Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι

Ο Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι (πολωνικά: Stanisław Wojciechowski) (15 Μαρτίου 1869 - 9 Απριλίου 1953) ήταν Πολωνός πολιτικός, λόγιος και ακτιβιστής στο συνεταιριστικό κίνημα. Το 1922 εξελέγη ως ο δεύτερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πολωνίας μετά τη δολοφονία του Γκάμπριελ Ναρουτόβιτς. Εκδιώχτηκε από το Πραξικόπημα του Μαΐου του 1926.

Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Stanisław Wojciechowski (Πολωνικά)
Γέννηση	15  Μαρτίου 1869 Κάλις
Θάνατος	9  Απριλίου 1953 Gołąbki, Warsaw
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο Ποβόνσκι και Καθεδρικός Ναός της Βαρσοβίας
Χώρα πολιτογράφησης	Πολωνία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Πολωνικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μαθηματικός πολιτικός
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο Επιστημών Ζωής της Βαρσοβίας
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Πολωνικό Λαϊκό Κόμμα «Πιαστ» (1913-1931)
Οικογένεια
Σύζυγος	Μάρια Βοϊτσεχόφσκα
Τέκνα	Zofia Wojciechowska-Grabska Edmund Wojciechowski
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρόεδρος της Πολωνίας (1922–1926)
Βραβεύσεις	Τάγμα του Λευκού Αετού (Πολωνία) Τάγμα του Χρυσού Σπιρουνιού Σταυρός της Ανεξαρτησίας (Πολωνία) Collar of the Order of the White Lion Διοικητής του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Βοϊτσεχόφσκι και ο πρώην φίλος του, Στρατηγός Γιούζεφ Πιουσούτσκι, διαφωνούσαν για την πολιτική κατεύθυνση του έθνους. Τον Μάιο του 1926, λόγω της επιδείνωσης των οικονομικών θεμάτων της χώρας, ο Πιουσούτσκι πραγματοποίησε το επιτυχημένο Πραξικόπημα του Μαΐου, μετά το οποίο, ο Βοϊτσεχόφσκι παραιτήθηκε από τη θέση του.

Βιογραφία

Πρώιμη ζωή

Ο Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1869 στο Κάλις σε μια πολωνική οικογένεια ευγενών με ισχυρούς δεσμούς με τους ιντελιγκέντσια. Ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Ανθυπολοχαγού Φέλιξ Βοϊτσεχόφσκι (1825-1881), επιμελητή μιας φυλακής στο Κάλις, ο οποίος συμμετείχε στην Ιανουαριανή Εξέγερση και της Φλορεντίνα Βόρχοφ. Μεγάλωσε με πνεύμα πατριωτισμού και αφοσίωσης στην πατρίδα του. Το 1888, αποφοίτησε από το Κλασικό Γυμνάσιο Αρρέων του Κάλις και ξεκίνησε τις σπουδές του στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, όπου σπούδασε στη Σχολή Φυσικής και Μαθηματικών μέχρι το 1891. Ανήκε στον κύκλο των πιο δραστήριων συνωμοτών και συμμετείχε στις μυστικές φοιτητικές ομάδες για αυτοβελτίωση. Ο Βοϊτσεχόφσκι ήταν ενεργός κατά τη διάρκεια των σπουδών του, πρώτα στην συνωμοτική οργάνωση της Πολωνικής Ένωσης Νεολαίας «Ζετ» και αργότερα στο αναπτυσσόμενο σοσιαλιστικό κίνημα. Μέχρι το 1892, είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του και επέλεξε τη ζωή στην εξορία, μετά τη δεύτερη σύλληψή του και την κράτηση από την τσαρική αστυνομία, όπου πήγε πρώτα στη Ζυρίχη και μετά στο Παρίσι. Εκεί έμαθε το εμπόριο στοιχειοθετών, με το οποίο υποστήριζε τον εαυτό του.

