός
ΔιοικήσειςΕκστρατεία της Ισπανίας (1823)
Εκστρατεία του Μοριά (1828)
Μάχες/πόλεμοι Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης
Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
ΤιμέςΒαρώνος
Ομότιμος της Γαλλίας
Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου
Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Λουίς
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής
Ιππότης του Τάγματος του σιδερένιου Στεφάνου (Βασίλειο της Ιταλίας)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Ισαβέλλας της Καθολικής (Ισπανία)
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα)
ΙδιότηταΒουλευτής των Λαντ (1834-1851)
Ομότιμος της Γαλλίας (1845-1848)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βιογραφία

Επεξεργασία

Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης και Ναπολεόντειοι Πόλεμοι

Επεξεργασία

Υιός συμβολαιογράφου, σπούδασε θρησκεία στο σεμινάριο του Aire-sur-l'Adour και το άφησε το 1793 να πάει με το σώμα των Εθνικών Φρουρών της Μπαγιόν, στις όχθες της Μπιδασόα (τα σύνορα με την Ισπανία), να κρατήσει τις θέσεις που το στρατό της γραμμής δεν μπορούσε να καταλάβει. Το 1795, διορίστηκε Λοχαγός στο στρατό των Ανατολικών Πυρηναίων (στρατό της Γαλλικής Επανάστασης). Όταν η ειρήνη υπογράφηκε με την Ισπανία, πήγε στην Ιταλία και πολέμησε στο Τυρόλο με τους Στρατηγούς Ζουμπέρ και Μπελιάρ. Μετά τη Μάλτα, διακρίθηκε επίσης στη μάχη των Πυραμίδων (στις 21 Ιουλίου 1798), με το στρατό της Ανατολής υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Ναπολέοντα Βοναπάρτη.[1][2]

Επιστρέφοντας στη Γαλλία για λόγους υγείας, αγωνίστηκε με θάρρος στις μάχες του Engen, του Moeskirch, του Biberach και του Μαρένγκο και στο πέρασμα του Μιντσιό. Ωστόσο παρέμεινε Λοχαγός για δεκατέσσερα χρόνια. Τελικά, αφού τραυματίστηκε στην Καλαβρία υπό την αρχηγεία του Στρατηγού Αντρέ Μασσενά, διορίστηκε επιτελούς Ταγματάρχης (Chef de Bataillon) το 1807, και δεκαοκτώ μήνες αργότερα, Συνταγματάρχης (Colonel) στο πεδίο της μάχης του Βαγκράμ (5-6 Ιουλίου 1809). Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Ρωσία (1812), ήταν Επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου του πρίγκιπα Ευγένιος του Μπωαρναί, ο οποίος παρατήρησε τη συμπεριφορά του στη μάχη της Μόσχοβας στις 7 Σεπτεμβρίου 1812.[1][2]

Η υπεράσπιση του Głogów του έχει ανατεθεί. Συμμετείχε στις μάχες του Λύτσεν και του Μπάουτσεν (1813). Μετά την προαγωγή του ως Ταξίαρχος (Général de brigade) στις 3 Ιουνίου 1813, στάλθηκε με ένα μεγάλο μέρος του στρατού στο Torgau της Έλβας, όπου μια επιδημία πυρετού σκότωσε περισσότερο από 25.000 άνδρες. Επιτέθηκε από τους Πρώσους, τους αντιστάθηκε, αλλά τον κρατήθηκαν φυλακισμένο το 1814. Απελευθερώθηκε μετά την πτώση της Γαλλικής Αυτοκρατορίας.[4]

Μέτα την επιστροφή του στη Γαλλία, κατά την εισβολή το 1815, έγινε Επικεφαλής Μεραρχίας στο Υπουργείο Πολέμου. Η στιγμιαία επιστροφή του Ναπολέοντα, κατά τη διάρκεια των "Εκατό ημερών", τον επαναφέρει στη δράση, και αγωνίστηκε ξανά στο Fleurus (16 Ιουνίου 1815) και τραυματίστηκε δύο ημέρες αργότερα στη μάχη του Βατερλώ (18 Ιουνίου 1815).[1]

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης είπε για τον Ντυριέ: « Αν όλοι όσοι ήταν υπεύθυνοι για την υπεράσπιση του εδάφους της Γαλλίας είχαν μοιάζει με τον Ντυριέ, το έδαφος ποτέ δεν θα είχε προσβληθεί να καταπατηθεί από τον ξένο.[2] »

Εκστρατείες στη Μεσόγειο

Επεξεργασία
 
Η Γαλλική εκστρατεία του Μοριά το 1828 (από τον Ζαν-Σαρλ Λανγκλουά)

Έχοντας προσχωρήσει στο καθεστώς της Παλινόρθωσης της Μοναρχίας των Βουρβόνων, διορίστηκε το 1818, ένας από τους δεκαέξι Αντιστράτηγους (Maréchal de camp) του Βασιλικού Επιτελείου. Συμμετείχε ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στην Εκστρατεία της Ισπανίας (1823), και στη συνέχεια στην Εκστρατεία του Μοριά (1828) κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Στην Ελλάδα, στη Πελοπόννησο, απελευθέρωσε την πόλη της Μεθώνης (7 Οκτωβρίου 1828) και πήρε το «Καστέλι του Μοριά» της Πάτρας (30 Οκτωβρίου 1828) από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά. Ο Στρατάρχης Μαιζών, υπό την διοίκηση του οποίου υπηρέτησε, και ο ίδιος ο Ντυριέ, έφυγαν από το ελληνικό έδαφος μετά από 8 μήνες αποστολής, στις 22 Μαΐου 1829, μετά την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον αιγυπτιακό κατακτητή.[5] Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, στις 22 Φεβρουαρίου 1829, ο Ντυριέ ορίστηκε Στρατηγός (Général de division) από τον βασιλιά Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας, και μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, Βαρώνος στις 30 Ιουνίου 1830.[1][2]

Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες

Επεξεργασία

Υπό την Ιουλιανή Μοναρχία, χορηγημένος με τη διοίκηση του τμήματος του Αζαξιό, ο Ντυριέ έλαβε τον τίτλο του Γενικού Επιθεωρητή του Πεζικού το 1833. Κυβερνητικός υποψήφιος, εκλέχτηκε Βουλευτή του νομού Λαντ (εκλογική περιφέρεια της πόλης Σεν-Σεβέρ) στη Βουλή των Αντιπροσώπων για πέντε διαδοχικές θητείες (από το 1834 έως το 1845).[3] Ο Βασιλιάς των Γάλλων Λουδοβίκος Φίλιππος τον ορίστηκε Ομότιμος της Γαλλίας (Pair de France) στις 14 Αυγούστου 1845 και κάθισε επίσης στη Βουλή των Ομότιμων μεταξύ 1845 και 1848.

Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1848, ο Ντυριέ τοποθετήθηκε σε συνταξιοδότηση ως Στρατηγός στις 30 Μαΐου 1848, δηλαδή μετά από 54 χρόνια υπηρεσίας στο Γαλλικό Στρατό. Στις 11 Μαΐου 1851, ανακλήθηκε από τους ψηφοφόρους των Λαντ για να αντικαταστήσει τον οικονομολόγο Φρεντερίκ Μπαστιά στη συνέλευση, και εκλέχτηκε ως "Εκπρόσωπος του Λαού" (Βουλευτής) στην Εθνική Νομοθετική Συνέλευση της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας.[3]

Αποσύρθηκε μόνιμα στο Σεν-Σεβέρ για τη συνταξιοδότησή του, και πέθανε εκεί στις 7 Απριλίου 1862. Ο τάφος του στο δημοτικό νεκροταφείο υπερκαλύφθηκε από μια αιγυπτιακή πυραμίδα, μάλλον στη μνήμη της αξέχαστης Ναπολεόντειας εκστρατείας του 1798.

 
Ο Τάφος του Αντουάν Σιμόν Ντυριέ στο νεκροταφείο του Σεν-Σεβέρ (του νόμου Λαντ)

Τιμητικές διακρίσεις, στρατιωτικοί βαθμοί και αντιπροσωπευτικές θέσεις

Επεξεργασία

Το όνομά του είναι χαραγμένο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Ανατολικό πυλώνα, Στήλη 19).

Παραρτήματα

Επεξεργασία

Βιβλιογραφία

Επεξεργασία

Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη

  • Boesch, Philippe (2010). Antoine Simon Durrieu. Biarritz: Atlantica. σελ. 192. ISBN 978-2-7588-0316-4. 
  • « Antoine, Simon Durrieu (1775 - 1862) », Κατάλογος των εντολών του και βιογραφία του, στην ιστοσελίδα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης.
  • Renaut, Jean-François (5 Ιανουαρίου 2011). «Antoine-Simon Durrieu, le général oublié (ο ξεχασμένος στρατηγός)». www.sudouest.fr. Sud-Ouest. 
  • Τα προσωπικά έγγραφα του Antoine Simon Durrieu φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχείο με το σύμβολο 229AP[8]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία

Σχετικά άρθρα

Επεξεργασία

Σημειώσεις και αναφορές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 (Γαλλικά) «Αντουάν Σιμόν Ντυριέ», in Adolphe Robert & Gaston Cougny, Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891), Edgar Bourloton, Παρίσι, 1889-1891 Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 (Γαλλικά) Philippe Boesch, Antoine Simon Durrieu : Général d'Empire, député orléaniste, Biarritz, Atlantica, 5 Νοεμβρίου 2010, 192 σελ., (ISBN 978-2-7588-0316-4)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Κατάλογος των κοινοβουλευτικών του θητειών και βιογραφία του στην ιστοσελίδα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης: Antoine, Simon Durrieu (1775 - 1862)
  4. ↑ «Σημείωση LH/875/52». Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού. 
  5. ↑ Στρατηγός Νικόλαος - Ιωσήφ Μαιζών: dépêches adressées au ministre de la Guerre Louis-Victor de Caux, vicomte de Blacquetot, Οκτώβριος 1828, στο Ζακ Μανζάρ (Jacques Mangeart), Πρόσθετο κεφάλαιο των Souvenirs de la Morée: recueillis pendant le séjour des Français dans le Peloponèse, Igonette, Paris, 1830.
  6. ↑ roglo.eu
  7. ↑ Σημείωση LH/875/52. Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού.
  8. ↑ Voir la notices dans la salle des inventaires virtuelle des Archives nationales
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντουάν_Σιμόν_Ντυριέ&oldid=10812536"