Το 1892, ο Βοϊτσεχόφσκι ίδρυσε το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και πολλοί εθνικιστές και σοσιαλιστές συναντήθηκαν στο Παρίσι. Ταξίδεψε αρκετές φορές παράνομα στην Πολωνία του Συνεδρίου και στη Ρωσική Αυτοκρατορία και εισήγαγε λαθραία εξαρτήματα εκτυπωτών και εκδόσεις στη χώρα. Μαζί με τον Πιουσούτσκι, δημιούργησε τη ραχοκοκαλιά του σοσιαλιστικού κινήματος στη Ρωσική Πολωνία. Το 1899, παντρεύτηκε τη Μάρια Βοϊτσεχόφσκα, κόρη ενός πλούσιου γαιοκτήμονα με σλάχτα καταγωγή.

Πολιτικά κινήματα και καριέρα

Μετά το 1905, άφησε το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα για διαφωνίες σχετικά με το πολιτικό μέλλον της Πολωνίας και τις σχέσεις της με τη διεθνή ταξική πάλη. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βοϊτσεχόφσκι πίστευε ότι η Γερμανία αποτελούσε τη μεγαλύτερη απειλή για την Πολωνία και έτσι αποφάσισε να παραμείνει στη Ρωσία παρά να συνεργαστεί με τον παλιό φίλο του, Πιουσούτσκι. Μετά τη ρωσική εκκένωση της Πολωνίας του Συνεδρίου του 1915, μετακόμισε στη Μόσχα όπου παρέμεινε ενεργός στους πολωνικούς πολιτικούς κύκλους. Μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος εξελέγη Πρόεδρος του Συμβουλίου της Ένωσης Πολωνικών Κομμάτων και συμμετείχε έντονα εξ ονόματος του Πολωνικού Στρατού στη Ρωσία το 1918. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μόσχα υπό την απειλή της σύλληψης μόλις το καθεστώς των Μπολσεβίκων κατέλαβε την εξουσία. Στις 15 Ιανουαρίου 1919, ο αρχηγός του κράτους τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών, τόσο στο Υπουργικό Συμβούλιο του Ιγκνάτσι Γιαν Παντερέφσκι όσο και του Λεόπολντ Σκούλσκι, τους οποίους ο Βοϊτσεχόφσκι αντικατέστησε κατά τη διάρκεια των πολυάριθμων απουσιών τους από τη χώρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Βοϊτσεχόφσκι συμμετείχε επίσης στη σύνταξη του πολωνικού συντάγματος.

Προεδρία: 1922-1926

Προεδρικές εκλογές του 1922

Πρώτη εκλογή

Στις νομοθετικές εκλογές του 1922, ο Βοϊτσεχόφσκι υπηρέτησε ως υποψήφιος για τη Γερουσία, αν και δεν κατάφερε να κερδίσει έδρα. Μετά τις νομοθετικές εκλογές, εμφανίστηκε μια ισορροπία μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς δύναμης. Αυτή η κατάσταση υπερίσχυσε επίσης στην Εθνοσυνέλευση, η οποία ήταν η επιλογή νέου Προέδρου της Πολωνίας και είχε ως αποτέλεσμα τη διεξαγωγή νέων προεδρικών εκλογών. Ο Πιουσούτσκι δεν ήθελε να παραιτηθεί από την υποψηφιότητά του και ο Βιντσέτι Βίτος θεωρήθηκε ως άτομο που επικοινωνούσε με τη δεξιά και δεν έδινε προσοχή στα συμφέροντα των αγροτικών χωριών. Ως εκ τούτου, το Πολωνικό Λαϊκό Κόμμα «Πιαστ» πρότεινε και διόρισε τον Βοϊτσεχόφσκι ως νέο υποψήφιο για την προεδρία, καθώς δεν συμμετείχε στα τρέχοντα πολιτικά παιχνίδια. Αποδέχθηκε αυτήν την απόφαση, αλλά όταν το Πολωνικό Λαϊκό Κόμμα «Απελευθέρωση» ενημέρωσε ότι ο Γκάμπριελ Ναρουτόβιτς σχεδίαζε να αποσυρθεί από τον προεδρικό αγώνα, ο Βίτος έπεισε τον Ναρουτόβιτς να μην το κάνει.

Ο Βοϊτσεχόφσκι ηττήθηκε στην τέταρτη ψηφοφορία από τον Κόμη Μαουρίτσι Κλέμενς Ζαμοΐσκι, ο οποίος έλαβε 228 ψήφους, με τον Βοϊτσεχόφσκι να έχει λάβει μόνο 152 ψήφους. Τη στιγμή των εκλογών, οι κύριοι υποψήφιοι ήταν οι Ζαμοΐσκι και Βοϊτσεχόφσκι. Το καλό αποτέλεσμα του Ναρουτόβιτς ήταν μια έκπληξη. Μόλις τελείωσε η μακρά ψηφοφορία, ο Ζαμοΐσκι και ο Ναρουτόβιτς προχώρησαν στην πέμπτη ψηφοφορία. Ο Ναρουτόβιτς κέρδισε τελικά τις εκλογές με την υποστήριξη του ΠΛΚ «Πιαστ» (ο Βοϊτσεχόφσκι αποκλείστηκε στον τέταρτο γύρο). Ο Ναρουτόβιτς επικράτησε χάρη στις ψήφους της αριστεράς, των εκπροσώπων των εθνικών μειονοτήτων (αυτοί οι εκπρόσωποι ήταν αποφασισμένοι να νικήσουν το κίνημα της Εθνικής Δημοκρατίας) και του κεντρώου Πολωνικού Λαϊκού Κόμματος «Πιαστ». Αυτή η τελευταία ομάδα, αρχικά έτεινε προς τον Ζαμοΐσκι, όμως απροσδόκητα άλλαξε την υποστήριξή της στο Ναρουτόβιτς. Τελικά, ο Ναρουτόβιτς κέρδισε 289 ψήφους, ενώ ο Ζαμοΐσκι κέρδισε μόνο 227 ψήφους, και έτσι ο Ναρουτόβιτς εξελέγη ο πρώτος Πρόεδρος της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας.

Δεύτερες εκλογές

Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Γκάμπιελ Ναρουτόβιτς από τον Ελίγκιους Νιεβιαντόμσκι στις 16 Δεκεμβρίου 1922, ο Διεθύνων του Σέιμ, Μάτσεϊ Ράταϊ, ο οποίος υπηρέτησε για μικρό χρονικό διάστημα ως επικεφαλής του κράτους μετά τη δολοφονία, έθεσε την ημερομηνία των νέων προεδρικών εκλογών στις 20 Δεκεμβρίου 1922. Οι δεξιές πτέρυγες πρότειναν την υποψηφιότητα του Καθηγητή Καζίμιες Μοράφσκι. Ο Βοϊτσεχόφσκι επιλέχθηκε ξανά ως συμβιβαστικός υποψήφιος. Αρχικά, ο Βίτος συνέστησε το δικό του κόμμα να ψηφίσει τον Μοράφσκι. Η αριστερά αντιτάχθηκε σε αυτό και αποφάσισε να ψηφίσει τον Βοϊτσεχόφσκι, ωστόσο, σε σχέση με τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του Ναρουτόβιτς. Ως αποτέλεσμα της εσωτερικής κομματικής συζήτησης, αποφασίστηκε να υποστηριχθεί η υποψηφιότητα του Βοϊτσεχόφσκι. Στον πρώτο γύρο, ο Βοϊτσεχόφσκι εξασφάλισε 298 ψήφους, με τον Μοράφσκι να κερδίζει μόνο 221 ψήφους και έτσι ο Βοϊτσεχόφσκι κέρδισε τις εκλογές και έγινε ο δεύτερος Πρόεδρος της Πολωνίας. Μετά τις εκλογές, εκπρόσωποι της Εθνοσυνέλευσης εμφανίστηκαν στην κατοικία του Βοϊτσεχόφσκι για να τον ενημερώσουν για την εκλογή του ως Προέδρου. Θεώρησε ότι πρέπει να ακολουθηθεί η βούληση του Σέιμ και της Γερουσίας. Ο Άλφονς Έρντμαν εμφανίστηκε στο γραφείο του Βοϊτσεχόφσκι και του ζήτησε να απέχει από την αποδοχή της επιλογής του. Ωστόσο, ήταν πολύ αργά και ο Βοϊτσεχόφσκι αποφάσισε ότι η καθυστέρηση σε αυτό το θέμα ήταν ακατάλληλη. Στις 20 Δεκεμβρίου 1922, ο Βοϊτσεχόφσκι έδωσε τον προεδρικό όρκο και έγινε Πρόεδρος.

Θητεία

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Βοϊτσεχόφσκι προσπάθησε να γίνει ένας ενθουσιώδης πολιτικός, ο οποίος συμμετείχε στην απόδοση της κυβέρνησης. Υποστήριξε ενεργά το μη κοινοβουλευτικό υπουργείο των Βουαντίσουαφ Σικόρσκι και Βουαντίσουαφ Γκράμπσκι. Το ύψος της πολιτικής επιρροής του προέδρου αντιστοιχούσε στην περίοδο δραστηριότητας του υπουργικού συμβουλίου του Γκράμπσκι. Ο Βοϊτσεχόφσκι συμμετείχε στην Πολιτική Επιτροπή του Συμβουλίου Υπουργών και είχε αντίκτυπο στο περιεχόμενο των διατάξεων για τη νομισματική μεταρρύθμιση, που δημιουργήθηκε με ειδικά πληρεξούσια που παραχωρήθηκαν στο υπουργικό συμβούλιο από το Σέιμ. Ο Βοϊτσεχόφσκι προσπάθησε να διαμορφώσει το πολωνικό συνταγματικό σύστημα εισάγοντας μια εποικοδομητική ψήφο χωρίς εμπιστοσύνη. Η αποστολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης ανατέθηκε στον αρχηγό της μεγαλύτερης ομάδας που συμμετείχε στην ανατροπή του προηγούμενου υπουργικού συμβουλίου, και όταν ο Βοϊτσεχόφσκι απέτυχε να επιλέξει ένα υπουργικό συμβούλιο, υποστήριξε την αποχώρηση από το παλιό υπουργικό συμβούλιο ή τη δημιουργία ενός μη κοινοβουλευτικού υπουργικού συμβουλίου. Ο Βοϊτσεχόφσκι χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο μετά την πτώση του δεύτερου υπουργικού συμβουλίου του Βιντσέντι Βίτος όταν δεσμεύτηκε να θέσει ένα νέο υπουργείο στον Στανίσουαφ Τούγκουτ. Μια άλλη ένδειξη του συνταγματικού συστήματος του Βοϊτσεχόφσκι ήταν η υιοθέτηση, σε αντίθεση με τις διατάξεις του συντάγματος που το Σέιμ συναρμολογούσε επίμονα και όχι στο σύστημα συνόδου. Ο Βοϊτσεχόφσκι δεν έκλεισε ποτέ τη σύνοδο του Σέιμ, η οποία υπαγορεύτηκε από το σύνταγμα.

Ο Βοϊτσεχόφσκι προσπάθησε να διατηρήσει καλές σχέσεις με τον Γιούζεφ Πιουσούτσκι, ο οποίος ήταν σε διαρκή διαμάχη με τα επόμενα συμβούλια και ορισμένες κοινοβουλευτικές ομάδες. Ο λόγος της σύγκρουσης ήταν η οργάνωση των στρατιωτικών αρχών. Ο Πιουσούτσκι θεωρούσε πάντα τον Βοϊτσεχόφσκι ως άτομο που θα έπαιρνε το μέρος του. Όταν τον Ιούνιο του 1923, ο Στανίσουαφ Σεπτίτσκι υπέβαλε στο Σέιμ ένα νομοσχέδιο για τις υψηλότερες στρατιωτικές αρχές, ανακοινώνοντας την εκκαθάριση του ισχυρού στρατιωτικού συμβουλίου, στο οποίο ο Πιουσούτσκι διετέλεσε πρόεδρος, πυροδότησε μια έντονη διαμάχη μεταξύ του Βοϊτσεχόφσκι και του στρατάρχη. Ο Βοϊτσεχόφσκι προσπάθησε να επιλύσει αυτήν τη διαφωνία. Κατά συνέπεια, ο Πιουσούτσκι έστειλε μια επιστολή στον πρόεδρο στην οποία του απευθύνθηκε με τις λέξεις: «Έχετε ενεργήσει ως κατάλοιπο στο απόλυτο ζήτημα τιμής, το οποίο δεν σέβεται τα δικαιώματα της τιμής και ξεχνά ότι η τιμή ανήκει σε ανθρώπους προσωπικά, όχι επίσημα». Ο Βοϊτσεχόφσκι προσπάθησε να διαπραγματευτεί μεταξύ των αντιπολιτευόμενων μερών, περιλαμβανομένων και των σχολίων του Μάτσεϊ Ράταϊ, ο οποίος αντιτάχθηκε στη ανάθεση του Σικόρσκι στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ο Πιουσούτσκι δεν ήθελε να συμβιβαστεί και να αντιμετωπίσει τον Βοϊτσεχόφσκι, όπως ο Ράταϊ θεωρούσε, προκλητικά και ως κατώτερος.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1924, ο Βοϊτσεχόφσκι επισκέφθηκε την πολωνική πόλη Λβουφ (τώρα Λβιβι, Ουκρανία). Στο τέλος της οδού Κοπερνίκα και της οδού Λεγκιόνουφ, ρίχτηκαν εκρητκικά προς το αυτοκίνητο στο οποίο ταξίδευε ο πρόεδρος. Ευτυχώς, η βόμβα δεν εξερράγη και ο δολοφόνος συνελήφθη. Ο ύποπτος της δολοφονίας ήταν ο Τεόφιλ Ολσέφσκι από την Ουκρανική Στρατιωτική Οργάνωση, ο οποίος προσπάθησε να διασχίσει παράνομα τα γερμανικά σύνορα κοντά στο Μπίτομ και συνελήφθη από τους Γερμανούς στις 3 Οκτωβρίου 1924. Ο Ολσέφσκι καταδικάστηκε για παράνομη διέλευση των συνόρων με ποινή δύο εβδομάδων στη φυλακή, αναστολή για ένα έτος και στη συνέχεια έλαβε καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα στη Γερμανία και άδεια εγκατάστασης στο Μάριενμπουργκ (Μάλμπορκ), κοντά στα πολωνικά σύνορα.

Πτώση από την εξουσία

Το Νοέμβριο του 1925, η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Βουαντίσουαφ Γκράμπσκι αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση του Αλεξάντερ Σκσίνσκι, η οποία είχε λάβει υποστήριξη από την Εθνική Δημοκρατία και το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Στρατηγός Λούτσιαν Ζελιγκόφσκι έγινε Υπουργός Στρατιωτικών Υποθέσεων της νέας κυβέρνησης. Ωστόσο, αφού το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα απέσυρε την υποστήριξή του, αυτή η κυβέρνηση έπεσε επίσης και αντικαταστάθηκε από εκείνη του Πρωθυπουργού Βιντσέτι Βίτος, που ιδρύθηκε από το Πολωνικό Λαϊκό Κόμμα «Πιαστ» και τη Χριστιανική Ένωση Εθνικής Ενότητας (Χιένο-Πιαστ). Ωστόσο, η νέα κυβέρνηση είχε ακόμη λιγότερο λαϊκή υποστήριξη από τις προηγούμενες, και οι δηλώσεις του Γιούζεφ Πιουσούτσκι, που θεωρούσαν τις συνεχείς μετατοπίσεις εξουσίας στο Σέιμ ως χαοτικές και καταστροφικές, έθεσαν το σκηνικό για πραξικόπημα. Εκτός από τις εσωτερικές αναταραχές, η πολωνική πολιτική κλονίστηκε από έναν εμπορικό πόλεμο με τη Γερμανία, που άρχισε τον Ιούνιο του 1925 και με την υπογραφή της Συνθήκης του Λοκάρνο στις 16 Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, οι συμμαχικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα νέα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προσπάθησαν να εξασφαλίσουν έναν μεταπολεμικό εδαφικό διακανονισμό σε αντάλλαγμα για ομαλοποιημένες σχέσεις με την ηττημένη Γερμανία. Στις 10 Μαΐου 1926, σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Αγροτικιστών, και την ίδια μέρα ο Πιουσούτσκι, σε συνέντευξή του στην Kurier Poranny, δήλωσε ότι ήταν «έτοιμος να πολεμήσει το κακό» της σεϊμοκρατίας και υποσχέθηκε μια «υγιεινή» (αποκατάσταση της υγείας) της πολιτικής ζωής. Η έκδοση της εφημερίδας κατασχέθηκε από τις αρχές.

Το βράδυ της 11ης και 12ης Μαΐου, δηλώθηκε κατάσταση επιφυλακής στη στρατιωτική φρουρά της Βαρσοβίας, και ορισμένες μονάδες πόρευσαν στο Ρεμπέρτουφ, όπου δεσμεύθηκαν να υποστηρίξουν τον Πιουσούτσκι. Στις 12 Μαΐου, βάδισαν στη Βαρσοβία και κατέλαβαν γέφυρες πάνω από τον ποταμό Βιστούλα. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση του Βίτος κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στις 17:00 περίπου, ο Στρατάρχης Πιουσούτσκι συναντήθηκε με τον Βοϊτσεχόφσκι στη Γέφυρα Πονιατόφσκι. Ο Ταγματάρχης Μάριαν Πόρβιτ (ο οποίος διοικούσε ένα από τα στρατεύματα που ήταν πιστά στην κυβέρνηση) ανέφερε στον πρόεδρο, στη συνέχεια ανέφερε στον Πιουσούτσκι και παρακολούθησε τη συζήτηση μεταξύ των δύο αξιωματούχων. Ο Πιουσούτσκι ζήτησε την παραίτηση του υπουργικού συμβουλίου του Βίτος, ενώ ο Πρόεδρος ζήτησε τη συνθηκολόγηση του Πιουσούτσκι. Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων και την αποχώρηση του προέδρου, ο Ταγματάρχης Πόρβιτ αρνήθηκε στον Πιουσούτσκι να τον αφήσει να διασχίσει τη γέφυρα. Στις 14 Μαΐου, περίπου στις 13:00, το υπουργικό συμβούλιο του Βίτος αποφάσισε να μετακινηθεί από το Μπελβέντερ στο Βιλάνουφ. Ο Βοϊτσεχόφσκι επέτρεψε αυτήν την απόφαση μια ώρα αργότερα. Μετά τη μεταφορά στο Βιλάνουφ, ο Βοϊτσεχόφσκι και ο Βίτος διαπραγματεύθηκαν με τους διοικητές των στρατευμάτων που ήταν πιστοί στο υπουργικό συμβούλιο. Ο στρατός αποφάσισε να μετακομίσει στο Πόζναν και να διατηρήσει τον ένοπλο αγώνα από εκεί. Τελικά, για να αποφευχθεί η μετατροπή της μάχης στη Βαρσοβία σε εμφύλιο πόλεμο σε όλη τη χώρα, τόσο ο Βοϊτσεχόφσκι όσο και ο Βίτος αποφάσισαν να παραιτηθούν και εξέδωσαν εντολή στα στρατεύματά τους να σταματήσουν τις αδελφοκτόνες μάχες. Δημιουργήθηκε μια νέα κυβέρνηση υπό τον Πρωθυπουργό Καζίμιες Μπάρτελ, με τον Πιουσούτσκι ως νέο Υπουργό Στρατιωτικών Υποθέσεων. Στις 31 Μαΐου 1926, η Εθνοσυνέλευση διόρισε τον Πιουσούτσκι ως πρόεδρο, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τελικά ο Ιγκνάτσι Μοστσίτσκι έγινε ο νέος πρόεδρος. Ο Πιουσούτσκι, ωστόσο, άσκησε πολύ μεγαλύτερη de facto εξουσία από ότι του έδωσε ονομαστικά το υπουργείο του.

Ύστερη ζωή

Επιστημονική καριέρα

Μετά την παραίτηση του, ο Βοϊτσεχόφσκι εργάστηκε ως λέκτορας στη Σχολή Οικονομικών της Βαρσοβίας και στο Κολέγιο Γεωργίας στη Βαρσοβία. Ο Βοϊτσεχόφσκι υπηρέτησε ως Διευθυντής του Συνεργατικού Επιστημονικού Ινστιτούτου και αργότερα απέκτησε έδρα στο Επιστημονικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου. Δημοσίευσε ερμητικές δημοσιεύσεις σχετικά με τη συνεταιριστική δραστηριότητα, στις οποίες ασχολήθηκε πριν γίνει ενεργός πολιτικός. Έγραψε βιβλία όπως ο Οργανισμός Πωλήσεων Αγροτικών Προϊόντων και η Ιστορία των Πολωνικών Συνεταιρισμών έως το 1914. Το 1937, ήταν ο συνιδρυτής του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος.

Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος

Στις 10 Νοεμβρίου 1939, η Γκεστάπο συνέλαβε τον γιο του Βοϊτσεχόφσκι, Έντμουντ, ως μέρος του γερμανικού AB-Aktion στην Πολωνία, όπου απειλήθηκε με εκτέλεση, όπως και άλλοι εκπρόσωποι της πολωνικής ιντελιγκέντσια που πιάστηκαν στους δρόμους. Αργότερα, απελευθερώθηκε στις 4 Απριλίου 1940 λόγω του Γέζι Γιούζεφ Χένρικ Ποτότσκι, πρώην προσκείμενου στον Γιούζεφ Πιουσούτσκι. Αργότερα συνελήφθη ξανά στις 12 Ιουλίου 1940, επειδή ήταν ένας από τους 70 δικηγόρους της Βαρσοβίας που δεν συμφώνησαν να απομακρύνουν τους Εβραίους συνεργάτες από το Δικηγορικό Συμβούλιο. Οι Γερμανοί πρόσφεραν την απελευθέρωσή του σε αντάλλαγμα με την υπογραφή του Βοϊτσεχόφσκι σε μια δήλωση που δηλώνει ότι η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση ήταν συνταγματικά παράνομη. Ο Βοϊτσεχόφσκι αρνήθηκε να υπογράψει τη δήλωση και ο Έντμουντ μεταφέρθηκε στις 15 Αυγούστου 1940 στο Άουσβιτς ως ένας από τους 1666 ανθρώπους της πρώτης μεταφοράς από τη Βαρσοβία, όπου πέθανε σύντομα από τύφο στις 23 Φεβρουαρίου 1941. Η οικογένεια έλαβε ένα τηλεγράφημα που στάλθηκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενημερώνοντας τον Βοϊτσεχόφσκι για το θάνατο του γιου του, και σύντομα ένα δοχείο στάχτης που περιείχε τις στάχτες του Έντμουντ στάλθηκε πίσω στους γονείς του. Κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης της Βαρσοβίας, ο άρρωστος Βοϊτσεχόφσκι μαζί με τη σύζυγό του, Μάρια, συνελήφθησαν από τους Ναζί και στάλθηκαν στο Durchgangslager 121, ένα στρατόπεδο διέλευσης στο Προύσκουφ.

Θάνατος

Ο Βοϊτσεχόφσκι αποσύρθηκε στην ιδιωτική ζωή και πέθανε στο Γκουόμπκι (τώρα Ούρσους) το 1953, σε ηλικία 84 ετών. Θάφτηκε στο κοιμητήριο Ποβόνσκι στη Βαρσοβία. Μέχρι το τέλος της ζωής του, ήταν πεπεισμένος ότι όλα πήγαν άσχημα στην ιστορία της Πολωνίας από το Πραξικόπημα του Μαΐου.

Κληρονομιά

Ο Βοϊτσεχόφσκι βίωσε μια πολιτική ζωή παρόμοια με εκείνη πολλών πολιτικών της Κεντρικής Ευρώπης κατά τις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν ριζοσπάστης στα νιάτα του, η ιδεολογία του ωρίμασε και μεγάλωσε συντηρητικά με την ηλικία. Ήταν στην πρώτη γραμμή ενός πολιτικού αναπτυξιακού πολιτισμού πάνω από ένα τέταρτο αιώνα και θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του σύγχρονου ανεξάρτητου πολωνικού κράτους. Οι ιστορικοί δείχνουν ομόφωνα ότι ο Βοϊτσεχόφσκι παραμένει μια φιγούρα πολύ υποτιμημένη και πιστεύει ότι πρέπει να θυμόμαστε ότι η προεδρία του έπεσε σε μια ιδιαίτερα ταραχώδη περίοδο στην πολωνική ιστορία. Κατάφερε να μείνει στην ιστορία ως ένας εξαιρετικός πολιτικός και θα διαρκέσει στην ιστορία ως ένας αμείλικτος υπερασπιστής των δημοκρατικών αξιών και εξέχων πατριώτης.

Εικόνες

Η παρουσίαση των διαπιστευτηρίων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Πολωνίας, Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι, από τον απεσταλμένο της Ελβετίας στην Πολωνία, Χανς ντε Ζέγκεσερ-Μπρούνεγκ, 1924. Η παρουσίαση των διαπιστευτηρίων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Πολωνίας, Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι, από τον απεσταλμένο της Ελβετίας στην Πολωνία, Χανς ντε Ζέγκεσερ-Μπρούνεγκ, 1924.   Πρόεδρος Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι στο Γκνιέζνο να περιηγηθεί στις Εκθέσεις Γεωργίας και Εμπορίου, 1925. Πρόεδρος Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι στο Γκνιέζνο να περιηγηθεί στις Εκθέσεις Γεωργίας και Εμπορίου, 1925.   Η χειρόγραφη περιγραφή του Προέδρου Βοϊτσεχόφσκι για τη συνάντηση του με τον Πιουσούτσκι στη γέφυρα Πονιατόφσκι κατά τη διάρκεια του Πραξικοπήματος του Μαΐου το 1926. Η χειρόγραφη περιγραφή του Προέδρου Βοϊτσεχόφσκι για τη συνάντηση του με τον Πιουσούτσκι στη γέφυρα Πονιατόφσκι κατά τη διάρκεια του Πραξικοπήματος του Μαΐου το 1926.   Ο τάφος του Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι, της συζύγου και του γιου του στο κοιμητήριο Ποβόνσκι. Ο τάφος του Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι, της συζύγου και του γιου του στο κοιμητήριο Ποβόνσκι.   Επίσημη Προεδρική Προσωπογραφία του Βοϊτσεχόφσκι. Επίσημη Προεδρική Προσωπογραφία του Βοϊτσεχόφσκι.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Stanisław Wojciechowski. Kancelaria Prezydenta Rσελ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πολωνίας. 1 Δεκεμβρίου 2005
• Stanislaw Wojciechowski Encyclopædia Britannica . 2005. Υπηρεσία Encyclopædia Britannica Premium. 1 Δεκεμβρίου 2005
• Βιογραφία του Στανίσουαφ Βοϊτσεχόφσκι